เนื่องจากช่วงนี้อกหัก..เวิ่นเว้อ..คิดไรไปเรื่อยเปื่อย คิดไปจนถึงครั้งแรกที่เริ่มต้นรู้จักใครสักคน บางทีมันก็เป็นความทรงจำดีดี...แม้ตอนนี้คนๆนั้นจะไม่อยู่กับเราแล้วก็ตาม
          เราเจอกับ"เขา"โดยบังเอิญในงานเลี้ยงหนึ่ง เรากำลังยืนจับกลุ่มเม้าท์กับเพื่อนๆอยู่สามคนบนทางเดินแคบๆ. "เขา"คนนั้นเดินผ่านมาพอดี ตอนนั้นเรายืนหันหลังให้
      "ขอโทษนะครับ ขอทางหน่อยครับ" เขาพูดขึ้นมาทำให้เราต้องหันหน้าไปดู..อ้อ เป็นเรานี่เองที่ยืนขวางทาง...เรายิ้มให้และพยักหน้าเล็กน้อยแล้วหลบไปข้างๆ...เขายิ้มตอบแล้วก็เดินไป....
     ใครจะรู้ว่า วันถัดมาเขามาขอเราเป็นเพื่อนในเฟส ทั้งที่ไม่รู้จักกันมาก่อน(เป็นเพื่อนของเพื่อนในงานอีกที)....ความสัมพันธ์ของเราจึงเริ่มขึ้นจากจุดนี้
      จากนั้นมาเขาทักเรามาโดยตลอด..good morning, good night ทุกวันจนเราเริ่มรู้สึกแปลกๆ...คนอะไรทักมาได้ทุกวันเป็นเดือนๆ..จนเริ่มคิดแล้วว่าเขามาจีบเรารึเปล่า?...แล้วเราก็คุยกันมาเรื่อยๆ คุยถูกคอจนคลิ๊กอ่ะค่ะ...สุดท้ายก็เป็นแฟนกันซะงั้น...
       มาตอนหลังเขาเลยมาบอกเราว่า...เขารู้สึกถูกชะตาตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอ..เขาจำภาพที่เราหันมาแล้วยิ้มให้ได้ไม่เคยลืม(เว่อร์จริงๆ555) เขาเลยพยายามหาเฟสเราจากเฟสเพื่อนของเขา...สุดท้ายก็ได้เจอกัน...ได้รู้จักกัน...

อยากให้เพื่อนๆมาแชร์ประสบการณ์การพบเจอใครสักคน...ไม่ว่าจะเป็นเรื่องบังเอิญ  เป็นพรหมลิขิต หรืออะไรก็แล้วแต่ที่ทำให้คนสองคนมาเจอกัน...