มาแชร์ความรู้สึกที่เกือบตกเครื่องบิน

กระทู้สนทนา
สวัสดีค่ะ ดิฉันมีความรู้สึกของการเกือบตกเครื่องบินมาเล่าให้ฟังค่ะ เรื่องเกิดมาได้ไม่นานเอง ดิฉันได้จองตั๋วเครื่องบินไปกรุงเทพของนกแอร์ค่ะ เครื่องออกประมาณ 14.55 น ดิฉันไปเช็คอินตั้งแต่บ่ายสองโมงค่ะ เพราะความตื่นเต้นที่ต้องเดินทางไปคนเดียว ดิฉันจึงรีบไปก่อนเวลา ด้วยความไม่รู้อะไรเลยค่ะ ทันทีที่เช็คอินเสร็จดิฉันก็เดินมานั่งรอเก้าอี้ด้านนอกค่ะเพราะคิดว่าเขาจะประกาศให้เดินเข้าไปแล้วขึ้นเครื่องอะไรประมาณนี้แหละค่ะ ดิฉันก็นั่งเล่นมือถือแชทคุยกับเพื่อน ลืมบอกไปค่ะดิฉันกับเพื่อนนัดไปเจอกันที่สนามบินดอนเมือง แล้วอีกอย่างเพื่อนคนนี้แหละค่ะที่จองตั๋วเครื่องบินให้ พอคุยไปได้ชักพักดิฉันก็หยิบตั๋วขึ้นมาดู ในนั้นบอกเวลาให้ขึ้นเครื่อง 14.35 ในใจก็คิดว่าคงมีการเลื่อนเวลาให้เร็วขึ้น ดิฉันก็แอบดีใจที่จะได้เดินทางเร็วก่อนกำหนด ดิฉันแชทคุยกับเพื่อนต่อจนถึงเวลา ก็ยังไม่มีการประกาศเรียกชักที ดิฉันนั่งรอจนถึงเวลา 14.50 น เพื่อนดิฉันแชทมาถามว่าดิฉันอยู่ไหน เขาโทรเรียกให้ขึ้นเครื่อง เท่านั้นแหละค่ะ ดิฉันรีบวิ่งไปถามเจ้าหน้าที่ ถามว่าทำไมเขาไม่ประกาศให้เข้าไปชักที พร้อมกับยื่นตั๋วให้ดู เจ้าหน้าที่ก็บอกว่าตามปกติเขาไม่ประกาศหรอกค่ะ ให้เดินเข้าไปได้เลย สิ้นคำพูดของคุณเจ้าหน้าที่ดิฉันรีบยื่นตั๋วให้ตรวจ แล้วรีบวิ่งเข้าไปตรงไปยังประตูขึ้นเครื่อง ซึ่งเจ้าหน้าที่สายการบินกำลังดึงสายมากั้นไว้พอดี ดิฉันรีบวิ่งเข้าไป พี่เจ้าหน้าที่ถามชื่อดิฉันทันที ดิฉันรีบพยักหน้า หายใจหอบเหนื่อยมาก พี่เจ้าหน้าที่เดินเข้ามาบอกว่า ที่จริงควรจะขึ้นเครื่องอย่างน้อย 10 นาที ตอนนี้กัปตันก็ปิดประตูแล้วค่ะ ดิฉันได้ยินแทบเข่าอ่อน พร้อมกับบอกว่า ตกลงหนูตกเครื่องใช่ไหมค่ะ พี่เจ้าหน้าที่ก็พยักหน้า ใช่ค่ะ แบบนี้ ดิฉันแทบอยากจะร้องไห้เลย รีบขอโทษพร้อมกับอ้อนวอนขอขึ้นเครื่อง พี่เจ้าหน้าที่ก็บอกกับดิฉันอีกว่า ทางเราพยายามติดต่อคุณหลายครั้งแล้วนะคะ อีกอย่างประกาศชื่อหลายรอบแล้วด้วย ดิฉันคิดอย่างเดียวว่าตกเครื่องแน่ๆอยากจะร้องไห้มากๆ ดิฉันหันมองพี่เจ้าหน้าที่คนอื่นๆ แล้วมีพี่คนหนึ่งหยิบวอขึ้นมาพูด ไม่ถึงนาทีพี่เจ้าหน้าที่ก็พยักหน้าให้ดิฉันเข้าไป ด้วยความดีใจค่ะดิฉันรีบวิ่งเข้าไป พี่เจ้าหน้าที่รีบกันไม่ให้ดิฉันเข้าไป พี่เขารีบบอกให้ดิฉันยื่นตั๋วให้ ดิฉันรีบยื่นให้พอพี่เจ้าหน้าที่ตรวจเสร็จดิฉันรีบยกมือขอบคุณพร้อมเอ่ยคำขอโทษแล้วรีบวิ่งไปตามที่พี่เจ้าหน้าที่บอก พี่เขาก็วิ่งตามเพื่อบอกทางดิฉัน ดิฉันวิ่งไม่สนใจอะไรเลยในใจคิดอย่างเดียวว่าต้องวิ่งให้เร็วที่สุด พอไปถึงเท่านั้นแหละดิฉันรีบยกมือไหว้แอร์โฮสเตสกล่าวคำขอโทษ แอร์เขาก็ยิ้มให้พร้อมบอกว่าไม่เป็นไรค่ะ ดิฉันรีบเดินไปยังที่นั่ง ระหว่างทางเดินมีแต่คนมอง ดิฉันอายมาก เดินไปยกมือไหว้พูดแต่คำว่าขอโทษอย่างเดียวเลย พอถึงที่นั่ง ดิฉันรีบรัดสายเข็มขัดทันทีกลัวเหมือนกับว่าจะมีคนมาดึงให้ลุกจากที่นั่งประมาณนี้ ดิฉันใจสั่นมากๆทั้งเหนื่อยทั้งดีใจที่ไม่ตกเครื่อง ดิฉันบอกความรู้สึกตัวเองไม่ถูกเลย ทั้งดีใจทั้งกลัว คิดมากเพราะตัวดิฉันเองทำให้เครื่องบินต้องบินช้าก่อนกำหนด....ดิฉันนึกได้รีบแชทบอกพื่อนว่าขึ้นเครื่องเรียบร้อยแล้ว เจอกันที่ดอนเมืองเลย ดิฉันปิดมือถือ เพื่อรอให้เครื่องขึ้นบิน ระหว่างที่อยู่ในเครื่องบิน ใจในคิดอยู่ตลอดเวลา ถ้าวันนั้นเพื่อนฉันไม่แชทบอก ดิฉันคงต้องตกเครื่อง ไม่ได้ไปกรุงเทพกับเพื่อน ดิฉันคงต้องเสียใจเพราะความซื่อบื้อและความสะเพร่าของตัวเองแน่ๆเลยแล้วคงจะเป็นเรื่องที่ดิฉันจำไปนานแสนนานอย่างแน่นอน .... สุดท้ายนี้ดิฉันอยากจะฟังความรู้สึกของเพื่อนๆทุกคนที่เกือบตกเครื่องหรือตกเครื่องไปแล้วอ่ะค่ะว่าเป็นอย่างไรกันบ้างมาแชร์กันนะคะ ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ ขอบคุณจริงๆค่ะ
แก้ไขข้อความเมื่อ
แสดงความคิดเห็น
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่