เกริ่นก่อนครับ ผมและอดีตภรรยาแต่งงานกันมา 11 ปี มีลูกด้วยกัน 3 คน จดทะเบียนสมรสกันด้วย

หย่ากันเมื่อเดือนกุมภาพันธ์ 58  โดยเธอเป็นคนขอหย่า  
ผมก็หย่าให้โดยดี โดยไม่แบ่งสินสมรสมาเลยถือว่ายกให้ลูก

ยอมรับครับว่าช่วงแรกๆ ผมทำใจไม่ได้เพราะรักเธออยู่  กินไม่ได้นอนไม่หลับ  ปกติผมเป็นคนไม่กินแอลกอฮอล์แต่ต้องอาศัยเบียร์ช่วยให้หลับ
คิดถึงภาพอดีต และสถานที่ๆเราเคยไปด้วยกัน เหตุกาณ์ต่างๆที่ทำร่วมกัน มันทำให้น้ำตาไหลทุกครั้ง

ผ่านมาสักระยะ หัวใจผมเริ่มมีภูมิต้านทาน และเริ่มชินกับการอยู่คนเดียว  แต่แล้วเธอกลับมาขอคืนดีครับทั้งๆที่ตอนแรกผมง้อเท่าไหร่เธอก็ใจแข็ง
เธอบอกสำนึกผิดทุกอย่างที่ทำไป ขอโอกาสเธออีกครั้ง  ผมก็อดใจอ่อนไม่ได้ ก็ยอมคืนดีกับเธอ

แต่ไม่นานมานี้ เอาอีกแล้วครับ ทะเลาะกันอีกแล้ว  เพราะเราอยู่ไกลกันด้วยผมอยู่กรุงเทพ เธออยู่ภาคอีสาน
ผมรู้สึกว่าเราไม่เหมือนเดิม เธอบอกว่ารักแต่ทำตัวเหินห่าง ไม่ค่อยโทร ไม่ค่อยไลน์ อ้างงานยุ่ง
ทั้งๆที่จีบกันทีแรก เธอเป็นฝ่ายโทรหาผมตลอด ดึกดื่นเที่ยงคืนก็โทร ไม่เคยมีคำว่างานยุ่งออกจากปากเลย

จนวันนี้ผมคิดได้ว่า ผมควรจะตัดเธอออกจากวงจรชีวิตซะที  แต่ลูกผมไม่ทิ้งแน่นอน
เพราะคบกันไป เธอก็ไม่ปรับปรุงตัว มีแต่คำขอโทษ  ผมซึ่งเป็นฝ่ายอภัยให้บ่อยๆก็ไม่ไหวเหมือนกัน เสียสุขภาพจิตน่ะครับ

****ผมว่า  เธอคงเห็นผมเป็นของตายที่จะกลับมาเมื่อไหร่ก็ได้  เพราะผมให้อภัยเธอบ่อยเกินไป****