คนทุกคนคงมีช่วงเวลาแบบนี้กันบ้าง...เราก็เป็นหนึ่งในนั้น...
สำหรับเราในเวลานี้ เป็นช่วงที่เพิ่งเข้าใจว่า ที่ผ่านมา .ความเสียใจ. ที่เดินทางมาหาเรา เป็นแค่เรื่องเล็กน้อยเท่านั้น
ความเสียใจ..ที่เดินทางมาในวันนี้..เริ่มเป็นเรื่องใหญ่มากขึ้น
และคิดว่า..ต่อไปคงจะได้พบเจอกันอีกบ่อยๆ
เราเสียใจ...ที่บางสิ่งบางอย่างก็ไม่ได้เป็นในสิ่งที่เรา"หวังไว้"
เราเสียใจ...ที่บางสิ่งบางอย่างเราเองนี่ล่ะที่พลาดไป..หรือบางครั้งก็ไม่ได้ลงมือทำอะไรเลยด้วยซ้ำ
แต่วันนี้มีเสียงจากคนที่เรารักที่สุด เป็นเสียงของคุณแม่เราเองค่ะ ท่านพูดกับเราว่า
"คนเราเสียใจได้..แต่อย่านาน..เพราะเมื่อไหร่ที่เราเสียเวลากับสิ่งนั้นนานๆ..เราเองนี่ล่ะ..จะไม่มีความสุข
ยิ้มบ้างก็ได้นะ แม่อยากให้เรายิ้ม เพราะเมื่อไหร่ที่เรายิ้ม มันจะติดเป็นนิสัย และเมื่อเวลาที่เราต้องพบเจอกับความเสียใจอีก
เราก็จะยิ้มให้กับมันอัตโนมัติ ต้อนรับความเสียใจด้วยรอยยิ้ม เราเลือกทำได้"
ชีวิตเราผิดหวัง เสียใจมาก็เยอะ แต่เพราะมีคนๆนี้อยู่ข้างๆ ต่อให้เจอเรื่องเสียใจแค่ไหน เราก็จะไม่กลัวแล้วล่ะ
และคิดว่า จะทำหน้าที่ให้ดีที่สุด จะได้ไม่ทำให้คนๆนี้เสียใจ..
อยากให้เพื่อนๆแชร์ความรู้สึกที่เรียกว่า "ความเสียใจ" จริงๆของเพื่อนๆกันมาน่ะค่ะ แล้วผ่านจุดนั้นมาได้อย่างไร
จขกท.อยากได้รับแรงบันดาลใจในการใช้ชีวิต และต่อสู้กับสิ่งนี้ที่กำลังเดินทางมาเยี่ยมเยียนจขกท.น่ะค่ะ