สวัสดีเพื่อนชาวพันทิพย์ทุกคนครับ เข้ามาเขียนกระทู้แนวนี้เป็นครั้งแรก +ความเครียดเลยหาพื้นที่ระบายเผื่อจะสบายใจขึ้น เริ่มเลยละกันครับ ผมเองเป็นคนผลักดันเธอให้เขาสายอาชีพนี้ซึ่งไม่รู้มาก่อนว่ามันจะกลับมาทำร้ายเธอทีหลัง เรารู้จักกันตั้งแต่สมัยเรียนมัธยมเธอน่ารักครับใครๆก็ชอบ แต่เธอเลือกผม ผมก็งงเหมือนกัน? ครอบครัวผมและครอบครัวเธอฐานะปานกลางประมาณว่าอยากได้อะไรก็หาเอานะลูก(แม่บอกพร้อมลูบหัว)เธอกับผมทั้งคู่เป็นพี่ใหญ่ในบ้านเลยมีนิสัยค่อนข้างเหมือนกันและดูเป็นผู้ใหญ่เลยเข้ากันได้ ทะเลาะกันน้อยมากเพราะคิดว่าเป็นอะไรที่เสียเวลาแทนที่จะมีช่วงเวลาหวานๆให้กันมากๆมีความสุขกว่าเยอะ ผมสอบเข้ามหาลัยติดก่อนเป็นนายช่างครับและคิดว่าคงต้องแยกกันแน่ๆ เธอก็ตามสอบหลายที่ สุดท้ายด้วยโอกาสมาถึงเธอสอบติดคณะพยาบาลศาสตร์และอยู่มหาลัยเดียวกับผมค่าเทอมเธอสูงลิปเพราะเป็นคณะเปิดใหม่ ซึ่งเริ่มแรกด้วยดีทั้งเรียนกิจกรรมทุกอย่างลงตัวและไปได้สวย เธอเป็นคนตั้งใจเรียนเกรดของเธอก็ดีกว่าผมส่ะด้วยซ้ำ พอเข้าปีสองเธอเริ่มฝึกงานชุดที่เธอใส่สวยมาก ผมก็อาสาแว้นรับ-ส่งเธอเพราะขับรถไม่ค่อยเก่งและต้องไปก่อนที่โรงพยาบาลเริ่มเวรเช้าเป็นเตรียมตัวซึ่งก็เช้ามากครับ แต่ก็ช่วยเหลือกันดูแลกันจนจบภายในสี่ปี
เข้างานตั้งแต่เรียนจบครับไม่ต้องไปหางานให้เหนื่อยด้วยโอกาสและหลายๆอย่างเข้ามาเธอกับผมต่างก็แยกย้ายกันไปทำงาน ไกลเลยครับทีนี้ได้ห่างกันแต่ผมก็บอกเธอผมจะไม่รอมีเวลาผมจะมาหาเธอบ่อยๆ เดือนครั้งสองเดือนครั้งแล้วแต่โอกาส เข้าทำงานช่วงแรกและรอสอบใบประกอบวิชาชีพถ้าไม่มีก็ไม่ต่างจากผู้ช่วยพยาบาลครับงานเดือนครึ่งนึงของฐาน ป.ตรีได้มั้ง ด้วยความสามารถของเธอในที่สุดก็สอบผ่านครับผมก็ดีใจด้วยหลายคนคิดว่าค่าตอบแทนของสายอาชีพสูงมาก แต่ผมว่าไม่เลยต่ำไปด้วยซ้ำ ช่วงแรกก็ตามฐานเงินเดือนป.ตรีครับต้องมีใบประกอบด้วยนะครับ รายได้เพิ่มเติมคือ โอที ค่าปฏิบัติการพิเศษซึ่งก็ได้เงินไม่มากครับ สวัสดิการอื่นๆยังไม่มีครับเพราะยังไม่ได้บรรจุเป็นข้าราชการในช่วงแรก ซึ่งรอนานมาก อย่างเร็วก็สาม-สี่ปีหรือมากกว่าตามลำดับอวุโสเข้าก่อนบรรจุก่อน เข้าใหม่ก็ต้องรอเป็นลูกจ้างโรงพยาบาลอยู่ถึงแม้จะเป็นตำแหน่งพยาบาลวิชาชีพก็ตาม แล้วเมื่อไหร่? ทำอะไรไม่ได้นอกจากรอ...ต่อไป
ผมเห็นสภาพเธอแล้วน่าสงสารมาก ลงเวรมานี่หน้าเหลืองเลย นาฬิกาชีวิตเริ่มเปลี่ยนเริ่มจากนอนไม่เป็นเวลา ซึ่งคนทำงานปกติทำงานราวๆแปดชั่วโมงต่อวันและเป็นเวลาเดิมๆเฉลี่ยเดือนละ 20-23 วัน วันไหนทำงานวันเสาร์นี่ก็จะตายกันแล้วครับ แต่เธอผมนับได้ราวๆ 35 เวร นี่มันมากกว่าคนทำงานปกติ 50% เวรเธอแบ่งออกเป็น 3 ช่วงครับ แปดเช้าถึงสี่โมงงเย็น สี่โมงเย็นถึงเที่ยงคืน เที่ยงคืนถึงแปดโมงเช้า บางวันเวรเดียวก็เบาหน่อยครับแปดชั่วโมง แต่ก็เจอบางวัน 2 เวรแน่นอนครับความเป็นจริงแล้วต้องตื่นก่อนอาบน้ำแต่งตัวพอเลิกงานต้องปิดงานให้จบทำให้เลยเวลาเป็นประจำ ราวๆเก้าถึงสิบชั่วโมงต่อเวร วันไหน 2 เวรก็เกือบ 20 ชั่วโมง มันทำให้เธอดูโทรมมากจนสังเกตุได้ ตาเป็นหมีแพนด้าเลย ซึ่งค่าตอบแทนช่วงล่วงเวลา? ไม่มีครับ...ฟรีไป
อาจเห็นเธอมีอาการง่วงซึ่มมือสั่นหน้าซีดทำของหลุดมือนี่เป็นเรื่องปกติครับสำหรับคนที่พักผ่อนไม่พอ อยากจะหยุดวันไหนหรือขอลาก็ลำบากครับเว้นแต่ผ่านการวินิจฉัยของแพทย์และมีใบรับรอง เพราะตั้งว่างแผนเวรกันล่วงหน้าเป็นเดือนทำได้มากสุดแค่ขอสลับเวรกับเพื่อนคนอื่น ซึ่งก็ได้บ้างไม่ได้บ้างแล้วแต่โอกาส ซึ่งมีผลต่อสุขภาพเธอมากๆ บางวันคนไข้ทักมือคุณหมอทำไมร้อนจังนั่นแหละครับเธอเป็นไข้แต่เธอก็ต้องยืนทำงานต่อไปทั้งๆที่ร่างกายเริ่มประท้วงว่าไม่ไหวแล้วนะ เธอได้อะไรครับ? ตรวจสุขภาพประจำปีแค่นั้น
นอกจากสุขภาพกายก็ไม่ค่อยดีสุขภาพจิตอีก เธอเป็นผู้หญิงใสๆนะโดยปกติเธอคุ้นชินจากการอยู่กับผมสมัยเรียนด้วยนิสัยผู้ชายอะไรก็ตรงๆจริงใจ เวลาผมไปไหนผมก็จะชวนเธอไปด้วยตลอดเพื่อนผู้ชายก็เยอะเธอคงคุ้นชิน ไปเจอสังคมผู้หญิงจากเพื่อนร่วมงานไปจนถึงป้าร่วมงาน แทบช็อกร้องไห้มาเลยแรกๆผมก็ได้แต่ปลอบว่าทิ้งมันไว้ตรงที่ทำงานนั้นแหละมันเป็นเรื่องปกติของพวกเขา และผมก็ค่อยๆแนะนำวิธีตอบโต้ให้เหมือนสร้างเกราะหนามครับถ้าอยู่ดีๆก็ไม่เจ็บ แต่ก็ยังมีมากวนใจอยู่เรื่อยนี่แหละครับเพื่อนร่วมงานจะเลิกคบก็ไม่ได้ด้วย ใครเจอเพื่อนดีแล้วก็ดีใจด้วยครับ ยังไม่หมดครับเนื่องจากเป็นงานบริการโดนบ่น โดนติหนิ ไม่ให้ความร่วมมือ จากคนไข้และญาติคนไข้ มันทำให้เธอทำงานลำบากขึ้นและเพิ่มความเครียดให้เธออย่างมาก ขอร้องละครับเรื่องบางเรื่องอย่าไปเรียกร้องอะไรจากเธอมาก ใจเย็นกันหน่อยคนไข้ไม่ได้มีแค่คนสองคน กฏในโรงพยาบาลมีติดประกาศให้ความเริ่มมือด้วยครับ บางวันต้องดูถึง 20 เตียง เธอไม่ได้นั่งเลยกว่า 10 ชั่วโมง จะเห็นว่ามีพยาบาลบางคนพูดไม่เพราะหรืออารมณ์เสียใส่ แต่ยังไงก็ต้องบริการต่อไปเพราะเป็นงานที่ต้องรับผิดชอบ งานที่เพิ่มเข้ามาบางส่วน อย่างการให้ยา ฉีดยา เจาะ ล้าง เช็ดอื่นๆอีกมากมาย ถ้าผิดหรือไม่ครบมาเธออีกครับที่ต้องรับผิดชอบและโดนตำหนิงานบางอย่างผมคิดว่าน่าจะเป็นหน้าที่แพทย์หรือเภสัจแต่เธอก็ต้องทำ ลงเวรมาเหนื่อยหรือเครียดนอนไม่หลับนี่ซวยเลยครับ ข่มตายังไงก็ไม่ลงแต่อีกไม่กี่ชั่วโมงต้องไปทำงานต่ออีกแล้ว เธอได้อะไรครับ? ความเสื่อมโทรมของร่างกาย
ความเสี่ยงในงานที่ทำ ถ้าทำผิดพลาดหรือส่งผลต่อคนไข้แล้วคนไข้ฟ้องร้องก็เดือดร้อนอีกครับ คนไข้ไม่ว่าจะป่วยหนักเบา เป็นโรคน่ารังเกียจ โรคติดต่อ นักโทษต้องคดี โรคจิต พวกเธอไม่สามารถปฏิเสธได้เลยครับที่จะต้องเจอ มีอะไรเกิดขึ้นพวกเธอต้องคุมสถาณการณ์ให้อยู่ โรคติอต่อ ของมีคมสาระพัดที่เธอใช้มีโอกาสพลาดและทำร้ายตัวเธอได้เช่นกัน ซึ่งเธอได้อะไรตอบกลับครับ? ค่าเสี่ยงภัย...ไม่มี
ว่าถึงเรื่องรายได้หลายโรงพยาบาลจะติดต่อให้ทุนการศึกษาช่วงใกล้ๆจบซึ่งก็ไม่มาก อาจติดสัญญาเข้าทำงานหรือไม่ติดมีหลายแบบสายนี้ไม่ค่อยตกงานเนื่องจากได้รับความร่วมมือระหว่างโรงพยาบาลกับมหาวิทยาลัย นอกจากฐานเงินเดือน คิดจากวันทำงานปกติ หักลบตามวันหยุดที่มี ส่วนเกินจะกลายเป็น OT คิดตามเวรขั้นต่ำน่าจะเริ่มที่ 700 ต่อเวรขึ้นไปมั้งนะ ได้มากน้อยขึ้นอยู่กับแผนกหรือพื้นที่ที่สังกัดด้วย ในกทม.ได้ยินว่าสูงพอสมควร ถ้าต่างจังหวัดละก็อยู่แถวๆขั้นต่ำ
เวลา..แน่นอนครับเวรอัดๆแบบนี้เวลาก็ไม่มี เวลาไม่ตรงกัน ก็ต้องทำใจครับ ผมทำงานเธอเลิกงาน ผมเลิกงานเธอเข้างาน บางวันคุยกันไม่ถึง 3 นาทีเพราะต้องให้เธอรีบพักผ่อนได้แต่เป็นห่วงเธอมากกว่า รู้สึกว่าอาชีพนี้เสียสละ ถ้าไม่สู้จริงๆคงทำไม่ได้ ค่าตอบแทนไม่คุ้มเลยแต่ยังไงก็ต้องทำ เลือกเดินเข้ามาแล้วถอยออกก็ยากเว้นแต่ครอบครัวมีฐานะขาดเงินสักเดือนสองเดือนก็ไม่เป็นไร แต่กรณีเธอต่างกัน ถ้าเธอเลือกได้คงเลือกทำงานแบบคนปกติซึ่งมีความสุขกว่าแม้รายได้จะไม่สูงเท่าก็ตาม อย่าตำหนิพวกเธอเลยครับในบางเวลาที่เธอยกหูโทรศัพท์ เธอไม่ได้อู้หรอก คนอย่างผมนี่แหละโทรไปแล้วบอกเธอว่า "เหนื่อยไหม ไหวหรือเปล่า สู้ๆนะ คิดถึงครับ" ไม่ถึงหนึ่งนาที แค่อยากให้เธอยิ้มก็เท่านั้นเอง กำลังใจสำคัญมากครับ ให้เวลาเธอสักนิดเธอมีคนรักมีครัวครัว วอนญาติๆผู้ป่วยจงเข้าใจ เป็นพยาบาลนี่อาจจะรู้เยอะไปหน่อยเพราะเขาเรียนมา อันนี้ไม่โทษๆ เธอดูแลแต่ผู้ป่วยพอผมป่วยบ้างมีเธอดูแลเธอก็ทำได้ดีมากๆ รู้สึกอุ่นใจเวลาเธอทำนั้นโน้นนี่ให้ หากเธอมีเวลาเมื่อไหร่เธอก็ให้เราเต็มที่เหมือนกัน รักกันหมั่นดูแลกันและกัน เติมความรักอย่าให้ขาดแล้วชีวิตจะมีความสุข อยากบอกว่าสาวพยาบาลจิ๊ดมากๆ สวัสดีครับ
#เป็นแฟนพยาบาลถึงจะเข้าใจ#
เข้างานตั้งแต่เรียนจบครับไม่ต้องไปหางานให้เหนื่อยด้วยโอกาสและหลายๆอย่างเข้ามาเธอกับผมต่างก็แยกย้ายกันไปทำงาน ไกลเลยครับทีนี้ได้ห่างกันแต่ผมก็บอกเธอผมจะไม่รอมีเวลาผมจะมาหาเธอบ่อยๆ เดือนครั้งสองเดือนครั้งแล้วแต่โอกาส เข้าทำงานช่วงแรกและรอสอบใบประกอบวิชาชีพถ้าไม่มีก็ไม่ต่างจากผู้ช่วยพยาบาลครับงานเดือนครึ่งนึงของฐาน ป.ตรีได้มั้ง ด้วยความสามารถของเธอในที่สุดก็สอบผ่านครับผมก็ดีใจด้วยหลายคนคิดว่าค่าตอบแทนของสายอาชีพสูงมาก แต่ผมว่าไม่เลยต่ำไปด้วยซ้ำ ช่วงแรกก็ตามฐานเงินเดือนป.ตรีครับต้องมีใบประกอบด้วยนะครับ รายได้เพิ่มเติมคือ โอที ค่าปฏิบัติการพิเศษซึ่งก็ได้เงินไม่มากครับ สวัสดิการอื่นๆยังไม่มีครับเพราะยังไม่ได้บรรจุเป็นข้าราชการในช่วงแรก ซึ่งรอนานมาก อย่างเร็วก็สาม-สี่ปีหรือมากกว่าตามลำดับอวุโสเข้าก่อนบรรจุก่อน เข้าใหม่ก็ต้องรอเป็นลูกจ้างโรงพยาบาลอยู่ถึงแม้จะเป็นตำแหน่งพยาบาลวิชาชีพก็ตาม แล้วเมื่อไหร่? ทำอะไรไม่ได้นอกจากรอ...ต่อไป
ผมเห็นสภาพเธอแล้วน่าสงสารมาก ลงเวรมานี่หน้าเหลืองเลย นาฬิกาชีวิตเริ่มเปลี่ยนเริ่มจากนอนไม่เป็นเวลา ซึ่งคนทำงานปกติทำงานราวๆแปดชั่วโมงต่อวันและเป็นเวลาเดิมๆเฉลี่ยเดือนละ 20-23 วัน วันไหนทำงานวันเสาร์นี่ก็จะตายกันแล้วครับ แต่เธอผมนับได้ราวๆ 35 เวร นี่มันมากกว่าคนทำงานปกติ 50% เวรเธอแบ่งออกเป็น 3 ช่วงครับ แปดเช้าถึงสี่โมงงเย็น สี่โมงเย็นถึงเที่ยงคืน เที่ยงคืนถึงแปดโมงเช้า บางวันเวรเดียวก็เบาหน่อยครับแปดชั่วโมง แต่ก็เจอบางวัน 2 เวรแน่นอนครับความเป็นจริงแล้วต้องตื่นก่อนอาบน้ำแต่งตัวพอเลิกงานต้องปิดงานให้จบทำให้เลยเวลาเป็นประจำ ราวๆเก้าถึงสิบชั่วโมงต่อเวร วันไหน 2 เวรก็เกือบ 20 ชั่วโมง มันทำให้เธอดูโทรมมากจนสังเกตุได้ ตาเป็นหมีแพนด้าเลย ซึ่งค่าตอบแทนช่วงล่วงเวลา? ไม่มีครับ...ฟรีไป
อาจเห็นเธอมีอาการง่วงซึ่มมือสั่นหน้าซีดทำของหลุดมือนี่เป็นเรื่องปกติครับสำหรับคนที่พักผ่อนไม่พอ อยากจะหยุดวันไหนหรือขอลาก็ลำบากครับเว้นแต่ผ่านการวินิจฉัยของแพทย์และมีใบรับรอง เพราะตั้งว่างแผนเวรกันล่วงหน้าเป็นเดือนทำได้มากสุดแค่ขอสลับเวรกับเพื่อนคนอื่น ซึ่งก็ได้บ้างไม่ได้บ้างแล้วแต่โอกาส ซึ่งมีผลต่อสุขภาพเธอมากๆ บางวันคนไข้ทักมือคุณหมอทำไมร้อนจังนั่นแหละครับเธอเป็นไข้แต่เธอก็ต้องยืนทำงานต่อไปทั้งๆที่ร่างกายเริ่มประท้วงว่าไม่ไหวแล้วนะ เธอได้อะไรครับ? ตรวจสุขภาพประจำปีแค่นั้น
นอกจากสุขภาพกายก็ไม่ค่อยดีสุขภาพจิตอีก เธอเป็นผู้หญิงใสๆนะโดยปกติเธอคุ้นชินจากการอยู่กับผมสมัยเรียนด้วยนิสัยผู้ชายอะไรก็ตรงๆจริงใจ เวลาผมไปไหนผมก็จะชวนเธอไปด้วยตลอดเพื่อนผู้ชายก็เยอะเธอคงคุ้นชิน ไปเจอสังคมผู้หญิงจากเพื่อนร่วมงานไปจนถึงป้าร่วมงาน แทบช็อกร้องไห้มาเลยแรกๆผมก็ได้แต่ปลอบว่าทิ้งมันไว้ตรงที่ทำงานนั้นแหละมันเป็นเรื่องปกติของพวกเขา และผมก็ค่อยๆแนะนำวิธีตอบโต้ให้เหมือนสร้างเกราะหนามครับถ้าอยู่ดีๆก็ไม่เจ็บ แต่ก็ยังมีมากวนใจอยู่เรื่อยนี่แหละครับเพื่อนร่วมงานจะเลิกคบก็ไม่ได้ด้วย ใครเจอเพื่อนดีแล้วก็ดีใจด้วยครับ ยังไม่หมดครับเนื่องจากเป็นงานบริการโดนบ่น โดนติหนิ ไม่ให้ความร่วมมือ จากคนไข้และญาติคนไข้ มันทำให้เธอทำงานลำบากขึ้นและเพิ่มความเครียดให้เธออย่างมาก ขอร้องละครับเรื่องบางเรื่องอย่าไปเรียกร้องอะไรจากเธอมาก ใจเย็นกันหน่อยคนไข้ไม่ได้มีแค่คนสองคน กฏในโรงพยาบาลมีติดประกาศให้ความเริ่มมือด้วยครับ บางวันต้องดูถึง 20 เตียง เธอไม่ได้นั่งเลยกว่า 10 ชั่วโมง จะเห็นว่ามีพยาบาลบางคนพูดไม่เพราะหรืออารมณ์เสียใส่ แต่ยังไงก็ต้องบริการต่อไปเพราะเป็นงานที่ต้องรับผิดชอบ งานที่เพิ่มเข้ามาบางส่วน อย่างการให้ยา ฉีดยา เจาะ ล้าง เช็ดอื่นๆอีกมากมาย ถ้าผิดหรือไม่ครบมาเธออีกครับที่ต้องรับผิดชอบและโดนตำหนิงานบางอย่างผมคิดว่าน่าจะเป็นหน้าที่แพทย์หรือเภสัจแต่เธอก็ต้องทำ ลงเวรมาเหนื่อยหรือเครียดนอนไม่หลับนี่ซวยเลยครับ ข่มตายังไงก็ไม่ลงแต่อีกไม่กี่ชั่วโมงต้องไปทำงานต่ออีกแล้ว เธอได้อะไรครับ? ความเสื่อมโทรมของร่างกาย
ความเสี่ยงในงานที่ทำ ถ้าทำผิดพลาดหรือส่งผลต่อคนไข้แล้วคนไข้ฟ้องร้องก็เดือดร้อนอีกครับ คนไข้ไม่ว่าจะป่วยหนักเบา เป็นโรคน่ารังเกียจ โรคติดต่อ นักโทษต้องคดี โรคจิต พวกเธอไม่สามารถปฏิเสธได้เลยครับที่จะต้องเจอ มีอะไรเกิดขึ้นพวกเธอต้องคุมสถาณการณ์ให้อยู่ โรคติอต่อ ของมีคมสาระพัดที่เธอใช้มีโอกาสพลาดและทำร้ายตัวเธอได้เช่นกัน ซึ่งเธอได้อะไรตอบกลับครับ? ค่าเสี่ยงภัย...ไม่มี
ว่าถึงเรื่องรายได้หลายโรงพยาบาลจะติดต่อให้ทุนการศึกษาช่วงใกล้ๆจบซึ่งก็ไม่มาก อาจติดสัญญาเข้าทำงานหรือไม่ติดมีหลายแบบสายนี้ไม่ค่อยตกงานเนื่องจากได้รับความร่วมมือระหว่างโรงพยาบาลกับมหาวิทยาลัย นอกจากฐานเงินเดือน คิดจากวันทำงานปกติ หักลบตามวันหยุดที่มี ส่วนเกินจะกลายเป็น OT คิดตามเวรขั้นต่ำน่าจะเริ่มที่ 700 ต่อเวรขึ้นไปมั้งนะ ได้มากน้อยขึ้นอยู่กับแผนกหรือพื้นที่ที่สังกัดด้วย ในกทม.ได้ยินว่าสูงพอสมควร ถ้าต่างจังหวัดละก็อยู่แถวๆขั้นต่ำ
เวลา..แน่นอนครับเวรอัดๆแบบนี้เวลาก็ไม่มี เวลาไม่ตรงกัน ก็ต้องทำใจครับ ผมทำงานเธอเลิกงาน ผมเลิกงานเธอเข้างาน บางวันคุยกันไม่ถึง 3 นาทีเพราะต้องให้เธอรีบพักผ่อนได้แต่เป็นห่วงเธอมากกว่า รู้สึกว่าอาชีพนี้เสียสละ ถ้าไม่สู้จริงๆคงทำไม่ได้ ค่าตอบแทนไม่คุ้มเลยแต่ยังไงก็ต้องทำ เลือกเดินเข้ามาแล้วถอยออกก็ยากเว้นแต่ครอบครัวมีฐานะขาดเงินสักเดือนสองเดือนก็ไม่เป็นไร แต่กรณีเธอต่างกัน ถ้าเธอเลือกได้คงเลือกทำงานแบบคนปกติซึ่งมีความสุขกว่าแม้รายได้จะไม่สูงเท่าก็ตาม อย่าตำหนิพวกเธอเลยครับในบางเวลาที่เธอยกหูโทรศัพท์ เธอไม่ได้อู้หรอก คนอย่างผมนี่แหละโทรไปแล้วบอกเธอว่า "เหนื่อยไหม ไหวหรือเปล่า สู้ๆนะ คิดถึงครับ" ไม่ถึงหนึ่งนาที แค่อยากให้เธอยิ้มก็เท่านั้นเอง กำลังใจสำคัญมากครับ ให้เวลาเธอสักนิดเธอมีคนรักมีครัวครัว วอนญาติๆผู้ป่วยจงเข้าใจ เป็นพยาบาลนี่อาจจะรู้เยอะไปหน่อยเพราะเขาเรียนมา อันนี้ไม่โทษๆ เธอดูแลแต่ผู้ป่วยพอผมป่วยบ้างมีเธอดูแลเธอก็ทำได้ดีมากๆ รู้สึกอุ่นใจเวลาเธอทำนั้นโน้นนี่ให้ หากเธอมีเวลาเมื่อไหร่เธอก็ให้เราเต็มที่เหมือนกัน รักกันหมั่นดูแลกันและกัน เติมความรักอย่าให้ขาดแล้วชีวิตจะมีความสุข อยากบอกว่าสาวพยาบาลจิ๊ดมากๆ สวัสดีครับ