สวัสดีครับ ทุกท่านบทนี้มาสายนิดหน่อยเพราะ กำลังทำความเข้าใจกับพลอตหลัก ดึงสติกลับมาไม่ให้เรื่อง(ยาวไปไกล และออกทะเล ฮ่าๆๆ)
                       ขอบคุณสำหรับการติดตามเสมอครับ

                           บทที่ ๘   http://ppantip.com/topic/34059166
                           บทที่ ๗  http://ppantip.com/topic/34023184
                           บทที่ ๖   http://ppantip.com/topic/33997295
                            บทที่ ๕  http://ppantip.com/topic/33890584
                            บทที่ ๔  http://ppantip.com/topic/33801635
                            บทที่ ๓  http://ppantip.com/topic/33754491
                            บทที่ ๒ http://ppantip.com/topic/33703660
                            บทที่ ๑ http://ppantip.com/topic/33669696
                            บทนำ   http://ppantip.com/topic/33635644


   จากเด็กดีทั้งหมดครับ    http://my.dek-d.com/dek-d/writer/view.php?id=1350561



     





     บทที่๙ คืน(หลอก)หลอน



    น้ำนวลนั่งมองข้อความจากมือถือเครื่องใหญ่ เกิดความกังวลใจตั้งแต่เช้าตรู่ หลายวันผ่านมานึกว่าผู้ชายคนนั้นจะเก็บตัวเงียบ ด้วยสถานการณ์กำลังขมวดปมยุ่งเหยิง นำไปสู่เรื่องเลวร้ายจนมีคนเสียชีวิต


    ทั้งหมดนี้ต้นสายปลายเหตุมาจาก ความลับอันดำมืดของครอบครัวของเขา …ซึ่งน้ำนวลเผลอตัว เผลอใจเข้าไปเกี่ยวข้อง ระหว่างนั่งเครียด สายตาครูสาวพลันเหลือบเห็นร่างเย้ายวนหน้าประตูห้อง


    “ใครน่ะ มายืนลับๆ ล่อๆ หน้าห้องฉันทำไม”  ครูสาวส่งเสียงเอ็ดสตรีวัยราวยี่สิบห้าถึงสามสิบ อีกฝ่ายแต่งหน้าจัดราวกับจะไปเดินสวนสนามกลางแจ้ง ทั้งจริตจะกร้านก็เกินพอดี ขัดตาขัดใจเธอเป็นที่สุด


     ครั้นถูกทักด้วยเสียงดุเข้ม อีกฝ่ายเลยรีบแสดงตัว สาวหุ่นอึ๋มฉีกยิ้มหวาน ก้าวฉับๆ เข้ามาในห้องทำงานเล็กด้านในสุด


    “สวัสดียามเช้าค่ะครูน้ำ ฝากเนื้อฝากตัวด้วยค่า” หุ่นอวบอัดสวมชุดเมทแม่บ้านประหนึ่งตัวการ์ตูนญี่ปุ่นปรากฏต่อหน้า  น้ำนวลพิศอีกฝ่ายตั้งแต่หัวจดเท้า สาวผิวขาวเหลืองอยู่ในชุดเอี๊ยมกระโปร่งดำสูงเลยเข่ามีจีบรอบตัว  ด้านในเป็นเสื้อขาวมีระบายดูรกรุงรังมากกว่าสวย ที่ชวนให้สงสัยยิ่งกว่าคือแม่สาวคนนี้รู้จักเธอ


    ผู้มาเยือนยกมือไหว้ค้าง พอเห็นน้ำนวลยังนิ่งไม่เอ่ยคำใดออกมา จึงส่งเสียงซ้ำว่า “ยู้ฮู สวัสดีค่าครูน้ำ”



    น้ำนวลรับไหว้อย่างเสียมิได้ ถามเสียงดุกลับ “เธอเป็นใคร มีอะไรกับฉัน”


    “โอ้ ครูน้ำยังไม่ทราบหรือคะ หนูเป็นแม่บ้านมาช่วยงานค่ะ ชื่อแมวเหมียว บ้านอยู่ทางเลี้ยว พ่อชื่อเฉลียว แม่ชื่อทองเกลียว ชอบกินก๋วยเตี๋ยว และมีเขี้ยวเสน่ห์” เธอรายงานตัวด้วยมุกเชยติดจะแป้กอยู่มาก กระนั้นยังยิ้มอวดเขี้ยวหน้าตาย


    ดวงตากลมซึ่งเขียนขอบตาเฉี่ยวๆ มองน้ำนวลแทบไม่กะพริบ แวบแรกดูเหมือนพวกสอดรู้สอดเห็น แต่หากไม่ใช้อคติเกินไป ครูสาวคาดว่าแมวเหมียวคงมีสติไม่ครบร้อย


    น้ำนวลนิ่วหน้า พลางมองไปด้านนอกหาใครสักคนถามไถ่ ปกติฝ่ายบุคคลากรของโรงเรียนควรจะพาแม่บ้านมาแนะนำให้รู้จัก มิใช้ปล่อยให้ทะเล่อทะล่าเข้ามาเธอเช่นนี้  


    “เมื่อวานก็มีมาคนนึง คราวนี้เธอมาทำงานแทนใครอีกละ” น้ำนวลคิดถึงแม่บ้านที่ชื่อทุเรียน สาวผิวเข้มสวมเว้นหนา ท่าทางไม่เต็มเต็งพอๆ กับแมวเหมียว เกิดสิ่งใดกับโรงเรียนที่เธอทำงานมานับสิบปี จู่ๆ พวกตัวประหลาดเข้ามาป้วนเปี้ยนเต็มไปหมด คงเป็นผลมาจากไหมทอง ผู้อำนวยการวัยเจ็ดสิบห้าซึ่งจู่ๆ ล้มหมอนนอนเสื่อ ทั้งที่เมื่อก่อนร่างกายแข็งแรงดี ก่อนหน้านี้ใครต่อใครต่างล้อเลียนว่าไหมทองคือคุณยายพันปี เพราะยังสวยพริ้งหน้าเด็กราวกับสาววัยสามสิบกว่า จนคนซุบซิบกันว่าหญิงสูงวัยนับถือลัทธิซาตาน


    พอไหมทองไม่ได้ลงมาคุมเข้มงานเหมือนเดิม ทุกอย่างจึงหละหลวม แน่นอนน้ำนวลซึ่งเป็นลูกหลานที่เกิดจากคนรับใช้ในบ้านต้องรักษาการแทน ถึงมีตำแหน่งให้ใหญ่โต หากความเป็นจริง ทั้งครูและเจ้าหน้าที่ในโรงเรียนต่างแอบนินทา คอยหาเรื่องจับผิดเธอเสมอ ดังนั้นจึงเป็นยากที่พวกเขาจะให้เกียรติหรือยอมรับการตัดสินใจน้ำนวล เพราะตลอดระยะเวลาเกือบสิบปีในการทำงานโรงเรียนแห่งนี้ หญิงชรากดหัวน้ำนวลให้เป็นเบี้ยล่าง ภาพที่ทุกคนเห็นเธอจึงไม่ต่างจากคนรับใช้ในบ้าน จะพอให้ชื่นใจได้บ้างก็คือเด็กนักเรียนให้ความเคารพรัก น้ำนวลจึงรู้สึกมีค่า มีตัวตนในโรงเรียนแห่งนี้


    “ฉันไม่เห็นใครแจ้งว่า จะมีแม่บ้านเข้ามาเพิ่ม พวกนี้นับวันทำงานข้ามหัวฉันไปหมด”  น้ำนวลว่าพลางเตรียมกดโทรศัพท์สอบถามฝ่ายบุคคล แมวเหมียวรีบยื่นมือออกไปห้ามโดยเร็ว จนครูสาวชักมือกลับแทบไม่ทัน


    “คืออย่างงี้ หนูมาแบบเฉพาะกิจ แบบพิเศษส่วนตัวค่ะ” เธอตอบ กะพริบแพขนตาหนาปริบๆ


    น้ำนวลเห็นเข้า ทั้งรำคาญและสงสัยหนัก สายตาไล่สำรวจสาวหุ่นอวบอัดหน้าตาจิ๋มลิ้มด้วยความแปลกใจ ดูท่าเธอคงพบกับคู่แข่งคนใหม่กระมัง


    “คุณอรัญเรียกตัวมาช่วยงานค่ะ บอกว่าให้หนูมาถามครูน้ำว่ามีอะไรให้ช่วยหรือเปล่า หนูแมวเหมียวเก่งทุกอย่าง รับรองไม่ผิดหวัง”


    ได้ยินชื่อหนุ่มหล่อที่ทำให้เพ้อตลอดระยะสองสามวันที่ผ่านมา ครูสาวก็ยิ้มกว้าง เมื่อคืนความหวานล้ำยังกรุ่นๆ อยู่ในใจ “เป็นอย่างนี้นี่เอง แต่ห้องนี้ฉันให้คนทำความสะอาดแล้ว เธอไปช่วยแถวๆ ห้องสมุดกับตึกเก่าด้านหลังอาคารเอนกประสงค์ดีกว่า เมื่อวานเด็กๆ ไปซ้อมการแสดง เศษขยะคงเต็มไปหมด”


    “ได้เลยค่ะ งานเก็บกวาดหนูถนัดมาก” แมวเหมียวรับคำแข็งขัน


    “เออ คุณอรัญมาถึงหรือยัง ฉันมีเรื่องอยากปรึกษา เมื่อคืนยังไม่ได้ข้อสรุปเลย” เอ่ยชื่อหนุ่มในฝันออกไป ดวงหน้าน้ำนวลก็แดงระเรื่อ หัวใจสั่นไหว ความรักก็เป็นเช่นนี้


    “ยังคะครู เห็นว่าติดงานลูกค้าอีกที กว่าจะมาถึงคงบ่ายนู้นแหละ หนูเลยมาช่วยครูน้ำก่อน”


    น้ำนวลมีสีหน้าผิดหวัง แอบลอบถอนหายใจ แมวเหมียวซึ่งทำตาโตมองอยู่ อมยิ้มด้วยความรู้ทัน เลยถูกไล่เสียงดัง “นี่จะยืนรากงอกตรงนี้อีกนานไหม เหม็นขี้หน้าจริงๆ ไปไหนก็ไป คนพวกนี้เป็นอย่างไรนะ ชอบจุ้นจ้านเสียจริง” น้ำนวลเปลี่ยนบุคลิกอย่างรวดเร็ว หากแมวเหมียวไม่ได้มีท่าทีหวาดกลัว  



    “แหม หนูนึกว่าครูน้ำจะฝากข้อความถึงคุณอรัญเสียอีก ฮิๆ” แมวเหมียวเอ่ยจบก็ไม่รอให้อีกฝ่ายโวยใส่อีก รีบพาร่างเย้ายวนจากไปโดยทิ้งกลิ่นน้ำหอมฉุนจมูกเอาไว้ให้น้ำนวล จามติดต่อกันชุดใหญ่