ผมได้อ่านเรื่องราวที่ คาร์ล เซแกน กล่าวถึง the pale blue dot เมื่อปีที่แล้วในห้องหว้ากอ เห็นว่าเป็นบทความที่ดีทีเดียว เลยขออนุญาตนำมาให้ท่านสมาชิกได้อ่าน บางท่านอาจจะผ่านตามาแล้วก็ขออภัยครับ

''... Our planet is a lonely speck in the great enveloping cosmic dark
ดวงดาวของเราเป็นธุลีเล็กๆ ท่ามกลางความมืดมิดอันเวิ้งว้าง
... Like it or not, for the moment the Earth is where we make our stand.
จะชอบหรือไม่ก็ตาม สำหรับตอนนี้ โลกเป็นที่ที่เราใช้ยืนหยัด
... the pale blue dot, the only home we've ever known. ''
จุดเล็กๆสีครามนี้ บ้านหลังเดียวที่เรารู้จัก


ขออนุญาตยืมเนื้อหาในคคห.ที่ 59 ของคุณ Rarm41 ในกระทู้นี้ http://ppantip.com/topic/32878218/comment59 มาด้วยครับ ขอบคุณครับ
"Pale Blue Dot" พร้อมบทบรรยายไทย

"บนจุดจุดนี้..
ทุกๆ คนที่เรารัก
ทุกๆ คนที่เรารู้จัก
ทุกๆ คนที่เราเคยได้ยินชื่อ
มนุษย์ทุกคนที่เคยถือกำเนิดมาล้วนใช้ชีวิต เกิดแก่เจ็บตายอยู่ที่นี่
จุดศูนย์รวมทุกความสุขและความเศร้า
ทุกศาสนาที่ยึดมั่น ทุกอุดมการณ์นับพันหมื่น
ทุกลัทธิ ปรัชญาเศรษฐกิจ
ทุกพรานป่า คนหากิน
ทุกวีรชน ทุกคนขลาด
ทุกผู้สร้าง ทุกผู้ทำลายล้างอารยธรรม
ทุกราชันย์และยาจก
ทุกคู่หนุ่มสาวที่มีความรัก
ทุกๆ คนที่เป็นพ่อเป็นแม่
ทุกเด็กน้อยที่มีฝัน
นักประดิษฐ์และนักสำรวจ
บรรดาอาจารย์ผู้ชี้แนะคุณธรรม
ทุกนักการเมืองที่ฉ้อฉล
ทุกๆ ซุปเปอร์สตาร์
ทุกๆ ผู้นำที่ยิ่งใหญ่
ทุกนักบุญ ทุกคนบาป
ทั้งหมดที่เคยมีมาในประวัติศาสตร์ของมวลมนุษยชาติ
ล้วนอาศัยอยู่ที่นี่ บนเม็ดฝุ่นธุลีอวกาศเม็ดหนึ่ง
ที่ล่องลอย... อยู่กลางแสงตะวัน
…
โลกของเราเป็นแค่เวทีเล็กๆ
ในโรงมหาอุปรากรแห่งเอกภพอันกว้างใหญ่
ลองคิดถึงสายเลือดที่หลั่งรินเหมือนสายธาร
โดยน้ำมือของเหล่าแม่ทัพและบรรดาจักรพรรดิ
ในนามของชัยชนะและความยิ่งใหญ่
เพียงเพื่อจะได้ครอบครองเพียงชั่วคราว
ดินแดนที่เป็นเศษเสี้ยว ของจุดเล็กๆ จุดหนึ่ง
ลองคิดถึงความโหดร้ายทารุณ ซ้ำแล้วซ้ำเล่า
ซึ่งคนที่อาศัยอยู่ ณ มุมมุมหนึ่งบนจุดจุดนี้
ได้กระทำต่อคนที่อยู่อาศัย ณ อีกมุมหนึ่งบนจุดจุดเดียวกัน
ซึ่งแทบจะไม่มีอะไรต่างกันเลย
กี่ครั้งกี่หนที่คนไม่เข้าใจกัน
เหตุใดคนจึงกระเหี้ยนกระหือรือที่จะเข่นฆ่ากันเอง
เหตุใดความเกลียดชังจึงแรงกล้าฝังลึก
ท่าทีอหังการของเรา
ความหยิ่งทะนงในอัตตาจอมปลอม
ความลุ่มหลงว่าเรามีฐานะพิเศษในจักรวาล
ทั้งหมดนี้ล้วนมลายหายไป
เมื่อเราจ้องมองจุดแสงจางๆ จุดนี้
ดาวโลกของเรา เป็นผงธุลีเดียวดาย
ล่องลอยอยู่กลางทะเลความมืดมิดอันเวิ้งว้าง
...
คงไม่มีภาพใดแสดงให้เห็นถึงความโง่เขลา
ในการสำคัญตนของมนุษย์ได้ดีไปกว่าภาพโลกใบเล็ก ที่อยู่ไกลแสนไกล
สำหรับผมภาพนี้ตอกย้ำถึงความรับผิดชอบของพวกเรา
ที่จะต้องปฏิบัติต่อกันให้ดีกว่านี้
และช่วยกันถนอมรักษา จุดเล็กๆ สีครามจุดนี้
บ้านหลังเดียวที่พวกเราเคยรู้จัก
ให้คงอยู่สืบไป"
คาร์ล เซแกน
(แปลโดยคุณแทนไท ประเสริฐกุล)

ขอบคุณครับ