ดูตอนล่าสุดไปไม่รู้ว่าน้ำตาไหลไปกี่รอบ คือซาบซึ้งกับความรักของอาหลงกับหงส์มาก
มันไม่ได้เป็นรักหวานแหววฟินจิกหมอน แต่มันสัมผัสได้ด้วยใจ
ทั้งสองคนไม่เคยมาบอกความในใจ ความรู้สึกต่อกัน แต่ทุกอย่างสื่อออกผ่านการกระทำหมด
นั่นเลยทำให้เราน้ำตาไหลเลย เหมือนประโยคในเพลงที่บอกว่า

"อาจไม่เคยได้สัมผัส แต่รับรู้ด้วยใจ เพียงแค่เราใช้ใจส่งใจถึงกัน"

อย่างฉากที่หงส์ถูกใส่ร้ายว่าเป็นคนฆ่าท่านเมฆินทร์ แล้วหลงออกรับแทนด้วยการไปจับมีดแทนทับลายนิ้วมือหงส์
น้ำตาไหลมันอบอุ่น เพราะหงส์นี่ไม่เหลือใครแล้ว ทุกคนพลัดพรากจากไปหมด
แต่ก็ยังมีพระเอกที่คอยปกป้องดูแลอยู่เคียงข้าง มันซึ้งใจมาก

อีกฉากก็ตอนที่หลงอยู่ในคุก หงส์ต้องอยู่อย่างเดียวดาย แต่ก็พบว่ามีใบไม้ที่เป็นสัญลักษณ์แทนตัวหลง
ถูกเอามาวางไว้ใกล้ๆหงส์ในหลายๆครั้ง เพื่อให้หงส์รู้สึกว่าเขาอยู่ข้างๆเธอเสมอ ไม่ได้หายไปไหน
จะบอกว่าเป็นละครเศร้าที่โคตรอบอุ่นเลย เหมือนหัวใจที่บอบช้ำของคนสองคนที่คอยเติมเต็มให้กันและกัน

"เสียงเพลงจากใจฉันจะกล่อมใจเธอ ในวันที่ไม่เหลือใคร
ฉันจะดูแลรักเธอจนตาย จนกว่าจะถึงวันสุดท้ายที่หายใจ"

พระเอกเป็นเหมือนปีกที่คอยโอบอุ้มให้หงส์งามขึ้นไปเป็นนางพญาหงส์
ขอชื่นชม บอย ปกรณ์ กับ เจนี่ เล่นดีและเคมีตรงกันมาก สื่ออารมณ์ตัวละครออกมาได้แบบสัมผัสเข้าไปถึงหัวใจของคนทั้งสองเลย
ผู้กำกับและบทโทรทัศน์ก็ดีเยี่ยมมากๆเลยครับ ประทับใจจริงๆเรื่องนี้