สวัสดีค้าา กระทู้นี้ก็เป็นนิยายโน๊ะะ
ก็เป็นนิยายเรื่องแรก ดี ไม่ดี ติชมกันได้  เรื่องต่อไปจะทำให้ดีขึ้นนน  ก็ไม่รู้จะเกรินยังไง เริ่มเลยแล้วกันนน😂
.
.
เช้าวันเปิดเทอมวันแรก~~
"วันนี้คงเป็นวันที่สดใสมากเลยสิน้ะ ปีสุดท้ายแล้ว เหนื่อยหน่อยน้ะเรา😥"
เสียงรำพึงรำพันจากหญิงสาวคนหนึ่ง

  วันนี้เป็นวันเปิดเทอมวันแรกของโรงเรียนมัธยมชื่อดังแห่งหนึ่ง แน่นอน ในทุกๆปีโรงเรียนต้องรับสมาชิกใหม่ขึ้นเรื่อยๆ กิจกรรมสุดฮิตในโรงเรียนมัธยมก็คงเป็นรับน้องจับสายรหัส สนุกสนานกันไปป~~ขึ้นม.6 สิเทอออ!!! รับรู้แน่ๆ ความสนุกหรออ?? ไว้หลังสอบแล้วกันน้ะ😤

  ก่อนอื่นขอแนะนำตัวก่อนน้ะค้ะ เราชื่อมิฟฟิน นักเรียนมัธยม 6 ในโรงเรียนนี้เองล้ะ ปีนี้คงยุ่งมากๆเลยล้ะ เหนื่อยแง่งๆ😂แต่ต้องสู้น้ะ ฮึ๊บบบ!!!🙌✌

  กริ๊งงงง!!! กริ๊งงง!!!
"ถอยหน่อย ถอยหน่อยคับ สายแล้วๆ😲😲" เสียงเด็กหนุ่มจากไหนไม่รู้ มาจากทางด้านหลัง
"เอ๊ะะ เสียงไรน้ะะ" หันควับ!!
......โครมมม!!!........
"โอ๊ยย.. อะไรกันเนี้ยย รีบไปไหนกันย้ะะ"
"ขอโทดคับๆ ผมรีบคับ" เด็กหนุ่มหน้าเอ๋อ ใส่แว่นหนาเตอะะ ทีกำลังเร่งรีบ [รีบไปไหนไม่รู้!!] ที่ดูแล้วน่าจะเป็นเด็กใหม่ม.4
"ผมไปก่อนน้ะคับ ผมรีบ"
"แล้วแกก็ปล่อยฉันไว้แบบนี้น้ะหรออ??"
...แล้วเด็กหนุ่มก็ได้วิ่งหายไป....
"ไม่ได้เรื่องเล๊ยย เด็กไรเนี้ยไร้น้ำใจที่สุดเลยยชนแล้วไม่ช่วยอีกกก ไม่ได้เรื่องเลยจิงๆ" ฉันได้แต่บ่นๆๆ บ่นๆๆ แล้วก็บ่นๆๆๆ
"โอ้ยยย แล้วแกจะบ่นไรหนักหนาล้าาา น้องเขาขอโทดแล้ววก็ปล่อยไปเหอะะ"
เสียงยัยบ้าเพื่อนฉันเองค้ะ นางเป็นคนใจเย็น
ไม่ร้อนระอุ- - ต่างกับฉันมากกก นางชื่อ ฟรุตตี้ค้ะะ
"ชิ!!! อย่าให้เจอ"

 ปิ๊งงง!! ป่องงง!!
"เห้อออ!! หมดวันแล้วหรอเนี้ยย กลับบ้านกันเถอะพวกเราาาา"
"เด๋วววค้ะะ เด๋วก่อนน!!"  เป็นเสียงของน้องรหัสฉันเองค้ะ ชื่อโมเม น้องเขานี้เป็น 1 ใน 10 คนน่ารักในโรงเรียนเลยล้ะะ
"เอ๊ะะ ทำไมหรอจ้ะะ โมเม"
"เฮิ้กกๆๆๆ วันนี้พวกหนูจะจับ น้องรหัสกันอ้ะค้ะ พี่ๆไปช่วยดูกันหน่อยได้ไมค้ะ ทั้งห้องเลยน้ะๆๆ จะได้เห้นหลานรหัสไงน้าา"
"อื้มมม จ้ะๆได้ๆ เด่วพี่ตามไปน้ะ ที่ไหนหรออ??"
"โรงอาหารค้ะะ"
"จ้าาได้ๆ ไปกันเถอะฟรุตตี้เด่วน้องรอ.."
.
.
ณ โรงอาหาร..
"อ้าวววว น้องงๆเงียบบๆค้าาา ตั้งแถวเลยลูกเลยลูกก"
นั้นคือเสียงเพื่อนน้องโมเมเองค้ะะ
"พี่ฝิ่นค้ะ คือเด๋วช่วยหนูดูน้องรหัสด้วยน้ะ หนูอยากได้แบบหล่อๆอ้ะ แบบเขิลจังง"
"เอิ่มมเม คือพี่ชื่อมิฟฟินน้ะ-*- แล้วแกจะเขิลไรกันย้ะะะ!!!"
"ฮิปป ฮิปป ฮิปปฮิปโป โอโห้ตัวมันใหญ่!!"
เสียงเพลงของน้องที่ครึกครืนเริ่มดังขึ้นมา
เริ่มจับกันแล้วสิน้ะะ~~
"พี่ฝิ่นนๆๆๆๆ" ตึกๆๆๆ โมเมตะโกนเรียกแต่ไกล~
"ว่างายยย แล้วบอกแล้วไงชื่อมิฟฟินๆ เรียกฝิ่นอยู่ได้เทออ😑"
"ฮ่าาๆๆ นั้นแหละะ มาๆดูหลานๆ" ชี้ๆ 👆👇👈👉
"ห้ะะ!!!" ชิพหายย!! ตายล้ะๆ หึ้มม
"อย่าบอกน้องเขาน้ะะ เด่วน้องเขารู้ซะก่อน ไปก่อนน้ะะ บรุ๊ยยย👌👋👋"
"โง้ยยยย ทำไมๆๆๆๆ😂"
"ทำไมอะไรแก เป็นไร-*-" ฟรุตตี้เพื่อนรักได้ถามขึ้นมาา
"ก็ตานั้นน้ะสิ ที่วิ่งชนฉันเมื่อวานอ้ะแก มันเป็นหลานรหัสฉันอ้ะ แกรรรร~~/@,;@("
เสียงคร่ำครวญของฉันยังไม่หยุด
"ก็ดีน้ะะ น้องเขาน่ารักจะตาย"
หะะ..ห้ะะ!! น่ารักงั้นหรออ??
.
.
หลายวันต่อมาาม~
.
.
วันที่เฉลยย พี่รหัสส~🎉🎊
"แกๆๆๆ มานี่ๆ มานี่เลยยย"
เสียงน้องโมเมของฉันดังมาแต่ไกลล~
"นี่ๆ แกคนนี้คือพี่รหัสฉัน ป้ารหัสแกน้าาาอ้ะๆ รู้จักกันไว้ๆ"
"สวัสดีคับ ผมชื่อ...  ดอย ... คับ!!"
ดะ ดะะๆดอยหรออ- -?? ชื่อแปกจังนายนี่แต่เอาเถอะะ😤😤
"อืมมม ฉันชื่อมิฟฟินน้ะ เป็นป้ารหัส หรือถ้าจะให้ดีอย่านับญาติดีกว่า"
ฉันพูดปัดเพราะความหมั่นไส้เรื่องวันเปิดเทอม
"อ่าวว พี่ฝิ่นไมพูดงั้นอ้ะะ ไม่เป็นไรน้ะแก แกอยากได้ไรป้ะะ เด๋วฉันซื้อให้..'&"
ก็ฉันไม่ชอบหน้านี้น้าา ให้ทำไงได้ล้ะะ
...เย็นของวันนั้น...
"ฉันกลับแล้ววน้ะะ ฟรุตตี้"
"อ่าาจ้าา กลับดีๆน้ะมิฟฟิน"  จ้าาาา~~
ฉันเดินออกจากห้องพร้อมเสียบไอพอตคู่ใจ ไปรอรถที่ป้ายรถเมย์ที่หน้าโรงเรียน เหมือนทุกวัน
- แต่เหมือนวันนี้จะไม่เหมือนทุกวันล้ะสิ😑 -
"เอ๊ะะ!! ไคเดินตามหลังมาา"  หันควับ!!

"อ้าวว นี่นายย ทำไมเดินคนเดียวล้ะ"
เมื่อสิ่งที่ฉันเห็นคือ นายหลานรหัส สุดเนิร์ดคนนี้
"อ่ออ ผมไม่มีเพื่อนน้ะคับ"
แหม่มม!! ก็น่าอยู่หรอก😞😒
"แล้วนี้กลับบ้านยังไงล้ะะ"
"ผมกลับรถเมย์คับ"
"งั้นเด่วกลับกับพี่ก็ได้ พี่กลับรถเมย์เหมือนกัน"
"คับผม."
ทำไมนายตอบฉันแบบนี้น้ะ  เราเดินกันมาเรื่อยๆ จนถึงป้ายรถเมย์
ระหว่างรอรถ..🚍🚌🚕🚖
"พี่ไม่ชอบผมหรอ..." คงเป็นประโยคคำถามแรกที่ออกมาจากปากของนายคนนี้
"ก็แค่เคืองๆหน่ะ ไม่ไรหรอกก ฉันเลิกโกธรไปล้ะ"
"แล้วผมไปทำไรให้พี่โกธรล้ะ" นี่นายกล้าถามน้ะ!!!
"ก็วันแรกที่เปิดเทอม นายวิ่งชนฉันหนิน่าา"
"อ่ออคับ จำได้ ขอโทดคับ..."
...เอิ่มมม.. คืออออ....???
"นายนี่ดูเรียบร้อยน้ะ ทำไมไม่มีเพื่อนล้ะะ"
"ก็เพราะเรียบร้อยเนี้ยล้ะคับ." หื้อออ???
"ไรกันน เรียบร้อยเด็กเรียนเนี้ยน้ะ"
"คับ เพราะผมไม่เล่นกีฬาา เลยไม่ค่อยมีสังคม ผมยุ่งแต่ด้านวิชาการน่ะคับ เลยมีแต่คนบอกไม่เอาไหน ผมขี้โรคน่ะคับ เขาหาว่าผมขี้แง อ่อนแอ ขี้อาย ไม่สู้..."
ทำไมกันน เหตุผลแค่นี้เองหน่ะหรออ??
"อ้อออ เข้าใจแล้ววล่ะะ"
...เงียบบบ....5 นาทีผ่านไป...
"รถมาแล้วว กลับกันเถอะะ"
"คับ" คืออตอบยาวกว่านี้อีกหน่อยได้ป้ะะ- -
...สักพักก..
"ถึงบ้านพี่แล้วล้ะะ กลับก่อนน้ะะ"
"คับ...." คือจะตอบฉันแค่นี้จิงๆหรอ นายนี้คุยแล้วน่าอารมเสียมาก😤😤😩😩
"พี่..กลับดีๆน่ะคับ.."
เอ๊ะะ.. นี่นายพูดเป็นด้วยหรอนี่
"จ้าา นายด้วยล้ะะ" ยิ้มมมม😁
"คับ!!" หน้านิ่งสุดชีวิต
เอิ่มม จ้าาแล้วแต่น้าาา- -
วันต่อมาา... ในห้องสมุด...
"โห้ยยแก ฉันต้องอ่านนนๆๆๆๆ อ่านหนังสือเยอะๆแบบนี้อีกแค่ไหนเนี้ยย!!"
เสียงโว้ยวาย ของยัยเพื่อนที่แสนจะขยันมากกของฉันดังขึ้น
"อ่านๆไปเถอะ อ่านแล้วจำบ้างน้ะ อ่านย้อนหลังหลายๆปีด้วยก็ดี" ฉันจึงตอบกลับไป ด้วยน้ำเสียงที่ปัดส่ง
"แล้วเท่าไหร่ล้ะะ" ก็แล้วแต่เมิ่งเส้!!😬
ระหว่างนั้นน..
"สวัสดีคับ" เสียงอันคุ้นหูดังขึ้น
"โอ๊ะะ!? อ่าวว ว่าไงดอยย"
"มาอ่านหนังสือคับ" เอิ่มม ฉันก็รู้ป้ะะ??
"อ้ออจ้ะะ" นายนี่มันเกินบรรยายจิงๆ😑😑
...แล้วหลังจากนั้น ฉันก็ได้เจอกับน้องดอยคนนี่ทุกวัน ในห้องสมุดที่เดิมๆ แล้วเราก็กลับบ้านด้วยกัน ทุกวัน... คิดแล้วก็สงสารน้องเหมือนกันน้ะเนี้ยย😂
.
.
3 - 4 เดือนต่อมาา
.
.
ณ. กลางโรงอาหาร
"เห้ยยย ไงหว่าาา ฮ่าาๆๆ ไอ่บ้าาเอร๊ยย ฮ่าาาๆๆ"
เสียงหัวเราะดังลั่นจาก กลุ่มเด็กผู้ชายกลุ่มหนึ่งดังขึ้นกลางโรงอาหาร
"ไปกันเหอะพวกเรา ปล่อยไว้งิ้แหละ"
กลุ่มเด็กผู้ชายได้ค่อยๆ เดินหายไปในกลีบเมฆ~☁⛅  เหลือเพียงเด็กผู้ชาย หน้าเนิร์ดใส่แว่นหนาเตอะะ อยู่ตรงนั้น อ่าวว ดอยหนิ!!
"นายยเป็นไรหรือป่าวว พวกนั้นทำไรนายย??"
"ป่าวคับ."
"แล้วพวกนั้นถึงได้มายุ่งกะนายล้ะะ??"
"ก็...คือออ....ผม..ผมไปบอกชอบ..พี่ฝ้ายอ้ะคับ"
ฝะ..ฝะๆๆๆ....ฝ้ายยย😲😲😱😱
"ฝ้ายยยย!!! ดะ..ดะดาววว โรงเรียนอ้ะน้ะ"
"คับ" ไม่สำรวจตัวเองเลยน้องรัก😧😧
"แล้วนายไปบอดเขายังไง พวกนั้นถึงมา"
"คืออ..ผมถือออ..ช็อคโกแลต 1 กล่อง แล้วก็.......จดหมายรัก 1 แผ่น.....คับ......"
จะ...จะจดหมายยรักกก..งั้นหรออ...
"ฮ่าาาาๆๆๆๆๆ เห้ยยยยยแกรรรร แบบบบฮ่าาาาาๆๆๆ คือฉันเลิกส่งจดหมายรักตั้งแต่ป.ต้นล้ะน้ะเว้ยยย555555 อร๊ากกก😂😂"
-------ซึมมมม--------หน้านิ่งงงง-------
"อ้าาาๆๆ แล้วไงต่ออ่ะแค่นี้เองหรออ จิงๆมันก็โอเคน้ะแกรร ถึงจะเชยไปนิดนึงน้ะะ"
"คับ"
"แล้วพวกเขาก็มา ล้อนายหน่ะหรออ??"
"คับ" นี่นายพูดไรเป็นนอกจากคำว่าคับไมน้ะ - -?
"โห้ยยยย ตายยยแก ฝ้ายเป็นดาวโรงเรียนเลยนาาา"

.......หลังจากเงียบไปสักพัก ดอยได้หันมาจงหน้าฉันน.....
"พี่..มิฟฟิน..ผมขอเรียกพี่ *ฝิ่น* ได้ไมคับ ผมว่ามันน่ารักดี เรียกง่าย"
ฉันคิดว่ามันคือประโยคที่ยาวที่สุด ในการสนทนาของฉันและนายตั้งแต่วันแรกที่รู้จักกัน.. แล้วดูเหมือนจะไม่เข้าหูสักเท่าไหร่..
"เอิ่มมมม-...- อ่าาาๆๆ แล้วแต่ๆ"
"พี่ฝิ่นช่วยผมได้ไมคับ"  ได้ทีเอาใหญ่น้ะ😑
"ให้ช่วยไรล่ะะ"
"ช่วยให้พี่ฝ้ายบอกผมบ้างง ให้คนอื่นมองผมดีๆบ้างง ไม่ใช่ไอ่ขี้แงแบบนี้"
โห้ยยยแกรร คือแบบบ!! ต้องปรับเยอะมากอ้ะะ😲😩
"คือออ... เอาจิงดิ้??" น้องดอยหยักหน้าด๊อกแด๊ก
เอาไงล้ะยัยมิฟฟินนน!!! ตัวเองยังไม่รอดเลยย
น้าาคับบบ น้าาา พี่น้าาา"  ทำหน้าแบ๊วว😍
เอาแล้วไงงง ใจอ่อนง่ายยยๆด้วยยล้ะสิ
"ถ้าพี่ไม่ช่วย.. ผมจะไม่คุยด้วยเลยน้ะ"
"เอิ่มมม...คือออ...- -"
"เออๆ กะได้ๆ ช่วยก็ได้ แต่...มันต้องเปลี่ยนเยอะมากเลยน้ะะแกรรร"
"คับ ไม่เป็นไร^^" ยิ้มมม มันคงเป็นรอยยิ้มของเด็กคนนี้ครั้งแรกที่ได้เห็นสิน้ะะ😁
.
.
หลังจากนั้น ฉันก็ได้เริ่มโมดิฟายร่างของน้องดอยคนนี้ ช่วงนั้นเป็นช่วงปิดเทอมกลางภาคพอดี
นอกจากจะวุ่นวายกะนายดอยแล้วว ยังวุ่นเรื่องสอบอีก เฮ้อออออร้องไห้

   ฉันได้โมดิฟายตั้งแต่ การแต่งตัว บุคลิก คำพูด ออกกำลังกาย เล่นกีฬา ดนตรี บลาาาๆๆๆ เอาให้หล่อไปเล๊ยยยย
"ต้องทำขนาดนี้เลยหรอคับ"
"ขนาดนี้แหละ ถ้าจีบดาวไม่ติด อย่างน้อยดัมเมเยอร์ไม้ 1 ก็ต้องมาวิ่งตามนายแหละน้าาาา"
ช่วงเวลานี้ มันทำให้เราได้อยู่ใกล้กันบ่อยขึ้นนน....จนฉันรู้สึกแบบนั้นตอนไหนไม่รู้.....
.
.
1 อาทิตย์ก่อนเปิดเรียนนน
"ฮัลโลลนายย ฉันสอบเสร็จแล้วอ้ะะ มาเจอกันที่เดิมน้ะ อีก 30 นาที"
วันนี้ฉันก็ไปสอบมา เหนื่อยเป็นบ้าเลยยเม่าแพนด้า
..........45 นาทีต่อมาา.......
"มาแล้วค๊าบบบพี่ มาแล้ววววพี่ฝิ่นนนน"
"กว่าจะมาาาาน้ะะะ ไม่มาพรุ่งนี้ล้ะ นี่เกินเวลามาตั้ง 15 นาทีแล้วน้ะ@@!#%(__&756"
"โถ่วว ใจเย้นนพี่ใจเย้นนน นี่ไปแวะซื้อของกินมาให้เนี้ยย เห็นว่าชอบ" ยื่นน
''อย่าคิดว่าแค่นี้จะหายโกธรน้ะสาวแว่น'' กินนๆๆๆ
''ฮ่าาาๆๆ'' ยิ้มมมม
"ยิ้มมไรร"
"ก็ป่าวววว....น่ารักดี" ยิ้มมม
อ่ะะะ!!! น่าาา...รักก...หรอออ..
''เขิลดิ้เขิลลล''
''เขิลไรตาบ้าา-//- ไปๆ ไปยืนให้ดูสิโอเครไมไปปปปป''
ยืนนๆๆๆๆ ทำหน้าหล่อออ- -
โอ๊ะะ เด่วน้ะะผลงานฉันนนน ทำไมมันออกมาดีขนาดนี้ล้ะะ
''อื้มมมม ก็โอเคน้ะะ ถ้าวันจันทร์ฉันไปโรงเรียนเห็นเทอเดินๆอยู่ฉันคงกรี๊ดดดเทอแน่ๆล้ะะ ชอบแน่ๆ น่ารักขนาดนี้ กีฬาก็โอ ดนตรีก็ได้ สแป็คสาววๆ-//-''
''อ่าววว พี่ชอบผมหรอออ??"
ตาาาบ้าาา ทำไมถามแบบนี้มาได้น้ะะ ตึ๊กๆๆๆๆๆ แล้วทำไมฉันรู้สึกแบบนี้ได้ยังไงกันน....
"บ้าา มีประโยคไหนฉันบอกว่าชอบย้ะะ" -//-เขินนๆๆๆ
"ก็เมื่อกี้ไงงงง"
"...........เจอกันนเปิดเทอมน้ะะะ กลับบ้านล่ะะ บรั๊ยยย"
"เด๋วววๆพี่ฝิ่นเดียวไปส่งงงง"
"ม่ะเปงรายยยยย" เขินนนน