สุดยอดความคิดเห็น
ความคิดเห็นที่ 4
เป็นแม่ที่มีลูกเรียนโรงเรียนแนวบูรณาการทั้ง 3 ระดับค่ะ (อนุบาล,ประถม และมัธยม) คนโตที่อยู่ม.3 ก็เรียนมาตั้งแต่อนุบาลนะคะ
เริ่มต้นเลยที่เลือกให้ลูกเรียนแนวนี้ ก็ไม่เคยมีความคาดหวังหรือมีแผนการเรียนให้ลูกต้องเดินตาม step การศึกษาในประเทศไทยอยู่แล้ว แบบต้องสอบเข้ามหาวิทยาลัยอะไรอย่างนี้น่ะค่ะ เพราะฉะนั้นก็ไม่เคยคิดมองซ้ายมองขวาแบบลังเลนะคะ
ลูกคนโต ผลการเรียนก็ไม่ค่อยดีนะคะ วิชาการอ่อนมาก ซึ่งอันนี้เพื่อนลูกไม่เป็นนะคะ ก็แปลว่าแล้วแต่เด็กแล้วแต่บ้าน การเรียนการสอนในโรงเรียนไม่ได้มีผลเป็นหลัก
แต่...แต่ค่ะแต่ ลูกเรามีความสุขกับตัวเองได้ดี รู้ข้อบกพร่องของตัวเอง บางข้อที่เค้าคิดว่าจำเป็นเค้าก็พยายามปรับปรุงได้มากบ้างน้อยบ้างว่ากันไป
บางข้อที่เค้าคิดว่ามันไม่จำเป็นกะเค้ามากนักเค้าก็ข้ามๆไป ไม่มานั่งเครียดกับข้อบกพร่องของตัวเอง
การทำงาน Project ที่โรงเรียน มักทำเป็นกลุ่ม เด็กๆจะเรียนรู้จุดแข็งจุดอ่อนของเพื่อนในกลุ่มและแบ่งงานกันทำ มีการเรียนรู้ร่วมกัน ยอมรับซึ่งกันและกัน
ลูกเรามีความเป็นผู้นำสูง (ประเมินจากครูและเพื่อน) สามารถจัดการ ประสานงานเพื่อนและครูได้ดี เพื่อนยอมรับแบบไม่ได้เป็นคนที่เรียนเก่งหรือทำอะไรโดดเด่นเหมือนพี่ๆที่ popular ในโรงเรียนทั่วไป
ที่สำคัญ...ลูกเราเค้ารู้แล้วว่าเค้าชอบอะไร ทำอะไรได้ดี อยากทำอะไรในอนาคตเค้า แล้วเค้าก็กำลังเดินไปในเส้นทางนั้นค่ะ ชีวิตในโรงเรียนเปิดโอกาสให้เด็กได้เรียนรู้สิ่งที่เป็นชีวิตจริง การลงมือทำงานจริง มากกว่าโรงเรียนสามัญเหมือนตอนเราเด็กๆ มีการบูรณาการว่าวิชาการแต่ละอย่างเอาไปทำอะไรในชีวิตได้บ้าง เห็นภาพกว้างกว่าตอนเราเด็กๆนะ
เราคุยกะลูกเมื่อวันที่ลูกเดินมาบอกว่าเค้าอยากทำ อยากเป็นอะไร ว่า... นี่คือสิ่งที่แม่รออยู่
เหมือนลูกรู้ว่าจะไปโตเกียวแล้วก็รู้ว่าจะเที่ยวแค่ตอนกลางของญี่ปุ่นในช่วงฤดูใบไม้ร่วง ไม่สนใจจะไปฮอกไกโด ลูกก็ไม่ต้องจัดกระเป๋าแบบเตรียมและยัดทุกอย่างเผื่อหนาวสุดขั้ว เสื้อขนเป็ด เลคกิ้งแบบหนาพิเศษก็ไม่ต้องยัดใส่กระเป๋าไป เราก็เดินทางแบบสบายตัว
การเรียนแบบเราสมัยก่อน สอนให้เราเตรียมเสื้อผ้าสำหรับทุกฤดูยัดใส่กระเป๋าไป แบกไปอย่างหนัก สุดท้ายอาจจะมีหลายอย่างที่ไม่ได้เอาออกจากกระเป๋ามาใช้จนจบ trip เลยด้วยซ้ำ
ปล. เราเป็นเด็กเรียนเก่ง ตั้งใจเรียน ทำงานในตำแหน่งที่ดี เงินเดือนสูง แต่เราก็เห็นว่าคนที่เรียนเก่ง เรียนสูง สุดท้ายก็ไม่ใช่ทุกคนที่จะมีความสุข
และเราว่าคนยุคลูกเราควรปรับตัวเก่ง มีความสุขได้ในแบบตัวเอง ไม่ต้องแข่งกับใคร เพราะสนามแข่งมันเยอะเกินไป คนเข้าแข่งแต่ละสนามก็น่ากลัวเกินไป ลูกเราควรจะเรียนรู้ที่จะมีความสุขกับตัวตนของเค้าเองถึงแม้เค้าจะไม่ได้ยืนบนยอดไหนเลยก็ตาม
ลูกเรา Hard skill อาจจะอ่อนด้อย แต่ Soft skill นี่โตแบบค่อยๆได้รับการเติมเต็มมาตั้งแต่เด็กนะ
เป็นแม่คนแล้วมองย้อนกลับไป วิชาการที่ได้จากช่วงวัยเรียน ไม่ได้เอามาใช้ในชีวิตเท่ากับตัวตนนะคะ
เริ่มต้นเลยที่เลือกให้ลูกเรียนแนวนี้ ก็ไม่เคยมีความคาดหวังหรือมีแผนการเรียนให้ลูกต้องเดินตาม step การศึกษาในประเทศไทยอยู่แล้ว แบบต้องสอบเข้ามหาวิทยาลัยอะไรอย่างนี้น่ะค่ะ เพราะฉะนั้นก็ไม่เคยคิดมองซ้ายมองขวาแบบลังเลนะคะ
ลูกคนโต ผลการเรียนก็ไม่ค่อยดีนะคะ วิชาการอ่อนมาก ซึ่งอันนี้เพื่อนลูกไม่เป็นนะคะ ก็แปลว่าแล้วแต่เด็กแล้วแต่บ้าน การเรียนการสอนในโรงเรียนไม่ได้มีผลเป็นหลัก
แต่...แต่ค่ะแต่ ลูกเรามีความสุขกับตัวเองได้ดี รู้ข้อบกพร่องของตัวเอง บางข้อที่เค้าคิดว่าจำเป็นเค้าก็พยายามปรับปรุงได้มากบ้างน้อยบ้างว่ากันไป
บางข้อที่เค้าคิดว่ามันไม่จำเป็นกะเค้ามากนักเค้าก็ข้ามๆไป ไม่มานั่งเครียดกับข้อบกพร่องของตัวเอง
การทำงาน Project ที่โรงเรียน มักทำเป็นกลุ่ม เด็กๆจะเรียนรู้จุดแข็งจุดอ่อนของเพื่อนในกลุ่มและแบ่งงานกันทำ มีการเรียนรู้ร่วมกัน ยอมรับซึ่งกันและกัน
ลูกเรามีความเป็นผู้นำสูง (ประเมินจากครูและเพื่อน) สามารถจัดการ ประสานงานเพื่อนและครูได้ดี เพื่อนยอมรับแบบไม่ได้เป็นคนที่เรียนเก่งหรือทำอะไรโดดเด่นเหมือนพี่ๆที่ popular ในโรงเรียนทั่วไป
ที่สำคัญ...ลูกเราเค้ารู้แล้วว่าเค้าชอบอะไร ทำอะไรได้ดี อยากทำอะไรในอนาคตเค้า แล้วเค้าก็กำลังเดินไปในเส้นทางนั้นค่ะ ชีวิตในโรงเรียนเปิดโอกาสให้เด็กได้เรียนรู้สิ่งที่เป็นชีวิตจริง การลงมือทำงานจริง มากกว่าโรงเรียนสามัญเหมือนตอนเราเด็กๆ มีการบูรณาการว่าวิชาการแต่ละอย่างเอาไปทำอะไรในชีวิตได้บ้าง เห็นภาพกว้างกว่าตอนเราเด็กๆนะ
เราคุยกะลูกเมื่อวันที่ลูกเดินมาบอกว่าเค้าอยากทำ อยากเป็นอะไร ว่า... นี่คือสิ่งที่แม่รออยู่
เหมือนลูกรู้ว่าจะไปโตเกียวแล้วก็รู้ว่าจะเที่ยวแค่ตอนกลางของญี่ปุ่นในช่วงฤดูใบไม้ร่วง ไม่สนใจจะไปฮอกไกโด ลูกก็ไม่ต้องจัดกระเป๋าแบบเตรียมและยัดทุกอย่างเผื่อหนาวสุดขั้ว เสื้อขนเป็ด เลคกิ้งแบบหนาพิเศษก็ไม่ต้องยัดใส่กระเป๋าไป เราก็เดินทางแบบสบายตัว
การเรียนแบบเราสมัยก่อน สอนให้เราเตรียมเสื้อผ้าสำหรับทุกฤดูยัดใส่กระเป๋าไป แบกไปอย่างหนัก สุดท้ายอาจจะมีหลายอย่างที่ไม่ได้เอาออกจากกระเป๋ามาใช้จนจบ trip เลยด้วยซ้ำ
ปล. เราเป็นเด็กเรียนเก่ง ตั้งใจเรียน ทำงานในตำแหน่งที่ดี เงินเดือนสูง แต่เราก็เห็นว่าคนที่เรียนเก่ง เรียนสูง สุดท้ายก็ไม่ใช่ทุกคนที่จะมีความสุข
และเราว่าคนยุคลูกเราควรปรับตัวเก่ง มีความสุขได้ในแบบตัวเอง ไม่ต้องแข่งกับใคร เพราะสนามแข่งมันเยอะเกินไป คนเข้าแข่งแต่ละสนามก็น่ากลัวเกินไป ลูกเราควรจะเรียนรู้ที่จะมีความสุขกับตัวตนของเค้าเองถึงแม้เค้าจะไม่ได้ยืนบนยอดไหนเลยก็ตาม
ลูกเรา Hard skill อาจจะอ่อนด้อย แต่ Soft skill นี่โตแบบค่อยๆได้รับการเติมเต็มมาตั้งแต่เด็กนะ
เป็นแม่คนแล้วมองย้อนกลับไป วิชาการที่ได้จากช่วงวัยเรียน ไม่ได้เอามาใช้ในชีวิตเท่ากับตัวตนนะคะ
นับทราย ถูกใจ, สมาชิกหมายเลข 825795 ถูกใจ, สมาชิกหมายเลข 6190494 ถูกใจ, สมาชิกหมายเลข 3381999 ถูกใจ, สมาชิกหมายเลข 1247118 ถูกใจ, สมาชิกหมายเลข 5427847 ถูกใจ, เกาะแน่นแน่นนะน้องนะ ถูกใจ, cartooncu ถูกใจ, mamajaru ถูกใจ, ยิ้มเหงา ๆ เศร้าพองาม ๆ ถูกใจรวมถึงอีก 3 คน ร่วมแสดงความรู้สึก
แสดงความคิดเห็น
ขอความเห็น โรงเรียนแนวบูรณาการ กับ โรงเรียนแนววิชาการ จากประสบการณ์ของผู้ปกครอง ?
ใครเลือกแนวไหน แล้วผลลัพธ์เป็นอย่างไรทั้งในแง่มุมมองของผู้ปกครองและตัวเด็ก
แล้วมีใครรู้สึกว่าผิดหวังกับทางเลือกแรกที่เลือกไว้ จนต้องเปลี่ยนไปเลือกในอีกตัวเลือก
เช่น เคยเลือกแนววิชาการ แล้วต่อมาพบว่าเด็กเหมาะกับแนวบูรณาการมากกว่า เลยย้ายโรงเรียน
หรือ เคยเลือกแนวบูรณาการแล้ว พบว่าไม่เหมาะกับเด็กหรือการเรียนต่อในชั้นสูงๆ-มหาวิทยาลัย
จนต้องย้ายกลับเข้าแนววิชาการ - เรียนพิเศษเสริมไปด้วย
แล้วผลสุดท้ายเป็นอย่างไร
ขอบคุณสำหรับทุกความเห็นและคำแนะนำ