เห็นหลายๆคน โลกสวย ด่าว่าโค้ชเสียงดัง  ด่าเด็ก ตะคอกเด็ก  คงไม่เคยแข่งกีฬาในสนามจริง ซินะ  ว่าวินาที  ที่เราแข่ง วินานาที ที่เราตื่นเต้นนะ เสียงหัวใจเราดังกว่าเสียงใดๆ หูก็อื้อเพราะตื่นเต้น ฟังเสียงอะไรแทบไม่ได้ยิน ยิ่งตอนที่เราพลาดนะ ขวัญกระเจิง ตอนอิชั้นเป็นเด็ก แค่แข่งระหว่างโรงเรียน ไปไม่เป็นเลยค่ะ โค้ชต้องดึกสติสตังค์ ด้วยคำพูดดังๆ  บางครั้งตีที่ไหล่ กว่าจะกลับมาได้
นักกีฬาประเภททีมนะคุณ  ถ้าเราเสียคนเดียว มันก็อาจทำให้ทีมทั้งทีมพัง การแก้ไข การติเตือน การแนะนำจึงจำเป็น "ด้วยวิถีของโค้ชแต่ละคน" ถ้าคุณเลือกที่จะเป็นนักกีฬาประเภททีมแล้ว คุณต้องยอมรับได้ที่จะต้องเจออะไรแบบนี้  คนที่ทนไม่ไหว ไม่ชอบ เขาก็หันหลังให้ไม่เอา ไม่เล่น ตั้งแต่การซ้อมแล้วคุณ กลับไปเรียนของเขา ทำกิจกรรมอื่นๆแทน และ เค้าไม่ได้เอาแต่ด่านะค่ะ ในมุมที่เราไม่เห็น เค้าก็ปลอบ ให้กำลังใจ ในยามท้อ ชมเชยในยามทำดี  
- อย่าสงสารนักกีฬาเลย เพราะเขาได้รับโอกาสและเขายอมรับมัน และเขาเป็นนักกีฬาทีมชาตินะ คงฝีก คงเข้มกว่า และพวกเธอมีฝัน ที่จะก้าวตามรุ่นพี่ๆ เรื่องแค่นี้ จิ๊บๆ
- อย่าตำหนิโค้ชเลย เพราะเขาทำหน้าที่เขา คนหนึ่งด่า  คนหนึ่งปลอบ  ตามที่ได้รับมอบหมาย รวมถึงคนที่เงียบๆ ที่เราเห็นด้วย
คนอื่นเจออย่างไงไม่รู้นะ แต่อิชั้นเจอแบบนี้ จนจบ มปลาย เข้ามหาลัย เรียนหนัก เลิกเล่น ทำงาน แต่ได้ระเบียบ เพราะกีฬา