คือผมได้จีบผู้หญิงคนหนึ่งทางเฟสบุ๊คเจอกันโดยบังเอิญทางเฟสบุ๊คไม่เคยเห็นหน้ากัน แต่พอถามไถ่เจอเรื่องบังเอิญอีกคือบ้านอยู่
ใกล้กัน ผมชอบเธอมากครับดูหน้ารักใสๆหน้าตาไม่เท่าไรแต่ยิ่งคุยยิ่งชอบจนลืมเรื่องหน้าตาไปเลย แบบหลงรักเลยอ่ะ ผมพยายามทำทุกอย่างให้เขารับรู้ได้ถึงความจริงใจ แต่ไม่เป็นผลเลยครับ วันแรกเหมือนจะจีบติด เพราะเธอคุยดีแถมยังให้เบอร์โทรและไลน์ผมมา (ทางเฟสบุ๊ค) แต่พอผมโทรไปขอเป็นแฟนเธอบอกเพิ่งเลิกกับแฟนเก่าจนไม่กล้าคบใคร. อย่ารีบ และบอกตัวเองจีบยาก(ท่าทางประมาณมีใจเหมือนกันแต่มันเร็วไปหากจะตอบตกลงช่วยจีบให้เธอได้ไว้ลายหน่อย)ผมเลยค่อยๆเป็นค่อยไปเพราะมองว่ายังมีโอกาศ จนวันหลังๆตอบแชทช้า ผมขอเป็นแฟนเท่าไรก็ไม่ยอมซักที เริ่มท้อแต่ยังสู้ จนวันหนึ่งผมสัมผัสได้ถึงความเย็นชา แบบ...นี่ผมมาจีบหรือมาเพ้อคนเดียวนี่. แชทไม่ค่อยตอบ ถามคำตอบคำ แถมให้เบอร์มาก็ไม่ให้โทรไปบอกพ่อด่า ท่าทางผลักไสต่างจากวันแรกเลยครับ ผมเลยตัดสินใจยกธงขาวแล้วบอกเขาไปตรงๆว่าล้มเลิกโครงการจีบเธอละน่ะ. เธอก็ดูท่าทีเห็นใจผมน่ะ นั้นยิ่งทำให้ผมเจ็บเลย แล้วบอกบางทีผมอาจจะไปเจอคนที่ใช่เอง คือผมอยากจะบอกเธอว่าคุณนั้นแหละใช้ที่สุดเลยชอบฝังใจอ่ะ ผมไม่หล่อแต่จริงใจครับและ นี่แหละครับที่อยากรู้จากคุณผู้หญิงครับ ผู้ชายมาตามจีบนี่คุณรู้สึกยังไงครับ รู้สึกดีกับเขาแค่ตอนจีบวันแรกเหรอครับ หรือมองว่าการที่ผู้ชายชอบและบอกความในใจตั้งแต่วันแรกมันดูไร้ค่า มองความจริงใจของผู้ชายเป็นเรื่องล้อเล่น หรือคิดว่าผู้ชายจะเหมือนแฟนเก่าทุกคน ตอบหน่อยครับเจ็บๆยิ่งดี ปล.นี่กระทู้แรกของผมครับขอระบายหน่อย  ผู้ชายทุกคนย่อมมีทั้งดีเเละเลวในตัวถ้าคุณค้นพบด้านเลวในตัวเขาก็ไม่ได้แปลว่าเขาจะไม่มีด้านดีน่าจะเปิดใจให้โอกาศกันแต่...ที่จริงถ้าไม่ชอบจริงๆก็บอกมาตรงๆไม่ต้องให้ความหวังจะได้ไม่ต้องจีบให้เสียใจ  และอีกอย่างผู้หญิงเดี่ยวนี่ไม่ชอบผู้ชายจริงใจกันแล้วเหรอครับ สุดท้ายถ้าเธอเข้ามาอ่านอยากบอกว่าตอนจีบผมพยยามฟิตหุ่นเพื่อเธอเลยนะกะจะไปเจอหน้าแบบหล่อเฟี้ยวแต่จบละ  เพราะเธอไม่ให้โอกาศ  ถึงตอนนี่ก็ยังอยากเป็นแฟนอยู่ ขอบคุณที่อ่านครับ