วันนี้วันแม่ครับ หลายคนลงรูปในเฟสบุ๊ค แสดงออกว่ารักแม่ กอด หอม พาแม่ไปกินข้าว เห็นแล้วอิจฉาเหมือนกันนะครับ คนไม่มีแม่อย่างเราๆ ก็ได้แต่เลื่อนดูไปยิ้มไป แกมอิจฉา อยากมีรูปโชว์ในสื่อ social กับเขาบ้าง
...
แม่ผมเสียตอนอายุสิบขวบครับ หลายสิบปีมาแล้ว (แก่แล้วสิเรา ฮ่าๆๆ)
แม่เสียเพราะทะเลาะกับพ่อครับ แม่น้อยใจ ผูกคอตายครับ ((คุณอ่านไม่ผิดหรอกครับ แม่ผมผูกคอตาย))
ระหว่างที่ทุกคนกำลังช่วยกันดูแลศพแม่ พี่ชายบอกให้ผมรีบไปโรงเรียน ตอนเย็นกลับมาค่อยมากราบศพแม่
ผมเรียนไม่รุ้เรื่องตลอดทั้งวัน ครูถามว่าทำไมไม่อยู่บ้าน จะกลับบ้านไหม ครูจะไปส่ง
ผมไม่รุ้จะทำยังไง บอกครูว่าไม่กลับ ขออยู่ที่โรงเรียนจนเย็น เลิกเรียนก็กลับบ้านตามปกติ
พอกลับไปถึงบ้าน เห็นศพแม่ ร้องไห้ไม่ออกครับ ((คนบ้านนอกแถวภาคอีสานนิยมตั้งศพไว้ที่บ้าน ครบสามวันก็ย้ายไปเผาที่วัดครับ))
...
หลังจากงานศพแม่ โรงเรียนจัดงานวันแม่เป็นปีแรกครับ และคนที่ต้องไปโรงเรียนแทนแม่คือพี่สาว และนับตั้งแต่นั้นมา ผมจะไหว้พี่สาวตลอด ไหว้คู่กับลูกพี่สาว ที่อายุห่างกันไม่มากเท่าไหร่
...
ในฐานะคนที่ไม่มีแม่ ไม่เคยไหว้แม่ในวันแม่ รู้สึกยังไงน่ะหรือครับ เอาจริงๆ นะ คือความรู้สึกมันแปลกๆ บอกไม่ถูก ถามว่าอยากไหว้แม่เหมือนคนอื่นๆ ไหม ก็อยาก แต่ก็ไม่ถึงกับน้อยเนื้อต่ำใจอะไรที่ไม่มีแม่มาโรงเรียน อจเป้นเพราะที่บ้านสอนให้เข้มแข็งกับทุกสถานการณ์
ถามว่าร้องไห้ไหม ร้องไห้นะครับ ร้องเพราะบรรยากาศมันพาไปมากกว่า
...
จนถึงตอนนี้เวลาเห้นคนอื่นพาแม่ไปเที่ยว กินข้าว ก็มีเศร้าบ้างเล็กน้อย และรุ้สึกเขินๆ เวลาเห็นเพื่อนๆ อวดแม่กัน พอพ้นวันแม่อาหารมันก็กลับมาเป้นปกติ ดูแลชีวิตตัวเองต่อไป
...
ใครไม่มีแม่ให้กราบในวันแม่ ก็มาเล่าสู่กันฟังนะครับ