บางครั้ง ผมเห็นเด็กนักเรียนโดดเรียน ไปเล่นเกมส์ ไปเดินห้าง ดูดบุหรี่ กินเหล้า ยกพวกตีกัน มันก็คิดถึงภาพที่แม่ให้อภัยผมมาตลอดในวัยเด็ก
มันยังเป็นความทรงจำสมัยเรียนชั้นมัธยมต้น ที่คิดว่า ผมโชคดีที่เกิดเป็นลูกแม่ ผมเคยโดดเรียนมากสุด 2 เดือนกว่าเพื่อไปเล่นเกมส์ winning เครื่อง Play station 1 ไม่เคยเข้าเรียน จนเกือบโดนไล่ออก อาจาร์ยเรียกพ่อผมไปคุยตั้งหลายครั้ง พ่อผมเป็นทหาร ตอนโดนพ่อตี ผมโดนพ่อฟาดด้วยก้านมะยมบ้าง เข็มขัดบ้าง ไม้แขวนเสื้อบ้าง หนักที่สุด คือโดนพ่อตบหัวทิ่มลงไปกับพื้น ผมร้องให้และไม่พูดกับพ่อตั้งหลายวัน จนมีผู้หญิงคนนึงที่ประเสริฐที่สุดในชีวิตผม แม่ผมเข้ามาปลอบแล้วบอกว่า ไม่เป็นไรลูก เดี๋ยวแม่เอาเงินให้ไปเล่นเกมส์นะ  นี่นี่เอานะแม่มีอยู่ 200  ผมมองเงินที่แม่ยื่นให้มา อย่างละอายใจและตื้นตันในที่สุด ไม่กล้ามองหน้าแม่ ปัจจุบันผมอายุ 30 พอถึงวันแม่ผมอยากบอกแม่ว่า คำพูดแม่วันนั้นทำให้ผมก้าวมาเป็น วิศวกรที่สามารถเลี้ยงดูแม่ได้สุดความสามารถอย่างที่ตั้งใจไว้
เพื่อนเพื่อนมีเหตุการณ์ที่ทำให้แม่ทุกข์ใจ เสียใจ เสียน้ำตากันบ้างไหมคับ และเพราะอะไรเพื่อนๆถึงกลับมาคิดได้คับ ปัจจุบันท่านเป็นอย่างไรคับ