เราชอบผู้ชายคนนึง อยู่ห้องเดียวกัน เรานั่งหน้าห้อง เขานั่งหลังห้อง แต่เขาเรียนเก่งกว่าเราเยอะ 555555
เขาขึ้นชื่อได้ว่าแบบ สุภาพบุรุษอะ น่ารักดี แต่ก็เป็นเพื่อนกันมาสามปี เราดั้นไปชอบเขาก็ตอนปีที่สาม
ก็คุยกู วะ เว้ย กันมาตลอด เข้าขั้นสนิทกันระดับหนึ่ง
พอได้มาทำกิจกรรมด้วยกัน ได้อยู่ใกล้เขา ไอ่เราเองก็ไปชอบเขาตอนไหนไม่รู้
แต่เขาก็คิดกับเราเป็นเพื่อน แค่นั้น เราพยายามจะอ่อยละนะ อ่อยแบบไม่ให้รู้ว่าอ่อย 😆😆
คุยกันทุกทีเวลามีงานกลุ่ม มีสอบ เราเองนี่แหละ เสนอตัวทำเนียนว่า รู้แนวข้อสอบรึยังบ้าง
แกรูคะแนนสอบวิชานี้รึยัง  แกรู้มั้ยอาจารย์เขานัดกี่โมง อะไรประมาณนี่ ทักไปชวนคุยตลอด
อยู่ในสถานะของคนแอบชอบ ชอบนะแต่ไม่ได้รัก แต่ก็ชอบ ชอบที่ได้เจอ ได้อยู่ใกล้ๆเขา ได้คอยเป็นห่วงแบบไม่ให้เขารู้ตัว
อีกอย่าง เขามีคนที่ชอบที่คุยด้วยอยู่แล้ว ...เข้าใจ แต่เราก็สวมวิญญาณนางเอก คอยอยู่ข้างๆเสมอ น่ะแหละ
แต่เราเป็นคนตรงๆ วันที่เรารู้ตัวว่าเราชอบเขา เราก็พูดไปเลยว่า..
เรา : เค้าชอบคุยกับแกนะ
เขา : อ๋อ ... หมายความว่าไงวะ
เรา : ไม่ๆอะ ไปอ่านสือต่อละ
ในใจนี่แบบ คือกูชอบ อ่อยละนะ รู้ตัวมั้ยวะ
แต่เราก็คุยเล่นกันเป็นเพื่อนตลอด รู้ทั้งรู้ว่าเขามีคนที่ชอบ แต่เรา...ก็อยากจะสู้ อยากจะลองดูสักครั้ง แต่เขาก็ปิดกั้นตลอด เคยพูดว่ารำคารเวลาเราทักไปด้วย
ไม่โกรธนะ แค่เสียใจ เคยฟังclub fridayพี่อ้อยพี่ฉอดบอกว่า
..ความรักไม่ใช่ผลตอบแทนของความดี..
เราเข้าใจละ ที่เราพยายามทำอะไรให้เขานั่นนี่ เชื่อว่าผู้ชายคนนั้นก็รู้ตัวแหละ
แต่เขาซื้อสัตว์กับคนที่เขาชอบมาก
แต่ถึงยังไง เราก็ยังจะชอบเขาต่อไป เพื่อนก็เพื่อน สักวันมันต้องมีหวั่นไหวมั่งละว้าา เราก็จะอยู่ตรงนี้ต่อไป แอบชอบต่อไป..
(น้ำตาไหล)