12 สิงหาคม เป็นวันเฉลิมพระนางเจ้า ก็จริง
หลายคนให้ความสำคัญมากบางคนน้อย แต่ก็มีคนกลุ่มชนหลายคนที่ยังไม่ลืมวันนี้
สำหรับพระผู้มีพระคุณที่บ้านคือ "แม่" บางคนไม่เคยไห้ความสำคัญแล้วคิดว่าจะรักแม่เฉพาะวันแม่ จะกราบแม่เฉพาะวันนี้
หลายคนไม่เคยทำไรให้แม่ เคยเถียงแม่ เคยด่าแม่. เคยบ่นแม่ อยากได้อะไรแม่หามาให้. ถึงแม้ของสิ่งนั้น มันจะเกินกำลังก็จริง
แม่หาให้ได้หมด แต่บางสิ่งบางอย่างที่แม่ขอลูก เป็นสิ่งเล็กๆน้อยๆ แต่ลูกไม่เคยให้ได้.
"เคยคิดมั้ยว่ายังมีบางคน"
ที่เค้าต้องการแม่มาก ไม่เคยได้รับไออุ่นอ้อมกอดจากแม่ ขออะไรจากแม่ก็ไม่เคยได้ สำหรับดิฉันก็เช่นกัน
ไม่เคยสักครั้งที่จะได้มองหน้าแม่ เกิดมาจะ20ปีแล้ว หน้าแม่ก็ไม่เคยเห็น อยากได้อะไรก็ต้องสะสมเงินซื้อเอง
ไม่เคยแม้แต่จะขอหรือรับความรักจากแม่ เคยเห็นที่โรงเรียนเขาจัดกิจกรรมวันแม่ แล้วให้ตัวแทนแม่ไปโรงเรียน
แต่รู้หรือไม่ว่า มันทำร้ายจิตใจเด็กไม่มีแม่มาก. ความรู้สึกคือ ไม่อยากไปโรงเรียน. พอไปแล้วก็ไปแอบร้องไห้
ไม่อยากขึ้นห้อง ถามว่าอยากกราบแม่มั้ย อยากกอดแม่มั้ย. อยากทำอะไรเพื่อแม่มั้ย อยากบอกรักแม่มั้ย
"อยากทำทุกอย่างเหมือนคนอื่น" แต่ไม่มีโอกาสได้ทำ  แต่ไม่เคยท้อ ไม่เคยที่จะเก็บไปคิดน้อยใจว่าทำไมแม่ไม่อยู่กับเรา
ไม่เคยคิดที่จะอิจฉาคนที่เขามีครอบครัวดีๆ ไม่เคยคิดที่จะอยากแย่งความรัก ไม่คิดที่จะหาความรักเพิ่มจากไหน
เพราะทุกวันนี้ยืนหยัดด้วยขาตัวเอง เข้มแข็งแล้ว อาจจะมีร้องบ้าง. ตอนไปจัดกิจกรรมที่โรงเรียนทุกปี
อย่างน้อย ทุกวันที่ผ่านมา มันเป็นบทเรียนสอนตัวเราให้เข้มแข็ง สอนให้อดทนอดกลั้น
สอนให้แก้ปัญหาได้ สอนให้มีประสบการณ์มากกว่าคนอื่น. สอนให้เรารักในสิ่งที่ตัวเองเป็น
สอนให้รู้ว่าไม่มีเขาเราก็อยู่ได้ "จะบอกว่าหนูรักแม่มาก" ถึงตอนนี้เขาจะไม่อยู่กับเราแล้ว ถึงวันนี้เขาจะได้ยินในสิ่งที่เราพูด
ถึงวันนี้เขาจะไม่รับรู้สิ่งที่เราทำ "สิ่งสุดท้ายที่จะเอามาฝากแม่ คือ. ใบปริญญา". แล้วอยากตะโกนบอกไปว่าหนูทำสำเร็จแล้วนะ
ขอให้ฝันเป็นจริง