บทที่ 1 the New Beginning

บางทีมันก็ผ่านมาครึ่งปีกว่าๆ แล้ว กับการย้ายที่เรียนมาที่นี่ ผมอีฟ จากเด็กบ้านนอกที่ย้านมาเมืองหลวง เข้าสู่โรงเรียนที่มีชื่อเสียงระดับต้นๆ ของประเทศ มันยังไม่คุ้นเคยนักกับที่นี่มากสักเท่าไร แต่เพื่ออนาคตที่ดีกว่า ผมคิดแบบนั้น คิดแบบเด็กบ้านนอกที่จะมาความฝันในเมืองหลวง แนะนำตัวก่อนผม อีฟ เด็กยอดดอยสูงสุดของประเทศไทย หน้าตาหรือ ผมก็ว่าผมก้อหน้าตาไม่เลวนะ ตัวสูงหน่อย เพราะที่หมู่บ้านมีนมมาแจกบ่อยๆ มั๊ง ผิวขาว ถึงขาวม้าก็ เพราะอาจจะเป็นคนเหนือ ปากแดง แน่นอนเพราะอากาศมันหนาวนี่หน่า

มัวแต่เล่าเรื่องไร้สาระ มันเริ่มต้นเมื่อครั้งเปิดภาคเรียนที่ 2 นี่แหละ ผมเรียนสายคณิต-วิทย์ ด้วยทุนเต็มจำนวน เพราะถ้าหวังจะจ่ายค่าเทอมเองอะหรือ หึหึ อยู่บ้านปลูกยาสูบดีกว่า ผมกับกลุ่มเพื่อนๆเด็กเรียนของผม กำลังเดินกันไปที่ศูนย์กีฬา เป็นโดมๆ คล้ายกับหัวลำโพง คนที่นี่เลยเรียกที่นี่ว่าหัวลำโพง

"เห้ยพวก ไปเป็นเพื่อนกรูหน่อยดิ จะไปเอาของที่ล็อคเกอร์อ่ะ กูลืมไว้ตอนเรียนวิชาว่ายน้ำ" ไอแบงค์ชวน กลุ่มพวกผมก็จะมี แบงค์ นินจา โบ้ ตี๋และผม

พวกเราเดินไปหัวลำโพง ตอนนี้นักกีฬากำลังซ้อมกันอย่างเอาเป็นเอาตายเหมือนกับลานปรัลองยุทธยังไม่ไม่รู้

"เดี๋ยวกรูไปหัองน้ำแป๊บ" ผมบอกเพื่อนๆ ในกลุ่ม

ผมเดินเข้าไปห้องน้ำซึ่งมันก็แลดูหรูมาก ทุกอย่างที่นี่ดูอลังการไปหมดแต่ผมว่าผมก็ชิน แล้วนะ เข้าไปก็จะเป็นล็อคเกอร์สำหรับนักกีฬา จากนั้นด้านในก็จะเป็นห้องอาบน้ำ มันก็ห้องอาบน้ำรวมนะ เหมือนกับเวลาอาบน้ำก็หันหน้าเข้ากำแพง มีฉากกั้นด้านข้างแต่ไม่มีประตู เลยไปหน่อยก็เป็นโถถี่

"เฮ้ นายๆ" มีเพื่อน ม.4 เอ็ด นักกีฬาบาสโรงเรียน ตอนแรกหรือที่ผมมองก็เหมือนทั่วๆนะ ก็ผู้ชาย แต่ไอนี่มันป๊อบมาก ด้วยตัวที่สูงเกินคนปกติ น่าจะสัก 190 ผิวขาวแต่น้อยกว่าผมนะ หุ่นล่ำกำยำแบบนักกีฬา คิ้วเข็ม ปากบางๆ สรุปว่าหน้าตาดีก็ได้

"ครับ" ผมตอบกลับไป "มีอะไร"

"นายช่วยหยิบสบู่ให้หน่อยดิ"

"ห๊ะ?!!!" ผมตกใจมืดแปดด้านหยิบสบู่ มันเป็นอะไรที่ทุกคนรู้กันดี คือไม่ใช่ตอนนั้นผมยังไม่ใช่ แล้วที่ได้ยินไอห่านี่แฟนสวยมากๆ เหมาะสมกันสุดๆ

"อย่าคิดลึกไอห่านี่ กรูไม่ได้เป็นเกย์ ตุ๊ดไรนั่น" แล้วสบู่ก็สบู่เหลวด้วย กูสระหัวอยู่มองไม่เห็นไม่รู้ว่ามันกลิ้งไปไหนแล้ว"

ผมนี่โล่งอก ผมหยิบสบู่ที่มันต้องการ ก่อนเดินออกมามันคว้าจับที่เอวผมเข้าไปกอดแน่น ร่างกายกำยำเปียกน้ำนิดๆ ร่างกายของเราแนบติดกัน ผมได้ไอร้อนๆ จากตัวมัน เห้ยผมเป็นอะไรส่ะเนี่ยหรือว่าบนดอยผู้ชายมันน้อยเกินไปผมเลยไม่ชินแบบนี้

"หรือว่าคุณอยาก" มันกระสิบข้างๆหูผม เห้ยขนลุกว่ะตอนนั้นบอกได้เลยว่าแมร่งขนลุกไปทั้งตัว ไม่รู้เพราะอะไรแต่มันรู้สึกแปลกสุดๆ แบบหึ่ย!!! อธิบายไม่ถูก

"กูล้อเล่นหน่า ไอห่า ทีหลังก็หัดพูดหัดจากับคนอื่นบ้าง ไม่จ่ายค่าเทอมก็อย่าทำตัวแปลกแยก" แล้วการบ้านคณิตเสร็จแล้วเอามาให้กรูลอกด้วย

"ไอห่านี่ เล่นเอากรูตกอกตกใจหมด" สำเนียงถิ่นเกิดผมเปล่งออกมาอย่างอัตโนมัติ มันหัวเราะไม่เป็นศัพท์ ส่วนผมก็เดินออกไป

เป็นครั้งแรกที่ผมโดนผู้ชายกอด ผมไม่เคยคิดเลยว่าจากการกอดครั้งนั้น ทำให้เรามีทุกวันนี้ได้ แต่อย่างว่าแหละผมคิดว่า เรื่องความรักมันเป็นเรื่องที่ไม่เข้าใครออกใครเลยจริงๆ

บทที่ 2 โครงงาน

หลังจากวันนั้นก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงอะไร ถึงผมและเอ็ดจะอยู่ห้องเดียวกัน แต่เหมือนพวกเราอยู่กันคนละโลก เพราะว่าผมเป็นกลุ่มเด็กหน้าห้อง เป็นเหมือนสมองและโรงพิมพ์ประจำห้อง ส่วนเค้าเป็นเด็กหลังห้อง เป็นอิธพลของโรงเรียน

โรงเรียนของเราเป็นโรงเรียนชายล้วน ที่ทุกคนจะเข้าที่นี่ได้ฉลาดอย่างเดียวไม่ได้แน่นอนเพราะว่าค่าเทอมที่นี่แพงหูฉี่ แพงแบบอลังกาล ผมมต่อให้ผมต้องขายของทั้งหมู่บ้านผม ยังไม่พอจ่ายค่าเทอมที่นี่เทอมนึงเลยมั๊ง

"วันนี้ ครูมีข่าวดีมาบอก วิชาวิทย์เพื่อการวิจัยของเราในเทอมนี้ จะไม่มีการเรียนการสอนในห้องเรียน" ทุกคนในห้องดีใจเฮ้ เหมือนถูกรางวัล

"แต่เทอมนี้ เราจะทำโครงงานกันอย่างจริงจัง โครงงานทั้งหมดจะแบ่งเป็นกลุ่ม กลุ่มละ 4 คนโดนแต่ละกลุ่มจะได้หัวข้อที่แตกต่างกันไป โดยจะจับฉลากแบ่งกันเป็นกลุ่มนะ
กลุ่มที่ 1" อาจารย์ดำรง อาจารย์ประจำวิชาเอามือลงไปในกล่องขนมใสๆ แล้วหยิบชื่อออกมา 4 ชื่อ

"นายสัตยา นายศัลยู นายวัชรินทร์ และนายธงชัย กลุ่มที่ 1 หัวข้อความปลอดภัยตามสถานที่ให้บริการที่พักอาศัยตามหลักการณ์ทางวิทยาศาสตร์ กลุ่มที่ 2" อาจารย์ยังคงกล่าวชื่อต่อไป จนมาถึงกลุ่มที่ 4

"นายวัชรพงษ์ นายภรัญโรจน์ นายภิญโญวิทย์ และนายสวัสติกะ หัวข้อเรื่อง หลักวิทยาศาสตร์กับการพัฒนาชนบท" ผมแอบดีใจที่2 คนในกลุ่มเป็นเพื่อนที่ผมรู้จักแต่วัชรพงศ์นี่มันใคร พึ่งผ่านมาแค่ครึ่งเทอมทำให้ผมจำใครไม่ค่อยได้มากนัก

เสียงที่คุ้นเคยดังมาจากด้านหลัง

"กลุ่มข้ากลุ่มไหนว่ะ" นั่นไง มันช่างบังเอิญเสียจริง ไอเอ็ดนี่เองที่ ที่เป็นอีกคนที่มาอยู่กลุ่มผม

"อ้าวทุกคน จัดโต๊ะใหม่แล้วมารวมกับกลุ่มของตัวเอง"

ไอเอ็ดมันลากเก้าอี้มานั่งข้างๆ ผมและ หันหน้ามามองพร้อมกับยิ้มให้ผมหนึ่งที แต่ยิ้มแบบนี้มันเหมือน ภาระกำลังจะมา

"กรูมีซ้อมกีฬาทุกวันว่ะ งานนี้ข้าฝากพวกเอ็งแล้วกัน" ว่าแล้วว่ามันต้องเป็นแบบนี้ แต่คนอย่างผมจะทำไรได้ ก็ก้มหน้ารับกรรมต่อไป

"งั้นอีก ต้องทำคนเดียวแล้วว่ะ เพราะเราว่าเราจะแบ่งเป็น 2-2 กรูกับไอนิน จะทำเกี่ยวกับชนบททางภาคใต้ว่ะ งั้นทางเหนือแกต้องทำคนเดียว แต่มันน่าจะถนัดแกนะ ได้กลับบ้านด้วยนี่"

ใช่แล้วครับ โครงงานของผม มันต้องทำเกี่ยวกับชนบท เพื่อเปรียบเทียบกับเมืองหลวง แต่ก้อไม่เป็นไรเพราะว่าผมก็ได้กลับบ้านพอดี

"อ้าวไปต่างจังหวัดด้วยหรือว่ะ ข้าอยากไปพอดีไปวันไหนอ่ะ ว่าแต่บ้านอยู่ไหนอ่ะ อีฟ"

"เราว่าเราไปคนเดียวก้อได้ เราจะกลับบ้านด้วยบ้านเรามันแบบชนบทจริงๆ นะ อย่าเลย อย่างนายลำบากแน่นอน" ผมบ่ายเบี่ยงเพราะว่านอกจากจะไม่อยากให้ไปลำบากแล้วมันต่างกับบ้านไอเอ็ดแน่นอนผมมั่นใจ

บทสนทนาจบแค่นั้น ระหว่างทางที่จะเดินกลับหอเพื่อเตรียมตัวกลับบ้านเย็นพรุ่งนี้ ผมได้ยินเสียงฝีเท้าดังมาจากด้านหลัง

"เก่วกรูไปด้วยนะ จะไปหวัดดีพ่อตาแม่ยายกรู นะที่รัก"

แล้วมันก็ก้มลงมาหอมข้างแก้มผมหนึ่งทีแล้ววิ่งออกจากโรงเรียน ทำผมอึ้ง แข็งอยู่เหมือนทุกอย่างหยุดเคลื่อนไหว มันคืออะไรนี่ อะไรนี่

ผมเดินอึ้งๆ ไป ผ่านหน้าโรงเรียน สู่ย่านสยาม ผมก็เห็นไอเอ็ดเดินอยู่กับแฟนมันนี่หน่า ใบไม้ สาวสวยน่ารักประจำโรงเรียนสห ชื่อดัง ฝั่งพระนครนี่เอง มันมองเห็นผม มันก็กวักมือเรียกผม

"เฮ้ อีฟๆ มาทำไรนี่ เข้ามาก่อนดิ กินไรมายัง เข้ามานี่ดิ" มันไม่เพียงเรียกผมมันยังออกมาลากผมเข้าไปในร้าน"

น้องใบไม้หน้าตาน่ารักมากๆ ผิวขาวอมชมพู ตัวเล็กกระทัดรัด ผมดำขลับถูกรวบตึงไว้ที่ด้านหลัง เผยให้เห็นหน้าเนียน พร้อมกับปากเรียวอมชมพู และดวงตากลมโต อย่าจะบอกได้เลยว่า สมบูรณ์แบบมากๆ

"ตัวเองนี่เพื่อนเค้า เพื่อนสนิทเราเลยตัวเองชื่ออีฟ" ผมอยากจะถามมันส่ากรูไปสนิทกับตอนไหนไม่ทราบ

"เราชื่ออีฟครับ" ผมแนะนำตัวกับใบไม้

"ค่ะใบไม้ค่ะ นี่เป็นเพื่อนกันมานานแล้วหรือ เพราะเอ็ดเล่าเรื่องอีฟบ่อยมาก เค้าบอกอีฟเรียนเก่งมาก วันหลังมาสอนใบไม้หน่อยสิ ม.4 มันยากมากๆ เลย"

ทำไมเสียงเธอกับหน้าเธอมันเหมือนสะกดจิตผม ผมตอบตกลงโดยไม่อะไรเลย

"อ้าว เบนซ์" ใบไม้เรียกเบนซ์ สาวสวยอีกคน ทำไมคนแถวนี้หน้าตาดีดี ทั้งนั้นเลย เบนซ์ สาวสวยบุคลิคท่าทางมั่นใจ ผมเธอดัดลอนสวย ผมสีน้ำตาลอ่อน ใบหน้ากลมเล็ก ผิวขาวเช่นเดียวกับใบไม้เลย

"เอ้ ใบไม้ มากินข้าวกับ คุณชายเอ็ดหรือ" มันหันมาแซวไอเอ็ด

"ไม่ต้องมองทั้งสองคนเลย ไอหน้าจืด ทั้งสองคนนี่ ของกรู" แล้วมันกระสิบที่ข้างหูผมว่า "รวมถึงด้วย" เอาอีกแล้ว มันจะยัดเยียดความเป็นเกย์ให้ผมอีกแล้ว

"เอ็ด เสาร์อาทิตย์นี้ เรามีเรียนซ้อมดนตรีกับเบนซ์ทั้งวันเลยเทอจะมารับเราตอนเย็นๆ ไหม ไปทานข้าวกัน ชวนอีฟมาด้วยสิ"

"คือเสาร์อาทิตย์ผมไม่ว่างเลยจ๊ะที่รัก ไปทำรายงานบ้านไออีฟที่ต่างจังหวัดอะครับผม" มันตอบอย่างรวดเร็ว

"ที่ไหนหรือ อยากไปบ้างจัง"

"อ่อ ที่แถวดอยหลวงเชียงรายอ่ะครับผม แต่ส่าเราว่าเราไปคนเดียวดีก่า แกไม่น่าจะชินหรอกมันลำบากนะน้ำก็เข้าไม่ถึง เดี๋ยวเราไปคนเดียว"

"กลุ่มเดียวกันก็ต้องไปด้วยกันสิว่ะ" ทีนี้คิดได้ว่ากลุ่มเดียวกันตอนแรกยังบอกให้พวกเราทำไป ห่านี่