ก่อนอื่นบอกก่อนเลยนะคะว่า (ยอมรับก่อนเลยค่ะ ขณะที่พิมพ์ร้องไห้ไปด้วย) เราเปนคนๆนึงที่มีความสุขกับความโสดของเรามากกกกก หลังจากที่อกหักมาได้เกือบปี  จนวันนึง มีคนๆนึงเดินเข้ามาในชีวิต เค้าอายุมากกว่าเราปีนึง  เค้าเปนคนหน้าตาดีมากๆ  แต่เราธรรมดาสุดๆหรือเรียกว่าขี้เหร่เลยก้อได้  ณ ช่วงเวลาตอนนั้น เราก้อไม่คิดจะชอบหรืออะไรทั้งสิ้น ความรู้สึกคือเฉยมากกกก เราเปนคนแรกในที่ทำงานที่พูดคุยกับเค้า สอนงานเค้าทุกอย่าง แนะนำทุกสิ่ง เพราะเรานึกถึงวันแรกที่เราเข้ามาทำงาน เราจำความรุ้สึกตอนนั้นได้ดี ว่าอึดอัดแค่ไหน เมื่อไม่มีคนคุยด้วยหรือแนะนำงาน เราเปนคนชวนเค้าไปกินข้าวตอนเที่ยงในทุกๆวัน จนกลายเปนกิจวัตรที่เคยชินที่ต้องไปกินข้าวเที่ยงพร้อมกันทุกๆวัน  จนวันนึงเพื่อนเราบอกว่า พี่เค้าชอบเรา  เราก้อยังไม่เชื่อนะ จนวันนึงเค้าไลน์มาหา คุยกันมาเรื่อยๆ ทุกวัน ไปไหนมาไหนด้วยกัน จนที่ทำงานเค้าก้อคิดว่าเราคบกัน เพราะเค้าเทคแคร์ให้เกียรติเราทุกอย่าง แล้วก้อเค้าพาไปกินข้าวกับที่บ้านเค้าบ่อยมาก จนวันนึงมีผุหญิงแอดมาหาเรา ถามเราต่างๆนานาเกี่ยวกับพี่คนนี้  เราเลยเล่าให้พี่เค้าฟัง พี่แกเลยเล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟังว่า ผุหญิงคนนี้ชอบเค้า แต่เค้าไม่ได้สนใจ ผุหญิงเลยคิดจะเล่นงานเรา  แล้วก้อบอกเราต่อหน้าญาติๆเค้าว่า มีผุ้หญิงเข้ามายุ่งกับเค้า แต่เค้าไม่ได้สนใจ เลยแอดมาหาเราแทน ที่บ้านของเค้ารับรุ้ จนวันหยุดยาว เราติดต่อพี่เค้าไม่ได้โทรหาก้อไม่ติด ไลน์ก้อไม่ตอบ เราทำไรไม่ถูกเลย ได้แต่รอ พอเค้ากลับมา เค้าก้อตอบไลน์เรา แล้วผุหญิงก้อไลน์มาบอกเราว่าไปเที่ยวกับพี่เค้าและครอบครัวของเค้ามา เราเลยถามไปว่า คบกันนานแล้วหรอ แล้วมีใครรู้บ้างเรื่องที่คบกัน ผุ้หญิงคนนี้ บอกกับเราว่า คบกันไม่นาน และญาติๆของพี่ผุ้ชายรับรู้ทุกคน แต่เรื่องที่ผุ้ชายบอกกับเรามันสวนทางกันเลย เราสับสนมาก แต่เราเลือกที่จะเชื่อใจ แต่พฤติกรรมของพี่เค้าก้อเริ่มเปลี่ยนไป แล้วผุ้หญิงคนนั้นก้อเริ่มส่งแชท ที่เค้าคุยกันมาให้เราดูเรื่อยๆ จนเราทนไม่ไหว เราเลยตัดสินใจจะถาม แต่พี่เค้าไม่ยอมอธิบายอะไรเลย ทั้งที่ถ้าเค้าพูด เราพร้อมจะเชื่อใจเค้า เราไม่อยากฟังความจากผุ้หญิงข้างเดียว  แต่เค้าก้อไม่ยอมอธิบายอะไรเลย  เราเลยตัดสินใจ เงียบ ไม่คุย ไม่ทัก ไม่ตอบ เดินสวนทางกันในที่ทำงาน เราก้อก้มหน้าเหมือนมองไม่เหนเค้า เค้าก้อไม่ทักเรา เหมือนเค้าจะรุ้ว่าเรารุ้อะไร จนทุกวันนี้ ยอมรับค่ะ ว่ารักเค้ามาก เห็นเค้าทุกข์เราก้ออยู่ข้างๆเค้า ปลอบใจเค้า พยายามให้เค้ายิ้มให้ได้ เวลาเค้าไม่สบาย ก้อหายา คอยดูแลทุกอย่าง ง่ายๆคือตัดใจไม่ได้ทำดีให้เค้าทุกอย่างที่เราทำได้ แต่ในวันที่เราไม่สบาย  เราเปนทุกข์ เค้ากลับไม่เคยอยู่ข้างๆเราเลย  แบบนี้เค้าเรียกว่า คนโง่มั้ยคะ เคยแต่ว่าเพื่อน ว่าเรื่องแค่นี้ทำไมตัดใจไม่ได้ แต่พอเจอเข้ากับตัวเอง มันพูดไม่ออก อธิบายไม่ถูกเลยจริงๆค่ะ ได้แต่แอบร้องไห้คนเดียว  แต่เวลาอยู่ต่อหน้าเค้าต้องแกล้งเปนคนโง่ที่ไม่รุ้อะไรเลยทั้งที่รุ้ทุกอย่าง พยายามยิ้มเพื่อให้เค้าเหนว่าเราไม่เปนไร เราสบายดี ไม่อยากให้เค้าเปนห่วง แต่ในใจเรารู้ดีว่าเค้าไม่แคร์เราเลย  ทุกวันนี้ทำได้แค่ ทำดีกับเค้าจนถึงที่สุด ถึงวันที่เราไม่ไหวจริงๆเราจะเดินจากไปเอง และจะไม่เสียใจเพราะเราทำดีที่สุดแล้ว เค้าก้อยังไม่เลือกเราอยู่ดี  เข้าใจดีเลยค่ะว่า ที่เค้าพูดกันว่า ความรักไม่ใช่รางวัลของการทำดี มันจริงค่ะคำนี้ เรายอมเจ็บ เพื่อให้เห็นว่าทุกวันเค้ายังยิ้มได้อย่างมีความสุขก้อพอแล้ว ขอบคุณทุกคนนะคะ ที่เข้ามาอ่าน อาจจะยาวไปหน่อยและอาจจะเขียนไม่รุ้เรื่องบ้าง ขอโทษจริงๆค่ะเพราะเปนกระทู้แรกของเรา