เรายังจำคำพูดพี่สายป่านได้ขึ้นใจ... "รักทางไกล หัวใจต้องแข็งแรง"

ถ้าอีกคนไม่แข็งแรง มันจะมีประโยชน์อะไร?

เรากับแฟนเจอกันในเกมออดิชั่น (ตั้งแต่ม.3) แรกๆก้อคุยกันเหมือนพี่น้อง คุยกันทุกวันทั้งทางโทรศัพ MSN

แต่ไม่เคยเจอหน้ากัน จนเรียนมหาลัย อยู่ๆเค้าก้อมาขอเราเป็นแฟน เราคบกันโดยที่ไม่เคยเจอหน้ากันเลย

เราอยุ่กรุงเทพ เค้าอยุ่ขอนแก่น พอขึ้นปีสอง เค้ามาหาเรา มาอยู่กับเราตอนปิดเทอม

เค้าเป็นผู้ชายน่ารักมาก เป็นสุภาพบุรุษ เอาใจเก่ง ตามใจเราตลอด ตั้งแต่คบกันมาเราไม่เคยทะเลาะกันเลย

มีแต่งอนกันนิดๆหน่อยๆ เค้าแทบจะเป็นทุกอย่างในชีวิตเรา คือไม่ว่าทำอะไรเค้าจะอยู่ข้างๆเสมอ

คือระยะทางแทบจะไม่เป็นปัญหาเลย เรารักเค้ามากจริงๆ จนคิดว่าผู้ชายคนนี้คงเป็นคนสุดท้ายของเรางะ

พอเรียนจบ เค้าก้อไปทำงานที่มหาสารคาม เรายังอยู่กรุงเทพเหมือนเดิม ทุกอย่างเริ่มเปลี่ยนไป

เพราะต่างคนต่างก้อมีหน้าที่ของตัวเอง เค้าทำงาน เราทำงาน แทบจะไม่ได้โทรคุยกันเลย

แต่ก้อคุยไลน์กันตลอด คือแทบจะตลอดเวลา แต่สิ่งที่เปลี่ยนไปคือเราไม่ได้เจอกันเลย แต่เราก้อยังมั่นคงนะ

แล้วก้อคิดไปเองว่า เค้าก้อมั่นคงกับเรามากเหมือนกัน ตอนต้นปี เราลางานไปหาเค้าที่มหาสารคาม ไปอยู่ด้วยอาทิตย์นึง

คืออยากรู้ว่าเค้าอยู่ยังไง ทำอะไร ไปไหนบ้าง เค้าก้อพาเราไปเจอเพื่อนที่ทำงานนะ ไปกินข้าว ไปเที่ยว เค้าเหมือนเดิมทุกอย่าง

จนกระทั่งสองเดือนที่แล้ว.. มีผุ้หญิงคนนึงโทรหาเรา บอกว่าเป็นแฟนเค้า คบกันมา 4 ปีแล้ว ผู้หญิงต้องการความชัดเจน

อยากให้เค้าเลิกกับเรา เราถึงกับทรุดลงไปกองกับพื้น ถึงกับเดินไม่เป็นเลยอะ ทุกอย่างมันจุก มันตื้อไปหมด

หลังจากวันนั้นเค้าก้อหายไปอาทิตย์นึง คือปล่อยให้เราร้องไห้ฟูมฟาย โดยที่ไม่มีคำอธิบายอะไรเลย

เค้ากลับมาพร้อมกับคำว่า "แต่งงานกันนะ" เค้าเลือกเรา เราดีใจมาก จนลืมสิ่งที่เค้าทำไว้ เคลิ้มไปกับคำพูดนั้น วาดฝันไปไกลเลยอะ (โง่มาก)

เรายังเพ้อฝันอยุ่ในโลกของเรา จนกระทั่งเพื่อนเรา แคปรูปเค้าในเฟส กับผู้หญิงคนนึง ไปดูคอนเสิร์ตบอดี้แสลมด้วยกัน คือแนบชิดมากกกกกก

แทบจะกลืนกันเข้าไปอยุ่ละ มาให้เราดูในไลน์ เราก้อไปถามเลยว่าไปไหนมา ไปกับใคร แล้วทำไมต้องโพสแบบปิดไม่ให้เราเห็น

เค้าก้ออึกอัก ขอโทด แล้วบอกว่าผุ้หญิงคนนั้นเป็นเพื่อนที่ทำงาน เพื่อนน่ะเพื่อนเข้าใจมั้ย?? โอเคเพื่อน

สุดท้าย... เมื่อวาน เค้าแต่งงานกันแล้วค่ะ ความซื่อสัตย์ ความมั่นคงของเรา ที่ผ่านมา มันไม่มีค่าอะไรเลย

เหมือนเราคิดไปเองคนเดียวตลอด คิดว่าเค้าจะรัก เค้าจะมั่นคง.. คิดว่าเค้าก้อซื่อสัตย์กับเราเหมือนกัน

จากเมื่อวานจนถึงนาทีนี้ เรายังหยุดร้องไห้ไม่ได้เลย ได้แต่กอดแม่ ร้องไห้ สุดท้ายคนที่อยู่ข้างเราก้อคือแม่เราเอง

ได้แต่หวังว่าชีวิตคงไม่มีอะไรเลวร้ายมากไปกว่านี้แล้วละ

เราอยากฟังประสบการณ์ของเพื่อนๆคนอื่นๆนะ เอามาแชร์กัน อย่าเก็บไว้คนเดียว คิดซะว่าเราเป็นเพื่อนคนนึง

มาเล่าให้เราฟังบ้าง เราจะได้รู้ว่า เราไม่ได้เจ็บอยู่คนเดียว