ผมเป็นคนพังงาโดยกำเนิดครับ เกิดและเติบโตมาในแถบๆนั้น
จำได้ว่าภาพแรกที่ถ่ายนอกบ้านคือ ภาพที่ผมยังคลานไม่ได้นอนบนผ้าใบริมทะเลครับ
ผมฝึกว่ายน้ำครั้งแรกก็ที่ทะเลแถบนี้ ครั้งแรกก็ลงทะเลเลยทำให้ยังติดท่าทางการว่ายน้ำที่ไม่ยอมให้หัวจมน้ำถึงทุกวันนี้
เมื่อผมเหนื่อย ผมเหงา ผมจะไปสูดอากาศริมทะเลให้เต็มปอดแล้วค่อยกลับมาลุยปัญหาต่อทุกครั้งไป

มาเข้าเรื่องกันเลยครับ
ผมเก็บภาพชุดนี้ไว้นานพอควรกระทั่งมาเรียนที่กรุงเทพฯทำให้คิดถึงบ้านมาก คิดถึงอากาศดีๆ คิดถึงทะเลที่เหมือนอีกลมหายใจ
ภาพทั้งหมดถ่ายที่ เขาปิหลาย ครับ หลายคนอาจเคยเห็นสะพานเหล็กโบราณ เศษซากอารยธรรมสมัยทำแร่ที่ยังคงหลงเหลืออยู่ในปัจจุบัน
แต่ที่นี่มีอะไรดีมากกว่านั้นครับ ตามมาดูกันเลย

ภาพกว้างๆของเขาปิหลาย เขาหินแกรนิตลูกเล็กๆ ที่มีชาวประมงใช้เป็นที่พักจอดเรือ

สวยงามเมื่อคลื่นกระทบฝั่งครับ


อย่างที่บอกครับ ที่นี่ถูกใช้เป็นที่จอดเรือ
เป็นที่เดียวที่ผมเห็นว่ามีการจอดเรือในน้ำโดยอาศัยกองหินที่เรียงตัวเป็นเวิ้งอ่าวเล็กๆเป็นที่หลบคลื่นลม

ตอนออกเรือต้องอาศัยความชำนาญลัดเลาะไปตามร่องน้ำร่องหิน ฟันฝ่าคลื่นลมออกไปครับ




ลองเดินขึ้นไปบนเนินเขาเตี้ยๆ จะพบกับบรรยากาศที่แสนวิเศษสุดครับ




ช่วงเวลาใกล้พระอาทิตย์ตกก็เป็นอีกช่วงที่น่าหลงไหล และดึงดูดใจผมไว้กระทั่งดวงอาทิตย์ลาลับขอบฟ้าครับ





สุดท้ายนี้ใครผ่านไปมาตามถนน โคกกลอย-ท่านุ่น ลองแวะสัมผัสบรรยากาศที่นี่ดูนะครับ