สวัสดีค่ะ มีปัญหาครอบครัวอยากได้รับคำแนะนำว่าต้องดำเนินการอย่างไรบ้าง
ตอนนี้กำลังให้ความช่วยเหลือน้องคนนึง ขอสมมติว่าชื่อ "กลอยใจ" นะคะ
กลอยใจเป็นเด็กกำพร้า พ่อแม่เสียชีวิตทั้งแต่ยังเล็กมาก ยายของกลอยใจรับมาดูแลต่อ กลอยใจไม่มีเอกสารยืนยันตัวตนสักชิ้นเดียว เพราะยายไม่รู้หนังสือและเป็นคนขี้เมา เลยไม่ได้แจ้งเกิดให้แม่ของกลอยใจ พอแม่ของกลอยใจคลอดกลอยใจ แม่ก็ไม่แจ้งเกิดให้กลอยใจอีก พอแม่ตาย ยายรับมาเลี้ยงก็ไม่ได้ใส่ใจเรื่องเอกสารหลักฐานอะไรทั้งสิ้น เพราะรับจ้างหาเงินกินเหล้าไปวันวัน
กลอยใจเข้าโรงเรียนชั้นประถมเพราะคุณครูใจดีท่านหนึ่งช่วยพาไปเข้าเรียนหนังสือ กลอยใจคิดเลขได้ อ่านออกเขียนได้ เขียนตัวอักษรไทยสวยเสียด้วย
แต่ด้วยปัญหาครอบครัวที่มีแต่ขี้เมา ทั้งยาย ทั้งป้า ทั้งน้าชายกินเหล้า ทุกคนกินเหล้า โดยเฉพาะน้าชายนั้นเป็นอันธพาลหมู่บ้าน ทะเลาะ ตบตีกันประจำ
กลอยใจเลยหนีออกจากบ้านไปหางานทำตั้งแต่อายุ 11 ปี (เรียนแค่ ป 5 ก็หายไปจากโรงเรียนเลย)
กลอยใจรับจ้างรายวันทั่วไป ทั้งล้างจาน เก็บขยะ ล้างขวดในโรงงานผลิตน้ำปลา เย็บผ้าในโรงงานทอฟูก ฯลฯ ไปนอนตามบ้านโน้นบ้านนี้แล้วแต่จะมีคนให้นอน แล้วอยู่ๆ กลอยใจก็หายไปจากหมู่บ้าน ชาวบ้านก็ลือว่า กลอยใจไปหางานทำแถวพัทยา
แต่ก่อนเคยได้ยินแต่เสียงนินทา เสียงลือเสียงเล่าว่า กลอยใจเป็นเด็กใจแตก เป็นเด็กสก๊อย ก็ไม่ได้สนใจอะไร เพราะคิดว่าเป็นปัญหาสังคมยุคปัจจุบัน
คิดว่าไม่ใช่ธุระของตนเองจึงไม่ได้ใส่ใจใคร่รู้เรื่องราวไปมากกว่าที่เคยได้ยิน
จนวันนึง ยายแก่ๆวัย 75 ปี พาเหลนตัวน้อยๆ วัย 2 ขวบครึ่งไปเก็บผักในสวนที่บ้าน จึงได้มีโอกาสคลุกคลีเล่นหัว สอบถามว่าลูกเต้าใคร หน้าตาน่าเอ็นดู จึงได้ทราบว่าเด็กน้อยเป็นลูกสาวของกลอยใจ เด็กเป็นลูกครึ่งน่ารักน่าชังมาก แต่มีปัญหาที่น่าเศร้าคือ เด็กไม่มีเอกสารรับรองเช่นเดียวกับกลอยใจ
สรุปคือ ทั้งกลอยใจและลูกสาว เป็นคนตกสำรวจ ไม่มีสำเนาทะเบียนบ้าน ไม่มีสูติบัตร ไม่มีหนังสือรับรองบุตร ยาย ป้า น้าชายของกลอยใจก็เป็นแอลกอฮอล์ลิสซึ่ม และตอนนี้กลอยใจก็เริ่มมีอาการของคนติดเหล้าขาวแล้วเช่นกัน
ดิฉันได้ฟังเรื่องราว เลยได้เดินทางไปพบตัวกลอยใจ ได้พูดคุยถามไถ่ทุกข์สุข ได้เห็นกลอยใจร้องไห้อย่างคนอัดอั้น เหมือนหาทางออกให้กับชีวิตไม่เจอ รู้สึกสงสารมาก พอได้พูดได้สนทนาด้วย รู้สึกได้ว่ากลอยใจเป็นคนรู้ความและใฝ่ดีคนนึง แต่ไม่เคยได้รับโอกาส
กลอยใจกลับมาอยู่บ้านเมื่อ 2 ปีก่อน เอาลูกฝากป้าคนข้างบ้านเลี้ยงให้ ตัวของกลอยใจอาศัยอยู่ในบ้านพักคนงานที่มีชาวพม่ากับชาวลาวอาศัยอยู่ รับจ้างกรอกขวดน้ำในโรงงานผลิตน้ำแข็ง รายได้วันละ 250 บาท กลอยใจไม่เอาลูกไปพักด้วย เพราะสภาพบ้านพักไม่เหมาะจะเป็นที่อยู่อาศัยสำหรับเด็กได้เลย มีคนมาขอลูกสาว กลอยใจก็ไม่ให้เพราะตัวกลอยใจเองก็รักลูก ตัวเขาบอกว่า เขาเองก็ไม่มีใคร มีลูกสาวเป็นญาติที่ตนเองมี แต่ก็ไม่รู้จะแสดงความรักยังไง เพราะตัวเขาก็ไม่เคยได้รับความรักจากใคร
ดิฉันรู้สึกสงสารเด็ก เลยได้เข้าไปช่วยเหลือ แต่คิดว่าอยากช่วยกลอยใจด้วย อยากให้เขายืนด้วยลำแข้งตัวเอง ที่ดำเนินการไปแล้วตอนนี้ คือ
1) พากลอยใจไปติดต่ออำเภอ เพื่อขอเอกสารรับรองการเป็นคนไทย ให้มีชื่อในสำเนาทะเบียนบ้านดิฉันเอง และให้กลอยใจได้มีบัตรประจำตัวประชาชน แต่อยู่ในกระบวนการตรวจสอบเอกสาร ตามสืบหาข้อมูล สัมภาษณ์คนรู้จัก ยังต้องรอด้วยความหวังต่อไป
2) พากลอยใจไปโรงพยาบาลเพื่อเลิกเหล้า เพราะตัวกลอยใจเองก็บอกว่าอยากเลิก ตอนนี้ทานยาที่ได้รับจากโรงพยาบาลเพื่อช่วยเตรียมร่างกายตอนเลิกดื่มเหล้า ได้แก่ วิตามิน ยานอนหลับ และยาระงับประสาท(ไม่แน่ใจชื่อค่ะ)
3) พากลอยใจไปติดต่อขอฝึกอบรมฝีมือแรงงาน ที่โรงเรียนสารพัดช่าง กับที่ศูนย์พัฒนาสตรีรัตนาภา กลอยใจสนใจเรียนเย็บผ้า
4) ไปติดต่อโรงเรียนประถมที่กลอยใจเคยเรียน เพื่อขอวุฒิการศึกษา ป.6 แต่ปรากฎว่าคุณครูที่เคยพากลอยใจไปเรียน ท่านประสบอุบัติเหตุเสียชีวิตแล้ว
ข้อนี้เลยไม่รู้จะเริ่มที่ตรงไหน อยากให้กลอยใจมีใบรับรองวุฒิ ป. 6 เพื่อว่าตัวเขาจะได้หางานทำเลี้ยงลูกและเลี้ยงตัวเองต่อไป จึงคิดว่าจะพาไปปรึกษาที่ศูนย์ กศน. เพื่อขอข้อมูลว่าจะต้องดำเนินการอย่างไรต่อไป
ทำไมชีวิตคนคนนึงถึงได้มีแต่เรื่องเศร้าและเลวร้ายไม่จบสิ้น เคยคิดว่าถ้าเป็นตนเองที่ตกอยู่ในสภาพนี้ จะทำยังไง คิดถึงแต่เรื่องนี้ทุกวัน รันทดใจ
ตอนนี้ได้แต่ปล่อยวาง ให้การช่วยเหลือเรื่องดำเนินการติดต่อกับทางราชการ รู้สึกอยากให้กลอยใจมีชีวิตที่ดีขึ้น อยากให้เขาได้ดูแลลูกสาวของเขา
และอยากให้ลูกสาวของกลอยใจได้อยู่กับแม่ ได้เรียนหนังสือ
นี่เป็นเพียงตัวอย่างของปัญหาครอบครัวหนึ่งในหลายๆครอบครัวในสังคมไทย
ถ้าคุณผู้อ่านได้รู้จักกลอยใจ ท่านจะให้ความช่วยเหลือเขายังไงบ้างคะ?
เกี่ยวกับเอกสารแสดงตนเป็นคนไทย การขอวุฒิการศึกษา ฯลฯ หรือต้องทำยังไงต่อไปอีกบ้าง?
ดิฉันก็ไม่เคยแต่งงาน ไม่เคยมีลูก ไม่มีสามี เลี้ยงเด็กไม่เป็น จะเอาลูกของกลอยใจมาเลี้ยงก็กลัวไปไม่รอด เฮ้อ....
รู้ตัวว่าช่วยได้แค่นี้ เพราะนับจากนี้เขาต้องก้าวต่อเอง เฮ้อ...
แค่อยากจะระบายค่ะ
ขอบคุณที่รับฟัง
^^
ชีวิตของคนคนนึง จะช่วยเหลือยังไงดี
ตอนนี้กำลังให้ความช่วยเหลือน้องคนนึง ขอสมมติว่าชื่อ "กลอยใจ" นะคะ
กลอยใจเป็นเด็กกำพร้า พ่อแม่เสียชีวิตทั้งแต่ยังเล็กมาก ยายของกลอยใจรับมาดูแลต่อ กลอยใจไม่มีเอกสารยืนยันตัวตนสักชิ้นเดียว เพราะยายไม่รู้หนังสือและเป็นคนขี้เมา เลยไม่ได้แจ้งเกิดให้แม่ของกลอยใจ พอแม่ของกลอยใจคลอดกลอยใจ แม่ก็ไม่แจ้งเกิดให้กลอยใจอีก พอแม่ตาย ยายรับมาเลี้ยงก็ไม่ได้ใส่ใจเรื่องเอกสารหลักฐานอะไรทั้งสิ้น เพราะรับจ้างหาเงินกินเหล้าไปวันวัน
กลอยใจเข้าโรงเรียนชั้นประถมเพราะคุณครูใจดีท่านหนึ่งช่วยพาไปเข้าเรียนหนังสือ กลอยใจคิดเลขได้ อ่านออกเขียนได้ เขียนตัวอักษรไทยสวยเสียด้วย
แต่ด้วยปัญหาครอบครัวที่มีแต่ขี้เมา ทั้งยาย ทั้งป้า ทั้งน้าชายกินเหล้า ทุกคนกินเหล้า โดยเฉพาะน้าชายนั้นเป็นอันธพาลหมู่บ้าน ทะเลาะ ตบตีกันประจำ
กลอยใจเลยหนีออกจากบ้านไปหางานทำตั้งแต่อายุ 11 ปี (เรียนแค่ ป 5 ก็หายไปจากโรงเรียนเลย)
กลอยใจรับจ้างรายวันทั่วไป ทั้งล้างจาน เก็บขยะ ล้างขวดในโรงงานผลิตน้ำปลา เย็บผ้าในโรงงานทอฟูก ฯลฯ ไปนอนตามบ้านโน้นบ้านนี้แล้วแต่จะมีคนให้นอน แล้วอยู่ๆ กลอยใจก็หายไปจากหมู่บ้าน ชาวบ้านก็ลือว่า กลอยใจไปหางานทำแถวพัทยา
แต่ก่อนเคยได้ยินแต่เสียงนินทา เสียงลือเสียงเล่าว่า กลอยใจเป็นเด็กใจแตก เป็นเด็กสก๊อย ก็ไม่ได้สนใจอะไร เพราะคิดว่าเป็นปัญหาสังคมยุคปัจจุบัน
คิดว่าไม่ใช่ธุระของตนเองจึงไม่ได้ใส่ใจใคร่รู้เรื่องราวไปมากกว่าที่เคยได้ยิน
จนวันนึง ยายแก่ๆวัย 75 ปี พาเหลนตัวน้อยๆ วัย 2 ขวบครึ่งไปเก็บผักในสวนที่บ้าน จึงได้มีโอกาสคลุกคลีเล่นหัว สอบถามว่าลูกเต้าใคร หน้าตาน่าเอ็นดู จึงได้ทราบว่าเด็กน้อยเป็นลูกสาวของกลอยใจ เด็กเป็นลูกครึ่งน่ารักน่าชังมาก แต่มีปัญหาที่น่าเศร้าคือ เด็กไม่มีเอกสารรับรองเช่นเดียวกับกลอยใจ
สรุปคือ ทั้งกลอยใจและลูกสาว เป็นคนตกสำรวจ ไม่มีสำเนาทะเบียนบ้าน ไม่มีสูติบัตร ไม่มีหนังสือรับรองบุตร ยาย ป้า น้าชายของกลอยใจก็เป็นแอลกอฮอล์ลิสซึ่ม และตอนนี้กลอยใจก็เริ่มมีอาการของคนติดเหล้าขาวแล้วเช่นกัน
ดิฉันได้ฟังเรื่องราว เลยได้เดินทางไปพบตัวกลอยใจ ได้พูดคุยถามไถ่ทุกข์สุข ได้เห็นกลอยใจร้องไห้อย่างคนอัดอั้น เหมือนหาทางออกให้กับชีวิตไม่เจอ รู้สึกสงสารมาก พอได้พูดได้สนทนาด้วย รู้สึกได้ว่ากลอยใจเป็นคนรู้ความและใฝ่ดีคนนึง แต่ไม่เคยได้รับโอกาส
กลอยใจกลับมาอยู่บ้านเมื่อ 2 ปีก่อน เอาลูกฝากป้าคนข้างบ้านเลี้ยงให้ ตัวของกลอยใจอาศัยอยู่ในบ้านพักคนงานที่มีชาวพม่ากับชาวลาวอาศัยอยู่ รับจ้างกรอกขวดน้ำในโรงงานผลิตน้ำแข็ง รายได้วันละ 250 บาท กลอยใจไม่เอาลูกไปพักด้วย เพราะสภาพบ้านพักไม่เหมาะจะเป็นที่อยู่อาศัยสำหรับเด็กได้เลย มีคนมาขอลูกสาว กลอยใจก็ไม่ให้เพราะตัวกลอยใจเองก็รักลูก ตัวเขาบอกว่า เขาเองก็ไม่มีใคร มีลูกสาวเป็นญาติที่ตนเองมี แต่ก็ไม่รู้จะแสดงความรักยังไง เพราะตัวเขาก็ไม่เคยได้รับความรักจากใคร
ดิฉันรู้สึกสงสารเด็ก เลยได้เข้าไปช่วยเหลือ แต่คิดว่าอยากช่วยกลอยใจด้วย อยากให้เขายืนด้วยลำแข้งตัวเอง ที่ดำเนินการไปแล้วตอนนี้ คือ
1) พากลอยใจไปติดต่ออำเภอ เพื่อขอเอกสารรับรองการเป็นคนไทย ให้มีชื่อในสำเนาทะเบียนบ้านดิฉันเอง และให้กลอยใจได้มีบัตรประจำตัวประชาชน แต่อยู่ในกระบวนการตรวจสอบเอกสาร ตามสืบหาข้อมูล สัมภาษณ์คนรู้จัก ยังต้องรอด้วยความหวังต่อไป
2) พากลอยใจไปโรงพยาบาลเพื่อเลิกเหล้า เพราะตัวกลอยใจเองก็บอกว่าอยากเลิก ตอนนี้ทานยาที่ได้รับจากโรงพยาบาลเพื่อช่วยเตรียมร่างกายตอนเลิกดื่มเหล้า ได้แก่ วิตามิน ยานอนหลับ และยาระงับประสาท(ไม่แน่ใจชื่อค่ะ)
3) พากลอยใจไปติดต่อขอฝึกอบรมฝีมือแรงงาน ที่โรงเรียนสารพัดช่าง กับที่ศูนย์พัฒนาสตรีรัตนาภา กลอยใจสนใจเรียนเย็บผ้า
4) ไปติดต่อโรงเรียนประถมที่กลอยใจเคยเรียน เพื่อขอวุฒิการศึกษา ป.6 แต่ปรากฎว่าคุณครูที่เคยพากลอยใจไปเรียน ท่านประสบอุบัติเหตุเสียชีวิตแล้ว
ข้อนี้เลยไม่รู้จะเริ่มที่ตรงไหน อยากให้กลอยใจมีใบรับรองวุฒิ ป. 6 เพื่อว่าตัวเขาจะได้หางานทำเลี้ยงลูกและเลี้ยงตัวเองต่อไป จึงคิดว่าจะพาไปปรึกษาที่ศูนย์ กศน. เพื่อขอข้อมูลว่าจะต้องดำเนินการอย่างไรต่อไป
ทำไมชีวิตคนคนนึงถึงได้มีแต่เรื่องเศร้าและเลวร้ายไม่จบสิ้น เคยคิดว่าถ้าเป็นตนเองที่ตกอยู่ในสภาพนี้ จะทำยังไง คิดถึงแต่เรื่องนี้ทุกวัน รันทดใจ
ตอนนี้ได้แต่ปล่อยวาง ให้การช่วยเหลือเรื่องดำเนินการติดต่อกับทางราชการ รู้สึกอยากให้กลอยใจมีชีวิตที่ดีขึ้น อยากให้เขาได้ดูแลลูกสาวของเขา
และอยากให้ลูกสาวของกลอยใจได้อยู่กับแม่ ได้เรียนหนังสือ
นี่เป็นเพียงตัวอย่างของปัญหาครอบครัวหนึ่งในหลายๆครอบครัวในสังคมไทย
ถ้าคุณผู้อ่านได้รู้จักกลอยใจ ท่านจะให้ความช่วยเหลือเขายังไงบ้างคะ?
เกี่ยวกับเอกสารแสดงตนเป็นคนไทย การขอวุฒิการศึกษา ฯลฯ หรือต้องทำยังไงต่อไปอีกบ้าง?
ดิฉันก็ไม่เคยแต่งงาน ไม่เคยมีลูก ไม่มีสามี เลี้ยงเด็กไม่เป็น จะเอาลูกของกลอยใจมาเลี้ยงก็กลัวไปไม่รอด เฮ้อ....
รู้ตัวว่าช่วยได้แค่นี้ เพราะนับจากนี้เขาต้องก้าวต่อเอง เฮ้อ...
แค่อยากจะระบายค่ะ
ขอบคุณที่รับฟัง
^^