"รู้สึกว่าบางครั้งโชคชะตาเหมือนเล่นตลกกับตัวเราเอง"
นี่เป็นกระทู้แรกที่เข้ามาเขียนใน PANTIP เหตุผลที่เข้ามาเขียนเนื่องจากรู้สึกงงๆกับตัวเองในตอนนี้กับเรื่องที่เกิดขึ้น......ก่อนที่จะพูดถึงเรื่องปัจจุบัน...ขอท้าวความไปเมื่อหลายปีก่อนสมัยเป็นนักเรียนมัธยมในต่างจังหวัด..ก็หลายปีอยู่นะ555+
ในตอนนั้นเราจำได้ว่าเราเจอกับพี่เค้าที่สี่แยกของหมู่บ้านที่พี่เค้าอยู่..เราปั่นจักรยานพร้อมกับกินไอติมไปในเวลาเดียวกัน...เด็กผู้ชายคนนั้นใส่เสื้อกีฬากางเกงนักเรียนสีนํ้าตาล...พี่เค้าส่งยิ้มให้แล้วมองเราในตอนนั้นเราก็สงสัยอยู่ว่ายิ้มให้ครัยอ่ะ...หันซ้ายหันขวาไม่มีคน...แสดงว่าเราไม่ได้คิดอะไรแค่คิดว่าเออ..พี่เค้าน่ารักดีเนอะ...แต่มันแปลกตรงที่ว่าทำไมเราเห็นรอยยิ้มนั้นผุดขึ้นมาบ่อยๆ...พอเราเริ่มเข้าเรียนมัธยมเป็นความบังเอิญมากที่เกดได้เจอพี่เค้าอีกครั้งที่โรงเรียนเดียวกัน(พรหมลิขิตชัดๆ5555)....เราเจอพี่เค้าอีกครั้งที่โรงเรียนพี่เค้าเป็นรุ่นพี่3ปี "พี่แทม" นั่นคือชื่อของพี่เค้า  จากการสืบประวัติประหนึ่งว่าตัวเองเป็นนักสืบโคนัน555+..เราไม่รู้ว่าเราชอบพี่เค้าไปตั้งแต่เมื่อไหร่..แต่เรารู้ว่าเราแอบมองพี่เค้าตลอดเลยที่พี่เค้าเดินผ่านสวนทางกันไป...เราจะพยามยามมองหาพี่เค้าตอนพักเที่ยงตะล๊อดๆ...(รู้สึกว่าตัวเองจะแรดตั้งแต่เด็ก555+ไม่สิ..เค้าเรียกว่าแก่แดดมั้ง*-*) เราตามพี่เค้าไปทุกที่ ที่คิดว่าพี่เค้าชอบไป ตามไปด้อมๆมอง..ยังกะโจรสำรวจต้นทาง    ไม่ว่าจะโรงอาหารของโรงเรียนเรียน/โรงยิม/ศาลากลางนํ้า/ร้านขายนํ้าอัดลมในโรงเรียน/หรือแม้แต่....ห้องนํ้าชายจ๊ะ...อร้าย!!!ชั้นมาทำอะไรของชั้นตรงนี้เนี่ยะ..กำเดาพุ่งแปป ในทุกๆวันเเราจะเจียดเวลาขออาจารย์เข้าห้องนํ้า"ครูค่ะขออนุญาติไปเข้าห้องนํ้าค่ะ"...แต่ไม่ได้เข้าห้องนํ้านะค่ะ..นู่นนน นางเดินตะแร็ดแต๊ดแต๊..เพื่อเดินผ่านห้องที่พี่เค้าเรียนอยู่....      รู้ยันตารางเรียนพี่เค้าว่าตอนนี้เรียนห้องไหนวิชาอะไร(ไปแอบจดมา55+)..เพราะเป็นแบบเดินเรียนค่ะ..เดินผ่านห้องที่พี่เค้าเรียนไปแล้ว..แล้วก็เดินวนกลับจ๊ะ..ตอนพักเที่ยงนี่ถึงขนาดต้องวิ่งออกจากห้องเรียนประหนึ่งว่าตัวเองเป็นนักกีฬากรีฑา4x100เมตรตัวแทนประเทศไทยไปแข่งโอลิมปิกกันเลยทีเดียว..เพื่อนถามเสมอว่า.."จะวิ่งไปไหนเนี่ยะ..หิวข้าวหรา?" อ่ะๆๆอย่าคิดว่าจะได้คำตอบนะจ๊ะ..NOจ๊ะ...ไม่มีการหันมาตอบเพื่อนแต่อย่างได..ที่ต้องวิ่งเพราะกลัวไม่ทันยืนต่อแถวข้างหลังจากพี่เค้าตอนซื้อนํ้าอัดลม..ได้ยืนอยู่ข้างหลังจากพี่เค้าคือMOMENT..ไกล้สุดละ..ถ้าควบคุมสติตัวเองไม่อยู่นี่รับรอง..คาดว่าคงกระโดดขี่หลังพี่เค้าอย่างแน่นอน..ดีนะสติมา ตัลล๊อตตตตต...... บางวันก็มายืนต่อแถวไม่ทันเพราะครูวิชาคณิตศาสตร์ ชอบปล่อยช้าไป5นาที...ชั้นเกลียดๆๆๆวิชาคณิตศาสตร์ แง๊ๆ..."เอา5นาทีหนูคืนมาาาาาาาาาาาาา".....มันเป็นความสุขเล็กๆที่ได้แอบมอง/แอบชอบ/แอบปลื้ม/แอบรัก...ตอนนั้นรู้สึกว่าชั้นมีความสุขจังเลยอ่ะ..(บร้าผู้ชายชัดๆ555+)...มีวันนึงที่พี่เค้าเดินผ่านตรงที่เรานั่งประจำ เดินมากับเพื่อนๆเค้า.."เฮ้ยยยยพี่เค้าหันมายิ้มให้เราอ่ะ..อุ้ยตายยย อกอีช้อยจะแตก"....ซึ่งความเป็นจริงพี่เค้าอาจจะเดินคุยมากับเพื่อน แล้วหัวเราะไง..จังหวะสุดท้ายของการหัวเราะของคนเราก่อนจะหุบปากลงก็คืออมยิ้มไง...แต่หันมาทางเราพอดีไง..เฮ้ยยยคือแบ๊บ..ชั้นก็มะโนให้ตัวเองบ้างไรบ้างป่ะ..เออ ..แล้วหันไปบอกเพื่อน" แกๆพี่เค้ายิ้มให้ชั้นด้วยแหละ" นางแสยะยิ้มมุมปากแล้วบอกว่า..."แกไม่ดูสภาพและสารร่างตัวเองเลยเนาะ"...คือเราไม่โกรษเพื่อนนะที่เพื่อนพูดหยาบคายอ่ะ..คือตอนนั้นรู้สึกสัมผัสได้ว่าห้องเรียนเป็นสีชมพู(555+) นั่นคือกิจวัตรประจำวันเลยที่เราทำเหมือนเดิมในทุกๆวันแอบมองแอบปลื้มแอบรักแอบยิ้ม..(เหมือนคนบ้าน)ผ่านไป2ปี.. Valentine's ผ่านมา2รอบดอกกุหลาบที่อุส่าโขมยตัดของป้าข้างบ้านมาตอนดึกดื่น...ว่าจะให้พี่เค้าไม่กล้าให้สักทีสรุปคือดอกกุหลาบคนที่ได้2ปีติดคือ...นังชะนีเพื่อนสนิทข้างโต๊ะมันขอ..อารมณ์เสียยย!!.ที่ไม่กล้าสารภาพรัก..เพราะเราไม่สวยไง...เด็กด้วยตัวดำๆหัวฟูๆถ้าไม่บอกคนอื่นก็รู้ว่ามาจาก"เอธิโอเปีย"ชัดๆ...คือด้วยสภาพจะไปบอกรักเค้า..เค้าจะเอาไม้ไล่ตีเราหรือเปล่านะ..แค่คิดก้อเสียการทรงตัว...หัวใจดวงน้อยๆคงเป็นแผล...เราคิดว่าเดี๋ยวพอเราขึ้นม.3 เราต้องสวยให้ได้...เราจะกินพี่เค้าให้ได้ฮึๆๆ(จริงรึ?จริงซิ?โอ้แน่นะ?โอ้แน่ซิ?อย่ายัวนะ?จะยั่วซิ?อย่าอวดดี?จะอวดดี " แฮะๆๆ
.......และแล้วก็มีเรื่องใหญ่มากกก!เกิดขึ้น ยังไม่ทันสวยให้พี่เค้าดูเลย...เราต้องย้ายโรงเรียนกลางเทอม..ไปอยู่ชลบุรีเพราะมีปัญหาครอบครัวพ่อเเม่อย่าล้าง...มีอะไรเศร้ากว่านี้อีกปะเนี่ยะ!!เครียดเลยนะช่วงนั้น..เป็นการย้ายโรงเรียนที่รวดเร็วเหลือเกิน..ตั้งตัวไม่ทัน...นี่เราจะไม่ได้บอกลาเพื่อนสนิทไม่ได้เห็นหน้าพี่เค้า...ช่ายป่ะ??ตอนนั้นร้องไห้เลยนะไม่อยากไป...คือเราก็ขอร้องแม่ว่า"หนูขออยู่ที่นี่เรียนที่นี่ได้ไม๊" คำตอบที่ได้ "ไม่ได้"เสียงตะหวาดนั้น..ยังคงก้องในโสตประสาทอันน้อยนิดของเราเป็นอาทิตย์...คุณพระคุณเจ้าเอ้ยย...หลังจากนั้นเด็กสาวตัวน้อยๆหัวฟูๆตัวดำๆจากเอธิโอเปีย...ต้องระหกระเหินมาเรียนไกลถึงชลบุรีประหนึ่งว่าตัวเองมาตามหาบ้านทรายทอง...ก็มาอยู่กับอา...คิดถึงพี่แทมจัง? พี่แทมจะคิดถึงเราไม๊นะ?..****(พี่เค้าคงจะคิดถึงเธออยู่หรอกนะ..เคยถามเค้าสักคำไม๊ว่ารู้จักเธอหรือเปล่า? นั่นสินะ...เราแอบชอบเค้าข้างเดียวนี่นา)****...พยามหาวิธีติดต่อแต่ไม่รู้จะทำไง..หลังจากนั้นเราก็ไม่เจอพี่เค้าอีกเลย....
........*****โรงเรียนใหม่การเริ่มต้นสิ่งใหม่ๆสายตาที่ทุกคนมองเราวันแรกกับการแนะนำตัวตะกุ๊กตะกั๊กหน้าห้อง..พร้อมเสียงหัวเราะคิกๆเม้ามอยหอยสัง ชั้นละอยากถอดร้องเท้าปาปากจริงๆ หลังจากแนะนำตัวเสร็จ...อาจารย์ก็บอกให้ไปนั่งโต๊ะข้างหลังห้อง...ยังๆๆ***สายตาอีพวกเพื่อนร่วมห้องยังไม่หยุดมองชั้นสักทีอยากจะบอกว่า"เฮ้ยยยกูเขินนะเหว้ย!!!ถ้ามองกูยันเลิกเรียนขนาดนี้สิงกูกันเลยไม๊" เราเริ่มมีเพื่อนมากขึ้นเพราะเริ่มมีคนมาทักมากขึ้น.."น้องเงาะ"นั่นคือชื่อที่เพื่อนในห้องตั้งให้ โดยไม่ถามเราสักคำว่าเราอยากได้ไม๊ " อยากจะบอกเหลือเกินว่า..."ค่ะอีสวยมากกกกกแต่งหน้ามาเรียนชั้นนึกว่าไปเล่นระครลิงเถอะ" แต่นั่นคือคำพูดที่คิดในใจถ้าพูดออกไปคงมีดักตบก็เป็นได้ ที่นี่สอนให้เรารู้อะไรหลายอย่าง...ไม่ว่าจะเรื่องค่านิยมทางวัตถุ..การแสดงออกของเด็กผู้หญิงที่ที่หลากหลาย...การแต่งตัวที่แก่เกินวัย..หรือแม้กระทั่งการแข่งกันเรียนเก่ง!! ซึ่งตอนอยู่บ้านนอกแน่นอนว่าไม่มี!!ก็คืออาจจะตั้งใจเรียนแต่ไม่ถึงกับขนาดต้องแข่งกันปะ!!!โดนล้อว่าขี้เหล่ๆบ่อยๆเข้าชักเริ่มเครียด555+จริงๆเราไม่ได้ขี้เหร่นะแค่ร่างกายไม่ผลิตคอราเจนก็เท่านั้นเอง"ทนเสียงวิพากษ์วิจารณ์ไม่ไหวก็เลยแบบ.."เออเราจะพยามสวยละกัน" เรามีเพื่อนสนิทหลายคนเลยในตอนนั้น..เพื่อนบอกว่าเราแปลกดีมันชอบ "คือกูต้องดีใจไม๊หรือจะให้ปรบมือให้รัวๆให้พวกนางดี " เราเรียนที่นี้จนจบม.6 ก็สวยขึ้นบ้างไรบ้าง!!"จบม.6เราเอ็นติดม.บูรพา ชีวิตมหาวิทยาลัยคือแบ๊บดี๊ดี..ผู้ชายเยอะมาก..ชอบตรงนี้55+ ช่วงมหาลัยก้อมีแฟน4/5คนอ่ะนะปีละคน2คนก็ว่ากันไป555+..แต่แปลกตรงที่เวลาเราเลิกกับครัย..คนแรกที่เรานึกถึง..คือพี่ที่เป็นรักแรก..."ป่านนี้พี่เค้าจะทำไรอยู่นะ" เราเคยไปไหว้พระขอพรให้เจอพี่เค้าอีกครั้งด้วยนะ" 55+มันเป็นไปไม่ได้หรอก..อีเพ้อเจ้อ!! หลังจากจบป.ตรี ก้อได้งานทำแบบเร็วเฟ่อ!! งานดีเงินดีเจ้าของบริษัทหัวงูใส่บ้างไรบ้างเมียนางก็เลยเขม่นเรา..เลยต้องตัดสินใจเปลี่ยนงาน..วันนึงเราเล่นFacebookอยู่..ไปสะดุดตากับProfileนึงเข้า(ตรงแนะนำเพื่อนที่คุณอาจรู้จัก)เด้งขึ้น!มา...ขุ่นพระ!!!พี่แทมมม.... แอบส่องดูเพื่อความแน่ใจอีกที ใช่พี่เค้าจริงๆด้วยอ่ะอร้ายยย....ตอนนั้นคิดอย่างเดียวว่าจะ ADD FRIEND กดแบบรัวๆจนลืมนึกไปว่ากดได้รอบเดียว    ความรู้สึกเก่าๆมันย้อนมาเป็นฉากๆเลย...โอ้ยยตายแล้ว  เมื่อไหร่เค้าจะรับแอดเราสักทีนับ1-2-3-4-5-6-7-8-จนถึงร้อยละนะ "รับสิๆ" ช่วงนั้นงานการไม่สนใจเลยนะ....นั่งลุ้นอย่างเดียวหุๆ ผ่านไปแล้ว1ชั่วโมง2ชั่วโมง3ชั่วโมง มีเสียงแจ้งเตือนจากหน้าจอคอม ว่าพี่เค้ารับแอดแล้ว....อร้ายยยยต่อไปก็นั่งลุ้นให้พี่เค้าทักมา...รอจนเลิกงานก็แล้ว รอจนเข้านอนก็แล้ว...ทำไมๆๆๆ ไม่ทักสักที "ไม่ทักมาใช่ไม๊ได้ๆเดี๋ยวชั้นเอง" เริ่มจากการกดLIKEแบบรัวๆรูปพี่เค้าก่อน....แล้วเราก็ทักไป"ไม่รู้แหละชั้นต้องสารภาพรักให้ได้...นั่นคือความคิดตอนนั้น"  
"สวัสดีค่ะ...คุณหน้าคุ้นจังเลยค่ะเราเคยเจอกันที่ไหนหรือเปล่าค่ะ"มารยาเข้าไป)
"ครับ..สวัสดีครับ จริงหรอครับ ชื่ออะไรครับ"
"ใช่พี่แทมหรือเปล่าค่ะที่เรียน พพร. อ่ะค่ะ ชื่อเกดค่ะ"
"ใช่ครับ  เกดไหนอ่ะหน้าไม่คุ้นเลย" (ก็ใช่นะสิอีดำจากเอธิโอเปียมันไม่อยู่แล้วนี่!!!)
" เกดเคยแอบชอบพี่อ่ะค่ะสมัยที่เคยเรียน พพร. เกดปลื้มพี่มากเลย"
"จริงหรอ?หน้าไม่คุ้นเลย พพร. มีคนสวยๆแบบนี้ด้วยหราครับ"อร้ายยพี่เค้าชมว่าเราสวยด้วยแหละ   ก่อนจะตอบว่าจริงหรานางเงียบไปนะค่ะนางคงไม่เชื่อแน่ๆ)  เราก็เริ่มคุยกัน.... ชั้นก็เริ่มถามนู่นนี่นั่นไปเรื่อย...นึกขึ้นได้แล้วบอกตัวเองหยุดก่อน..(อย่าแรด) ให้คำถามสุดท้ายของพี่เค้าค้างไว้แบบนั้นแล้วเราค่อยตอบพรุ่งนี้...หาเรื่องคุยไง..(ให้ตายสิ!!แผนมันช่างแยบยลจริงๆ5555) เกดพยายามทักพี่เค้าทุกวัน"พี่ทำไรอยู่ค่ะกินข้าวหรือยังค่ะ?" เป็นคำถามที่ร่วมสมัยมากใช้ได้ตล๊อดๆๆ  เราทักพี่เค้าไปหยอดทิ้งไว้แบบนี้ทุกวันๆเป็นอาทิตย์อ่ะ..จนพี่เค้าเริ่มมาคอมเม้นเราบ้างกดไลค์เราบ่อยขึ้น.... เราเลยใช้วิธีหยุดทักไป3/4วัน เห้ยยยย พี่เค้าทักเรามาเว้ยยย!!! เค้าขอเบอร์เราด้วยแหละเค้าบอกว่าไม่สะดวกพิมพ์แต่เค้าสะดวกโทรคุยมากกกว่า...ถามว่าชั้นให้เบอร์เลยไม๊...ไม่ค่ะเราก็เล่นตัวไปบ้างไรบ้าง พี่เค้าบอกว่า  "อืมม ไม่สะดวกก็ไม่เป็นไร"  (น่านไง!!!โยนไพ่ใบนี้มาแบบนี้เราเลยต้องให้ไปไง)  พี่เค้าโทรมาเราก้อคุยได้แปปเดียวเพราะ...เอาจริงๆนะไม่รู้พูดอะไร พูดไม่ออกเขิน (เขินตอนแก่วัยมันเลยไปปะ...ถ้าเด็ก16/20ทำมันน่ารักนะ)   เราได้คุยกันมากขึ้นพูดถึงเรื่องเก่าๆในอดีต...เราก้อพยายามป้อนข้อมูลให้พี่เค้าเรื่อยๆว่าพี่ชอบกินนํ้านี้นะ ชอบกินข้าวร้านนี้นะ อยู่กะเพื่อนตรงนี้ตรงนั้นนะ...เรายืนอยู่หลังพี่ตลอดเลยนแอบมองพี่มาตลอดเลยนะ...ครั้งแรกเจอพี่ที่ไหนคือบอกไปหมดอ่ะ..(โอมจงเชื่อเพียงกู  โอมจงจำเพียงกู โอมจงหลงรักกู) พี่เค้าเริ่มอึ้งๆนึกได้บ้างไม่ได้บ้าง..พี่เค้าบอกว่าพี่เค้ารู้ว่ามีคนแอบมองเค้าอยู่บ่อยๆเป็นกลุ่มเด็กผู้หญิงแต่จำหน้าไม่ได้แล้ว..แค่นั้นแหละ..เรานี่ร้องไห้ออกมาเลยมันตื้นตันไปหมดอ่ะ..เราเคยคิดว่าเค้าไม่เคยรู้แต่จริงๆเค้ารู้...พี่เค้าบอกว่าตอนแรกที่เราบอกว่าเคยแอบชอบพี่มานานแล้วพี่เค้าไม่เชื่อเราเลย..แถมยังคิดว่ามันแปลกๆเหมือนพยายามคุยมากไป..พี่กลัว!!(เป็นเกดเกดก็กลัว)"แต่ตอนนี้พี่เชื่อแล้ว" นํ้าตาท่วมสิค่ะงานดราม่ามาขนาดนี้.. เราเลยตัดสินใจบอกรักพี่เค้าอีกครั้งแบบเป็นทางการในตอนนี้ "เกดชอบพี่แทมนะเกดชอบพี่แทมมานานแล้วจนตอนนี้เกดก็ยังชอบพี่" "เราคุยกันได้นะเราคบกันได้แต่อย่ารักพี่เลยจริงๆพี่มีครอบครัวแล้ว..พี่รู้สึกดีนะที่มีคนรักพี่ขนาดนี้" .เราก็ไหนๆก้อไหนๆละอุสส่ายอมเลิกกับตำรวจที่เพิ่งคบได้เดือนเดียวเพราะกลับมาเจอพี่เค้าพอดี..เราจะเดินหน้าต่อ.."อืมม..ไม่เป็นไรค่ะเกดยอม ขอแค่เกดได้รับรู้ความเป็นไปของพี่ก็พอ..เกดยินดี"..(น่านไงงานนางเอกก็มาอีกจนได้) เราคุยกันมากขึ้นพี่เค้าก้อใส่ใจเรามากขึ้น..ซื้อกระเป๋านู่นนี่นั่นทั้งของกินดูแลดีมากมาให้เราตลอด.. "จำได้ไหม?พี่เคยพูดว่าคบกับพี่แต่อย่ารักพี่นะ..แต่ตอนนี้ใจพี่รักเกดไปแล้ว" แล้วพี่เค้าก็ร้องไห้ไม่หยุดเลย..ตอนนี้เกดยังไม่รู้เลยว่าจะทำยังไงต่อไปเกดก็รักพี่เค้าเหมือนกันไม่อยากเสียพี่เค้าไปเลย..."รักครั้งแรกกับการมาเจอกันอีกครั้ง แต่อยู่บนความผิดศีลธรรม" รู้ว่านะมันผิด!![:นานาเสียใจ