เมื่อวาน ผมเพิ่งได้อ่านหนังสือ  ทางรถไฟสายดาวตก ของพี่ก้อง ทรงกลด บางยี่ขัน  
แล้วก็เกิดความรู้สึกคิดถึงรถไฟญี่ปุ่นอย่างจับใจเลยครับ  ทั้งๆที่เพิ่งจากญี่ปุ่นมาได้ไม่ถึงเดือน  

หนังสือเล่มนี้ มีแต่คนแนะนำให้ผมอ่านมานานล้ว เพราะเค้าบอกว่า
พี่คนเนี้ย คือเท็ตสึ  หรือโอตาคุรถไฟแท้ๆ  เผ่าพันธุ์เดียวกับผมนี่หละ
เผลอๆ ชาติก่อนก็อาจอยู่เผ่าเดียวกัน  อยู่หมู่บ้านเดียวกันเลยก็ได้ คือเผ่าบ้ารถไฟ  

ผมก็ไม่ได้ไปหาซื้อมาอ่านสักที เพราะคิดว่าหนังสือมันออกมานานแล้ว  มันคงหาซื้อยากแล้ว
ที่ไหนได้ ไปเดิน B2S  เห็นวางหราอยู่ตรงชั้น new release  
ตกลงว่า มันออก new release  เป็นรอบที่เท่าไหร่แล้วฟะเนี่ย
อารามดีใจ เลยรีบคว้าใส่มือ แล้วก็เดินไปจ่ายตังค์ซื้อมาอ่านรวดเดียวจบเลยครับ  


เนื้อหาในหนังสือเล่มนี้ ทำให้ผมร้อง อู้ว  ร้องว้าว   โอ้ว  
บางบท ก็แทบทำให้น้ำตาไหล กับความเอาใจใส่ของคนออกแบบรถไฟของญี่ปุ่น  
เต็มไปด้วยความทึ่ง   ตื่นใจ      (ไม่รู้ว่าอินอยู่คนเดียวรึเปล่า เหอๆ)  

แล้วผมก็ย้อนคิดไปถึงการเดินทาง   ที่ผมก็เคยไปเที่ยว ทับรอยมั่ง ซ้ำรอยพี่เค้ามั่ง   สวนกันมั่ง
แล้วมันก็เกิดความ สุขใจ และ ความคิดถึงมันอย่างประหลาด  


เลยเกิดไฟลุกโชน  น้ำเดือดปุดๆ   จนก้นหม้อดำเลย  
ตั้งใจว่าจะมาตั้งกระทู้รีวิวรถไฟญี่ปุ่นที่เคยได้นั่งมา อาทิตย์ละขบวนๆ  
เพื่อแชร์ความอิ่มเอมใจ ให้คนอื่นๆได้อิจฉา  เอ้ย ได้สัมผัสมั่ง  
แต่ก็ไม่รู้ว่าจะไปได้สักกี่น้ำ

กระทู้มันจะแป๊ก จะฝืดยังไง   ก็ต้องตามแต่บุญกรรมหละครับ  
แต่ก็อยากให้คนอ่านเยอะๆ เพราะตั้งกระทู้แล้วไม่มีคนอ่าน  มันเหมือนเปิดร้านก๋วยเตี๋ยวแล้วไม่มีคนมากิน
มันเงียบเหงา วังเวงพิลึก  เหอๆ