"นี่จะพูดตรงๆให้ฟังนะ คนอื่นเค้าไม่บลาๆๆๆๆๆ" "จะคิดไงก็แล้วแต่" "เค้าสนใจแค่เรื่องตัวเองกับลูก เรื่องของเธอ เธอก็คิดเอาเองนะ" เฮ้อออ แรกๆมันก็ไม่เป็นแบบนี้หรอก พอมีลูก เมียก็ชอบพูดแบบนี้ ไม่เคยคิดโกรธ ไม่เคยคิดอยากน้อยใจ แต่พูดบ่อยๆเข้า รู้สึกว่าตัวเองไม่มีตัวตนเลย บางครั้งก็คิดว่าไม่มีเราเค้าก็อยู่ได้มั้ง ต่างคนต่างอยู่ดีกว่ามั้ย พอเราแสดงออกถึงความน้อยใจ ไม่พูดไม่คุยด้วยก็หาว่า "นิสัยเด็กๆ นี่เหรอจะมาเป็นหัวหน้าครอบครัว ไร้สาระ จะฝากชีวิตไว้ได้มั้ย" นอกจากจะไม่ง้อ ยังด่าซ้ำให้เสียใจแฮะ ...ก็เข้าใจว่าควรจะโฟกัสไปที่ลูก หมดเวลาจะมางี่เง่าทะเลาะกันเองแล้ว แต่บางทีก็นะ ผมก็เป็นหนึ่งในครอบครัว ไม่ต้องมาสนใจกันมากมายก็ได้ แต่ช่วยเข้าใจกัน บางคำพูดถ้าคนฟังเค้าเคยบอกว่าได้ยินแล้วรู้สึกไม่ดี รู้สึกแย่ก็ควรจะเลิกพูด ไม่ใช่จะอ้างแต่ว่าพูดความจริง คือก็รู้ว่าความจริง แต่พูดบ่อยๆมันไม่มีอะไรดี จะพูดทำไม บั่นทอนจิตใจกันไปเปล่าๆ บางทีการที่สามีแอบมีเมียน้อย มันก็ไม่ใช่เป็นที่ผู้ชายไปซักทุกคน ผู้หญิงก็มีส่วน เพราะความเบื่อหน่าย ผู้ชายไม่ได้อยากให้เมียมาสนใจทุกกระเบียด แต่ก็ไม่ใช่ไม่สนใจความรู้สึก อยากด่าอะไรก็ด่า อยากพูดอะไรก็พูด ทนได้นะครับ แต่บอกเลยว่าไม่ตลอดไป

ปล.ผมยังไม่คิดเลิกกับเมียแล้วก็ยังไม่มีเมียน้อย ที่พูดแค่อยากแชร์ว่าผู้ชายบางคนที่มีคนอื่น ผู้หญิงก็มีส่วนทำให้ผู้ชายหนีเหมือนกัน ทะเลาะกันได้นะ แต่เรื่องที่ทะเลาะจบกันไปแล้ว อย่าขุดมาพูดอีก ความอดทนมันหมดจริงๆ