เราไม่เข้าใจอ่ะ.  เราเป็นพี่คนโต. มีน้องชายอายุห่างกัน 6 ปี น้องชายทำงานแล้ว แต่เงินเดือนก็คงไม่เยอะอะไร มาตรฐานปริญญาตรีอ่ะ. น้องชายเรามีแฟนมาหลายคนแล้ว. มีคนล่าสุดเนี่ยที่พามาอยู่กินที่บ้านเลย.  แรกๆเราก็คิดว่าไม่ได้มาอยู่ถาวร. เดี๋ยวก็ไป. ที่ไหนได้ มาอยู่เลย.  พ่อแม่เราก็ไม่ว่าไม่ห้าม คืออะไรเหรอ ไม่เข้าใจ. ทำไมต้องตามใจน้องขนาดนั้น.  เรารู้สึกรับไม่ได้.  แฟนน้องจริงๆนิสัยดีนะ. ดีกับเรา ดีกับพ่อแม่เรา เป็นคนน่ารัก. พ่อแม่เราก็ชอบอยู่. แต่มันไม่ใช่อ่ะ. เรารู้สึกว่าพ่อแม่ทำไม่ถูกต้อง.  ทีกับเรามาพูดว่า ห้ามไปอยู่ก่อนแต่งกับแฟนนะ. เรายิ่งอยากหัวเราะ. กล้ามาห้ามลูกสาวในเมื่อลูกชายตัวเองก็ทำ  แล้วที่บ้านเราเป็นคนใจดี. ใครมาอยู่ด้วยก็ดูแลเค้าดี. พ่อแม่เราดูแลแฟนน้องเราดีเหมือนลูกจนเรายิ่งหงุดหงิด.  กลายเป็นว่าพ่อแม่เราเหมือนมีลูกสาวเพิ่มมาอีกหนึ่งคน.  ห่วงลูกตัวเองไม่พอ  ยังต้องไปห่วงลูกคนอื่นอีก.  เราเองยอมรับว่าก็เป็นคนเอาแต่ใจเหมือนกัน.  เมื่อวานซืนเราพึ่งวีนแม่บ้านไป. เพราะปกติเราจะเป็นผู้หญิงคนเดียวในบ้านที่แต่งตัวแบบสายเดี่ยว. กางเกงขาสั้น. ในบ้านไม่มีใครมีเสื้อผ้าแบบเรา.  แต่แฟนน้องเค้าแต่งสไตล์เดียวกับเรา. เวลาเราหรือแฟนน้องซื้อเสื้อผ้ามาใหม่. แม่บ้านบางทีเค้าก็มาถามว่า อันนี้ที่ส่งซักคือของเราหรือแฟนน้อง.  เราก็โมโหสิ. เป็นหน้าที่ที่เราต้องตอบเหรอ ในเมื่อแต่ก่อนมีเราคนเดียวที่ใส่แบบนี้. ไปเล่าให้เพื่อนฟัง เพื่อนก็บอกว่าเราควรต้องรู้จักปรับตัวอยู่กับคนอื่นบ้าง คืออะไร. เราเป็นเจ้าของบ้าน ต้องเป็นฝ่ายปรับตัวให้คนมาใหม่เหรอ ในเมื่อเข้ามาอยู่แบบไม่ถูกต้องแบบนี้.  วันนี้เราก็ทะเลาะกับแม่. คือเราไปตำหนิแม่ตรงๆว่า มันไม่ถูกต้องที่ทำแบบนี้. เราไม่แฮปปี้. คือแม่ก็มางอนเรากลับ ทั้งๆที่เราทำผิดอะไรเหรอ  คือเค้าไม่เคยคิดใช่ป่าวว่าที่เค้าทำมันผิด. เราไม่โทษน้องเพราะมันไม่มีสามัญสำนึกอยู่แล้ว.  แต่เราโทษพ่อกับแม่เต็มๆที่ปล่อยให้น้องทำแบบนี้.    ห้ามได้ทำไมไม่ห้าม ไม่เข้าใจจริงๆ