เรื่องนี้เอาจริงๆคือโศกนาฎกรรมชีวิตของปานรุ้งและลูกๆ ถ้านำเสนอโดยไม่มีคอนเซ็ปต์รักเกินรักมักทำลายมันจะโอเค
แต่พอชูคอนเซ็ปต์ขึ้นมา มันกลับไม่ใช่ อย่างเรื่องปานเทพ ตอนปานเทพจะหนีไปเมืองนอก คนเขียนบทพยายามยัดเยียดให้
ปานรุ้งพูดตลอดเวลาว่าแม่ผิดเอง แม่รักลูกมากไป แต่เรื่องปานเทพ ไม่เคยมีซีนไหนที่รักมากไปเลย ปานรุุ้งให้ทุกอย่างเต็มที่ แต่ไม่ได้สปอยล์
พยายามเลี้ยงให้ปานเทพเข้มแข็ง เวลาลูกทำพลาด อย่างเรื่องเครื่องบินตกรันเวย์ก็มีการลงโทษ ลูกจะทำงานก็ให้วาสุเทพมาช่วยคุม ไม่ได้เอาใจกันจนบ้าคลั่ง แต่ปานเทพเลวเองต่างหาก

เรื่องปานวาด ปานรุ้งเข้มงวดตามประสาลูกสาวคนเดียว แต่บทไม่ได้เน้นให้เห็นว่าปานรุ้งกดดันเรื่องคบเพื่อนผู้ชายมากๆ หรือยัดเยียดจับลูกไป
แต่งงานจนทนไม่ได้ต้องหนีออกจากบ้าน  แต่ครั้งแรกที่ปานรุ้งเห็นโดม คือในรูปถ่ายที่ไปแข่งมอเตอร์ไซค์ พวกไฮโซคงไม่มีใครอยากให้
ลูกไปยุ่งกับคนแบบนี้ แถมโดมยังเปิดผับทำงานกลางคืน คนที่ถนอมลูกสาวขนาดปานรุ้งไม่อยากให้ลูกคบมันก็สมเหตุสมผลอยู่
คือเข้าใจอารมณ์ตัวละคร ว่าปานวาดเป็นเด็กสาวเพิ่งมีความรัก ก็อาจจะหลงงมงาย แต่ที่ชีวิตพังแล้วมาบอกว่าเป็นเพราะปานรุ้งรักลูกมากไป มันไม่ใช่
  ยิ่งเรื่องปกรณ์ ปานรุ้งผิดตรงไหนไม่ใช่ว่ากลั่นแกล้งลูกสะใภ้ จัดฉากเขามีชู้ เป่าหูลูกชาย ไม่มีเลย เรื่องมันดำเนินไปเพราะเด็กสองคนนี้เอง

ขอไม่พูดถึงความสมจริงหลักเหตุผลต่างๆของบท เพราะรั่วเยอะมาก แต่พูดแค่คอนเซ็ปต์นี่ละ คิดว่าถ้าละครไม่ชูคอนเซ็ปต์รักเกินรักมักทำลายจะดีกว่า พอใข้คอนเซ็ปต์นี้มันไม่ตรงคอนเซ็ปต์เลย ถ้าเป็นการพรีเซนต์สินค้า งานแบบนี้ถือว่าไม่ผ่านนะ