ภาพวิวทิวทัศน์บรรยากาศ  ที่เหมือนเดิมซ้ำซากในชีวิต

อัญชิสา  หญิงสาววัยทำงาน  ที่เดินเอื่อยเฉื่อยในยามเย็น ท่าทางการเดินของหล่อนที่ดูแสนจะเหน็ดเหนื่อย ราวกับผ่านสนามรบมา  สายตาผู้คนรอบๆ ที่มองหล่อนอย่างประเมินว่าหญิงสาวผู้นี้เป็นอะไรมาน้อ  ดูช่างไร้ชีวิตชีวา

แต่ก็เท่านั้น หาได้มีผู้ใด  จะมาสนใจใคร่ดีกัน  เพราะสังคมที่ค่อยๆห่างกันออกไป  อยู่กันห่างไม่กี่สิบก้าว แต่ไม่ได้สนิทสนมกันอีกแล้วดังแต่สังคมในกาลอดีต

อัญชิสาก็เช่นกัน  หล่อนมิใคร่จะสนใจว่าใครจะมองหล่อนอย่างไร  ในเมื่อหล่อนเหนื่อย  และตอนนี้ก็หมดเวลาการทำงานประจำของหล่อนไปแล้ว  ดังนั้นหน้ากากทั้งหมดทั้งมวลภาระงาน  หล่อนจึงวางมันไว้ ณ ที่ทำงานนั่นแหละหาได้เก็บกลับมาไม่

"หนูอัญ หนูอัญ"  เสียงตะโกนเรียกร้อนรน  ที่เรียกให้หญิงสาวหันกลับไปมอง บอกให้รู้ว่ามีเรื่องสำคัญทีเดียว

"อ้าว ป้าพุฒิ  มีอะไรหรือจ๊ะ"หญิงสาวถาม

"โอ๊ย  ป้านะโทรหาเราตั้งแต่บ่ายทำไมไม่รับ  ค่าโทรไม่มีหรือถึงไม่โทรกลับ  มีโทรศัพท์ไม่ใช่หรือ โอ้ย เหนื่อย  ไอ้เพชรบอกเห็นเรากลับมาแล้ว  ป้าเลยรีบวิ่งมาตามเรามานี่ละ  เดินไวจริงๆ  ป้าวิ่งยังแทบไม่ทัน"หญิงผู้เรียกตนว่าป้าพุฒิ  พูดอย่างหอบแรง และกล่าวโทษเธอในที  คือเพื่อนของแม่ของอัญชิสา  ซึ่งมักแวะเวียนไปเยี่ยมแม่ของเธอเป็นประจำนั่นเอง

"อัญรับโทรศัพท์ในเวลางานไม่ได้ค่ะป้าพุฒิ  แต่อัญก็ผิดลืมเช็คโทรศัพท์ตอนกลับด้วยค่ะ มีอะไรหรือเปล่า  ทำไมรีบร้อนขนาดนี้ละ  ไปคุยที่บ้านอัญมัย"หญิงสาวบอกเหตุผล และเชื้อเชิญด้วยความห่วงใย

"เอ้อ  ไม่เป็นไรแล้ว  ไม่ต้องไปหรอกบ้านน่ะ  แฮก แฮก อึก คือ อัญเอ้ยตั้งสติดีดีนะลูก คือ เอ่อ"จู่ๆป้าพุฒิ ที่ต่อว่าต่อขานเป็นต่อยหอยเมื่อสักครู่  ก็พูดตะกุกตะกัก  จนอัญชิสาเริ่มใจไม่ดี

"ป้าพุฒิเป็นอะไรเหรอ  ป้าพุฒิอย่าทำท่าแบบนี้สิอัญใจไม่ดีนะ"อัญชิสาใจแกว่ง  หวังว่าจะไม่เป็นตามที่สังหรณ์

"แม่ดวงน่ะ   อยู่โรงพยาบาลจังหวัดนะ  รีบไปเถอะอัญ  ป้าติดต่อหนูไม่ได้  เลยพยายามติดต่อเบอร์อื่นในมือถือของแม่เค้า  คุณคนนั้น  เค้าดูแลแม่ของอัญอยู่  ส่วนป้าก็กลับมารอบอกข่าวหนูนี่ละ  ไปเถอะรีบไปกัน"ป้าพุฒิบอกอย่างเลี่ยงแต่เร่งให้หญิงสาวให้รีบไปโรงพยาบาล  

อัญชิสา  ทำอะไรไม่ถูก  และซ้ำยังไม่กล้าเอ่ยถามใดใดเกี่ยวกับมารดาของตน  ใจของหญิงสาวโหวงเหวง  และรีบออกเดินทางเพื่อไปพบแม่ของตนในทันที