ความรักของผม ผมไม่รู้ว่าจะเริ่มจากตรงไหนดี ผมคบกับแฟนเก่าผมมาประมาณเจ็ดปี และก็เพิ่งจะเลิกกันไม่นาน แต่นั้นก็เป็นโอกาสให้ผมได้คุยกับแฟนคนปัจจุบัน ซึ่งบังเอิญมาทำธุระที่กรุงเทพพอดี เค้าเป็นเพื่อนสมัยเด็กของผมถึงแม้จะแค่ปีเดียว ผมรู้จักเค้าตั้งแต่ตอนอายุสิบหกปีซึ่งเป็นเวลาประมาณเก้าปีมาแล้ว ผมจำได้แม้กระทั่งการเจอกันครั้งแรกถึงแม้ว่ามันจะเป็นเวลาที่ไม่ดีนัก ผมจำได้ตอนนั้นผมอยู่มัธยมปีที่สี่ มีการเข้าค่ายที่วัด ผมกับแฟนคนปัจจุบันเรียนคนละสายและคนละห้องกัน มีการเข้าแถวและจัดกลุ่ม ตอนนั้นผมไม่เคยรู้จักเค้าหรอก แต่ด้วยความรีบร้อนผมเผลอไม่เหยียบเท้าของสาวคนหนึ่ง ต่างคนต่างมองหน้า ผมจำไม่ได้ว่าผมทำสีหน้ายังไงไป แต่เธอทำหน้าตาไม่พอใจใส่ผม หน้าตาเธอน่ารักมากสำหรับผม ท่าทางเธอเป็นสาวห้าว เพียงแค่ครู่เดียวเธอก็ไม่สนใจหันไปจัดแถวต่อ ผมไม่รู้จักแม้แต่ชื่อ และนั้นเป็นครั้งแรกที่ผมเห็นหน้าเธอ หลังจากเหตุการณ์นั้นไม่นาน ผมก็ได้มีโอกาสเจอเธออีกหลายครั้ง เพราะผมไม่กล้าจีบเธอแต่ผมดันเผือกไปจีบเพื่อนเธอแทนนั้นเองผมเลยมีโอกาสได้พบเธออีกหลายต่อหลายครั้ง เราเรียนในโรงเรียนเดียวกันได้เพียงปีเดียวต่างคนต่างก็ย้ายโรงเรียนไป ต่างคนต่างมีแฟนเป็นของตนเอง แต่ผมเองก็ไม่รู้ว่าเพราะผมเจ้าชู้หรืออะไรก็ตาม แต่ผมก็ได้โทรไปหาเธอหลายครั้ง หลังจากที่ย้ายโรงเรียน ครั้งแรกๆก็คุยกันบ่อย เป็นปกติ แต่เมื่อผมมีแฟน เธอเองก็มีแฟน ผมแค่โทรไป เมื่อเธอรับสาย ผมฟังเสียงเธอผ่านทางโทรศัพท์ เธอถามว่าเธอพูดอยู่กับใคร เป็นแบบนั้นหลายครั้ง ผมวางไปโดยที่ไม่ได้บอกอะไรเธอ และเธอก็ไม่ทราบว่าเป็นผมเองเพราะผมได้เปลี่ยนเบอร์โทรไปแล้ว
    มันยังคงเป็นแบบนั้นเรื่อยมาจนกระทั้งต่างคนต่างทำงาน เธอกลับบ้านที่ต่างจังหวัด ทำงานและอาศัยอยู่ที่บ้านที่ต่างจังหวัด ผมทำงานในกรุงเทพ เก้าปีผ่านมา ผมมีปัญหาทำให้ต้องเลิกกับแฟนเก่าที่คบๆเลิกๆกันมา 8 ปี หลังจากที่ผมเลิกไม่นาน ผมตัดสินใจโทรหาเธอ แฟนคนปัจจุบันของผม เธอเองก็ยังคงมีแฟน เป็นหนุ่มคนหนึ่งมีฐานะแถวบ้านและค่อนข้างมีอายุกว่าผม และเธอก็ชอบโทรมาบ่นเรื่องเค้าให้ฟังบ่อยๆ จนกระทั่งวันหนึ่งเธอบอกกับผมว่าจะมาที่กรุงเทพเพื่อมาสอบขอรับใบประกอบวิชาชีพของเธอ วันนั้น เย็นวันนั้น ผมไปดื่มกับเธอ เธอบ่นเรื่องแฟนของเธอและเธอเพิ่งจะรู้วันนั้นเองว่าแฟนเธอไม่ได้มีเธอคนเดียว นับจากวันนั้นไม่นาน เราก็คุยกันมาเรื่อยๆ จนกระทั่งเป็นแฟนกัน เราใช้เวลาคุยกันไม่นานก่อนจะตัดสินใจคบกัน ตอนนี้ก็เราก็คบกันได้กว่าเจ็ดเดือนแล้ว
    ผมมีเรื่องทะเลาะกับเธอบ่อยมาก ผมคิดเสมอว่าอาจจะเป็นเพราะเรามีความคิดและกระบวนการคิดไม่ตรงกัน แต่แล้วมันก็หนักขึ้นเรื่อยๆ ผมก็ไม่ทราบว่าที่เราทะเลาะกัน เพราะอะไรกันแน่ ผมพยายามตั้งกฎให้คุยกัน เช่น ไม่คุยเรื่องอดีต ไม่คุยเรื่องอื่นที่ไม่เกี่ยวข้อง และพยายามคุยกันด้วยเหตุผลดีๆ ห้ามโมโห แต่เธอกลับ มีข้ออ้างสามข้อเสมอ เวลาทะเลาะกันเธอมักจะอ้างว่า นี้ผมเป็นผู้ชายหรือเปล่า ทำไมยอมไม่ได้ ซึ่งจริงๆผมเข้าใจว่าผมก็ยอมเธอเกือบหมดแล้ว เธอมักจะอ้างว่า ผมไม่ได้รักเธอเท่าแม่ของเธอ รู้แบบนี้เธอไม่คบกับผม แล้วอยู่กับแม่ดีกว่า ซึ่งผมเข้าใจว่า ไม่มีใครรักใครๆได้เท่ากับแม่ของเค้าหรอก ทำไมเธอถึงบอกผมแบบนั้น และเธอมักจะอ้างว่า ผมไม่ได้รักเธอ ผมไม่รู้ใจเธอ ทำไมผมไม่สังเกตเธอ จนถึงตอนนี้ผมก็ยังไม่เข้าใจว่าความรักเธอหมายถึงอะไรแล้วเธอรู้ได้ยังไงว่าผมไม่รัก?
เรื่องล่าสุดที่ทะเลาะกันวันนั้นเราจะไปเที่ยวด้วยกันที่สวนจตุจักร แต่แล้วก็มีเหตุให้เธอโมโหกับผม เวลาผ่านไปสักพักจนเธออ้างว่าตอนนั้นเธออารมดีแล้ว เธอแต่งหน้าและชวนผมไปข้างนอก ผมเพียงเอ่ยถามว่า จะไปไหน เธอกลับโมโห บอกว่าเธอบอกผมแล้วตอนเช้า เราทะเลาะกันแค่เรื่องที่ผมถามว่าเธอจะไปไหน เธอบอกว่าผมไม่สังเกตเลยเหรอว่า เธอจะไปไหน ผมไม่สังเกตว่าเธอชอบอะไร ผมไม่รักเธอ แล้วมันก็เป็นเหตุให้เราเลิกกัน (เธอบอกเลิกผมขณะที่ผมกำลังเขียนข้อความนี้อยู่)
ผมไม่อาจจะทราบได้ว่า เราเลิกกันเพราะอะไร และจริงผมไม่ได้รักเธออย่างที่เธอกล่าวอ้างหรือไม่ หรือจริงๆแล้วเธอไม่ได้รักผม เธอแค่รู้สึกเหงา?? ตอนนี้ผมรู้สึกเสียใจ