เนื่องมาจากวันนี้จขกทได้ไปใช้บริการห้องน้ำที่ห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง
เมื่อเข้าไปก็พบว่ามีคุณแม่กับน้องผู้พิการทางขา (เดินไม่ได้) อายุราว 10-12 ขวบกำลังรอคิวบนรถเข็นอยู่หน้าห้องน้ำของคนพิการ (ซึ่งขณะนั้นมีคนใช้อยู่)
เราต่อคิวอยู่ข้างหลัง เห็นภาพแล้วก็รู้สึกหดหู่และเพลียมากๆ ลุ้นให้คนที่อยู่ในห้องนั้นเขาออกมาเร็วๆ
แต่ก็ไม่มีวี่แววเลยค่ะ จนเด็กผู้หญิงที่น่าจะเป็นน้องสาวของน้องเค้าที่มาด้วยกัน และรอคิวอยู่ด้านหลัง ได้เข้าก่อน
เราได้ยินเสียงน้องเค้าตะโกนออกมาถามพี่สาวข้างนอกว่า ได้เข้าหรือยัง ผู้เป็นแม่ก็บอกว่า ยังไม่ได้เข้าลูก รอเข้าห้องใหญ่อยู่
ซึ่งผ่านไปคนแล้วคนเล่าน้องก็ยังก็ไม่ได้เข้า แม่กะน้องก็ได้แต่ยืนรอ
จนมาถึงคิวเรา เราก็ไม่รู้จะทำยังไง เห็นน้องรอนานมาก ก็เลยลองถามคุณแม่ว่าจะเข้าไหมคะ (ใจก็รู้ว่ายังไงน้องต้องเข้าห้องใหญ่แต่ก็ไม่รู้จะช่วยยังไง ><)
คุณแม่ก็ยิ้มเจื่อนๆแล้วบอกว่าไม่เป็นไรค่ะ รอเข้าห้องใหญ่ เรายิ่งรู้สึกแย่มาก แต่ก็ไม่รู้จะช่วยยังไงได้อีก
ระหว่างเราเข้า เราได้ยินเสียงคนพิการ(ทางจิตใจ)ที่เข้าห้องนั้นออกมา เป็นเสียงหญิงวัยกลางคนพูดขึ้นว่า 'ขอโทษค่ะ ไม่รู้'

เห้อออออ แค่คำขอโทษมันพอหรอคะคุณ? ป้ายก็บอกอยู่ว่าเป็นห้องน้ำคนพิการ แล้วจะบอกว่าไม่รู้...หรอคะ?
ห้องน้ำคนพิการที่มันกว้างขวางก็เพราะเค้าออกแบบมาเพื่อให้คนพิการที่ไม่ได้มีชีวิตสะดวกสบายเหมือนพวกเราได้ใช้
ไม่ได้ให้คุณมานั่งให้ลมโกรกเย็นๆเสมือนว่าโลกนี้เป็นของฉันนะคะ

ห้องน้ำคนพิการจะมีประโยชน์อะไรหรอคะถ้าถึงเวลาที่คนพิการเค้าต้องการใช้ แล้วเค้าไม่ได้ใช้

รบกวนเถอะค่ะ เว้นห้องน้ำให้คนพิการซักห้อง แล้วโปรดอย่าบอกว่า 'คนเยอะเข้าๆไปเถอะ' (ได้ยินบ่อยมาก)

คุณคงไม่อยากเปิดประตูห้องน้ำคนพิการออกมาแล้วเห็นคนพิการรอคิวต่อหรอก...ใช่ไหมคะ??

(ขออภัยถ้าแท็กไม่ถูกห้องค่ะ)