สวัสดีเพื่อนสมาชิกทุกท่านครับ.....
คราวนี้จะมาเล่าเรื่องต่อจากกระทู้เดิม ที่ประสบอุบัติเหตุเกี่ยวกับรถมอเตอร์ไซค์ จนกระดูกขาแตกละเอียด
เกือบ 100 วัน จากวันที่เกิดเหตุ จนถึงวันนี้ ผลการผ่าตัด การพักฟื้นร่างกายและจิตใจ
เรื่องราวของคนปกติมาตลอด 30 กว่าปี และวันนึงต้องกลายเป็นคนพิการชั่วคราว
ตั้งแต่พิการมากๆ ขยับไปไหนไม่ได้ จนค่อยๆ เริ่มกระเผลก ด้วยไม้ค้ำช่วยเดิน
กระทั่งเริ่มปล่อยไม้ค้ำ และเอาขาแตะพื้นได้ เป็นระยะทางสั้นๆ
ต้องพาร่างกายอันพิการไปยังสถานที่ต่างๆ ด้วยความยากลำบาก และไม่ชิน
สายตาของคนรอบข้าง ที่มองแปลก ทั้งสงสาร เห็นใจ ไม่เข้าใจ ปนสมเพช เวทนา
คนขาหักไปเดินห้าง คนขาหักไปกินกาแฟ และไอติม
กระทั่งคนขาหักเดินทางไปสอนหนังสือ หลายต่อหลายจังหวัด
ภาพหลอนของเหตุการณ์ยังคงทำให้ต้องกลัว รถมอเตอร์ไซค์ที่วิ่งออกมาจากซอยทุกๆ ครั้ง
อ่านเรื่องราวคราวที่แล้วจากที่นี่ครับ
http://ppantip.com/topic/33489471
ต่อด้วยเรื่องราวของผลการใช้กล้อง OLYMPUS EPL7 ซึ่งความตั้งใจคือเอามาเก็บภาพลูกชาย
ซึ่งเป็นเด็กไม่ปกติ อยู่นิ่งไม่ได้ จุดเด่นของกล้องรุ่นนี้คือโฟกัสเร็วกว่า กล้องระดับเดียวกันยี่ห้ออื่น ในช่วงนั้น
เอาอยู่มั้ย ภาพเป็นอย่างไร เมื่ออยู่กับคนถ่ายที่ไม่ได้มีความรู้เรื่องการถ่ายภาพอะไร
แถมยังไม่คิดจะศึกษา อะไรเพิ่มเติมอีกตะหาก หยิบมากดๆ อย่างเดียว ใช้มาแล้วเกือบทุกโหมดที่กล้องมี
ยกเว้นโหมด M ฮ่าๆๆๆ
ลองอ่านดูนะครับ ผมอาจจะไม่ค่อยมีสาระ กวนตีนบ้าง ใช้คำไม่สุภาพบ้าง ขี้โม้บ้างในบางเรื่อง ที่ผมดันเก่งมากๆ
อย่าพึ่งรำคาญ หมั่นไส้ อย่าพึ่งด่าผมนะครับ ขออภัยล่วงหน้า หากวาจาไปล่วงเกิน ทุกท่านครับ
ทริปแรกที่ผมใช้กล้องตัวนี้ ตอนเกิดเหตุการณ์ในกระทู้นี้ครับ
http://ppantip.com/topic/32814159
ผมชื่อโต้ง ครับ เค้าเรียกผมครูโต้ง จารย์โต้ง อะไรก็แล้วแต่
ผมเป็นเจ้าของโรงเรียนกวดวิชาครับ เป็นติวเตอร์สอนคำนวณ ในงานสอนของผม ผมสอนเก่งมากถึงมากที่สุด
ผมตระเวนขี่มอเตอไซค์สอนไปทั่วประเทศ ทั้งสอนฟรี และสอนงานจ้างทั่วไปครับ
ส่วนทำไมผมต้องสอนฟรีนั้นเอา ไว้ติดตามดูในกระทู้ได้เลยครับ
จากด้านบน ผมแท็ก มอเตอร์ไซค์ อุบัติเหตุ กล้อง แม่และเด็ก การศึกษาครับ เข้าใจว่าถูกต้องตามกติกานะครับ ^^
กระทู้ต่อจาก "เดินทางมาตั้งนาน ถึงเวลาต้องขาหัก" ภาค รายงานผล การเป็นคนพิการชั่วคราวครับ ^^
คราวนี้จะมาเล่าเรื่องต่อจากกระทู้เดิม ที่ประสบอุบัติเหตุเกี่ยวกับรถมอเตอร์ไซค์ จนกระดูกขาแตกละเอียด
เกือบ 100 วัน จากวันที่เกิดเหตุ จนถึงวันนี้ ผลการผ่าตัด การพักฟื้นร่างกายและจิตใจ
เรื่องราวของคนปกติมาตลอด 30 กว่าปี และวันนึงต้องกลายเป็นคนพิการชั่วคราว
ตั้งแต่พิการมากๆ ขยับไปไหนไม่ได้ จนค่อยๆ เริ่มกระเผลก ด้วยไม้ค้ำช่วยเดิน
กระทั่งเริ่มปล่อยไม้ค้ำ และเอาขาแตะพื้นได้ เป็นระยะทางสั้นๆ
ต้องพาร่างกายอันพิการไปยังสถานที่ต่างๆ ด้วยความยากลำบาก และไม่ชิน
สายตาของคนรอบข้าง ที่มองแปลก ทั้งสงสาร เห็นใจ ไม่เข้าใจ ปนสมเพช เวทนา
คนขาหักไปเดินห้าง คนขาหักไปกินกาแฟ และไอติม
กระทั่งคนขาหักเดินทางไปสอนหนังสือ หลายต่อหลายจังหวัด
ภาพหลอนของเหตุการณ์ยังคงทำให้ต้องกลัว รถมอเตอร์ไซค์ที่วิ่งออกมาจากซอยทุกๆ ครั้ง
อ่านเรื่องราวคราวที่แล้วจากที่นี่ครับ
http://ppantip.com/topic/33489471
ต่อด้วยเรื่องราวของผลการใช้กล้อง OLYMPUS EPL7 ซึ่งความตั้งใจคือเอามาเก็บภาพลูกชาย
ซึ่งเป็นเด็กไม่ปกติ อยู่นิ่งไม่ได้ จุดเด่นของกล้องรุ่นนี้คือโฟกัสเร็วกว่า กล้องระดับเดียวกันยี่ห้ออื่น ในช่วงนั้น
เอาอยู่มั้ย ภาพเป็นอย่างไร เมื่ออยู่กับคนถ่ายที่ไม่ได้มีความรู้เรื่องการถ่ายภาพอะไร
แถมยังไม่คิดจะศึกษา อะไรเพิ่มเติมอีกตะหาก หยิบมากดๆ อย่างเดียว ใช้มาแล้วเกือบทุกโหมดที่กล้องมี
ยกเว้นโหมด M ฮ่าๆๆๆ
ลองอ่านดูนะครับ ผมอาจจะไม่ค่อยมีสาระ กวนตีนบ้าง ใช้คำไม่สุภาพบ้าง ขี้โม้บ้างในบางเรื่อง ที่ผมดันเก่งมากๆ
อย่าพึ่งรำคาญ หมั่นไส้ อย่าพึ่งด่าผมนะครับ ขออภัยล่วงหน้า หากวาจาไปล่วงเกิน ทุกท่านครับ
ทริปแรกที่ผมใช้กล้องตัวนี้ ตอนเกิดเหตุการณ์ในกระทู้นี้ครับ
http://ppantip.com/topic/32814159
ผมชื่อโต้ง ครับ เค้าเรียกผมครูโต้ง จารย์โต้ง อะไรก็แล้วแต่
ผมเป็นเจ้าของโรงเรียนกวดวิชาครับ เป็นติวเตอร์สอนคำนวณ ในงานสอนของผม ผมสอนเก่งมากถึงมากที่สุด
ผมตระเวนขี่มอเตอไซค์สอนไปทั่วประเทศ ทั้งสอนฟรี และสอนงานจ้างทั่วไปครับ
ส่วนทำไมผมต้องสอนฟรีนั้นเอา ไว้ติดตามดูในกระทู้ได้เลยครับ
จากด้านบน ผมแท็ก มอเตอร์ไซค์ อุบัติเหตุ กล้อง แม่และเด็ก การศึกษาครับ เข้าใจว่าถูกต้องตามกติกานะครับ ^^