ใครอยู่ในอารมณ์นี้บ้างครับ คือ เวลาคนอื่นถามว่าทำไมไม่มีแฟนสักที อายุขนาดนี้มีได้แล้ว จขกท.อายุกำลังเข้าสู่วัย 30 กลางๆ แล้วเลยโดนคำถามนี้มาเยอะ ซึ่งก็จะตอบแนว ยังไม่เจอบ้าง หาๆ อยู่บ้าง จนเริ่มจะปลงและเปลี่ยนคำตอบเป็น ก็ไม่คิดจะคบใคร หรือ อยู่เป็นโสดก็มีความสุขดีอยู่แล้ว ฯลฯ ตามแต่อารมณ์ในขณะนั้น
พอกลับมาถามตัวเองว่าทำไมยังโสด ทั้งๆ ที่เพื่อรุ่นเดียวกันแต่งงานมีลูกกันจะครบทุกคนล่ะ คนที่ยังไม่แต่งก็มีคนคบหาอยู่หรือเตรียมจะแต่งกันทั้งนั้น ก็เลยกลับมาคิดว่าเพราะอะไรวะ
1. มีความสุขกับชีวิตโสดเหรอ? - บอกเลยว่าไม่ได้มีความสุขกว่าตอนเคยมีแฟนหรอก แต่สภาพมันบังคับให้อยู่กับชีวิตโสดให้ได้ ต้องทำอะไรคนเดียว มีความสุขกับโลกส่วนตัวแทน ซึ่งมันก็ ok แหละ แต่จะบอกว่าสุขกว่าตอนมีแฟน มันก็ไม่ใช่หรอก จะดีหน่อยก็แค่ไม่มีเรื่องทุกข์หนักๆ แบบตอนมีแฟน เพราะตัวคนเดียวย่อมมีเรื่องทุกข์น้อยกว่าอยู่แล้ว
2. แล้วทำไมไม่หาแฟน? - จริงๆแล้วก็หาอยู่ แต่ปัญหาจก็คือจีบใครไม่เป็นมากกว่า เข้าหาผู้หญิงไม่เป็น ได้แต่ชอบ แต่ไม่จีบอย่างจริงจัง พอแย็บๆ ลองเชิงแล้วมีแววแห้วก็ถอยล่ะ ส่วนตอนมีแฟน (คนแรก คนเดียวที่เคยมี) อันนั้นเป็นข้อยกเว้น เพราะสนิทเป็นเพื่อนกันก่อน ไม่ได้จีบเลย ซึ่งก็คบกันได้นานเกือบ 5 ปี แต่ก็ต้องเลิกเพราะความห่วยของตัวเองนี่แหละ ทั้งโลเล มีใจให้คนอื่น และไม่ยอมปรับตัว สุดท้ายก็ต้องเลิกกัน ยังดีที่ทุกวันนี้ยังเป็นเพื่อนกันได้อยู่
3. กลัวอะไรรึเปล่า? - ใช่ครับ ข้อนี้สำคัญ กลัวมากด้วย กลัวดูแลผู้หญิงได้ไม่ดีพอ ด้วยผู้หญิงที่ผมชอบนอกจากเรื่องรูปร่างหน้าตาแล้ว ไม่รู้ทำไม ทุกคนเป็นคนเก่ง โปรไฟล์ดี ครอบครัวก็ดูดีเมื่อเทียบกับครอบครัวตัวเอง มันเลยดูยากที่จะเข้าไปทำความรู้จัก ถ้าโชคดีได้คบ อนาคตก็ไม่มีปัญญาขอแต่งงานอยู่ดี พอมันกลัวก็เลยคิดแง่ลบไปหมด ทั้งๆ ที่ลองประเมินตัวเองดูแล้ว อาจเข้าข้างตัวเองนิดหน่อย 555 ผมก็ไม่ใช่คนที่ดูแย่อะไรมั้ง ที่ทำงานก็ ok ตำแหน่งงานก็ ok อยู่ในหน่วยงานราชการระดับประเทศ มีแต่คนชื่นชมที่ได้ทำงานนี้ แต่งานหนักไม่ต่างจากเอกชนนะครับ ไม่ได้สบายแบบสายตาคนทั่วไปที่เหมารวมงานราชการสบาย แน่นอนว่าทำราชการไม่มีทางรวย ถ้าไม่หารายได้ทางอื่นด้วย แต่ด้วยหน้าที่การงานดูแล้วยากมากที่ผมจะมีเวลาไปทำอย่างอื่นเพิ่ม ซึ่งโดยรวมแล้วโปรไฟล์ผมก็กลางๆ แต่พอไปเทียบกับผู้หญิงแต่ละคนที่ชอบ ผมดูต่ำต้อยไปเลย
คือ พออายุเข้าเลขสามกลางๆ การจะเริ่มคบใครสักคนมันไม่ง่ายเลย แค่ชอบอย่างเดียวไม่พอ มันมีเรื่องการสร้างครอบครัวในอนาคตเข้ามาคิดด้วย ถ้าจะคบก็ต้องมีความพร้อมทั้งฐานะ หน้าที่การงาน หน้าตาในสังคม ความรับผิดชอบต่อคนที่จะคบหา ฯลฯ ทำให้ต้องรับสภาพโสดแบบจำยอม ไม่ได้มีความสุข ใช้ชีวิตชิลๆ แบบคนทั่วไปเห็นหรอก ทุกครั้งที่ไปดูหนัง ไปกินข้าว เล่นเฟสบุค เห็นคู่อื่นแล้วมันก็อิจฉาและเหงาอยู่ทุกครั้งแหละครับ
แค่นี้แหละครับ เล่าสู่กันฟัง ตามประสาคน(จำใจ)โสด ขอบคุณที่อ่านจนจบครับ
ไม่คิดจะคบใคร เป็นโสดก็มีความสุขดีอยู่แล้ว......โกหกชัดๆ
พอกลับมาถามตัวเองว่าทำไมยังโสด ทั้งๆ ที่เพื่อรุ่นเดียวกันแต่งงานมีลูกกันจะครบทุกคนล่ะ คนที่ยังไม่แต่งก็มีคนคบหาอยู่หรือเตรียมจะแต่งกันทั้งนั้น ก็เลยกลับมาคิดว่าเพราะอะไรวะ
1. มีความสุขกับชีวิตโสดเหรอ? - บอกเลยว่าไม่ได้มีความสุขกว่าตอนเคยมีแฟนหรอก แต่สภาพมันบังคับให้อยู่กับชีวิตโสดให้ได้ ต้องทำอะไรคนเดียว มีความสุขกับโลกส่วนตัวแทน ซึ่งมันก็ ok แหละ แต่จะบอกว่าสุขกว่าตอนมีแฟน มันก็ไม่ใช่หรอก จะดีหน่อยก็แค่ไม่มีเรื่องทุกข์หนักๆ แบบตอนมีแฟน เพราะตัวคนเดียวย่อมมีเรื่องทุกข์น้อยกว่าอยู่แล้ว
2. แล้วทำไมไม่หาแฟน? - จริงๆแล้วก็หาอยู่ แต่ปัญหาจก็คือจีบใครไม่เป็นมากกว่า เข้าหาผู้หญิงไม่เป็น ได้แต่ชอบ แต่ไม่จีบอย่างจริงจัง พอแย็บๆ ลองเชิงแล้วมีแววแห้วก็ถอยล่ะ ส่วนตอนมีแฟน (คนแรก คนเดียวที่เคยมี) อันนั้นเป็นข้อยกเว้น เพราะสนิทเป็นเพื่อนกันก่อน ไม่ได้จีบเลย ซึ่งก็คบกันได้นานเกือบ 5 ปี แต่ก็ต้องเลิกเพราะความห่วยของตัวเองนี่แหละ ทั้งโลเล มีใจให้คนอื่น และไม่ยอมปรับตัว สุดท้ายก็ต้องเลิกกัน ยังดีที่ทุกวันนี้ยังเป็นเพื่อนกันได้อยู่
3. กลัวอะไรรึเปล่า? - ใช่ครับ ข้อนี้สำคัญ กลัวมากด้วย กลัวดูแลผู้หญิงได้ไม่ดีพอ ด้วยผู้หญิงที่ผมชอบนอกจากเรื่องรูปร่างหน้าตาแล้ว ไม่รู้ทำไม ทุกคนเป็นคนเก่ง โปรไฟล์ดี ครอบครัวก็ดูดีเมื่อเทียบกับครอบครัวตัวเอง มันเลยดูยากที่จะเข้าไปทำความรู้จัก ถ้าโชคดีได้คบ อนาคตก็ไม่มีปัญญาขอแต่งงานอยู่ดี พอมันกลัวก็เลยคิดแง่ลบไปหมด ทั้งๆ ที่ลองประเมินตัวเองดูแล้ว อาจเข้าข้างตัวเองนิดหน่อย 555 ผมก็ไม่ใช่คนที่ดูแย่อะไรมั้ง ที่ทำงานก็ ok ตำแหน่งงานก็ ok อยู่ในหน่วยงานราชการระดับประเทศ มีแต่คนชื่นชมที่ได้ทำงานนี้ แต่งานหนักไม่ต่างจากเอกชนนะครับ ไม่ได้สบายแบบสายตาคนทั่วไปที่เหมารวมงานราชการสบาย แน่นอนว่าทำราชการไม่มีทางรวย ถ้าไม่หารายได้ทางอื่นด้วย แต่ด้วยหน้าที่การงานดูแล้วยากมากที่ผมจะมีเวลาไปทำอย่างอื่นเพิ่ม ซึ่งโดยรวมแล้วโปรไฟล์ผมก็กลางๆ แต่พอไปเทียบกับผู้หญิงแต่ละคนที่ชอบ ผมดูต่ำต้อยไปเลย
คือ พออายุเข้าเลขสามกลางๆ การจะเริ่มคบใครสักคนมันไม่ง่ายเลย แค่ชอบอย่างเดียวไม่พอ มันมีเรื่องการสร้างครอบครัวในอนาคตเข้ามาคิดด้วย ถ้าจะคบก็ต้องมีความพร้อมทั้งฐานะ หน้าที่การงาน หน้าตาในสังคม ความรับผิดชอบต่อคนที่จะคบหา ฯลฯ ทำให้ต้องรับสภาพโสดแบบจำยอม ไม่ได้มีความสุข ใช้ชีวิตชิลๆ แบบคนทั่วไปเห็นหรอก ทุกครั้งที่ไปดูหนัง ไปกินข้าว เล่นเฟสบุค เห็นคู่อื่นแล้วมันก็อิจฉาและเหงาอยู่ทุกครั้งแหละครับ
แค่นี้แหละครับ เล่าสู่กันฟัง ตามประสาคน(จำใจ)โสด ขอบคุณที่อ่านจนจบครับ