กระแดะได้โล่ห์

คือมีเพื่อนคนหนึ่ง เขามาเรียนภาษา และต่อ Diploma ที่ Sydney นะครับ แบบว่า มาอยู่นี่น่าจะปีที่ 3 อ่ะ... แต่นางกระแดะมากกกกก ชอบพูดไทยคำ อังกฤษคำ พุดอั่ม... เอิ่ม...เอ่อ จนจะล้นออกมาอยู่แล้ว เคยเจอนางที่เมืองไทย พูดดัจริตมากจนนึกว่ามาเกิดและโตอยู่ที่เมืองนอก คือจริงๆนางก็พูดภาษาอังกฤษไม่ค่อยดีหรอกนะครับ เอาว่าพอได้ ก็เหมือนกับพวกคนไทยทั่วไปที่นี่อ่ะ นางทำงานร้านอาหารไทย ที่จะพูดคล่องๆ ปากอ่ะนะ คือคำว่า What would you like, Eat here or takeaway, have a seat และอีกนิดโหน่ย... แถมเลิกงานมาชีนั่งดูละครไทย รายการวาไรตี้ไทย... อี College ที่เรียนก็หนักไปทางคนไทย ที่เค้าแค่ขอเรียนบังหน้าทั้งนั้น...
ทุกครั้งที่กลับไปเจอกันที่ไทยนะ นางแต่งตัวแบบคุณนาย ใช้ของแบรนด์เนม พูดจาจีบปากจีบคอ นั่งหน้าเชิดๆ เวลาไปทานอาหารตามร้านหรูๆ แล้วพูดทำเสียงแบบว่า “น้องคะ..เอิ่ม พี่ขอ..เอิ่ม สะปาคริ่ง วอเตอร์ โน ไอซ์นะคะ ขอเป็น รูม เทมปะเรเจอร์ นะคะ” แบบว่า หน้าถีบหน้ามาก เวลาสั่งอาหาร ชีก็จะทำเป็นเรียกชื่อผักชนิดๆ นั้นในภาษาไทยไม่ได้ อย่างเช่น “ของพี่ ไม่เอา อั่ม... โทเมโท นะคะ” คาดว่า อีช่วงที่ อั่ม นั่น กำลังนึกอยู่ว่า มะเชือ ภาษาอังกฤษ เขาเรียกว่าอะไร.

อยากรู้ว่าใครมีเพื่อนคนไหนที่เป็นแบบนี้กันบ้างครับ แล้วมีพฤติกรรมแปลกๆ อะไร กว่านี้กันอีกไหม...