ใครเคยเป็นหนี้ ทั้งๆที่ตัวเองไม่ได้ก่อบ้าง......... เดิม ตั้งแต่ไหนแต่ไร ไม่เคยที่จะเอ่ยปากขอใคร ยืมเงินใคร เกรงใจบ้าง...
ไม่เอาของใคร ไม่ขี้โกงยึดถือศักดิ์ศรีสำคัญ ซื่อกินไม่หมด คดกินไม่นาน........ จนมาเมื่อสิบกว่าปีก่อน แม่ใช้ชื่อเราไปซื้ออาคารพาณิชย์ของเพื่อน
แล้วก็ขอใช้ชื่อเราไปช่วยลูกน้องเก่า บ้านเค้ากำลังจะถูกยึด เลยมาขอให้แม่ช่วยเอาไว้ก่อน แล้วเค้าจะมาไถ่คืนทีหลัง แม่ก็เลยใช้ชื่อเราไปทำเรื่องกับธนาคาร ประมาณซื้อบ้านหลังนั้นแล้วส่งต่อ.... ตอนนั้น 20ปลายๆ บ้านไม่ได้เดือดร้อน ใจเราก็ไม่คิดอะไร อนาคตจะเป็นยังไง แค่อยากทำให้แม่ทุกอย่าง เพราะแม่เหนื่อยกับลูกๆมาตลอด แม่ขอ ก็ตามใจแม่ เพราะลูกคนอื่นๆ ไม่ยอมแม่ เราจึงยอม
อีกอย่าง แม่คุมกิจการที่บ้าน มีกำลังส่งพอสมควร จนเมื่อ 5-6 ปีก่อน แม่เราป่วย ผ่าตัด หลังจากนั้น แม่เราก็ไม่ได้ทำงาน ดูแลกิจการที่บ้านเอง อยู่บ้านเฉยๆ โดยมีเราดูแลอย่างใกล้ชิด กิจการที่บ้านเปลี่ยนมือ ให้น้องชายเราดูแล รวมถึงบัญชีรายรับรายจ่ายทุกอย่าง สิทธิขาดอยู่ที่เค้า แม่ก็ไม่ได้ส่งธนาคารให้เหมือนเดิม ซึ่งก่อนหน้า ที่แม่จะป่วย แม่ส่งโดยดีมาตลอด จนถึงระยะที่แม่ป่วย เสียหลายครั้ง ส่งช้า ขาดส่ง ปรับโครงสร้างหนี้ ส่งเรื่องฟ้อง..... แม่เราบอกให้น้องเราส่ง แต่น้องเราไม่ส่ง คิดว่าทั้งตึก ทั้งบ้าน เป็นชื่อเรา ทำไมเราไม่ส่งเอง เค้าคิดว่าเราเป็นคนซื้อ ก็อย่างที่บอกไปตอนต้นว่า แม่ช่วยเพื่อน ช่วยลูกน้องเก่า แม่ก็ไม่ได้บอกน้องๆเรา เพราะรู้ว่าน้องเราแย้ง ค้าน แต่แม่บอกแค่เรา เพราะเรายอม ....
บอกตามตรง เราเป็นลูกสาวคนเดียวในบ้าน คนโต เราตั้งใจตั้งแต่ไหนแต่ไร ไม่คิดจะมีครอบครัว หรือ กิจการใดใด ตั้งใจว่า จะเข้าวัด ตอนนั้นที่บ้านก็ไม่มีอะไรต้องห่วง เลยไม่ได้ทำงานอะไร แค่มีหน้าที่ดูแลบ้าน งานบ้าน เกือบทุกอย่างในบ้านน่ะแหล่ะ แต่ก็ไม่มีเงินเดือนอะไร มีแค่เงินเก็บสมัยเรียน ไม่กี่หมื่น เงินที่แม่ให้บ้างประปราย ..... แต่ด้วยความที่ปกติ เราเป็นคนไม่ใช้จ่ายอะไรฟุ่มเฟือยอยู่แล้ว ไม่เที่ยว ไม่แต่งหน้าแต่งตัว มือถือก็ไม่ค่อยได้ใช้ ค่าใช้จ่ายส่วนตัวเราเลยน้อย แต่เราก็ไม่มีเงินมากพอที่จะส่งธนาคารเองได้ จึงเสียเครดิตมาเรื่อยๆ แม่ก้ทำอะไรไม่ได้ แม่รักน้องเรามาก ไม่กล้าขัดใจน้อง
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้เราแอบคิด แล้วแม่จะลอยแพหนูเหรอ ทั้งๆที่หนูเป็นคนที่ ทำตามที่แม่ขอมาโดยตลอดนะ
เราไปทำงานข้างนอกไม่ได้ หลังผ่าตัด แกก็ไม่ค่อยแข็งแรง วูบบ่อย ล้มบ่อย เรากลัวแกหลับไปเฉยๆ ทุกวันนี้เราดูแลแก อยู่กับแกเกือบ 24 ชม. เราพยายามหาอะไรทำที่อยู่กับบ้านได้ แต่ก็ได้แค่เศษเสี้ยวของยอดที่จะต้องส่ง คือ ไม่พอ
ทุกวันนี้ กลายเป้นคนเบี้ยวหนี้ มีหนี้แล้วไม่ใช้ จากคนที่ไม่ชอบการกู้ยืม แม้จะนิดหน่อยก็ตาม ไม่เคยขี้โกงใคร ไม่เอาของใคร กลายเป็นคนเบี้ยวหนี้ ไม่มี ไม่หนี ไม่จ่าย บ้านเราจัดว่ามีฐานะ แต่เราเหมือนยาจกในบ้าน เราไม่ได้คิดอยากได้อยากมีอะไรนะ ทุกวันนี้เราก็ยังดีกว่าคนอื่นๆในสังคม บ้านก็มีอยู่ น้ำไฟ ไม่ต้องจ่าย อาหารการกินก็พร้อม แค่ไม่มีเงินใช้หนี้ หากแม่เราไม่อยู่แล้ว เราจะไปทำมาหาเงินใช้หนี้ได้ยังไง เครดิตเสียหมดแล้ว อายุก็สามสิบปลายๆ กลายเป็นคนเบี้ยวหนี้ แล้วจะไปกู้เงินมาประกอบอาชีพ( หาเงินใช้หนี้) ยังไง
เหมือนคนที่อยู่กับความซื่อสัตย์ตลอดมาทั้งชีวิต แต่ต้องกลายเป็นคนเบี้ยวหนี้ ขี้โกง ในสิ่งที่ตัวเองไม่ได้ก่อ หากเป็นคุณ คุณมีวิธีคิดยังไงให้ตัวเองสบายใจ
มีบางช่วงของอารมณ์ เราเห็นแก่ตัว ทำไมต้องมาทำให้เราเป็นแบบนี้ โกรธแม่บ้าง น้องบ้าง
แต่อีกใจนึงก็ยอมรับทุกอย่าง ไม่โกรธ ไม่เกลียด พยายามคิดแก้ปัญหา หาทางหาเงินใช้หนี้เอง แต่ก็มีแอบน้อยใจแม่
แท็กห้องศาสนา เผื่อจะได้วิธีคิดที่สบายใจขึ้น
ใครเคยเป็นหนี้ ที่ตัวเองไม่ได้ก่อบ้าง
ไม่เอาของใคร ไม่ขี้โกงยึดถือศักดิ์ศรีสำคัญ ซื่อกินไม่หมด คดกินไม่นาน........ จนมาเมื่อสิบกว่าปีก่อน แม่ใช้ชื่อเราไปซื้ออาคารพาณิชย์ของเพื่อน
แล้วก็ขอใช้ชื่อเราไปช่วยลูกน้องเก่า บ้านเค้ากำลังจะถูกยึด เลยมาขอให้แม่ช่วยเอาไว้ก่อน แล้วเค้าจะมาไถ่คืนทีหลัง แม่ก็เลยใช้ชื่อเราไปทำเรื่องกับธนาคาร ประมาณซื้อบ้านหลังนั้นแล้วส่งต่อ.... ตอนนั้น 20ปลายๆ บ้านไม่ได้เดือดร้อน ใจเราก็ไม่คิดอะไร อนาคตจะเป็นยังไง แค่อยากทำให้แม่ทุกอย่าง เพราะแม่เหนื่อยกับลูกๆมาตลอด แม่ขอ ก็ตามใจแม่ เพราะลูกคนอื่นๆ ไม่ยอมแม่ เราจึงยอม
อีกอย่าง แม่คุมกิจการที่บ้าน มีกำลังส่งพอสมควร จนเมื่อ 5-6 ปีก่อน แม่เราป่วย ผ่าตัด หลังจากนั้น แม่เราก็ไม่ได้ทำงาน ดูแลกิจการที่บ้านเอง อยู่บ้านเฉยๆ โดยมีเราดูแลอย่างใกล้ชิด กิจการที่บ้านเปลี่ยนมือ ให้น้องชายเราดูแล รวมถึงบัญชีรายรับรายจ่ายทุกอย่าง สิทธิขาดอยู่ที่เค้า แม่ก็ไม่ได้ส่งธนาคารให้เหมือนเดิม ซึ่งก่อนหน้า ที่แม่จะป่วย แม่ส่งโดยดีมาตลอด จนถึงระยะที่แม่ป่วย เสียหลายครั้ง ส่งช้า ขาดส่ง ปรับโครงสร้างหนี้ ส่งเรื่องฟ้อง..... แม่เราบอกให้น้องเราส่ง แต่น้องเราไม่ส่ง คิดว่าทั้งตึก ทั้งบ้าน เป็นชื่อเรา ทำไมเราไม่ส่งเอง เค้าคิดว่าเราเป็นคนซื้อ ก็อย่างที่บอกไปตอนต้นว่า แม่ช่วยเพื่อน ช่วยลูกน้องเก่า แม่ก็ไม่ได้บอกน้องๆเรา เพราะรู้ว่าน้องเราแย้ง ค้าน แต่แม่บอกแค่เรา เพราะเรายอม ....
บอกตามตรง เราเป็นลูกสาวคนเดียวในบ้าน คนโต เราตั้งใจตั้งแต่ไหนแต่ไร ไม่คิดจะมีครอบครัว หรือ กิจการใดใด ตั้งใจว่า จะเข้าวัด ตอนนั้นที่บ้านก็ไม่มีอะไรต้องห่วง เลยไม่ได้ทำงานอะไร แค่มีหน้าที่ดูแลบ้าน งานบ้าน เกือบทุกอย่างในบ้านน่ะแหล่ะ แต่ก็ไม่มีเงินเดือนอะไร มีแค่เงินเก็บสมัยเรียน ไม่กี่หมื่น เงินที่แม่ให้บ้างประปราย ..... แต่ด้วยความที่ปกติ เราเป็นคนไม่ใช้จ่ายอะไรฟุ่มเฟือยอยู่แล้ว ไม่เที่ยว ไม่แต่งหน้าแต่งตัว มือถือก็ไม่ค่อยได้ใช้ ค่าใช้จ่ายส่วนตัวเราเลยน้อย แต่เราก็ไม่มีเงินมากพอที่จะส่งธนาคารเองได้ จึงเสียเครดิตมาเรื่อยๆ แม่ก้ทำอะไรไม่ได้ แม่รักน้องเรามาก ไม่กล้าขัดใจน้อง
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
เราไปทำงานข้างนอกไม่ได้ หลังผ่าตัด แกก็ไม่ค่อยแข็งแรง วูบบ่อย ล้มบ่อย เรากลัวแกหลับไปเฉยๆ ทุกวันนี้เราดูแลแก อยู่กับแกเกือบ 24 ชม. เราพยายามหาอะไรทำที่อยู่กับบ้านได้ แต่ก็ได้แค่เศษเสี้ยวของยอดที่จะต้องส่ง คือ ไม่พอ
ทุกวันนี้ กลายเป้นคนเบี้ยวหนี้ มีหนี้แล้วไม่ใช้ จากคนที่ไม่ชอบการกู้ยืม แม้จะนิดหน่อยก็ตาม ไม่เคยขี้โกงใคร ไม่เอาของใคร กลายเป็นคนเบี้ยวหนี้ ไม่มี ไม่หนี ไม่จ่าย บ้านเราจัดว่ามีฐานะ แต่เราเหมือนยาจกในบ้าน เราไม่ได้คิดอยากได้อยากมีอะไรนะ ทุกวันนี้เราก็ยังดีกว่าคนอื่นๆในสังคม บ้านก็มีอยู่ น้ำไฟ ไม่ต้องจ่าย อาหารการกินก็พร้อม แค่ไม่มีเงินใช้หนี้ หากแม่เราไม่อยู่แล้ว เราจะไปทำมาหาเงินใช้หนี้ได้ยังไง เครดิตเสียหมดแล้ว อายุก็สามสิบปลายๆ กลายเป็นคนเบี้ยวหนี้ แล้วจะไปกู้เงินมาประกอบอาชีพ( หาเงินใช้หนี้) ยังไง
เหมือนคนที่อยู่กับความซื่อสัตย์ตลอดมาทั้งชีวิต แต่ต้องกลายเป็นคนเบี้ยวหนี้ ขี้โกง ในสิ่งที่ตัวเองไม่ได้ก่อ หากเป็นคุณ คุณมีวิธีคิดยังไงให้ตัวเองสบายใจ
มีบางช่วงของอารมณ์ เราเห็นแก่ตัว ทำไมต้องมาทำให้เราเป็นแบบนี้ โกรธแม่บ้าง น้องบ้าง
แต่อีกใจนึงก็ยอมรับทุกอย่าง ไม่โกรธ ไม่เกลียด พยายามคิดแก้ปัญหา หาทางหาเงินใช้หนี้เอง แต่ก็มีแอบน้อยใจแม่
แท็กห้องศาสนา เผื่อจะได้วิธีคิดที่สบายใจขึ้น