จิวท่าย 周泰 เป็นชาวตำบลเสี้ยไช้ เมืองจิ่วเจียง มณฑลอันฮุย มีชื่อรองว่า อิ้วผิง 幼平 เป็นคนกล้าหาญ
อย่างอัศจรรย์ จึงมีแผลถูกอาวุธมากกว่าคนอื่น ๆ เดิมเป็นโจรแล้วพาพวกมาเข้าร่วมกับซุนเซ็ก ตั้งตัวเป็น
ใหญ่ในกังตั๋ง ซุนเซ็กให้จิวท่ายกับซุนกวนน้องชายไปรักษาเมืองเซวียนเฉิง ถูกโจรปล้นเมือง จิวท่ายถูก
ทวนถึง 10 แผล ได้อาศัยหมอฮัวโต๋รักษาจึงรอดตาย
ออกรบในบังคับบัญชาของซุนกวนหลายครั้ง ครั้งสำคัญที่สุดคือ การรบชิงเมืองหับป๋า มณฑลอันฮุย
ซึ่งซุนกวนถูกโจโฉตีแตกตกแม่น้ำ จิวท่ายทำหน้าที่ป้องกันอันตรายให้ซุนกวน จนรอดตายไปได้ เมื่อกลับ
ไปถึงฐานทัพญี่สูแล้ว ซุนกวนจัดโต๊ะเลี้ยงจิวท่าย ความในสามก๊กไทยว่า
“ซุนกวนรินสุราให้จิวท่ายกินเอง ซุนกวนจึงว่าแก่จิวท่ายว่า ตัวท่านตั้งใจสุจริตต่อเราครั้งนี้ สู้เอาชีวิตเข้า
ไปแลกเอาชีวิตเราออกมาได้นั้น คุณหาที่สุดไม่ อุปมาเหมือนตายอยู่ในหว่างทหารโจโฉ ท่านเอาซากศพเรา
มาชุบขึ้นให้เป็น เราจะให้ท่านบังคับทหารในเมืองกังตั๋งกึ่งหนึ่ง ตัวท่านจงคิดว่าเป็นพี่น้องร่วมอุทรกันเถิด แล้ว
ให้จิวท่ายถอดเสื้อ เห็นแผลอาวุธนั้นทั่วกาย ทหารทั้งปวงสั่นศีรษะ
ซุนกวนจึงถามว่า แผลนี้แผลนั้นแผลโน้นถูกอาวุธสิ่งใด จิวท่ายจึงบอกว่า แผลนี้ถูกทวนเมื่อเที่ยวหาท่าน แผล
นั้นถูกง้าวเมื่อพบท่าน แผลโน้นถูกกระบี่เมื่อพลัดกันกับท่าน จิวท่ายบอกแผลสิ้นทุกประการ จิวท่ายบอกแผลที่ใด
ซุนกวนก็รินสุราให้กินทีนั้น จนจิวท่ายเมาสุรานอนหลับไป ซุนกวนจึงให้ทหารยกตัวจิวท่ายขึ้นใส่เกวียน ให้เอาสัปทน
ทองนั้นมากั้นจิวท่าย ไปส่งจิวท่ายถึงค่าย”
ในบั้นปลายชีวิต ได้รับพระราชทานบรรดาศักดิ์เป็น หลิงเอี๋ยงโหว (พระยา) อนึ่ง ทางฝ่ายวุยก๊กก็มีนายทหารคนสำคัญ
คนหนึ่ง ชื่อจิวท่าย เหมือนกัน อยู่ในแผ่นดินพระเจ้าโจมอ ความในสามก๊กว่า พระเจ้าจอมอขัดสุมาเจียวไม่ได้ “จึงมีตรารับสั่ง
ให้เกณฑ์กองทัพในเมืองหลวงทั้งสองเมือง ได้ยี่สิบหกหมื่น ตั้งอองกี๋เป็นทัพหน้า ตังเขียนเป็นปลัดทัพหน้า โจเป๋าเป็นปีกขวา
จิวท่าย เจ้าเมืองกุนจิ๋วเป็นปีกซ้าย” ยกไปปราบจูกัดเอี๋ยน
กุศโลบายนี้ไม่ได้ถูกเขียนไว้ในวรรณกรรม แต่มีอยู่ในหลักฐานทางประวัติศาสตร์ "สามก๊กจี่" ความว่า
ปี ค.ศ.217 โจโฉยกทัพมาตีค่ายซุนกวนที่ปากน้ำเมืองยี่สู จิวท่ายอยู่ป้องกันและผลักดันผู้รุกรานได้สำเร็จ เขาจึงได้รับการ
แต่งตั้งเป็นนายพลอยู่รักษาเมือง ในที่นั้นมีจูเหียนและชีเซ่ง สองนายทหารที่ไม่เต็มใจจะอยู่ใต้บังคับบัญชาของจิวท่าย (ด้วยความ
ที่จิวท่ายเคยเป็นโจรป่ามาก่อน) ซุนกวนจึงเดินทางมาตรวจราชการที่เมืองยี่สู พร้อมกับให้จัดงานเลี้ยงรับรองนายทหารทั้งหมด
ในงานเลี้ยง ซุนกวนได้ขอให้จิวท่ายถอดเสื้อ แล้วชี้ไปที่รอยบาดแผลบนร่างกายของจิวท่าย สอบถามให้จิวท่ายเล่าความเป็น
มาของบาดแผลแต่ละแห่ง เมื่อหมดความก็ให้ใส่เสี้อแล้วอยู่กินเลี้ยงตลอดทั้งคืน อีกทั้งในวันต่อมาซุนกวนก็ประกาศมอบสัปทนหลวง
ให้กับจิวท่าย ทำให้จูเหียน ชีเซ่ง และนายทหารทุกคนภายในเมืองยอมรับนับถือในน้ำใจของจิวท่ายตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา
นอกจากนี้ในหลักฐานทางประวัติศาสตร์อีกชิ้นหนึ่ง "เจียงเปี่ยวจวน" ได้จดบันทึกเหตุการณ์คำพูดของซุนกวนในงานเลี้ยงครั้งนี้ว่า
"อิ้วผิง (ชื่อรองของจิวท่าย) ท่านออกรบเคียงข้างตระกูลซุน ห้าวหาญดุจดังพญาเสือและหมี สู้รบโดยไม่เกรงกลัวความตาย
ได้รับบาดเจ็บ ปรากฏเป็นรอยแผลทั่วร่าง ควรหรือที่เราจะไม่ยกย่องท่านดั่งพี่น้อง ควรหรือที่เราจะไม่ตั้งท่านเป็นนายทหารผู้ใหญ่?
ท่านมีความดีความชอบต่อเมืองง่อ ข้าพเจ้าจะขออยู่เคียงข้างท่าน แม้ยามมียศหรืออัปยศ มีสุขหรือมีทุกข์ อิ้วผิงจงภาคภูมิใจ อย่า
เป็นกังวลหรือใส่ใจกับภูมิหลังอันต่ำต้อยของท่านเลย"
รอยแผลของ จิวท่าย
อย่างอัศจรรย์ จึงมีแผลถูกอาวุธมากกว่าคนอื่น ๆ เดิมเป็นโจรแล้วพาพวกมาเข้าร่วมกับซุนเซ็ก ตั้งตัวเป็น
ใหญ่ในกังตั๋ง ซุนเซ็กให้จิวท่ายกับซุนกวนน้องชายไปรักษาเมืองเซวียนเฉิง ถูกโจรปล้นเมือง จิวท่ายถูก
ทวนถึง 10 แผล ได้อาศัยหมอฮัวโต๋รักษาจึงรอดตาย
ออกรบในบังคับบัญชาของซุนกวนหลายครั้ง ครั้งสำคัญที่สุดคือ การรบชิงเมืองหับป๋า มณฑลอันฮุย
ซึ่งซุนกวนถูกโจโฉตีแตกตกแม่น้ำ จิวท่ายทำหน้าที่ป้องกันอันตรายให้ซุนกวน จนรอดตายไปได้ เมื่อกลับ
ไปถึงฐานทัพญี่สูแล้ว ซุนกวนจัดโต๊ะเลี้ยงจิวท่าย ความในสามก๊กไทยว่า
“ซุนกวนรินสุราให้จิวท่ายกินเอง ซุนกวนจึงว่าแก่จิวท่ายว่า ตัวท่านตั้งใจสุจริตต่อเราครั้งนี้ สู้เอาชีวิตเข้า
ไปแลกเอาชีวิตเราออกมาได้นั้น คุณหาที่สุดไม่ อุปมาเหมือนตายอยู่ในหว่างทหารโจโฉ ท่านเอาซากศพเรา
มาชุบขึ้นให้เป็น เราจะให้ท่านบังคับทหารในเมืองกังตั๋งกึ่งหนึ่ง ตัวท่านจงคิดว่าเป็นพี่น้องร่วมอุทรกันเถิด แล้ว
ให้จิวท่ายถอดเสื้อ เห็นแผลอาวุธนั้นทั่วกาย ทหารทั้งปวงสั่นศีรษะ
ซุนกวนจึงถามว่า แผลนี้แผลนั้นแผลโน้นถูกอาวุธสิ่งใด จิวท่ายจึงบอกว่า แผลนี้ถูกทวนเมื่อเที่ยวหาท่าน แผล
นั้นถูกง้าวเมื่อพบท่าน แผลโน้นถูกกระบี่เมื่อพลัดกันกับท่าน จิวท่ายบอกแผลสิ้นทุกประการ จิวท่ายบอกแผลที่ใด
ซุนกวนก็รินสุราให้กินทีนั้น จนจิวท่ายเมาสุรานอนหลับไป ซุนกวนจึงให้ทหารยกตัวจิวท่ายขึ้นใส่เกวียน ให้เอาสัปทน
ทองนั้นมากั้นจิวท่าย ไปส่งจิวท่ายถึงค่าย”
ในบั้นปลายชีวิต ได้รับพระราชทานบรรดาศักดิ์เป็น หลิงเอี๋ยงโหว (พระยา) อนึ่ง ทางฝ่ายวุยก๊กก็มีนายทหารคนสำคัญ
คนหนึ่ง ชื่อจิวท่าย เหมือนกัน อยู่ในแผ่นดินพระเจ้าโจมอ ความในสามก๊กว่า พระเจ้าจอมอขัดสุมาเจียวไม่ได้ “จึงมีตรารับสั่ง
ให้เกณฑ์กองทัพในเมืองหลวงทั้งสองเมือง ได้ยี่สิบหกหมื่น ตั้งอองกี๋เป็นทัพหน้า ตังเขียนเป็นปลัดทัพหน้า โจเป๋าเป็นปีกขวา
จิวท่าย เจ้าเมืองกุนจิ๋วเป็นปีกซ้าย” ยกไปปราบจูกัดเอี๋ยน
กุศโลบายนี้ไม่ได้ถูกเขียนไว้ในวรรณกรรม แต่มีอยู่ในหลักฐานทางประวัติศาสตร์ "สามก๊กจี่" ความว่า
ปี ค.ศ.217 โจโฉยกทัพมาตีค่ายซุนกวนที่ปากน้ำเมืองยี่สู จิวท่ายอยู่ป้องกันและผลักดันผู้รุกรานได้สำเร็จ เขาจึงได้รับการ
แต่งตั้งเป็นนายพลอยู่รักษาเมือง ในที่นั้นมีจูเหียนและชีเซ่ง สองนายทหารที่ไม่เต็มใจจะอยู่ใต้บังคับบัญชาของจิวท่าย (ด้วยความ
ที่จิวท่ายเคยเป็นโจรป่ามาก่อน) ซุนกวนจึงเดินทางมาตรวจราชการที่เมืองยี่สู พร้อมกับให้จัดงานเลี้ยงรับรองนายทหารทั้งหมด
ในงานเลี้ยง ซุนกวนได้ขอให้จิวท่ายถอดเสื้อ แล้วชี้ไปที่รอยบาดแผลบนร่างกายของจิวท่าย สอบถามให้จิวท่ายเล่าความเป็น
มาของบาดแผลแต่ละแห่ง เมื่อหมดความก็ให้ใส่เสี้อแล้วอยู่กินเลี้ยงตลอดทั้งคืน อีกทั้งในวันต่อมาซุนกวนก็ประกาศมอบสัปทนหลวง
ให้กับจิวท่าย ทำให้จูเหียน ชีเซ่ง และนายทหารทุกคนภายในเมืองยอมรับนับถือในน้ำใจของจิวท่ายตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา
นอกจากนี้ในหลักฐานทางประวัติศาสตร์อีกชิ้นหนึ่ง "เจียงเปี่ยวจวน" ได้จดบันทึกเหตุการณ์คำพูดของซุนกวนในงานเลี้ยงครั้งนี้ว่า
"อิ้วผิง (ชื่อรองของจิวท่าย) ท่านออกรบเคียงข้างตระกูลซุน ห้าวหาญดุจดังพญาเสือและหมี สู้รบโดยไม่เกรงกลัวความตาย
ได้รับบาดเจ็บ ปรากฏเป็นรอยแผลทั่วร่าง ควรหรือที่เราจะไม่ยกย่องท่านดั่งพี่น้อง ควรหรือที่เราจะไม่ตั้งท่านเป็นนายทหารผู้ใหญ่?
ท่านมีความดีความชอบต่อเมืองง่อ ข้าพเจ้าจะขออยู่เคียงข้างท่าน แม้ยามมียศหรืออัปยศ มีสุขหรือมีทุกข์ อิ้วผิงจงภาคภูมิใจ อย่า
เป็นกังวลหรือใส่ใจกับภูมิหลังอันต่ำต้อยของท่านเลย"