ขออนุญาติระบายลงพันทิปหน่อยนะครับ T^T

เรื่องมันเริ่มต้น ตอนรับน้องคณะ สมัยมหาลัย
ผมรู้สึกสนใจเธอคนนี้เป็นพิเศษ ตัวเล็กๆหมวยๆขาวจั๊วะ ... ทำให้ผมแอบมองเธอบ่อยๆ
จนวันรับน้องใหญ่ บังเอิญได้นั่งข้างกัน ผมก็เลยชวนคุยนิดนึง ได้รู้จักกัน
ในวันนั้น เวลาเค้าให้วิ่งจับกลุ่ม ผมมักจะไปหาเธอก่อนเลย จึงได้ทำกิจกรรมด้วยกันเยอะ
ตอนนั้นคิดแค่ว่า เธอน่ารักดี อยากเป็นเพื่อนด้วย

แต่เราเรียนคนละสาขากัน ก็เลยได้เจอกันเฉพาะบางวิชา
เห็นหน้าทีไรผมก็ต้องเดินไปหาอะ ก็มีบางครั้งเค้าทักก่อนเหมือนกัน ไม่ได้ตื้อเค้าฝ่ายเดียวนะ 555
เหมือนผมจะชอบเค้าแบบไม่รู้ตัว ซึ่งเพื่อนผมคงดูออกมั้ง ?
เลยมีแต่คนแซว เวลาเค้าเดินมา พวกเพื่อนก็ชอบพูดว่า "เฮ้ยๆ แฟนมาๆ" เป็นคู่จิ้นเลย -*-
คิดแบบนั้นกันไม่ต่ำกว่า 20 คน จนทำให้ผมไม่กล้าคุยกับเค้า

ถามว่าเรื่องผู้หญิงผมเป็นไง ผมเคยมีแฟนตอนม.ปลาย แต่คนละโรงเรียน เลิกกันไปก่อนผมจะขึ้นมหาลัย
แถมในโรงเรียน รุ่นพี่รุ่นน้องมากุ๊กกิ๊กด้วยก็เยอะ
ไม่ใช่พวกขี้อายไก่อ่อนอะไรขนาดนั้น ตอนมหาลัยเพื่อนผู้หญิงต่างคณะเพียบ เพราะกล้าคุยกับเค้า
คุยแบบไม่หม้อนะ ไม่ได้จีบ แค่ทำความรู้จักเหมือนเวลาเราคุยกับเพื่อนผู้ชายนั่นแหละ

แต่กับเธอคนนี้ผมไม่กล้าคุยด้วย เพราะเพื่อนแซว ทำตัวไม่ถูก บางครั้งทำเป็นไม่เห็นเค้าด้วยซ้ำ ไม่อยากให้เพื่อนแซว
จนความสัมพันธ์ระหว่างผมกับเค้าก็ห่างๆไป นานๆทักไปคุยบ้าง เจอหน้ากันก็ทักทายแบบเพื่อนทั่วไป
ทั้งที่ในใจมันไม่ใช่เลย อยากเจอ อยากคุย อยากชวนไปเดินเล่น ดูหนัง

ตัดฉากมาปี 3 เริ่มลืมๆเรื่องเค้าไป
เนื่องจากผมมีผู้หญิงมาจีบบ้าง ผมเลยตัดสินใจไปคบกับรุ่นน้องในสาขาคนนึง
(ซึ่งมารู้ภายหลังว่ารุ่นน้องเธอมีแฟนอยู่แล้ว แทบบ้าอะตอนนั้น)

เอาล่ะ ประเด็นที่สำคัญที่สุด คือ เค้าเป็นเพื่อนของเพื่อน !! แล้วเพื่อนคนนี้ก็รู้ว่าผมน่ะชอบเค้า
ซึ่งพอผมมีแฟน ผมคิดว่า เค้าก็น่าจะรู้จากเพื่อนผมนี่แหละ ว่าผมไปคบกับใคร เพราะเพื่อนคนนี้อยู่ข้างห้องผมเลย
พอหลังจากเลิกกับแฟนคนนี้ไป
ยิ่งกลายเป็นผมไม่กล้าคุยกับเค้าเลยสักนิด เพราะรู้สึกผิดในใจแปลกๆ เหมือนตัวเองไม่หนักแน่นพอ
พยายามหลบหน้าเค้ากว่าเดิมเสียอีก

กระทั่งเรียนจบ ผมไม่กล้าคุยกับเค้าอยู่ดี
หายหน้าหายตากันไป จนคิดว่าคงไม่ได้คุยกันแล้ว

มีวันนึง ผมคิดอะไรไม่รู้ อาจจะเหงา
ทักไปคุยเรื่อยเปื่อย แล้วบอกเค้าไปว่า "ตอนเรียนอะ ชอบนะ แต่เพื่อนมันแซวไม่รู้จะทำยังไง ไม่กล้าไปคุยด้วย"
เค้าก็ตอบกลับมาว่า "ไม่เป็นไร ไม่ได้คิดอะไรมากนะ ไม่รู้ว่าคิดแบบนั้นด้วย"
รู้สึกหลุดพ้นจากอดีตเหมือนได้สารภาพบาป 555
แค่อยากบอกเค้าเฉยๆ ... จริงๆ
หลังจากนั้นก็ห่างหายกันไปอีก ... ผมนี่แหละเป็นฝ่ายหายไป ไม่เล่นเฟสเลย

ผ่านไป 2-3 ปี โลกหมุนไปเรื่อยๆ จนได้เจอเธออีกครั้ง ตอนกลุ่มเพื่อนชวนกันไปเที่ยวญี่ปุ่น
บอกตรงๆดีใจมาก พอเห็นหน้าแค่นั้นแหละใจเต้นตึกตัก แต่เก็บอาการไง เพราะเคยบอกชอบไปแล้ว
สรุป คุยกันปกตินี่แหละ
ตอนไปนอนค้างสนามบินเพื่อต่อเครื่อง เห็นเค้านอนหลับบนเก้าอี้ยาว
ผมก็เอาเสื้อตัวเองไปห่มให้ (ยังกะพระเอกซีรี่ย์)
พอเค้ารู้สึกตัว ตื่นมาถามว่าเสื้อใคร ... ผมบอกของเราเอง เค้าก็พูดว่าดีจัง ^^

แต่ๆๆ หลังจากนั้น
กลัวว่าจะแสดงออกเกินเพื่อนกัน ไปๆมาๆ ผมคิดมากอีกแล้ว ทำให้ไม่ค่อยได้คุยกับเค้าเลย
นั่งเครื่องบิน นั่งติดกับสาวจีนก็ทำเหมือนไปจีบสาวจีนอีก ผมยังมีหน้ามาเล่าให้เพื่อนฟังอีกนะ (เพื่อ!!)
ซึ่งแน่นอนไม่ได้เล่าให้เค้าฟังตรงๆ เค้าก็ต้องรู้แหละ ...
สรุปไปญี่ปุ่นคราวนั้นก็ไม่ได้คุยกับเค้าเท่าไรหรอก ได้คุยกับเค้าเยอะๆอีกทีวันกลับ เพราะผมช่วยเข็นรถให้เค้า
เค้าก็บอกว่าผมเป็นคนดีจริงๆเนอะ
(แทงใจเลย ผมไม่ได้ดีขนาดนั้น ฮือๆ เพิ่งไปม่อใส่สาวจีนด้วยไง แถมยังลัลลาเข้าร้าน18+ด้วย ฮ่าๆ)

หลังจากนั้นกลับมาคุยกันในเฟส ... เหมือนทุกอย่างกำลังดีนะ คือเค้าก็ทักผมมานะ ไม่ใช่ผมไปคุยกับเค้าอย่างเดียว
ผมก็คิดสิว่าอยากจีบเค้า เห็นกันมาจะหกปีแล้ว ไม่เห็นเค้าจะเคยมีแฟน ทั้งที่เค้าน่ารัก คนมาชอบก็น่าจะเยอะ
หรือเค้าจะมีใจให้ผมนิดๆ ? (เพ้อไปเอง มโนแรง)
.....
แต่อยู่ดีๆ ผมก็นอยด์ !!
ไปคิดว่าเค้าอาจจะมีแฟนแล้ว !! และน่าจะเป็นเพื่อนในกลุ่มเค้า
เพราะไปเห็นจากรูปถ่ายที่เค้าไปเที่ยว และเห็นเพื่อนเค้าคนนี้ไปด้วยกันแทบทุกที่บ่อยๆ
สรุปผมก็หายไปอีกครั้งครับ (รอบที่เท่าไรว่ะเนี่ย)
มีไปคุยๆกับสาวอื่นอีกแล้ว 2-3 คน แต่ก็ไม่ได้คบกันนะ ... เหมือนคนเจ้าชู้เลย

ผ่านไปปีกว่า
จนเมื่อสองเดือนก่อน กลับมาคุยกันอีกแล้ว เพราะแรงยุจากผู้หญิงคนนึงที่ผมคุยด้วย
ว่าให้ผมลองกลับไปจีบเค้าดูสิ อาจจะเข้ากันได้ดีกว่าก็ได้
ผมก็ทักไปตามแรงยุ (ลึกๆเพราะในใจผมอยากคุยกับเค้านั่นแหละ)
ได้คุยกันวันละสิบกว่าประโยค เพราะต่างคนต่างทำงาน แต่มันมีความสุขสำหรับผมนะ

แล้วเมื่อวานผมก็นัดเจอเธอจนได้ หลังจากที่ติดงานเลื่อนนัดกันไปมาเดือนนึง
(แอบนอยด์อีกแล้วคิดว่าเค้าไม่อยากเจอ แต่ก็เข้าใจอะนะ เพราะผมก็ขอเลื่อนนัดเพราะติดงานเหมือนกัน)

ไม่ได้เจอกันมาสองปี ... โหย ตื่นเต้นมาก กลัวบรรยากาศจะไม่สนุก กังวลนู้นนี่นั่น ไปสายอีกรถติดมาก
ที่ไหนได้ สนุกมาก คุยกันไม่หยุดเลย ...
คือ 8-9 ปี กว่าฝันจะเป็นจริง
อยากมาเดินห้างกับผู้หญิงคนนี้สองต่อสองมาตั้งนานแล้ว น้ำตาจิไหล

"ถ่ายรูปคู่" ซึ่งนี่ก็คืออีกอย่างที่รอมาถึง 8-9 ปีเช่นกัน จนจะกลับแล้วก็ไม่กล้าพูดไม่กล้าขอ
ทำใจล่วงหน้าแล้วว่า คงต้องโอกาสหน้าแล้วกัน ... เฮ้ออออ
คิดอยู่แบบนั้น จู่ๆเค้าก็หยิบมือถือมา บอกขอเช็คอินแท๊กชื่อผมแป๊ป
ผมได้โอกาสเลย มาๆถ่ายรูปกัน ... แชะ !! รูปเบลอมือสั่น 5555+
ขออีกรอบ !! แชะ โอเคแล้ว !!
ถ้ากระโดดดีใจกลางห้างได้ผมคงทำไปแล้ว 5555+
แล้วก็ลากลับบ้านกัน ในใจแบบว่าดีใจจนเบลออะ
ตอนกลับเจอพายุ รถติด น้ำท่วมซอยครึ่งแข้ง ไม่สนละ มีความสุข

พอเช้าวันนี้ ...
อยู่ๆ ผมก็มานั่งคิดนะ ว่าจะเอายังไงต่อ เพราะแค่นี้ผมก็มีความสุขแล้วที่ได้คุยกันแบบนี้
นานๆคุยกันที นานๆเจอกัน ก็พอแล้วมั้ง
ไม่เข้าใจความรู้สึกตัวเอง เพราะเค้าต่างจากผู้หญิงคนอื่นที่ผมเคยเจอมาเยอะเลย

เค้าดูบริสุทธิ์เกินต่างจากผมมากๆ พ่อแม่เค้าหวง ไม่เคยมีแฟน แถมยังดูสดใสตลอดเวลา
ส่วนตัวผมมีผู้หญิงมาคุยเยอะ มีคนเข้ามาใกล้ชิดเยอะ จนรู้สึกไปเองว่าตัวผมเองไม่บริสุทธิ์แล้ว เป็นมนุษย์ด้านมืด
(คิดแบบนี้แต่กับเค้านะครับ กับคนอื่นผมไม่เป็นแบบนี้เลย)
เหมือนพระอาทิตย์ที่จ้าไปจนผมแสบตาอะ ดีเกินไปสำหรับคนอย่างผม และมีคนที่ชอบอยู่หรือเปล่าก็ไม่รู้
ผมจะลุยต่อเต็มที่ หรือผมจะกลายเป็นดาวพลูโตที่ถูกลืมเลือน ดีนะ ??

แค่อยากบอกแค่ว่ายังชอบอยู่นะ
ถึงที่ผ่านมาจะไม่หนักแน่นกับความรู้สึกตัวเองก็เถอะ
ความรู้สึกมันซับซ้อน คือ มันมองไม่เห็นทางที่จะเธอจะมาชอบผมได้
และกลัวจะชอบเธอมากไป เลยตัดใจไปหลายต่อหลายครั้ง
แต่ทุกครั้งก็กลับมาชอบใหม่
ชอบจริงๆนะ เกือบสิบปีผ่านมา ยังรู้สึกเหมือนช่วงแรกที่รู้จักกันอยู่เลย