...วันนั้นขึ้นรถตู้ที่อนุสาวรีย์ จะกลับมา ตจว. พอซื้อตั๋วเสร็จก็ยืนรอขึ้นรถ (เราได้บัตรสีเเดง...ลำดับที่ 1 ค่ะ) จากนั้นก็มีคนมาซื้ออีกมากมาย
ไม่นานรถตู้คันหนึ่งก็มาจอดเทียบท่า เจ้าหน้าที่ขายตั๋วก็ตะโกนเรียกผู้โดนสารทันที "บัตรสีเขียวขึ้นรถค่า"
เราก็คิดว่าอ๋อ คงเป็นคิวก่อนหน้า ไม่เป็นไร รอต่อไป
เเต่เราก็ต้องฉงนกับป้าคนหนึ่ง ที่ถือบัตรสีเเดงเหมือนเราสามใบ เพราะเเกรีบวิ่งจู๊ดดด!! กระโดดเอากระเป๋าขึ้นไปจองบนรถ เราก็รู้เเละ ว่าป้าเเกต้องขึ้นผิดเเน่ๆ (จริงๆ เเกมากับลูกสาวเเละอีกใบคือซื้อจองไว้วางกระเป๋า)
เเน่นอนว่าพอเเกขึ้น คนที่ถือบัตรสีเขียวอีก 3 คน ก็คงขึ้นไม่ได้ เจ้าหน้าที่เลยต้องตะโกนบอกไป "รถคันนี้บัตรสีเขียวนะคะ สีอื่นลงมาก่อน"
เเละป้าก็ตอบกลับในทันใด "ดิฉันก็ซื้อบัตรเเล้วเหมือนกันค่ะ" เเล้วเเกก็ทำหน้ามึนๆ เเล้วขึ้นไปนั่งต่อ
สุดท้ายเจ้าหน้าที่ต้องมาชี้เเจงว่า บัตรคุณมันสีเเดง ยังไม่ถึงคิว ขอให้ลงมาก่อน อะไรประมาณนั้น สุดท้ายก็เลยยอมลง
(เราว่าเเกอาจจะมาจากต่างประเทศมั๊ง ไม่ได้ประชดนะอันนี้ เเกคงไม่เคยขึ้นจริงๆ ลูกสาวก็ดูเป็นลูกครึ่งด้วย ^^)
รออีกประมาณยี่สิบนาที เเละเเล้วรถของเราก็มาค่ะ
เจ้าหน้าที่ก็ประกาศเรียกตามระเบียบการ "บัตรสีเเดงขึ้นรถค่าาาา"
คือเราคิดไว้เเล้วว่าป้าคนเดิมต้องรีบจูงมือลูกสาวไปรอจ่อที่ประตูรถเเน่นอน
เเล้วก็จริงค่ะ เเต่ยิ่งไปกว่านั้น! สิ่งที่เราไม่คาดคิด...ก็เกิดขึ้น เพราะนอกจากสองเเม่ลูกเเล้ว ยังมีป้าๆๆๆ ที่เราไม่ได้สังเกต วิ่งไปจ่อที่ประตูรถเช่นกัน
(คือวิ่งจริงๆ ค่ะ ประมาณว่าเเย่งกันไปจ่อ นึกออกไหมคะ) เราก็เดินงงๆ ไปรอบ้าง เราคิดในใจว่าคือซื้อตั๋วเเล้วนะ กลัวไม่ได้ขึ้นกันหรือไงก็ไม่รู้
ยังไม่จบค่ะ! เพราะยังมีป้าอีกหนึ่งคนที่เหมือนเพิ่งจะรู้สึกตัวว่ารถมาถึงเเล้ว เเกรีบวิ่ง 4x100 เเล้วก็ใช้สกิลเบียด!!! ตอนนั้นเราตกใจมากปนกับเริ่มรู้สึกหงุดหงิดเเละ เเกเบียดคนนับสิบไปจนถึงหน้าประตูจนได้
ส่วนป้าที่ไปก่อนหน้านั้นเขาทำอะไรกันล่ะคะ ก็งัดไงคะ - -* งัดประตูรถตู้! คือหวังจะเปิดประตูเพื่อจองที่นั่ง อันนี้เราขำค่ะ เพราะพวกเเกงัดกันนานมาก เเต่งัดกันไม่ออก เปิดประตูไม่ได้ 55555555+ (เหมือนคนขับยังไม่ได้ปลดล็อกให้สักประตู)
ระหว่างนั้นเราคิดในใจ ถ้าเปิดได้ขอนั่งหน้าเเล้วกัน ข้างๆ คนขับน่ะ จะได้ไม่ต้องเเย่งที่กับใคร เพราะปกติไม่ค่อยจะมีคนนั่งเท่าไร ไม่วุ่นวายดี
เเละเเล้วประตูก็เปิดได้ค่ะ เท่านั้นเเหละ เรานี่ยืนสตั๊นเลย เพราะที่ๆ เราหมายปองเอาไว้ กลับมีชายวัยสัก 30 ท่าจะได้ เเกเปิดได้ปุ๊บก็กระโดดมั๊บขึ้นไปนั่ง! เเล้วปิดประตูปั้ง!! นั่งสบายใจเฉิบไปเเละ โอเค ที่อื่นก็ได้ - -*
จากนั้นป้าที่วิ่ง 4x100 มาก็ใช้สกิลวงเเขนสวิงกระเป๋าเเหมะลงที่นั่งนอกสุดของเบาะเเฝดสาม ป้าคนหนึ่งเบียดเข้าไปนั่งในสุดของเบาะเเฝดสาม
ต่อมาคู่เเม่ลูกเข้าไปนั่งที่เบาะเเฝดสองถัดไป เเละวางกระเป๋าไว้ที่เบาะติดประตู
ป้าอีกสองคนเหมือนมาเป็นคู่ คนหนึ่งวิ่งขึ้นนั่งตรงกลางของเบาะเเฝดสาม(เเบบ ฉันจะนั่งตรงนี้อะ)คู่หูเดินตามไปก็ต้องเเห้วเพราะถูกทิ้งไว้กลางทาง
เเละจังหวะนั้นเรากำลังจะขึ้นตามไปนึกออกไหมค่ะ เเต่ป้าที่ถูกทิ้งไว้กลางทางเเกอ้าเเขนจับเบาะที่ติดประตูไว้เหมือนกันเราอะ เเล้วเเกก็หมุนตัว 360 องศาเเล้วพลวดเข้าตัดหน้าเราเข้ารถด้านในไปค่ะ สุดท้ายเราก็ได้นั่งข้างๆ เเกที่เบาะเเฝดถัดมา - -* เพราะที่อื่นก็เต็มหมดละค่ะ
เรานี่นั่งเเล้วเอาหูฟังอุดหูฟังเพลงเเล้วหลับตาเลยค่ะ เพราะป้าข้างๆ จะคอยชะเง้อมองคู่หูที่อยู่ถัดจากข้างหน้าไปตลอดเวลา สะกิดบ้างไรบ้าง(ข้ามหัวสองเเม่ลูกข้างหน้าอีกที) หลังๆ เเกก็ยกเท้าขึ้นมาเอายาหม่องนวดอีก กลิ่นเเบบ...ก็นะ ยาหม่อง - -*
เเล้วเหมือนเเกคงจะเหงามากจริงๆ ในใจเเกคงภาวนาให้คนข้างๆ คู่หูลงเร็วๆ เพราะทันทีที่ว่างปุ๊บ เเกนี่รีบพรวดไปนั่งลั๊ลล๊ากับคู่หูสบายใจเฉิบเลย
สรุปเราซื้อตั๋วคนเเรก เเต่ได้ขึ้นเกือบคนสุดท้ายเลย เราพูดตรงๆ ว่าเซ็งมาก
ในหัวนี่คิดอยู่ตลอดเวลาเลยว่า ทำไมไม่จัดให้ขึ้นตามเลขบัตรไปเลย เเฟร์ๆ เฮ้อ!
เเต่คิดเเล้วก็ขำดีค่ะ เป็นประสบการณ์เฮฮาดีเหมือนกัน ^^
"รถตู้เฮฮา" มาเเชร์ประสบการณ์การขึ้นรถตู้กันดีกว่าค่ะ
ไม่นานรถตู้คันหนึ่งก็มาจอดเทียบท่า เจ้าหน้าที่ขายตั๋วก็ตะโกนเรียกผู้โดนสารทันที "บัตรสีเขียวขึ้นรถค่า"
เราก็คิดว่าอ๋อ คงเป็นคิวก่อนหน้า ไม่เป็นไร รอต่อไป
เเต่เราก็ต้องฉงนกับป้าคนหนึ่ง ที่ถือบัตรสีเเดงเหมือนเราสามใบ เพราะเเกรีบวิ่งจู๊ดดด!! กระโดดเอากระเป๋าขึ้นไปจองบนรถ เราก็รู้เเละ ว่าป้าเเกต้องขึ้นผิดเเน่ๆ (จริงๆ เเกมากับลูกสาวเเละอีกใบคือซื้อจองไว้วางกระเป๋า)
เเน่นอนว่าพอเเกขึ้น คนที่ถือบัตรสีเขียวอีก 3 คน ก็คงขึ้นไม่ได้ เจ้าหน้าที่เลยต้องตะโกนบอกไป "รถคันนี้บัตรสีเขียวนะคะ สีอื่นลงมาก่อน"
เเละป้าก็ตอบกลับในทันใด "ดิฉันก็ซื้อบัตรเเล้วเหมือนกันค่ะ" เเล้วเเกก็ทำหน้ามึนๆ เเล้วขึ้นไปนั่งต่อ
สุดท้ายเจ้าหน้าที่ต้องมาชี้เเจงว่า บัตรคุณมันสีเเดง ยังไม่ถึงคิว ขอให้ลงมาก่อน อะไรประมาณนั้น สุดท้ายก็เลยยอมลง
(เราว่าเเกอาจจะมาจากต่างประเทศมั๊ง ไม่ได้ประชดนะอันนี้ เเกคงไม่เคยขึ้นจริงๆ ลูกสาวก็ดูเป็นลูกครึ่งด้วย ^^)
รออีกประมาณยี่สิบนาที เเละเเล้วรถของเราก็มาค่ะ
เจ้าหน้าที่ก็ประกาศเรียกตามระเบียบการ "บัตรสีเเดงขึ้นรถค่าาาา"
คือเราคิดไว้เเล้วว่าป้าคนเดิมต้องรีบจูงมือลูกสาวไปรอจ่อที่ประตูรถเเน่นอน
เเล้วก็จริงค่ะ เเต่ยิ่งไปกว่านั้น! สิ่งที่เราไม่คาดคิด...ก็เกิดขึ้น เพราะนอกจากสองเเม่ลูกเเล้ว ยังมีป้าๆๆๆ ที่เราไม่ได้สังเกต วิ่งไปจ่อที่ประตูรถเช่นกัน
(คือวิ่งจริงๆ ค่ะ ประมาณว่าเเย่งกันไปจ่อ นึกออกไหมคะ) เราก็เดินงงๆ ไปรอบ้าง เราคิดในใจว่าคือซื้อตั๋วเเล้วนะ กลัวไม่ได้ขึ้นกันหรือไงก็ไม่รู้
ยังไม่จบค่ะ! เพราะยังมีป้าอีกหนึ่งคนที่เหมือนเพิ่งจะรู้สึกตัวว่ารถมาถึงเเล้ว เเกรีบวิ่ง 4x100 เเล้วก็ใช้สกิลเบียด!!! ตอนนั้นเราตกใจมากปนกับเริ่มรู้สึกหงุดหงิดเเละ เเกเบียดคนนับสิบไปจนถึงหน้าประตูจนได้
ส่วนป้าที่ไปก่อนหน้านั้นเขาทำอะไรกันล่ะคะ ก็งัดไงคะ - -* งัดประตูรถตู้! คือหวังจะเปิดประตูเพื่อจองที่นั่ง อันนี้เราขำค่ะ เพราะพวกเเกงัดกันนานมาก เเต่งัดกันไม่ออก เปิดประตูไม่ได้ 55555555+ (เหมือนคนขับยังไม่ได้ปลดล็อกให้สักประตู)
ระหว่างนั้นเราคิดในใจ ถ้าเปิดได้ขอนั่งหน้าเเล้วกัน ข้างๆ คนขับน่ะ จะได้ไม่ต้องเเย่งที่กับใคร เพราะปกติไม่ค่อยจะมีคนนั่งเท่าไร ไม่วุ่นวายดี
เเละเเล้วประตูก็เปิดได้ค่ะ เท่านั้นเเหละ เรานี่ยืนสตั๊นเลย เพราะที่ๆ เราหมายปองเอาไว้ กลับมีชายวัยสัก 30 ท่าจะได้ เเกเปิดได้ปุ๊บก็กระโดดมั๊บขึ้นไปนั่ง! เเล้วปิดประตูปั้ง!! นั่งสบายใจเฉิบไปเเละ โอเค ที่อื่นก็ได้ - -*
จากนั้นป้าที่วิ่ง 4x100 มาก็ใช้สกิลวงเเขนสวิงกระเป๋าเเหมะลงที่นั่งนอกสุดของเบาะเเฝดสาม ป้าคนหนึ่งเบียดเข้าไปนั่งในสุดของเบาะเเฝดสาม
ต่อมาคู่เเม่ลูกเข้าไปนั่งที่เบาะเเฝดสองถัดไป เเละวางกระเป๋าไว้ที่เบาะติดประตู
ป้าอีกสองคนเหมือนมาเป็นคู่ คนหนึ่งวิ่งขึ้นนั่งตรงกลางของเบาะเเฝดสาม(เเบบ ฉันจะนั่งตรงนี้อะ)คู่หูเดินตามไปก็ต้องเเห้วเพราะถูกทิ้งไว้กลางทาง
เเละจังหวะนั้นเรากำลังจะขึ้นตามไปนึกออกไหมค่ะ เเต่ป้าที่ถูกทิ้งไว้กลางทางเเกอ้าเเขนจับเบาะที่ติดประตูไว้เหมือนกันเราอะ เเล้วเเกก็หมุนตัว 360 องศาเเล้วพลวดเข้าตัดหน้าเราเข้ารถด้านในไปค่ะ สุดท้ายเราก็ได้นั่งข้างๆ เเกที่เบาะเเฝดถัดมา - -* เพราะที่อื่นก็เต็มหมดละค่ะ
เรานี่นั่งเเล้วเอาหูฟังอุดหูฟังเพลงเเล้วหลับตาเลยค่ะ เพราะป้าข้างๆ จะคอยชะเง้อมองคู่หูที่อยู่ถัดจากข้างหน้าไปตลอดเวลา สะกิดบ้างไรบ้าง(ข้ามหัวสองเเม่ลูกข้างหน้าอีกที) หลังๆ เเกก็ยกเท้าขึ้นมาเอายาหม่องนวดอีก กลิ่นเเบบ...ก็นะ ยาหม่อง - -*
เเล้วเหมือนเเกคงจะเหงามากจริงๆ ในใจเเกคงภาวนาให้คนข้างๆ คู่หูลงเร็วๆ เพราะทันทีที่ว่างปุ๊บ เเกนี่รีบพรวดไปนั่งลั๊ลล๊ากับคู่หูสบายใจเฉิบเลย
สรุปเราซื้อตั๋วคนเเรก เเต่ได้ขึ้นเกือบคนสุดท้ายเลย เราพูดตรงๆ ว่าเซ็งมาก
ในหัวนี่คิดอยู่ตลอดเวลาเลยว่า ทำไมไม่จัดให้ขึ้นตามเลขบัตรไปเลย เเฟร์ๆ เฮ้อ!
เเต่คิดเเล้วก็ขำดีค่ะ เป็นประสบการณ์เฮฮาดีเหมือนกัน ^^