คุณว่าชีวิตคุณเป็นไง
เราว่าชีวิตของเราเหมือนถนนหลายสายมารวมกันอ่ะ
บางทีลุ่มๆดอนๆ ทางเรียบบ้าง(แต่ไม่ยาวนะ บางทีไม่ถึงกิโลเมตร ด้วยซ้ำ)
ถนนที่เราเดิน รวบรวมมาแล้วว่า 30สาย (กม.30ของพี่ป้างเลย )
เราเป็นเป็นเด็กบ้านนอกคนหนึ่ง บ้านนอกจริงๆ ติดภูเขาอ่ะ สมัยเด็กๆตัวเราดำปี๋ ผมแดงแจ๋ (เพราะว่าตากแดดทั้งวัน)

เราเกิดมาพร้อมยุคที่ เพลงไทยกำลังมาแรง ศรันย่ายังร้องเพลงประกอบละคร คือหัตถาฯ ทัชยังไม่เมากัญชา(ยังเท้าไฟอยู่) แร๊พเตอร์จอห์นนี่ หลุย ยังพูดไทยไม่ชัดเลย(อย่าพูดเลย ฮืม ฮืมได้ไหม) พี่กี้ อริสมันต์ยังรักเธอตลอดเวลา อาภัพด้วย พี่เป้ไฮร๊อค ยังfeat.กับเจี๊ยบพิสุทธิ์ (ซึ่งเท่ หล่อ มากมาย มหาศาล) พี่โป่งเพิ่งเปลี่ยนเป็นเดอะซัน ซึ่งก่อนหน้านี้คือ หิน เหล็ก ไฟ ใครอีก ฝันดีฝันเด่นยังมีสาวกรี๊ด พี่โดมออกอัลบั้มแรก (จะดื้อๆๆ อย่ามาห้าม ) ลิฟออยยังใส่เอวลอยเต้นอยู่เลย นุ๊กสทธิดายังถอนสายบัว เต๋าเป็นแค่บอร์ดี้การ์ด พี่เบิร์ดตอนแก่ (เพราะว่าตอนนี้พี่เบิร์ดดูเด็กกว่าตอนนั้นอีก)  คือหลายคนมาก ถ้าคิดออกตอนไหนจะมาบอกตอนนั้นนะ

เราเป็นคนนึงที่ชอบฟังเพลงมาแต่เด็ก ไม่รู้จักอินดี้หรอกตอนเด็กอ่ะ พวกโมเดิร์นด๊อก หรือพราว หรือพอส มารู้จักตอนโตละ เพราะพวกนี้ไม่ค่อยออกทีวี เพลงที่เราฟังส่วนใหญ่ก็มาจากทีวีทั้งนั้น
ชีวิตตอนเด็กเราสนุกนะ มีความสุขกับการเล่นไปวันๆ ยิงหนังสติ๊ก กระโดดน้ำคลอง เล่นในป่า หาเห็ดหาหอยไรไปเรื่อย กระโดดยาง เป่ากบ เล่นเตย เล่นพระราชา เคยป่าว สมัยนั่นเกราะเพชรเจ็ดสีกำลังดังเลย หนังจีนกำลังภายในก็มาแรง แหม่พูดแล้วมันคึก เอี้ยก้วย เซียวเล่งนึ่ง นี่ติดงอมแงม
ใครที่อายุรุ่นราวคราวเดียวกับเราน่าจะนึกออก
ไว้จะมาเล่าเรื่องเด็กบ้านนอกให้ฟังอีกนะ