เราเจอแฟนคนนี้จากการเล่น facebook เขาเคยมีแฟนที่คบกันมา4ปีทิ้ง แล้วมาเจอเรา ซึ่งเรามีเขาเป็นแฟนคนแรก...  เคยเลิกกันครั้งหนึ่งตอนใกล้จะครบรอบ 3 ปี เขาบอกเลิกเราหนีเราบล็อคช่องทางการติดต่อทุกอย่าง  เหตุผลของการเลิกลาครั้งนี้เกิดจาก  เขาบอกกับเราว่า เขาทนไม่ได้กับความงี้เง้า  เอาแต่ใจตัวเองของเรา. ซึ่งตอนคบกันเราต่างฝ่ายต่างงอน ง้อกันเป็นปกติ บวกกับเราจับได้ว่าเขาคุยกับผู้หญิงคนอื่นเยอะแยะมากมาย เขาให้เหตุผลในการคุยกับผู้หญิงคนอื่นว่า.. " แค่คุยเล่นๆ สนุก " หนึ่งในคนที่เขาคุย มีแฟนเก่าเขาซึ่งมีแฟนใหม่ไปแล้วรวมอยู่ด้วย เลิกกันครั้งนั้นเราร้องไห้ฟูมฟาย เหมือนคนไร้สติ อ้อนวอนเขาทุกอย่าง คิดแต่ว่าเราไม่ดีตรงไหน  เพราะตลอดเวลาที่คบกันเราต่างฝ่าย ต่างช่วยเหลือกันมาโดยตลอด  เขาชอบสัญญาว่า เขาจะไม่มีวันทิ้งเรา. ถ้าเรางอนเขาก็จะง้อ... เขาสัญญาถึงขั้นว่า จะแต่งงานกับเรา
ครอบครัวเขาฐานะค่อนข้างดี. แต่เรามีแค่แม่ค่อยส่งเสียเลี้ยงดูเรา อาศัยเรียนทุนผลการเรียนดี ตอนคบกันเขาไม่มีทีท่า ว่ารังเกียดเรา ตอนที่เลิกกันเพื่อนเขาก็ตกใจว่าทำไมถึงเลิกกัน. เพื่อนเราก็เช่นกัน  เพราะคู่เราดูรักกันดูเหมือนจะไปด้วยกันได้ดี

หลังจากเลิกกัน เขาบล็อคเราทุกอย่าง เราอาศัยเฟสเพื่อนคอยตามส่องเขา. ข้อความที่เขาโพสดูเหมือนจะไม่แคร์ความรู้สึกของเราเลย  ประกาศหาสาว  มีข้อความที่แสดงถึงว่าการเลิกราครั้งนี้ เป็นเพราะเขาทนความงี้เง้า น่ารำคาญของเราไม่ไหว  ในขณะที่เราได้แต่ร้องไห้ฟูมฟาย  บ้าๆบอไปวันๆ

เขาหายไปประมาณ 1 เดือน จากนั้น..... เขาก็ทักไลน์เรามา  เขาบอกกับเราว่า ตอนนี้มีปัญหา ต้องการความช่วยเหลือ.  ตอนนั้นเราดีใจมากที่เขายังไม่ลืมเรา  เราขับรถมารับเราที่บ้าน  ตอนนั้นเขามีแผลเต็มตัวเลย เนื่องจากไปทำกิจกรรมอย่างหนึ่งที่มอ.  เราดูแลล้างแผลให้เขา  จากนั้นเราก็น้ำตาไหล  เขาก็น้ำตาไหล  เขาพูดถึงเรื่องราวในวันที่เขาทิ้งเราไป เขาร้องไห้บอกว่าเรื่องทั้งหมดเขาเป็นคนผิด  เวลาเขาเดือดร้อนหรือมีปัญหาอะไรก็มีแต่เรานี่แหละ ที่ดูเป็นห่วงเขา  คอยช่วยเหลือเขาตลอด เขาจับมือเราแน่นมาก พูดขอโทษ  ในตอนนั้นเราก็น้ำตาไหลนะ  เพราะที่เขาทิ้งให้เราอยู่คนเดียวมันทรมานมาก  เขาโอกาสกลับมาเริ่มต้นใหม่กับเรา  เราบอกกับเขาว่า... เรางี้เง้านะ  เธอจะรับได้หรอ  เขาตอบกลับมาว่า... ครั้งนี้จะไม่เหมือนเดิม  เขาจะพยายามทำตัวให้ดีขึ้น  เขาจะง้อถ้าเรางอน  เขาสัญญากับเราว่าถ้ากลับมาคบกันครั้งนี้เขาจะไม่มีวันทิ้งเรา.  เราก็ตกลงกลับมาคบกันเหมือนเดิม

หลังจากที่เรากลับมาคบกัน... เขาทำให้เห็นว่า เขาปรับปรุงตัวเองดีขึ้น  สนใจเรามากขึ้น  อยู่ด้วยกันบ่อยขึ้น  ไปไหนไปกัน  ช่วงเวลาในขณะนั้นมันทำให้เราเชื่อมั่น  ว่าเขาคงไม่มีวันทิ้งเราอีกแล้วล่ะ

ตอนกลับมาคบกัน  ส่วนมากจะเป็นเราที่งี้เง้าในเรื่องที่อยากเจอเขา  ให้เขามารับไปกินข้าวดูหนัง  บางครั้งเขามาไม่ได้ก็มีนอยด์บ้างแต่พอเขาง้อก็หาย  ชีวิตช่วงนี้เราแฮปปี้มากแต่ก็มีบ้างที่งอนกันง้อกันนะ  พักหลังๆเรามีเรื่องเครียดที่มอ.  เครียดจากที่มีปัญหากับที่ทำงานพิเศษ มีหงุดหงิด มีงอแงใส่เขา  แต่เขาก็ปลอบเราทุกครั้งเหมือนเข้าใจเราไม้ได้ว่าอะไรเรา  คอยอยู่ข้างๆเราตลอดช่วยเราคิด ช่วยเหลือเราต่างๆมากมาย  

เราเรียนปี4 ที่ม.เอกชนแห่งหนึ่ง อาศัยเรียนทุน เราทำงานไปด้วยเรียนด้วย  งานที่เราทำจะทำเฉพาะเสาร์อาทิตย์  ตอนที่เราทำงานพิเศษช่วงนั้นเราจะไม่ค่อยได้เจอกัน. หรือเจอกันบ้างหลังเราเลิกงานเขามารับไปกินข้าวดูหนัง  ต่อมาเรามีปัญหากับที่ทำงานเราเลยไม่ได้ไปทำงาน  เราเครียดมากเพราะถ้าไม่มีงานก็จะไม่เงิน  ตอนนั้นก็มีแต่เขานี่แหละที่คอยปลอบคอยช่วยเหลือเรา

ช่วงหลังๆนี่เรางอแงมาก เราเป็นคนคิดมาก เห็นเขาหายๆไป. ไม่ทักมาคุย. ไม่โทรมาคุยก็ยิ่งน้อยใจ  เวลาคิดถึงเขาอยากเจอเขา  แต่เขามาเจอไม่ได้ ก็จะแค่นอยด์ พอเขาง้อนิดง้อหน่อยเราก็จะหาย เขาไม่มีเวลาให้เพราะเขาขายของที่บ้านส่วนมากเราจะเจอกันเกือบๆทุกวันอาทิตย์  บางครั้งเขาก็ชวนเราไปช่วยขายของที่บ้านเขา  

พักหลังๆ ที่เราไม่ได้ทำงานพิเศษแล้ว. เราตกลงกันว่าจะช่วยกันทำขนมขายเพราะเขาอยากช่วยให่เรามีรายได้ เราเปิดเทอมแล้ว แต่มอ.เขายังไม่เปิดอาศัยช่วงเวลาหลังเลิกเรียน  หลังเขาปิดร้านพากันไปซื้อของเพื่อมาทำขนมขาย  ขนมเราขายดีมาก มีคนติดใจเยอะ เราเอาขนมส่วนหนึ่งไปขายที่มอ ดูเหมือนทุกอย่างจะราบรื่น  แต่ช่วงเวลาแห่งความสุขของเรามันสั้นเหลือเกิน.

วันที่เราไม่คิดไม่ฝันว่าจะเกิดขึ้นมันก็เกิดขึ้น !!  เรางอแง คิดถึงเขาอยากเจอเขาแต่เขาไม่ว่าง  มาเจอเราไม่ได้แต่ทุกๆครั้งมันจะหาย และจบลงด้วยดีโดยการง้อเรา  แต่ครั้งนี้มันไม่ใช่ เขาไม่ง้อเราอีกแล้ว  เขาไม่คุยกับเราบล็อคเบอร์เรา เขาหายไปดื้อๆ  ให้แค่เหตุผลกับเราว่า  ... เค้าหมดใจกับเราแล้ว  มันเจ็บปวดมากสำหรับเรา😖

** กระทู้นี้เราแค่อยากมาระบาย  เป็นการตั้งกระทู้ครั้งแรกของเรา **

ตอนนี้เราเคว้งคว้าง   ไปไม่ถูก  มันท้อแท้ไปหมด...