ย้อนกลับไป เมื่อประมาณเกือบ 16 ปีก่อน




อาโกวผมได้ซื้อลูกสุนัขมา 1 ตัว
มาเลี้ยงแทน ฟูฟู สุนัขพุดเพิ้ลสีดำตัวเก่า

ที่เลี้ยงได้ไม่นาน เจ้าของก็ขอคืนกลับไป



สุนัขตัวใหม่นี้ เป็นพันธุ์ ชิสุผสมกับพุดเดิ้ล
น้องชายผมตั้งชื่อให้มันว่า คุ๊กกี้
อาจจะเพราะว่าตอนนั้นน้องผมยังเด็ก
ยังไม่ค่อยรู้เรื่องราวมากนัก รู้แค่เพียงว่า


ตัวมันออกสีครีม น้ำตาล คล้ายๆกับ ขนมคุ๊กกี้

ก็เลยตั้งชื่อมันว่า คุ๊กกี้
ผม น้องชายผม อาโกว และ คนอื่นๆในครอบครัว
เลี้ยงดูมันตั้งแต่เล็ก ตั้งแต่มันยังเดินเองไม่เป็น

คอยปอนน้ำ ป้อนนม สอนให้มันเดิน สอนให้มันวิ่ง
สอนให้มันขับถ่ายเป็นที่
ทุกครั้งที่มีการย้ายบ้าน ไม่ว่าจะหลังไหนๆ
เราจะเอามันตามไปด้วยทุกครั้ง



สมัยนั้น อากงผมยังอยู่
อากงค่อนข้างที่จะรักมันพอดู
ตื่นนอนก็ลูบหัวมัน ลูบตัวมัน กินข้าวก็คอยหยิบเอากับข้าว
ไปแบ่งให้มันกิน

คนมันไม่เคยเลี้ยงน้อ


พอได้เลี้ยงมันแต่เล็ก ได้ดูมันค่อยๆเจริญเติบโต บวกกับความน่ารักของมัน
ภายในบ้านของเรา ก็อดที่จะรู้สึกรัก รู้สึกผูกพันกับมันไม่ได้
จนเวลาล่วงเลยผ่านไป


อากงผมเสีย

แน่นอนทุกคนในบ้านเสียใจ ไม่เว้นแม้แต่คุ๊กกี้เอง
ที่นอนของมัน อยู่ใกล้กับเตียงของอากง
หลายวันมากๆ ที่มันนอนซม อยู่ใต้เตียง
และ บางทีก็เห่า ก็หอน ที่ประตูหน้าบ้าน ทั้งๆที่มันไม่เคยทำ

เหมือนจะเห็นอะไร ในสิ่งที่เรามองไม่เห็น
ซึ่งมันก็ไม่รู้เรื่องหรอก ว่าทำไมอากงผม ถึงหายไป ไม่กลับมา

มันทำได้เพียงนั่งคอย นอนคอย อยู่ที่เดิมของมัน พื้นที่ของมัน
แค่นั้น... นั่นคือสิ่งที่มันทำได้ แสดงออกได้
ต่อคนที่มันรัก





คุ๊กกี้เป็นทั้งจอมซน จอมดื้อ ตัวน่ารำคาญ ฯลฯ
ที่ยากจะหาตัวจับยาก ถ้าเทียบกับสุนัขตัวอื่นๆ
มันแทบจะไม่ค่อยได้ออกจากบ้าน
เวลามีใครแปลกหน้าผ่านเข้ามา เช่น ญาติพี่น้อง คนส่งแก๊ส
มันก็จะเห่า เห่าอยู่นั่นแหล่ะ จนมันเหนื่อย มันก็จะหยุดไปเอง



หลายครั้ง ที่อาโกวผม
กวาดบ้าน ถูบ้าน มันก็จะนอนแอ้งแม้งอยู่กลางบ้าน
อาโกวต้องตะคอกมัน ดุมัน ให้มันหลบไปนอนดีดี

ก็มีบ้างที่ไป และ ไม่ไป


ถ้ามันไม่ไป อาโกวก็จะต้องอุ้มมันไปนอนเอง




คุ๊กกี้มันมีแม่ด้วยนะ
แม่มันก็คือ อาโกวที่ซื้อมันมาเลี้ยงเนี่ยแหล่ะ
แม่ที่คอยจับมันอาบน้ำ ตกแต่งขน พามันไปหาหมอ
สวมเสื้อให้เวลามันหนาว คอยปลอบใจมัน โอ๋ๆมันเวลาฟ้าร้อง
คอยป้อนข้าว ป้อนน้ำทุกมื้อ ทั้งก่อนออก และ หลังออกไปขายของ
ถ้าเทียบความรักที่มันมี มันคงมีให้กับแม่ของมัน

เป็นที่หนึ่งแน่นอน อย่างไม่ต้องสงสัย





เมื่ออาทิตย์ที่ผ่านมา
มันเอาแต่นอน ข้าวปลาไม่กิน น้ำไม่กิน
และ ไม่กระปรี้กระเปร่าเหมือนเดิม มันเริ่มมีอาการชัก
แขน ขา คอ ทั้งตัว แข็ง และ เกร็งไปหมด
ควบคุมกล้ามเนื้อไม่ได้ ทำให้มันฉี่เรี่ยราด ร้องโหยหวนอย่างทรมาณ

จนเมื่อวานซืน ผมและอาโกวอีกคน จึงพามันไปหาหมอ



ที่โรงพยาบาลสัตว์เล็กจุฬา
เพราะทนเห็นมันเป็นแบบนี้ไม่ไหว สงสารมันมาก ร้องไห้ใหญ่เลย
ในใจก็คิดไว้แล้ว ว่ามันคงอยู่ได้อีกไม่นาน
แต่ก็อยากที่จะรักษามันเท่าที่จะทำได้

หมอบอกว่า มันแก่แล้ว มีอาการบวมทางสมอง และ ลิ้นหัวใจรั่ว
นอกนั้น ชีพจร ความดันปกติ สุขภาพแข็งแรงดี
แม้มันจะแก่มาก อายุเกิน 100 ปี (ถ้าเทียบกับคน) แล้วก็ตาม

ช่วงเวลาที่อยู่ในโรงพยาบาล มันเอาแต่ร้อง นอนซม



มองหาผม และ อาโกวตลอดทุกครั้งที่ไปเข้าห้องน้ำ
พบหมอ หรือ มองไม่เห็นผมในสายตา
มันสู้นะ มันสู้มากๆ ชักไปหลายรอบในโรงพยาบาล
เหมือนมันจะไปหลายรอบแล้ว แต่มันก็ทนมาได้
ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม

ใครเล่นหัวมัน ลูบตัวมัน วันนี้มันไม่เห่าเลย ให้ลูบ ให้เล่นแต่โดยดี
อาจจะเพราะมันไม่มีแรงอีกแล้ว...

ให้น้ำเกลือ และ ยาจนครบ 4 ชั่วโมง
ก็พามันกลับมาที่บ้าน ปล่อยมันนอนไว้เหมือนเดิม
ผมเรียกมันมา มันก็พยายามเดินมาหาผมนะ



ลากขาหลัง เดินเซ ค่อยๆมาหาผม
ให้ผมลูบหัว ตอนนั้นผมเองกลั้นใจไม่ให้ร้องไห้ไม่อยู่จริงๆ
แม้กระทั่งตอนนี้



มันนอน นอน และ นอน
จนเวลาที่แม่ของมันกลับมา
ตอนนั้นมันพยายามเดิน พยายามคลาน
พยายามลากสังขารตัวเองอย่างมาก
ที่จะไปนอนบนตักแม่ ด้วยลมหายใจแผ่วเบา

แม่มันก็ร้องไห้ หยิบข้าวมาป้อนมัน
แต่แค่คำเดียว แค่คำเดียวจริงๆ หลังจากที่ข้าวเข้าปาก
มันก็ร้อง ชัก ชักแรงมากๆ ไม่เกิน 5 นาที คอมันก็พับ
จากไปอย่างไม่มีวันกลับ ในอ้อมกอดของแม่ บุคคลที่มันรักที่สุด



เพราะแบบนี้นี่เอง
ที่มันพยายามร้องงอแง อยากกลับบ้าน ตลอดที่อยู่โรงพยาบาล
เพราะแบบนี้นี่เอง
ที่มันอดทนฝืนสู้ เพื่อที่อยากจะได้กลับไปเจอแม่มันอีกครั้ง
เป็นครั้งสุดท้าย



เพราะ แม่คือคนสุดท้าย ที่มันอยากตาย และ จากไป ภายในอ้อมกอด...
ผมรักแม่นะ ผมรอคอยแม่มาตลอดทั้งวัน
ผมอยากเจอแม่มากที่สุด
ผมเจ็บจัง ใครก็ไม่รู้ เอาเข็มมาทิ่มแทงแขนผม ปล่อยให้ผมนอนหนาว

นอนตากแอร์ตั้งหลายชั่วโมง
ทำไมแม่ไม่อยู่กับผม ผมอยากอยู่กับแม่ ผมอยากให้แม่ลูบหัวผม
ป้อนข้าวผม เหมือนทุกที แม้ครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้าย...





ต่อจากนี้ไป
คงไม่มีอีกแล้วสินะ
คุ๊กกี้ ผู้เป็นที่รักของใครหลายคน
เป็นทั้งจอมดื้อ จอมซน ของทุกคนในครอบครัว

ไม่คิดเหมือนกัน ว่าจากที่เคยป้อนข้าวมันตอนเล็ก
จะได้กลับมาป้อนข้าวมันอีก ในยามที่มันแก่ ไม่มีแรง

ทุกคนดูแล รักษาอย่างเต็มที่แล้ว


และ คุ๊กกี้เองก็ทำเต็มที่แล้วเช่นกัน
ที่อดทนอยู่มานานขนาดนี้ สู้ด้วยกันถึงขนาดนี้

น้องจะเป็นคนเก่ง และ น่ารัก
อยู่ในใจของทุกคนเสมอ
เพราะเป็นแบบนี้ตลอดมา และ จะเป็นแบบนี้ตลอดไป...




ด้วยรัก และ อาลัย
น้องคุ๊กกี้





แค่พอมองกลับไป ในที่ๆน้องเคยอยู่ มันก็ทนเจ็บใจจนทนไม่ไหวแล้วจริงๆ
ไม่มีอีกแล้วนะ เสียงเห่า เสียงหอน ภาพตอนกระดิกหาง
ขอบคุณที่อยู่ด้วยกันมา ขอบคุณจริงๆ ที่อยู่เป็นเพื่อนแก้เหงา
ให้กับอาม่า

พี่รักน้องเสมอนะ