สวัสดีคะ กระทู้นี้แค่อยากจะมาเขียนระบายความรู้สึก มันอัดอั้นมาก รู้สึกแย่มากๆเลยคะตอนนี้ คือ หนูแฮมสเตอร์น้อยของเราได้ตายจากไป ด้วยอายุที่มากบวกกับมีก้อนเนื้อที่เราไม่เคยรู้มาก่อนเกิดขึ้น ตอนนี้น้องได้ตายไป2วันแล้ว เราทำใจไม่ได้เลยคิดถึงเค้ามากๆ 2วันที่ผ่านมาเราร้องไห้ไม่หยุด ด้วยความที่เราผูกพันธ์กับเค้ามากๆ ตลอดระยะเวลาเกือบ5ปีที่มีเค้าอยู่ในชีวิตเรา มันเป็นอะไรที่เราไม่นึกไม่ฝันมาก่อนว่าจะมีวันนี้ ภาพอาการก่อนน้องตายเป็นอะไรที่เราจำติดตามาก เค้าทรมานมากๆก่อนตาย อยู่ๆน้องก็ไม่กินอาหารและน้ำ คือทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมากๆจนตอนนี้เราก็ไม่รู้ว่าทำไมน้องถึงเกิดอาการขึ้นมาหนักขนาดนั้น เเต่เราก็ได้พาน้องไปหาหมอหลังจากเค้าไม่กินอะไรเลย1วัน หมอได้แต่บอกว่าให้ทำใจไว้เลยเพราะน้องอาการหนักมาก แล้วน้องก็เริ่มท้องเสียถ่ายเหลวออกมา เค้าอ่อนแรงมาก และหมอก็จับตรงใต้ท้องของน้องบอกว่ามีก่อนเนื้อขนาดใหญ่พอสมควร(แต่คือถ้าไม่จับดูด้วยตาเปล่าก็จะไม่รู้เลยนะคะ) หลังจากนั้นน้องเริ่มอาการหนักขึ้นเรื่อยๆ จนต้องหายใจทางปาก น้องหายใจทางปากมาเป็นเวลาหนึ่งวันกว่าๆ มันเป็นอะไรที่น่าสงสารและดูทรมานมากๆเลยคะ แต่น้องก็ฮึดสู้ ต่อสู้จนวาระสุดท้ายของชีวิต ช่วงเวลานั้นเราสงสารเค้ามากๆ จากที่มีความหวังว่าน้องจะรอดเพราะเราก็กำลังจะกลับกทม.อีกไม่กี่วัน กะว่าจะพาน้องไปรพ.สัตว์เล็กเฉพาะทาง แต่อาการน้องก็ทรุดหนักลงเร็วมากๆ แล้วน้องก็ทนทรมานอยู่3วันก็จากไป ตลอดเวลาที่น้องป่วยเราก็อยู่กับเค้าตลอด คอยสังเกตุอาการ ป้อนยาตามหมอสั่งทุกๆ4ชม. พยายามเอาน้ำให้น้องกิน เปลี่ยนอาหารให้เค้า ตัวเราเองก็กินอะไรไม่ลง เครียดและกลัวมากๆว่าน้องจะจากไป แม้จะรู้ว่าน้องคงไม่รอดแล้วแต่เราก็ยังมีความหวัง ช่วงเวาลาตอนน้องเค้าสิ้นใจเป็นจังหวะที่เราไปเข้าห้องน้ำ คือแค่แปปเดียวเท่านั้นก็ไม่ทันดูใจเค้าซะแล้ว เราจับเค้ามากอดมาหอมร้องไห้หนักมาก ตอนนั้นคือเราคิดว่ามันไม่จริงใช่มั้ย พยายามสงบสติอารมณ์ดูช่วงท้องน้องอย่างตั้งใจว่ามีการขยับอีกมั้ยแต่ก็ไม่น้องได้จากไปแล้ว ความรู้สึกของเราอาจจะดูว่าเว่อร์ไปหรือเปล่าก็ไม่รู้ แต่เรารักและผูกพันธ์กับเค้ามากจริงๆคะ เค้าเป็นหนูที่น่ารักมากๆ เชื่องมากๆ กินทุกอย่างได้หมดไม่เลือกกินเลย ไม่เคยกัดเราเลยเวลาเราเอาเค้ามาเล่น ทุกครั้งที่เค้าไม่สบายแล้วเราจะพาเค้าไปหาหมอตลอด เค้าจะกินยาทุกครั้งไม่เคยป้อนยากเลย เราเลี้ยงเค้าตั้งแต่ช่วงมัธยมจนเราเข้าเรียนมหาลัยในกทม.เราก็เอาน้องไปด้วย เราไปไหนมาไหนคือจะเอาน้องไปด้วยตลอด ตอนเรามาเรียนกทม.เราก็นั่งรถไฟกลับบ้านทุกครั้งเพื่อจะได้พาเค้ากลับบ้านด้วย คือเรายอมลำบากเพื่อเค้า เพระาเรารักเค้ามาก เราทำใจไม่ได้เลยกับเหตุการณ์นี้ รู้สึกเสียสูญไปเลยคะ มันรู้สึกช็อคบอกไม่ถูกเลย มันเกิดขึ้นเร็วมากๆจนเราตั้งตัวไม่ทันเลย ในใจเราก็คิดว่าเค้าไปสบายแล้วไม่ต้องทรมานแล้ว แต่ตอนนี้คือเราเองที่ทรมาน คิดถึงเค้าตลอดเวลา เดินไปดูหลุมที่ฝังเค้าบ่อยมาก ไปคุยไปร้องไห้ไปบอกฝันดี ตอนนี้เราจิตตกมาก รู้สึกจุกเจ็บบอกไม่ถูกเลยคะ ฝากเพื่อนๆทุกคนที่เลี้ยงสัตว์นะคะ รักเค้าให้มากๆ ดูแลเค้าให้ดีที่สุด อย่าละเลยแม้สัตว์ตัวนั้นจะเป็นสัตว์ตัวเล็กๆ เมื่อเค้าตายไปอย่างน้อยนอกจากความเสียใจที่มากมายขนาดนี้ แต่ยังไงตอนที่เค้ามีชีวิตอยู่เราก็ได้ดูแลเค้าดีที่สุดแล้ว
หลับให้สบายนะไจแอนท์ ฉันจะคิดถึงแกตลอดไป แกจะอยู่ในความทรงจำฉันและคนในครอบครัวเราเสมอ ถ้าชาติหน้ามีจริงขอให้แกมาเกิดเป็นสมาชิกในครอบครัวเราอีกนะ