เรื่องยาวหน่อยนะคะ จุดประสงค์ที่เรามาแชร์เรื่องของเราคือ เราอยากได้กำลังใจ เราอยากได้ความคิดเห็นจากเพื่อนๆ ว่าเราควรจะทำยังไงต่อไปดี เราเศร้ามากจนเราคิดอะไรแทบไม่ออก หาทางออกแทบไม่ได้ อยากจะมาขอความช่วยเหลือจากชาวพันทิปค่ะ ถ้าผิดพลาดยังไง ขอโทษดเวยนะคะ กระทู้แรกค่ะ
สวัสดีค่ะ เราเพิ่งเลิกกับแฟน เมื่อคืนตอนประมาณเที่ยงคืน วันเกิดเราพอดีค่ะ ไม่ใช่การอำเล่นหรือเซอร์ไพรซ์แน่นอนค่ะ
เคยเลิกกันมาก่อนหน้านั้น เมื่อประมาณเดือนที่แล้ว ด้วยเหตุผลที่เขาบอกว่า 'มันไม่เหมือนเดิม เขายังไม่อยากมีใคร' อาจเป็นเพราะ เราต้องย้ายมาเรียนที่ต่างจังหวัดด้วยมั้งคะ แต่ก่อนที่เราจะย้ายมาเรียน เราก็ได้ถามเขาแล้ว ว่าจะคบต่อมั้ย หรือจะเลิก เราให้เวลาเขาอาทิตย์นึง เขาตัดสินใจให้คำตอบเราว่า 'คบ' เขาบอกว่า เรายังทนได้ ทำไมเขาจะทนไม่ได้ แต่พอเรามาต่างจังหวัดได้ไม่ถึงหนึ่งสัปดาห์ เขาก็ขอเลิกเรา ..เสียใจค่ะ ไหนบอกว่าจะสู้ จะทนไปด้วยกัน แต่เราก็เข้าใจ รักระยะไกลนี่นา แต่ไวไปมั้ย ยังไม่ถึงหนึ่งอาทิตย์เลยด้วยซ้ำ ทั้งๆที่คืนก่อนหน้านั้น ก็ยังบอกรัก บอกอยู่ด้วยกันนานๆอยู่เลย เราทำตัวไร้ค่ามาก เรากลับไปง้อเขา เราทำเกินไปจริงๆ แต่เพราะเรารัก หรือหลงอะไรก็แล้วแต่ เราไม่สนอะไรเลยทั้งนั้น เรากลับไปง้อเขา เขาไม่ใยดีกับเราเลย เขาบอกว่า เขาเบื่อ เขาอึดอัด เขายังไม่อยากมีใคร เราก็ยอมรับ ว่าเราคงทำตัวหน้าเบื่อ ทำให้เขาอึดอัด แค่เราหวง เราเป็นห่วง ผิดด้วยหรอ? เรามีสิทธิ์ที่จะหวงจะห่วงไม่ใช่หรอ ..เราแค่โทรตามเขาเวลาเขาหายไป เราแค่สอนเขาเวลาเขาทำผิด เราแค่หวงเขา เวลาเขาแอบคุยกับผู้หญิงคนอื่น เราแค่งอนเขา เวลาเขาไม่สนใจ เอาแต่ไปเที่ยว กินเหล้ากับเพื่อน จนลืมสนใจเรา แต่เราก็หายงอนเองเกือบตลอด เพราะเขาแทบจะไม่เคยง้อเราเลย เราแค่พยายามให้เขาเลิกบุหรี่ เพราะเราอยากอยู่กับเขานานๆ แต่ เรายอมรับ เรางี่เง่า เรางอแง เราเยอะ แต่เราเป็นพวกโกรธง่าย งอนง่ายหายง่ายด้วยเหมือนกัน เราเป็นพวกชอบให้ง้อ แต่พอเราคบกับเขา เราต้องง้อตลอด ไม่ว่าเราผิดหรือถูก เราก็ยอมง้อค่ะ เพราะเราไม่อยากเสียเขาไป แต่ถึงเราจะนิสัยเยอะยังไง เราก็ไม่เคยนอกใจเขาเลยสักครั้ง กลับกัน เขาทำบ่อยมาก แต่เราก็ยังให้โอกาสเขาตลอด ครั้งนั้นที่เรากลับไปง้อ ขอคืนดี ขอโอกาสจากเขา เขาไม่ให้โอกาสเราเลย จนเราพยายามทำใจ กลับมาต่างจังหวัด งดโซเชียล แล้วจู่ๆ เขาก็โทรมา ถามสารทุกข์สุขดิบเรา แล้วบอกว่าคิดถึง เราใจอ่อนค่ะ ก็ยอมคุยกับเขา ดีใจมาก ที่เขาโทรมา คิดถึงเรา คุยมาสักพัก ก็เริ่มกลับมาเป็นเหมือนเดิม คือเริ่มมีบอกรักกัน แต่ไม่ได้อยู่ในสถานะแฟน จนมีอยู่ช่วงนึง เรามีธุระจำเป็น ไม่สามารถติดต่อเขาได้ ประมาณสามวัน แต่ในระหว่างสามวันนั้น เขาก็ไม่ได้ติดต่อมาหาเราเหมือนกัน พอวันที่สี่ เราตัดสินใจเปิดเฟสจากที่ไม่เปิดมานาน เข้าไปส่องเฟสเขา ..เขาขึ้นสถานะกับผู้หญิงคนนึงเรียบร้อยแล้วค่ะ ณ เวลานั้น เสียศูนย์มาก ยืนอยู่ถึงกับทรุดเลยค่ะ เขาคบกัน เขาบอกรักกัน เขาเอารูปคู่ลง เสียใจค่ะ แต่เสียใจน้อยกว่าช่วงแรกที่เลิกกัน เราเลยโทรไปหาเขา ทั้งๆที่เราไม่มีสิทธิ์แล้ว แต่เราเป็นห่วงเขา เพราะเขาเคยเป็นคนไม่ดีมาก่อน ไม่ได้เป็นคนเลวอย่างนั้นนะคะ คือ เขาเคยไม่เอาไหน เสพนู้นลองนั่น จนเขามาเจอเรา เราสงสารเขา พยายามทำให้เขากลับตัวกลับใจ จนเราทำสำเร็จ แล้วมันก็เลยเถิดมาเป็นความรัก ..เราโทรไปหาเขา ถามเขาว่ามีแฟนใหม่แล้วหรอ แฟนใหม่ของเธอ เธอแน่ใจแล้วนะว่าเขาดีจริง จะทนเธอได้ จะดูแลเธอได้ เขาก็อื้มๆแล้วก็วางสายไป ..เราตัดสินใจ ทำใจให้ได้ มาขนาดนี้แล้ว เขาแคร์เรามั้ย?  ทำไมเรายังแคร์เขาอยู่? เราก็พยายามไม่คิด พยายามไม่ส่อง พยายามเข้มแข็ง แต่ก็แอบนอนร้องไห้เกือบทุกคืน จนเราผ่านมันมาได้ประมาณ70% แล้วจู่ๆวันนึง เขาก็โทรเข้ามา ..เราก็รับ เราเกลียดความใจอ่อนของเรามากๆ มันทำให้เราเจ็บแล้วเจ็บอีก แต่เราก็ไม่จำ ไม่เข็ดสักที. เขาโทรเข้ามาถามสารทุกข์สุขดิบตามเคย แล้วเขาก็บอกว่าคิดถึงเรา เราบอกว่า แล้วแฟนเธอล่ะ เธอมีแฟนแล้วนะ เราสงสารแฟนเธอ เขาก็บอกว่า เขาสงสารเรามากกว่า ณ เวลานั้น เราดีใจอีกแล้วค่ะ มันทำให้เรามีหวัง เราพร้อมจะให้โอกาสเขาคนนี้เสมอ ไม่รู้ทำไม ทั้งๆที่เขาทำลายโอกาสของเราไปหลายสิบครั้งแล้ว เราไม่ชอบเป็นกิ๊ก หรือเป็นสองรองจากใคร เราก็เนียนๆไปว่า ถ้าเธอยังคบกับเขาอยู่ ก็ไม่ต้องมายุ่งกับเรา เราไม่ชอบ เขาก็บอกว่า คบกับใครก็ไม่เหมือนคบกับเรา  เราตัดสินใจพูดไปเลยตรงๆว่า ถ้าอยากคุยกับเรา ก็ไปเลิกกับเขาคนนั้นซะ แต่ถ้าเลิกไม่ได้ ก็ไม่ต้องมายุ่งกับเรา เขายอมเลิกกับแฟนใหม่คนนั้นค่ะ แล้วเราก็ใจอ่อน บวกกับดีใจที่เขากลับมา เราให้โอกาสเขาอีกแล้วค่ะ ทุกวันนี้ เรายังหวัง หวังว่าเขาจะรับรู้ เข้าใจ และเห็นถึงความรักที่ดีของเรา ที่เรามีให้เขาสักที เรากลับมาคบกันอีกรอบ ..แต่ก็ยังไม่พ้นเรื่องความงี่เง่าของเรา ตอนแรกที่กลับมาคบกันใหม่ เราพยายามไม่งี่เง่า ไม่ทำให้เขาอึดอัด เราให้โอกาสเขา ก็เหมือนกับเขาให้โอกาสเรา จากที่เมื่อก่อนไม่ค่อยให้เขาไปเที่ยวกลางคืน หรือสูบบุหรี่เลย เดี๋ยวนี้ เราตามใจเขาค่ะ ตามใจมาได้สักพัก จนเราทนไม่ไหว เราสงสารแม่เขา ที่ต้องคอยโทรตามลูก. คอยเป็นห่วงลูก รอเวลาลูกกลับบ้านอยู่ที่บ้านทุกคืน เราสงสารตัวเขาเอง ที่เขายังคิดไม่ได้ ยังทำแต่เรื่องไร้สาระ ใช้ชีวิตสนุกมากเกินไปไปวันวัน แล้วเราก็สงสารตัวเราเอง ที่เราต้องทน ทนรอที่จะได้คุยกับเขา ทนรอนอนพร้อมกันกับเขา ไม่ได้นอนที่เดียวกันนะคะ นอนคนละที่คะ แต่ที่เราต้องรอนอนพร้อมกัน เพราะ เราจะสบายใจ รับรู้ว่าเขาปลอดภัยและถึงบ้านแล้ว และเราต้องทนข่มความรู้สึก งอนเอง น้อยใจเอง แล้วก็หายเอง ..จนผ่านมาเรื่อยๆ เราทนพฤติกรรมเหล่านั้นของเขาไม่ไหว เราเลยสอนเขา ประมาณว่า จะเที่ยวทำไมทุกคืน กินเหล้าแล้วได้อะไร เอาเงินใครไปกินเหล้ารู้ตัวมั้ย ไม่สงสารตัวเอง ก็สงสารแม่บ้าง ทำนองนี้ เขาก็รับฟัง ก็พยายามลดเรื่องเที่ยวลงมานิดนึงแล้ว แต่เวลาเพื่อนเขาเช็คอินผับต่างๆ เขาจะมาบอกกับเรา ว่าอยากไป เราก็ถามเหตุผล แค่อย่างเคยค่ะ เราใจอ่อน เราก็ให้เขาไป ด้วยความที่เรากลัวเขาจะรำคาญ เราเลยบอกว่า เราจะไม่โทรหาเธอนะ แต่ให้เธอโทรมาหาเรานะ ติดต่อกันบ้าง เขาก็ครับๆ จนเวลาล่วงเลย เขาไม่โทรไม่ติดต่อ เฟสก็ออน แต่ไม่ทักเรา พอเราทักไป ก็ออฟทันที แล้วมาตอบทีหลังว่าไม่รู้ ไม่เห็น ไม่เด้ง เราเลยตัดสินใจโทรไป ก็รอสายนานเหมือนกันกว่าเขาจะรับสาย เราก็พยายามควบคุมอารมณ์ ถามทำไมรับช้า ทำไมไม่ติดต่อมา ออนเฟสทำไมไม่ทัก เขาก็ถอนหายใจแบบเฮ้อ แรงๆดังๆใส่เรา แล้วไม่พูดอะไร จนเราต้อง โอเค ขอโทษ กลับบ้านไวไว ถึงบ้านทักมาบอกด้วยนะ เราหายน้อยใจเองหมดทุกอย่าง เขาไม่ง้อ ไม่รู้สึกผิดเลย แต่เราก็ยังรักเขา ..จนเหตุการณ์มันก็ซ้ำๆ ถึงขึ้น โทรไปไม่รับ โทรไปตัดสาย เจ็บสุด โทรไปแล้วเปิดโหมดการบินใส่เรา และทำบ่อยมาก. ทำไมเราถึงรู้ ว่าเขาเปิดโหมดการบิน เพราะเราเคยถามค่ะ เราก็สอนเขา อย่าทำอีกนะ มันอย่างนู่นอย่างนี้ เขาก็ครับ เหมือนจะเข้าใจ แต่ไม่เลย เขาทำอีก.. จนมาถึงเมื่อวานตอนเย็น เราทะเลาะกัน เขาเหมือนจะรำคาญเรา เราฟังจากน้ำเสียง เราก็ ขอโทษแล้วชิงตัดสายก่อนบ้าง จากที่ผ่านมา เขาทำก่อนตลอด สักพักเขาไลน์มา ไม่ต้องโทรมาอีก เหมือนเขาโกรธ ที่เราทำแบบนั้น ..เขาชอบว่าเราเห็นแก่ตัว ชอบพิมพ์มาลอยๆว่าเบื่อ เราก็ยังซื่อบื่อรักแต่เขา แคร์แต่เขา ไม่สนโลกเลย มีคนห้ามก็ไม่ฟัง ในหัวเราเห็นแต่ความดีของเขา เพราะเขาไม่ได้เลวร้ายอะไร ความดีเขาก็มี เราบอกเขาเสมอ ถ้าเธอรักใครมากๆจริงๆสักคน เธอจะเข้าใจในสิ่งที่เราทำ ..ตกดึกของเมื่อวานประมาณสี่ห้าทุ่ม เราโทรไป เขาตัดสาย อัพรูป อัพตัส แต่ไม่ตอบเรา สักพักเปิดโหมดการบิน เราแย่มาก คือวันที่22จะวันเกิดเราอยู่แล้ว ทำไมเขาทำกับเราอย่างนี้ อีกใจนึง เจาอำเราเล่นรึเปล่านะ สักพักเขาทักมา จุดจุดจุด แค่นั้น เราพิมพ์ให้เขาไปวาได้เลย ตอบมาแค่นั้น ความจริงเราน่าจะชินได้แล้ว เพราะมันไม่ใช่ครั้งแรก แต่เราก็ไม่ชินเลยสักที เราถามทำไมไม่รับโทรศัพท์ เขาก้บอกจะคุยเฟส เราก็ถามเขาว่า ไม่อยากคุยโทรศัพท์หรอ เขาตอบ ไม่อ่ะ แล้วเขาก็เข้าเรื่องเลย เขาบอกเราเข้ากันไม่ได้ เขาชอบเที่ยวกลางคืน ชอบดื่ม ชอบแบบนั้น แต่เราไม่ชอบ ไม่ใช่ว่าเราไม่ชอบ แต่เรารู้เวลา บางครั้งเราเคยลองขอไปบ้าง แต่เขาไม่ให้เราไป เราก็ไม่ไป ..เราโง่อีกแล้วค่ะ ทำตัวไร้ค่าอีกแล้ว พยายามรั้งทุกทาง จนเขาอวยพรวันเกิด แล้วบอกให้เราเจอคนที่ดีกว่า หวังว่าจะได้คุยกันอีก ฝันดีนะ แล้วเขาก็เงียบหายไปเลยค่ะ แต่ยังออนอยู่ เราพิมพ์ข้อความไปเพื่อรั้งเขากลับมาเยอะมาก เขาไม่สนแม้แต่จะเข้ามาอ่าน จนเราหยุดเอง แล้วไปดูสถานะเฟสเขา เขาเอาออก ซึ่งแปลว่า เขาไม่ได้อำ หรือเซอไพรซ์เราแน่นอน ...ตอนนี้ เราอยู่หอคนเดียว มันเปลี่ยวใจมากๆค่ะ. ไม่มีเพื่อนใกล้ๆคอยกอดคอยปลอบ เหมือนอยู่บ้านเรา เราอยากได้กำลังใจจากเพื่อนๆในพันทิปมากค่ะ ไม่ชอบย้งไง ด่าเราได้นะคะ แต่อย่าแรวเกินนะคะ สภาพจิตใจเราไม่โอเคจริงๆ ทำไมเราต้องเอาเรื่องตัวเองมาเล่า ..เพราะเราไม่มีใครที่จะสามารถระบายและปรึกษาได้ค่ะ ยังไง ขอรบกวนพื้นที่ตรงนี้ด้วยนะคะ ขอบคุณมากค่ะ