ผมป่วยที่เค้าเรียกว่าอัมพฤกษ์ครับตั่งแต่ปีที่แล้วราว1ปีกับอีก8เดือนน่ะครับ ไม่มีอะไรมากครับแค่จำอะไรไม่ค่อยได้ จำได้เป็นบางอย่างครับ ตอนนี้เอาที่เริ่มต้นก่อนนะครับ จำอะไรได้แล้วจะมาเล่าให้ฟังอีก เรื่องคือผมมีพี่น้องรวมผม3คนพวกนี้ไม่ต้องสนใจตอนนี้เอาแค่ว่าผมมีผู้หญิงคนนึงอยู่กับผมมา ตั้งแต่อายุ25ปี คบมาแบบที่เรียกว่าแฟน ผมไม่รู้หรอกว่าเรียกว่ารักยังไง สมมติว่า ม. ส่วนตัวผมเรียก ป. บางท่านอาจสงสัยแหมเป็นโน่นเป็นนี่ทำไมยังพิมพ์ได้ ขอบอกว่าพิมพ์มือซ้ายมือเดียวครับ เพราะกว่าผมพิมพ์เสร็จก็นานพอสมควร ตอนนี้ผมอายุ32ครับ สรุปที่คบๆมาเกือบ7ปีแต่มีเลิกกันอะไรบ้างครับ เมื่อตอนนี้ที่เราคบกันก็ดูรักกันดี แต่พอตอน30ผมก็มีปัญหากับที่บ้านออกมาอยู่กับญาติ เค้าก็ยังรักผมน่ะไม่ทิ้ง ญาติผมยังบอกว่าหายากนะคนอย่างนี้ ผมรู้นะว่าเค้าน่ะรักผมมากเหมือนกัน จนมาวันนึงเค้าโทรหาผมตั้งหลายครั้งไม่ติดหลายวันเพราะผมไปทำงานกับญาติบอกตรงๆงาานไม่ดีครับแต่ไม่เกี่ยวกับยาเาพติดนะ ก่อนหน้านั้นผมก็คิดอยู่เหมือนกันว่าอาจจะต้องเลิกกับเค้า ลืมบอกก่อนหน้าที่จะเป็นอย่างนี้ก็เที่ยวบ้างอะไรบ้างเหมือนกัน มีรถขับมีเงินใช้แบบสบายน่ะครับ จนเค้าบอกผมว่าโทรมามีธุระอะไร ผมก็รู้แล้วว่าต้องเลิกแน่ ก็ต้องเลิกไปรพหว่างบั้นก็ฟังเค้าพูดครับ คิดขึ้นมาได้ว่าเราน่ะมันเลวสิ่งที่ทำกะเค้ามาโอยเยอะครับ คิดไว้แต่ว่าคงไปเจอคนดีแหละ 1ปีผ่านไป ระหว่างนี้ผมไปเจออีกคนนะครับ แต่ผมไม่รู้นึกยังไง ผมโทรหาเค้าอีกตอน1ปีนี่แหละ คราวนี้ผมสุดๆของความชั่ว นัดกินที่ร้านอาหารญี่ปุ่น( ระหว่างนี้ผมคุยกับที่บ้านแล้วและกลับมาอยู่ที่บางบัวทอง แต่ก่อนอยู่สีลม ลืมบอกบ้านผมทำจิวเวอรี่น่ะครับ ) ผมก็เหมือนเมาๆนิดนึงจริงๆก็ไม่นิดล่ะเมาเลย จากร้านญี่ปุ่นจนถ้าจำไม่ผิดร้านแมคโดนัล จนไปจบกันที่บ้านผมที่บางบัวทอง(คงไม่ต้องเล่านะครับว่าทีอะไรเกิดขึ้นบ้าง) ในเรื่องระหว่างนี้ผมง้อครับ ผมรู้ว่าผมผิด และรู้ว่าทำยังไง จนในที่สุดเธอยอมกลับม่คบกับผมอีกครั้ง ไม่รู้เหมือนกันว่ามันคืออะไรแต่ผมกล้าพูดเลยว่าผมรักเธอ รักเธอมากจากใจ จนมาในวันนึงโรคอัมพฤกษ์ก็มาเล่นงานผมจนได้ (ขอพักก่อนนะครับ) ใครจะว่าด่าผมเชิญครับ