สวัสดีครับ ผมอยากจะแชร์เรื่องราวความรู้สึก ของผมที่อยากจะอยากให้เธอได้รู้ว่าผมไม่เคยลืมเรื่องราวตั้งแต่วันแรกที่เราคุยกันเลย มันเป็นเรื่องผิดพลาดของผู้ชายคนหนึ่งที่อยากจะขอโอกาสกลับไปแก้ไข กลับไปเก็บเศษแก้วใบนั้น จนถึงตอนนี้ผมก็ไม่รู้ว่าเธอคนนั้นจะยังคงคิดถึงคำขอโทษ หรือความรู้สึกผิดของผมรึปล่าว วันนี้ผมรู้ซึ้งถึงประโยควลียอดฮิตแล้วครับว่า การเสียคนที่รักที่สุด(ยกเว้น)ไปเป็นยังไง พยายามหาวิธีทุกอย่างที่จะหยุดความรู้สึกผิดนี้ กินเหล้า ออกไปข้างนอก หางานหรือหาอะไรทำให้ตัวเองไม่ว่าง มันยังคงคิดถึงเธอ และรู้สึกผิดอยู่ตลอดเวลา อยากจะลืมเรื่องราวทุกอย่างที่เกิดขึ้นในระหว่างที่เราอยู่ด้วยกันแต่ก็อย่างว่าละครับ

เรื่องของความรัก ใครเก็บหัวใจไว้กับตัวเองน้อยที่สุด ก็ต้องเจ็บที่สุด ใช่ไหมครับ

     เรื่องราวทั้งหมดมันเกิดขึ้น ในคาบเรียนวิชาหนึ่งของเช้าวันพฤหัสบดี วันนั้นเป็นการเรียนภาคปฏิบัติ ทุกคนเลยมีเวลาว่างได้นั่งพูดคุยกัน
ของวิชาหนึ่งในคณะ ผมซึ่งได้วางแผนกันในกลุ่มเพื่อนขาเหล้าทั้งชายและหญิง เพื่อที่จะไปหาที่กินเหล้าต่างจังหวัด(กลุ่มนี้มีแต่รุ่นพี่ที่ซ้ำชั้น และรุ่นน้อง ไม่มีอะไรเกินเลยนะครับ จะเมาขนาดไหนเวลานอนจะแยกห้องชายหญิง) สรุปกันได้ว่าจะไปเพชรบุรี หลังจากที่เราคุยกันเสร็จสรรพ สายตาของผมสะดุดไปที่ผู้หญิงคนหนึ่ง นอนเล่นบีบีอยู่หน้าห้อง เธอที่ไม่มีอะไรที่ตรงสเปคของผมเลย อ้วนๆ หน้ากลมๆ ผิวสีน้ำผึ้ง (ซึ่งถ้าไม่บอกไม่รู้เลยว่าเธอบ้านรวยยยยยย !!) เลยหลุดปากถามด้วยความปากพร่อยว่า “เห้ย พิงค์ เสาร์นี้ไปเพชรบุรีกันป่าว !?” เธอเงยหน้าขึ้นมามองหน้าผมแบบงงๆ และตอบกลับมาว่า “ไป แต่เดี๋ยวคิดดูก่อน” เราสองคนซึ่งไม่เคยคุย หรือรู้จักกันมาก่อนเลย แต่เป็นประโยคแรกที่ทำให้ผมรู้สึกเจ็บจนถึงวันนี้ เป็นบทสนทนาแรกที่เริ่มเรื่องราวการเดินทางของเราทั้งหมด

     หลังจากเรากลับมาจากเพชรบุรี ผมสังเกตุเห็นว่าเธอใช้เงินเยอะมากไปกับการเที่ยวครั้งนี้ และรู้จากเพื่อนคนอื่นภายหลังว่า เธอได้แอบเอายาคนรวยไปด้วย แต่มันกลับไม่ทำให้ผมโกรธเธอเลย ในเมื่อเธอได้เข้ามาเป็นส่วนหนึ่งในสมาชิกพ้องเพื่อนพี่น้องกันแล้ว เราที่เป็นรุ่นพี่หันกลับมาคุยกันพยายามหาทางออกที่จะทำให้เธอเลิกยาให้ได้ ด้วยความที่เป็นนักศึกษากันอยู่ เราไม่สามารถปรึกษาใครได้โดยตรง ต่างพากันขับรถไปหาศูนย์รักษาผู้ติดยาเสพติดตามสถานที่ต่างๆ ยังไม่พอ คิดไปถึงว่าจะทำยังไงที่จะพาเธอเข้าไปโดยที่จะไม่มีใครรู้ แต่มันก็เป็นได้เพียงความคิดของเด็กนักศึกษาธรรมดาเท่านั้น ยิ่งคิดไปความใส่ใจที่มีต่อเธอก็มากขึ้นเรื่อยๆ แน่นอนจนมันมาถึง วันที่ผมเริ่มรับเอาความเป็นอยู่ของเธอมาใส่ในหัวผม วันที่เพื่อนรุ่นพี่ในกลุ่มที่หันหน้ามาคุยกันเริ่มถอดใจ วันที่ผมเริ่มหาวิธีต่างๆนาๆด้วยตัวเอง จากรุ่นน้องผู้หญิงอ้วนๆ ผิวคล้ำๆ นอนเล่นบีบีอยู่หน้าห้อง ที่ไม่เคยคุยกันเลยแม้แต่น้อย ทำไมผมถึงรู้สึกกับเธอได้ขนาดนี้เนี๊ยะ ผมพยายามปฏิเสธตัวเองจลอดเวลาว่าผมจะไม่มีวันชอบเธอ เธอไม่ตรงสเปคผมแม้แต่น้อย กลับกันผมก็เคยคิดเล่นๆไว้เหมือนกันนะ ว่าจะลองใช้ความรักนี่ละ ทำให้มันเลิกยาให้ได้ ถ้าเธอไม่เลิกตรูก็คงติดไปกับเธอแหละ ให้มันรู้กันไปเลย

     และช่วงเวลานั้นเอง เราได้มีโอกาสคุยกันมากขึ้น โทรศัพท์กันบ้างเป็นบางเวลา ผมพยายามคิดเสมอว่าจะไม่รักเธอโดยเด็ดขาด แต่แล้ววันนึงก็มาถึง เธอโทรมาหาผมช่วงกลางดึก น้ำเสียงแบบว่าเมาได้ที่พูดวนไปวนมา "มึ-มาทำแบบนี้กับตรูทำไม มึ-ไม่คิดถึงหัวอกตรูบ้างเลยหรอ มึ-มาคุยกับตรูทำไม ทำไม" น้ำตาลูกผู้ชายไหลออกมา ทำไมต้องร้องวะ ทำไมตรูต้องแคร์วะ ไม่ชอบไม่ตรงสเปคเว้ย พยายามสั่งความคิดจากในสมองให้มันส่งถึงความคิดเห็นในใจ แต่มันกลับเถียงกันเอง คืนนั้นผมอยู่เป็นเพื่อนเธอจนเธอถึงบ้านและเงียบไป สงสัยคงหลับแล้วละเลยวาง แปลกตรงที่คืนถัดมาเรื่อยๆ เราโทรศัพท์อยู่เฝ้ากันจนฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งหลับ เป็นแบบนี้ทุกๆคืน ทุกๆคืน ผมไปหาเธอไปทานข้าว ไปส่งที่หอพัก จากนานๆครั้ง ก็เป็นทุกวันจนติดเป็นนิสัยที่ต้องทำ เราคุยกันมากขึ้นแลกเปลี่ยนประสบกาณ์ที่เจอในแต่ละวัน การไปหาเธอที่หอพักเริ่มเป็นเรื่องปกติ จนวันที่ผมรู้ตัวเองแล้วว่ารักเธอเข้าแล้ว ผมขอข้อสัญญากับตัวเองเพียงข้อเดียว ว่าถึงผมจะเลวจะทะเลาะกับเธอมากแค่ไหน ห้ามมองผู้หญิงคนอื่นห้ามคุยกับผู้หญิงคนอื่น และตกลงปลงใจขอคบกับเธออย่างเป็นทางการ วันที่ผมไปบอกแม่ว่า “หนูคบกับผู้หญิงคนนึงนะแม่” .. “เห้ย !!! จริงดิ !!! แม่ดีใจด้วย แล้วเป็นไงมาไงละ ?” แม่ร้องลั่นรถ พร้อมกลับถามผมกลับ “แต่เธอติดยานะแม่ ..” แน่นอนไม่มีครอบครัวไหนหรอกอยากจะรับสมาชิกเช่นนี้เข้ามาในครอบครัว “หนูจะทำให้เธอเลิกมันให้ได้ หนูสัญญาแม่” หลังจากประโยคที่ผมสารภาพกับแม่ไป มันกลับเป็นประโยคสุดท้ายที่แม่พูดกับผมในวันนั้น

___________________________________________________________________________________
ผมกำลังพยายามทำใจพิมพ์เรื่องราวความรู้สึกทั้งหมด ระหว่างพิมพ์มันยิ่งทำให้หัวใจกลับไปอยู่ในจุดๆเดิม ผมจะพิมพ์ให้เสร็จนะครับ