สวัสดีค่ะ เรา เป็นสะใภ้ฟินแลนด์ และอยู่ฟินแลนด์มาได้จะ 4 ปี เดือนกันยานี้แล้วค่ะ

อยากแชร์ประสบการณ์ชีวิตเมียฝรั่งในต่างแดน การมาใช้ชีวิตอยู่เมืองนอก ที่ผู้หญิงไทยหลายๆคนคิดว่าสบาย เป็นคุณนาย และไฮโซเหลือเกิน เบื้องลึกเบื้องหลัง และรายละเอียดยิบย่อยมันมีมากมาย ใจอยากจะเล่าให้ครบ ตอบให้หมดทุกคำถาม แต่เวลาแม่ลูกหนึ่ง ที่ต้องเรียนด้วย ทำงานไปด้วย ทั้งนอกบ้านในบ้าน เอาที่เนื้อๆ ที่เป็นประโยชน์ ต่อผู้สนใจใคร่รู้ ไปก่อนนะคะ หากวันใดมีเวลา จะเข้ามาเพิ่มเติมเนื้อหาให้ค่ะ

แบ็คกราวน์

เราเป็นลูกสาวคนเดียวของบ้าน พ่อเสียตอนเรียนอยู่มหาลัยปีสุดท้าย รูปร่างหน้าตา ก็สาวเชียงใหม่ธรรมดาทั่วไป ครอบครัวฐานะปานกลาง พอมีพอกิน เรียนจบครู แต่ไม่อยากเป็นครู(ณ ตอนนั้น) เลยมา ทำงานโรงแรมอยู่ 4 ปี ส่งผลให้การใช้ภาษาอังกฤษอยู่ในเกณฑ์พอใช้-ดี ทำงาน อยู่ดีๆ เกิดเบื่อ ลาออกไปเป็นออแพร์ที่ประเทศเยอรมัน คิดว่าน่าจะสนุก ได้ไปเปิดโลกกว้าง แต่พอไปถึงจริงๆ มันไม่สนุกเลย คิดถึงแม่ คิดถึงแฟน  อยู่เยอรมันได้ 8 วัน ก็ดราม่าน้ำตาแตก โฮสท์ทนเห็นไม่ไหว เลยซื้อตั๋วเครื่องบินให้บินกลับมาไทย กล้าพูดได้เต็มปากเลยค่ะ ว่า ครอบครัวเราไม่ได้รวย ชนชั้นกลาง แต่แม่เลี้ยงให้เป็นคุณหนูที่สุด(แม่รักมากเกินไป) เกิดมาไม่เคยทำอะไรเองเลย แม่ทำให้หมด มีซักผ้ารีดผ้าของตัวเองบ้างบางครั้ง เท่านั้น ตอนเรียน ก็เที่ยวกินเหล้ายันเช้าเกือบทุกคืน ใช้ชีวิตเละเทะ ทั้งผู้ชายทั้งสุรา แต่ไม่เอายาเสพติดนะคะ เรียนไปแรดไป จบมาด้วยเกรด 2 กว่าๆ ตอนนั้นยังไม่รู้จักคิดอะไร ไม่เสียใจ คิดแค่ใช้ชีวิตสนุกสนาน ไร้แก่นสารไปวันๆ เงินไม่พอ ก็กลับบ้านไปขอแม่ แม่ก็ให้ทุกครั้ง ไม่เคยปฏิเสธ พอตอนทำงาน โรงแรม ได้เงินเดือนเยอะ(เซอวิสชาร์จบางเดือนสองสามหมื่น) ก็กินๆเที่ยวๆ ไปช้อปปิ้ง เมืองนอกบ่อยๆ ไม่เคยมีเงินเก็บในธนาคารเลยแม้แต่บาทเดียว

จนปี 2010 นึกอยากเป็นครู ก็ไปสมัครเป็นครูอัตราจ้าง สอนคณิตศาสตร์ ที่บนดอย ตอนนั้น ก็มีแฟน ที่ผ่านมาก็มีแฟนเป็นคนไทยซะส่วนใหญ่ มีแฟนญี่ปุ่นอยู่พักใหญ่ๆ แต่สุดท้ายด้วยความห่างไกล ก็ไปกันไม่รอด  
แต่ก็นั่นแหละค่ะ โชคชะตา ฟ้าลิขิต อยู่ดีๆ ก็รู้สึก นึกอยากมีครอบครัว(เหมือนนึกอยากกินส้มตำยังไงอย่างงั้น55) ชั้นอยากมีลูก (ไม่ได้คิดเรื่องแต่งงาน มีสามี คิดแต่อยากมีลูกเท่านั้น) ทำยังไงล่ะ? จะไปหาพ่อของลูก พ่อพันธุ์ดีๆได้ที่ไหน? ตัวเองก็ทำงานอยู่ไกลแสงสี สะบัดผม ชมวิว อยู่กลางป่าเขาลำเนาไพรซะขนาดนี้ กับแฟนตอนนั้นก็มีปัญหาไม่เข้าใจกัน หลายเรื่อง ที่สำคัญที่สุดคือ แฟนเป็นทอมค่ะ ไม่สามารถเสกเด็กเข้าท้องให้ได้ เลยตัดสินใจ เริ่มปฏิบัติการ เข้าเว็ปหาคู่ แบบจงใจ ตอบตรงๆ ไม่แอ๊บเลยค่ะว่า ตอนนั้นอยากได้สามีชาวต่างชาติ(ชาวยุโรป สแกนดิเนเวียน เจาะจงภูมิภาคด้วยนะเออ 55) เพราะคิดอยู่อย่างเดียว ว่าลูกครึ่งฝรั่ง คือ 99.99% หน้าตาดี ลูกชั้นต้องออกมาขาว สวย จมูกโด่ง หน้าตาจิ้มลิ้มพริ้มเพรา ปากนิดจมูกหน่อย คิดเท่านั้นจริงๆ

เจอพ่อของลูกยังไง??

ไม่รู้ว่าจะเรียก พรหมลิขิต หรือกรรมลิขิตดี 55 หลังจากสมัครเว็ปหาคู่ออนไลน์เว็ปนึงไปแล้ว ลงรูป รายละเอียดอะไรหมดแล้ว ก็นั่งเช็คอีเมล ข้อความเข้ารัวๆ บางคนอ่านถึงตรงนี้อาจจะกำลังคว่ำปากเป็นสระอิ โถ่ววว ที่แท้ก็เจอผัวทางเน็ต บอกเลยนะคะว่า สวยไม่มาก แต่เรด้าเรื่องผู้ชายของเรานี่ พลาดน้อยมากนะคะ วาสนาพอมี บุญเก่าก็พอมี โชคดี ฟ้าเลยส่งคนดีๆมาให้พิจารณาอยู่เสมอๆ เราเจอกันทางอินเตอร์เน็ตค่ะ(โลกกลม คนเคยมีเวรมีกรรมทำบุญร่วมชาติกัน จะได้เป็นคู่ผัวตัวเมียกัน ยังไงก็หนีกันไม่พ้น จริงๆเราเคยเจอกันตัวเป็นๆที่ กทม. เค้าพยายามติดต่อ แต่ด้วยวิถีชีวิตของเรา  ที่วุ่นวายมาก ในตอนนั้น เลยไม่ได้สนใจอะไร แม้กระทั่งนามบัตรที่เค้าฝากเพื่อนให้ ก็ทิ้งไปตั้งแต่วันแรก) เราแสดงความรัก ความห่วงใย ติดต่อกันผ่านเน็ต(ส่งอีเมล โทรสไกป์) ตลอด จนกระทั่งแต่งงาน และย้ายมาอยู่กับสามีที่ประเทศฟินแลนด์ ถึงแม้ระหว่างทาง ชีวิตคู่จะไม่ได้ราบรื่น สวยงามอย่างที่เราวาดฝันไว้ แต่เราก็จับมือกัน ฝ่าฟันทุกเรื่องราวจนถึงวันนี้

ก่อนหน้าที่จะมาเป็นครู เราไปทำงานเป็น GRO อยู่โรงแรมห้าดาวชุดฟอร์มไทยจักรี แห่งหนึ่ง ริมแม่น้ำเจ้าพระยา ทำอยู่สามเดือน ก่อนจะลาออกแค่วันเดียว มีลูกค้า ชาวฟินแลนด์คนนึงฝากนามบัตรไว้ให้ ตอนเช็คเอ้าท์(แต่เราไม่อยู่) บอกว่าประทับใจรอยยิ้มสยามของเรา แน่ะ!! แต่ สอจอ เสียใจค่ะ ตอนนั้นไม่ได้คิดอารายเล้ยยย ไม่ได้เก็บนามบัตรฮีไว้ด้วยซ้ำ ไม่จำชื่ออีกด้วย แต่จำหน้าได้คลับคล้ายคลับคลา เพราะฮีไว้หนวดทรงคุณไมเคิล พูพาร์ท 555

เวลาผ่านไป เดือนมกราปี 2011 กลับมาที่เว็ปหาคู่ ณ โรงเรียนกลางดอย ที่เปิดออนไลน์ไว้ตลอด ทั้งวันทั้งคืน(กันพลาด55) ขณะกำลังนั่งทำแผนการสอน เห็นข้อความนึงเด้งเข้ามา เปิดอ่านดู เฮ่ยยยยย นี่มันคุ้นๆนะหนวดเคราแนวนี้ มันชายฟินแลนด์ผู้นั้นนี่นา 55 ฮีทัก IM เข้ามา อธิบายตัวเองเสียยืดยาว ว่าจำฮีได้ไหม? ทำไมไม่เห็นอีเมล ติดต่ออะไรมาเลย? ฮีโทรไปถามหาเราที่ โรงแรมเก่า คนที่นั่นก็บอกว่าลาออกไปแล้ว บอกถ้าจำไม่ได้ ฮีขอสไกป์เราได้ไหม จะได้คุยกัน แบบเห็นหน้า?? นี่ก็ใจง่ายมากกก เล่นตัวคืออัลไล สมองไม่ประมวลผล 555 ให้สไกป์เค้าไปเดี๋ยวนั้น(กับคนอื่นๆที่คุยที่ขอมาหลายๆคนในเว็ป ไม่เคยให้สไกป์เลยแม้แต่คนเดียว) ขอตัวไปเข้าห้องน้ำ 10 นาที(กรีดอายไลเนอร์ เติมแป้ง 55)

ก็นั่นแหละค่ะ จากวันนั้นก็สไกป์คุยกันตลอดทุกวัน โทรคุยข้ามประเทศทุกวัน(เค้าโทรมา) จนกระทั่ง เค้าบินมาหาที่เชียงใหม่ วันที่ 8 เดือนเมษา วันที่ 14 เมษา ก็หมั้นกัน ท่ามกลางความตะลึงพรึงเพริด บวกกลัวว่าเราจะถูกหลอกไปขาย ของแม่ ญาติพี่น้อง และเพื่อนสนิทมิตรสหาย(มาคิดตอนนี้ก็แปลกมาก ที่ตอนนั้น เราไม่นึกกลัวเลยสักนิดเดียว สาวๆคนอื่นที่อ่านเรื่องนี้ ควรใช้วิจารณญาณ ในการคิดและตัดสินใจมากๆนะคะ มิควรเอาเป็นแบบอย่าง คนเราโชคชะตา คราวดีเคราะห์ร้ายมันต่างกัน) เค้ากลับไปฟิน เราเตรียมงานแต่งที่เชียงใหม่ วันที่ 10 กรกฎา 2011 เค้าก็บินกลับมาแต่งงานกัน และทำเรื่องขอเรสสิเด้นเพอมิท(วีซ่าพักอาศัย) จนเราย้ายตามเค้า มาที่ฟินเดือนกันยาปี 2011 ในที่สุด

วีซ่าพักอาศัย(เรสฯ) ของที่นี่ เค้าให้ครั้งแรก 1 ปี ต่อครั้งที่สองให้ 4 ปี ครั้งที่สาม 7 ปี ครั้งที่สี่ ได้ถาวร ตลอดชีวิต(ถ้ามาถึงครั้งนี้ คนส่วนใหญ่ก็จะได้ พาสปอร์ตฟิน ได้สัญชาติฟิน ถือเป็นพลเมืองฟินแลนด์กันหมดแล้ว) มาถึงที่นี่ อะไรๆก็เหมือนจะดี สามีช่วยเหลือจัดการทุกอย่าง แต่ชีวิตคนเรา มันไม่ได้ง่ายขนาดนั้น

ปัญหาเรื่องผัวๆเมียๆ

สามีเราอายุ 52 พ่อแม่เสียแล้ว เค้าเคยมีครอบครัวมาก่อน มีลูกติด 4 คนด้วยกัน(จะลูกดกไปไหน?) กับเมียเก่าที่หย่ากันไปได้ 2-3 ปี ก่อนจะมาแต่งงานกะเรา และทางเมียเก่า ก็มีสามีและลูกใหม่ไปแล้วด้วย สามีมีหน้าที่การงานดีมาก เงินเดือนดีมาก แต่หนี้สินเก่าก็มาก ตอนแต่งงานกันใหม่ๆ ก็ไม่ได้คุยรายละเอียด อะไรเรื่องพวกนี้เลย เพราะมองโลกในแง่ดี คิดว่าคงไม่มีปัญหาอะไร ฝรั่งเค้าคงไม่มีดราม่า เค้าคงเข้าใจอะไรได้ง่ายๆ แต่ หารู้ไม่ว่า ฝรั่ง มันก็คนเหมือนกัน คนเหมือนเรา กิน ขรี้ ปรี้ เยี่ยว เหมือนกัน มีความรัก ความเกลียด ตัณหา หน้ามืด โง่ บัดซบ ทำผิดพลั้ง ผิดพลาดได้เหมือนเรา

สั้นๆง่ายๆเลยนะคะว่า "ถ้าเลือกได้ เชื่อเถิดค่ะว่า อย่าไปเลือกมีสามีเป็น พ่อหม้ายลูกติด(ที่ลูกยังอยู่ในบ้านเดียวกัน) และถ้าเป็นไปได้ ให้เลือกพ่อหม้ายเมียตาย ไม่ใช่เมียหย่า จะดีที่สุด"

ระยะสามปีแรก เรามีปัญหาสองทาง ทั้งกับลูกติดทั้งเมียเก่า จนเกือบจะหย่ากัน ถึงสองครั้งสองครา เราพร้อมเต็มที่ เตรียมจะหอบลูก ย้ายออกไปอยู่ข้างนอกทุกเมื่อ แต่สุดท้าย เค้าก็เลือกเราและลูก เค้ายืนยันไม่ยอมหย่า แต่อ้อนวอนขอโอกาส จัดการเคลียร์ปัญหา ทุกอย่าง เพื่อพิสูจน์ตัวเอง จนจบไปทีละปัญหา แสดงให้เราเห็นว่าเรากับลูกสำคัญ กับชีวิตเค้ามากแค่ไหน จนตอนนี้ สถานการณ์ครอบครัวของเรา ก็ปกติสุขดีแล้วค่ะ แม่เราเคยพูดไว้ว่า ผัวเมียกัน เหมือนลิ้นกับฟัน อยู่ด้วยกันทุกวัน มันก็ผิดพลาดกันได้ กระทบกระทั่งกันได้ อันไหนให้อภัยได้ มองข้ามได้ ทำเป็นลืมๆ มองไม่เห็นได้ ก็ให้ทำ ทุกอย่างเริ่มใหม่ได้เสมอ ตราบใดที่มือของทั้งสองคนยังจับกันแน่นอยู่ ยังพร้อมจะเดินไปด้วยกัน ก็ไม่มีใครหรืออะไรมาแทรกตรงกลาง หรือบอกให้หยุด ให้แยกกันได้ แต่เมื่อไหร่ที่เรารู้สึกเหนื่อยเกินไป ให้เราลองปล่อยมือเค้า แล้วพิจารณาว่า เรายืนคนเดียว เดินคนเดียวลำพัง ไหวไหม ถ้าไหวก็เดินต่อไป แต่ถ้าไม่ไหว ก็ต้องวางแผนชีวิตใหม่ เริ่มใหม่อีกที แต่เชื่อเถอะว่า ถ้าเค้ารักเราจริง เค้าจะไม่มีวันปล่อยมือเรา(ลึกซึ้งบาดใจ เลือดไหลซิบ55)

เส้นทางการใช้ชีวิต/เรียน/ทำงาน ที่ฟินแลนด์

ในส่วนนี้ยาวหน่อยนะคะ เพราะเราต้องการจะโฟกัส ประเด็นนี้

บางคนอาจจะเคยได้ยิน ได้อ่านข่าวมาบ้างแล้ว ว่าประเทศฟินแลนด์ เป็นประเทศที่มีสวัสดิการของรัฐที่ดีที่สุดในโลก ประเทศหนึ่ง เราเข้าประเทศนี้ มาด้วยวีซ่าแต่งงาน(พักอาศัยถือเรส) ย้ายติดตามสามีมา เราโชคดี ที่มาถึงที่นี่ วันที่ 10 กันยา ก็ได้เริ่มเรียนภาษาฟินนิช ในวันที่ 14 กันยา ไม่ต้องรอสมัครใดๆ เพราะสามีจัดการ เดินเรื่องให้ทุกอย่าง ก่อนจะมาถึง(ข้อดีข้อแรกของฮี คือ well organized) แต่ที่โชคดีกว่า คือ เราได้เงินค่าเรียนภาษาจากรัฐ โอนเข้าบัญชีธนาคารของเรา ทุกเดือน ประมาณ 900-950 ยูโร(เงินค่าเรียนที่ได้นี้ จะได้มากน้อยต่างกันไป ตามจำนวนบุตรอายุต่ำกว่า 18 ปีที่อาศัยอยู่ในบ้านหลังเดียวกันกะเรา) ตอนมาแรกๆ มีลูกติดสามีอยู่ในบ้าน 3 คน เราเลยได้เยอะ แต่พอสามสี่ปีหลัง ลูกสาวคนโตอายุครบ 18 ก็ย้ายออกไปอยู่กับเพื่อน ลูกชายคนที่สอง อายุครบ 18 รัฐก็ไม่คิดเงินรวมให้ พอตอนเรามีลูกสาวปี 2013 ก็พอดีกับรัฐบาลเค้า ปรับลดเงินตัวนี้ ลงอีกนิดหน่อย เลยเหลือแค่ 750- 800 กว่ายู

แต่แค่นี้ก็ถือว่าโอเคแล้ว สำหรับเรา เพราะอยู่ที่นี่เราแทบไม่ได้ใช้เงินจ่ายอะไรเลย(ยกเว้นช้อปปิ้งออนไลน์ แฮ่ๆ) สามีเรารับผิดชอบค่าใช้จ่ายทุกอย่างในบ้าน ทั้ง ค่าอาหาร ค่าผ่อนบ้าน ผ่อนรถ ค่าน้ำค่าไฟ ประกันสุขภาพ ค่ายา ค่าเดินทาง ค่าเดย์แคร์ลูก ค่าตั๋วเครื่องบิน ตลอดจนถึงของใช้ส่วนตัวของเรา เค้าทำแบบนี้ตั้งแต่แรก จนถึงปัจจุบัน โดยที่ไม่เคยปริปากบ่นเลย ว่าเราเป็นตัวเพิ่มภาระ ที่เค้ามีหนี้ต้องจ่ายอยู่ทุกวันนี้ จริงๆเราก็มีส่วน เพราะตอนแต่งงานกัน ค่าสินสอด กับค่าจัดงานแต่ง รวมกันก็เกือบล้านบาทแล้ว ซึ่งเค้าก็ไม่ได้รวย  ไม่ได้มีสมบัติเก่า เป็นมนุษย์เงินเดือนธรรมดา ที่มีลูกสี่คนต้องเลี้ยงดู เรามาสืบรู้ทีหลังว่า เค้าใช้เครดิตหน้าที่การงานของเค้า ขอกู้เงินแบงค์ มาแต่งงานกับเรา แต่เค้าก็ไม่เคยเอ่ยปากบอกเรื่องนี้เลย (นี่คือข้อดีของสามี ข้อที่สอง คือ ไม่ทวง ไม่พล่ามและ ไม่ลำเลิก บุญคุณ) ระยะหลังตอนเรียนภาษาปีสุดท้าย ตอนลูกได้สองขวบ กลายเป็นเราเองต่างหาก ที่รู้สึกเกรงใจ รู้สึกอยากช่วยแบ่งเบาภาระเค้าบ้าง จนเราเป็นคนเอ่ยปาก บอกเค้าเองว่า จะช่วยออกค่าอาหาร เดือนละ 200ยู(ช่วยได้ไม่มาก เพราะเราก็ได้เดือนละไม่มาก และระยะเวลาที่ได้เงิน ก็ไม่แน่นอน แต่ระลึกและวางแผนไว้ในใจเสมอ ว่าถ้าเราได้งานทำเมื่อไหร่ เราจะช่วยเค้าให้มากกว่านี้)

ป.ล.เงินค่าเรียน เราได้ประมาณ 3 ปีเท่านั้น (จำระยะเวลาที่แน่นอนไม่ได้ ต้องขออภัยด้วย) แต่ถ้าเรียนจบ แล้ว เราไปเรียนต่อสายอาชีพ(ที่ตรงกับความต้องการของตลาดแรงงาน และความถนัดของเรา) รัฐก็จะช่วยสนับสนุน จ่ายเงินเข้าบัญชีเราต่อไปให้อีก 24 เดือน(เท่าเดิมที่เราเคยได้ตอนเรียนภาษา) แต่ถ้าเราเรียนจบหมดแล้วแต่ ยังไม่มีงานทำ หางานยังไม่ได้ ก็ให้เราไปรายงานตัวเป็น บุคคลว่างงาน รัฐก็จะจ่ายให้เราทุกเดือนๆละ 500-700 ยูโร นอกจากนั้น รัฐยังช่วยจ่ายค่าที่พักอาศัย 80% ยกตัวอย่างเช่น กรณีหากเรามีปัญหาครอบครัว หรือหย่าร้างกับสามี แล้วย้ายออกไปเช่าอพาร์ตเม้นท์อยู่เอง เป็นต้น