ผมกับแฟน พักอยู่คนละที่ ทำงานอยู่คนละบริษัท แต่เราไปมาหาสู่กันบ่อยๆ
ตอนเย็นๆ หลังจากที่เตะฟุตบอลกับเพื่อนๆ เสร็จ ผมมักจะซื้อข้าว เข้าไปกิน
กับแฟนที่หอของแฟนครับ

เป็นเรื่องธรรมดาของคนเป็นแฟนกันครับ เมื่ออยู่ใกล้ๆกัน มันก็เกิดอารมณ์
เป็นธรรมชาติ ผมยอมรับว่าผมเป็นฝ่ายเริ่มก่อน ผมเป็นฝ่ายเข้าไปโอบกอด
เข้าไปจับมือถือแขน แฟนผมก็ไม่ได้ว่าอะไรครับ ผมทำอย่างนั้นอยู่ช่วงหนึ่ง
มันหฝก็เป็นธรรมดาใช่ไหมครับ คนเราเจอหน้ากันทุกวัน อยู่ใกล้ชิดกัน
ความสัมพันธ์มันก็พัฒนาครับ จากที่ผมทำแค่โอบกอด จับมือ ผมก็เริ่มหอม
เริ่มจูบครับ (หอมแก้ม จูบหน้าผาก) พ่อแม่ของผใและแฟนไม่รู้ว่าเราเป็น
แฟนกัน ท่านคิดว่าเป็นแค่เพื่อนสนิทกันเฉยๆ เพราะแฟนเคยชวนผมไปที่
บ้าน 4-5 ครั้ง แรกๆ เราคุยกันว่าจะไม่ทำมากกว่านี้ครับ กลัวว่าจะเกินเลย
ขอบเขตของคำว่าแฟน ผมก็รับปากว่าจะแค่จูบ แค่หอม แค่กอด แค่จับมือ
แต่แล้ว....

วันนั้นผมก็ไปหาแฟนที่ห้องตามปกติ ซื้อข้าวไปนั่งทานด้วยกัน นั่งดู MV
เพลงด้วยกัน คุยกันไป จนดึกครับ ผมก็อ้อนแฟน ไม่อยากขับรถกลับ
ผมง่วง แล้วมันก็ดึกแล้วครับ ผมเลยขอนอนค้างที่ห้องแฟนครับ แฟนก็
ให้นอนด้วยครับ เราก็นอนเตียงเดียวกันนี่แหละครับ ผมไม่ได้ทำตัวเหมือน
พระเอกหนังเกาหลี ที่จะลงไปนอนที่ข้างเตียงหรอก ผมขอนอนกอดแฟน
แฟนก็หันหลังให้ครับ แบบนอนตะแคง ตอนนั้นผมควบคุมน้องชายไม่อยู่
มันตื่นครับ เหมือนแฟนผมจะรู้ตัวเหมือนกัน แต่ไม่ได้พูดอะไร ผมเลยขอ
แฟนว่า ขอจูบได้ไหม แฟนผมบอกให้แค่ครั้งเดียวนะ คืนนั้นผมเลยได้จูบ
ปากแฟนเป็นครั้งแรก (หลังจากนั้นผมก็ได้จูบปากกับแฟนแทบทุกครั้ง)
เรื่องก็มีอยู่เท่านั้นครับ และดำเนินไปอย่างนี้อีกหลายเดือน

จนวันหนึ่ง แฟนผมถามว่าเราจะคบกันแบบนี้ไปอีกนานเท่าไร ผมก็ตอบว่า
คบกันไปเรื่อยๆจนกว่าเราจะเลิกรักกัน แฟนผมทำเสียงไม่ค่อยพอใจ
บอกว่าเรื่องของเราไม่คืบหน้าเลย ผมก็บอกว่าที่เป็นอยู่แบบนี้ ผมก็พอใจ
และมีความสุขในทุกครั้งที่เจอกัน มีความสุขทุกครั้งที่ได้คิดถึงกัน

แฟนผมเงียบและนิ่งไป ผมก็มองหน้าแฟน รอฟังคำพูดถัดไปว่าคืออะไร
แฟนผมมองหน้าผม และพูดว่าเรามีอะไรกันเถอะ ผมได้ยินแบบนั้น
คือช็อคครับ ไม่คิดว่าแฟนจะพูดอะไรแบบนี้ ผมบอกว่าผมยังไม่พร้อม
ผมไม่กล้าจริงๆ แฟนผลักผม บอกว่าผมงี่เง่า ไม่คบแต่แรกเลย ผมตกใจ
มากครับ แค่ผมยังไม่พร้อม ผมผิดมากหรอ สุดท้ายแฟนขอให้ผมอยู่ห่างๆ
ซักพัก (ผมเข้าใจว่าคือการบอกเลิก)

ปล.แฟนผมเป็นรุกครับ