ก่อนอื่นขอบอกก่อนว่าเราเป็นผู้หญิง เรียนมหาวิทยาลัยรัฐแห่งหนึ่ง ด้วยเหตุที่ว่าคณะเราส่วนมากจะเป็นผู้ชาย (คือผู้ชายเรียนเยอะกว่าผู้หญิง) แล้วเรามีเพื่อนสนิททั้งผู้ชายและผู้หญิง เพราะกลุ่มเราจะว่าไปก็เป็นกลุ่มใหญ่ แต่มีเพื่อนผู้ชายคนหนึ่งชื่อโน่(นามสมมติ) เราก็ไปด้วยกันบ่อยๆจนเพื่อนๆรวมทั้งพี่ๆในคณะชอบแซวแบบว่าสองคนนี้ต้องมีซัมติง คือตอนนั้นเราคิดเลยว่าตลกน่ะ คนเขาคิดกันไปได้ยังไง เราก็ไม่ได้คิดอะไรกับโน่จริงๆนะ เราก็ทำตัวปกติเช่นเคย
     
      เวลาไปเรียนเราก็นั่งข้างกัน วันนั้นเรียนวิชาเกี่ยวกับคำนวณ ซึ่งโน่เป็นคนเก่งคำนวณมาก มันเป็นคนชอบกินเหล้า เฮฮา ชอบไปไหนมาไหนกับเพื่อน แต่มันเรียนเก่ง เกรดเราคูณสองยังไม่เท่าเกรดมันอ่ะ แล้ววันนั้นนั่งข้างกันเราก็ถามโจทย์ข้อนี้ มันก็สอนเรา จนเพื่อนในกลุ่มแซวว่า "สองคนนี้ยังไง ผัวเมียหรอ ?" ด้วยที่ว่าเรามองเป็นเรื่องขำๆก็ตอบเออ โน่มันก็ด่า "พ่อง!! กูไปเป็นผัวตอนไหนวะ" ไอ้โน่...แ..ม่..ง...ไม่อินกับเราเลย 555555555555
      จากนั้นเราก็สนิทกันมากขึ้นเวลาอยู่สองคนก็ไม่มีอะไรเราก็เฉยๆ แต่พอเวลาอยู่ต่อหน้าเพื่อนเราก็ทำเป็นเอาอกเอาใจโน่ เราชอบกวนตีนโน่เวลาอยู่ต่อหน้าเพื่อน ชอบทำให้มันอาย ชอบแกล้งมัน มันก็จะด่าคำหยาบคายของมันเหมือนก่อน เออด่าก็ด่าไป เราไม่ได้คิดอะไรอยู่ละ
     
      ผ่านไปประมาณ 1 ปี (นานจริงๆนะ) กลุ่มเราก็ยังสนิทกันเหมือนเดิม(รวมถึงโน่ด้วย) จนวันหนึ่งเราตัดสินใจคบกับผู้ชายคนนึงซึ่งคุยกันได้ประมาณสองเดือนกว่า จากวันนั้นมาเราก็ไม่ค่อยได้ไปไหนมาไหนกับโน่เหมือนแต่ก่อน เวลาไปกินข้าวกับกลุ่มเพื่อนก็น้อยลง  เคยไปดูหนังกันเป็นกลุ่ม (ปกติจะนั่งดูหนังข้างโน่เพราะเพื่อนในกลุ่มจะจัดแจงให้ มันคิดว่าเราสองคนมีซัมติงกัน) ตอนนี้ก็ต้องไปกับแฟน เราบอกไม่ถูกอ่ะจริงๆนะ เหมือนเราคิดถึงโน่นี่แหละ เวลาเรียนก็ไม่ได้นั่งข้างมันเหมือนแต่ก่อน เรารู้สึกแปลกๆ หน่วงๆ เฟสบุ๊คที่เคยคุยกัน โพสหยอกล้อกันก็ไม่มีเหมือนแต่ก่อน ทำไมเรามีแฟนแล้วแต่เรารู้สึกเหงาอยู่ (รู้สึกเลวเหมือนหลอกแฟนว่ารักแต่คิดถึงแต่โน่ คิดถึงมันทุกวัน) จนเราขอเลิกกับแฟน คือที่เราเลิกเพราะเราไม่อยากคบเขาแบบยังคิดถึงอีกคน แต่เราแค่บอกเหตุผลไปว่าช่วงนี้เรียนหนัก เราไม่ค่อยมีเวลาไปไหนมาไหนด้วย แฟนก็รั้งร้องไห้แต่เราไม่ไหวว่ะ เขาไม่คู่ควรกับคนแบบเราเลย เขาควรเจอคนที่รักเขาโดยไม่คิดถึงคนอื่น  

       แล้วเราก็กลับมาสนิทกับเพื่อน ไปกับเพื่อนบ่อยๆจนกลับมาสนิทกับโน่เหมือนเดิม แต่ตอนนี้เราไม่กล้าหยอกล้อมันเหมือนแต่ก่อนอ่ะ รู้สึกแปลกๆขอแค่อยู่ใกล้กันก็พอแล้วมั้ง  และวันนี้ก็มาถึงวันที่ความรู้สึกแปลกๆวิ่งวนเข้ามาในสมอง จิตใจเหมือนแตกสลาย(เว่อไหม เออ ก็เป็นใจเต้นแบบเจ็บหน้าอก อยากร้องไห้ออกมา) วันนี้วันที่โน่มีแฟน แฟนโน่อยู่ต่างคณะ ประมาณแบบเด็กเรียนเก่ง น่ารัก หืมมมม ตรงข้ามกับเราหมดอ่ะ มันก็ชอบพูดเรื่อแฟนให้ฟังแบบว่าแฟนมันเปิ่นๆ โก๊ะๆ น่ารัก(จ้าาาาา กูรับฟังตลอดดด แต่เชี่ยโน่ไม่เคยรู้อ่ะว่ากูรู้สึกยังไง) เวลาอยู่ใกล้กับมันทีไรพยายามไม่คิดแล้วนะ พยายามแล้วจริงๆ เพราะมันมีแฟนแล้ว รู้เลย 0% อ่ะที่มันจะคิดแบบเดียวกับเรา เฮ้ออออ มันเศร้าจริงๆนะ เกลียดเวลาอยู่ใกล้มันแล้วเราห้ามใจตัวเองไม่ได้อ่ะ

ฝากถึงโน่.....(ถ้าโน่เจอกระทู้นี้นะ)
            จนถึงวินาทีนี้ จะตีห้าแล้วนี่ กูยังมาตั้งกระทู้ถึง กูคงไม่ได้คิดอะไรหรอกเนอะ ว่าไหม?? เอาเป็นว่าต่อไปจากนี้กูจะพยายามไม่ใกล้ กูจะไม่ส่องเฟสบุ๊ค กูจะไม่คิดอะไรเกินคำว่าเพื่อนนะ เรื่องนี้กูไม่กล้าปรึกษาใครจริงๆจนกูมาระบายความในใจบ้าบอ และกูขอบคุณวันเวลาที่ผ่านมาที่มีเป็นเพื่อนดีมากๆแบบนี้ ต่อไปเราอาจจะไม่สนิทเหมือนแต่ก่อน แต่กูยังเป็นห่วงเสมอนะ พยายามอยู่ กูพยายามอยู่นะเพื่อน

ขอให้แสงสว่างในทุกวัน ยามมืดค่ำในทุกคืน ผ่านไปด้วยความสุขและรอยยิ้มด้วยเถอะ