สวัสดีค่ะ...นี่เป็นกระตั้งกระทู้แรกของเราเลยนะ ถ้าผิดพลาดประการใดก็ขออภัยด้วยนะคะ "/\" เผื่อเข้าผิดห้อง
เราแค่อยากมาแชร์ประสบการณ์ความรักของเราบ้าง
เริ่มเลยละกันเน้ออ...
ก่อนอื่นเราต้องบอกก่อนเลยว่าเรื่องของเรานี้ยาวพอประมาณนะคะ สำหรับบางคนความรักอาจจะเริ่มตอน ม.ต้น ม.ปลาย หรือ มหาลัย แต่ของเรา ความรักครั้งนี้เราเริ่มจาก ประถมศึกษาค่ะ ..
รักครั้งนี้ของเราเกิดขึ้นเมื่อเราได้ย้ายมาโรงเรียนแห่งหนึ่งในตัวเมือง ตอน ป.2 ค่ะ และการย้ายมาครั้งนี้ (ขอนอกเรื่อง เล่าถึงเพื่อนที่ดีของเราหน่อยนะ ^^)ทำให้เราได้กับเพื่อนคนนึงที่ดีมากกกกกกกกกกกกก มากกกกกกกกกกที่สุด เพื่อนคนนี้กับเราสนิทกันมาจนถึงทุกวันนี้เราก็อายุจะ20แล้วค่ะ เรียน ป.ตรี กันแล้ว นับเปนเวลาก็ประมาณ12ปีเนอะ เราสองคนจะสนิทมากถึงแม้ไม่ได้เรียนมหาลัยเดียวกัน แต่ก็อยู่ในจังหวัดเดียวกันอยู่ก็จะแวะมาหากันบ้าง แต่ความรัก ความสัมพันเราไม่เคยหายไปไหนเลย ไม่ว่าจะทุกข์ หรือสุข เราก็จะคอยให้กำลังใจกันและกันเสมอ เราสองคนไม่เคยมีความลับต่อกันค่ะ เราสองคนคุยกันได้ทุกเรื่องจริงๆ นี่แหละค่ะ คือเพื่อนที่ดีที่สุดหนึ่งเดียวของเรา
..ความรักครั้งนี้ของเราเกิดขึ้นตอนเราอยู่ประมาณ ป.3 นี่ละค่ะ ขณะที่กำลังนั่งเรียนกันอยู่ก็มีเด็กผู้ชายคนนึงเดินเข้ามาในห้องพร้อมกับครูที่บอกว่า นี่คือเพื่อห้องคนใหม่ของพวกเรานะคะ อ้าวเแนะนำตัวสิ บลาๆๆๆๆ นาทีนั้นเราก็จำไม่ได้หรอกว่าเป็นยังไง แต่คือเรารู้สึกชอบไปแล้ว พอปีต่อมาขึ้น ป.4 นี่ละค่ะรักของเรา ที่รู้สึกรักเด็กผู้ชายคนนั้นมากขึ้นเรื่อยๆ แต่ก็ตามประสาเด็กละเนอะ ตอนแรกเราก็กะจะชอบของเราคนเดียวค่ะ แต่เราก็ดันไปพูดกับเพื่อนในกลุ่มด้วยกัน แล้วเป็นยังไงหรอคะ ก็โดนเพื่อนล้ออะดิ ตอนนั้นอายมาก โกรธเพื่อนด้วย แต่เราสังเกตดูผู้ชายคนนั้นเค้าก็ดูเขิญๆเหมือนกันนะ (เข้าข้างตัวเองอีกละ^^) แต่เรารัก เราชอบเค้า แต่เราไม่เคยได้รับรู้เลยค่ะว่าเค้าจะเรารึป่าว จนขึ้น ป.5 มาเรื่อยๆ จน ป.6 ช่วงเวลานี้ละค่ะที่เราคิดว่าเราชอบเค้าเราต้องทำอะไรสักอย่าง เพราะเราก็ไม่รู้ว่า ขึ้น ม.1 ไปแล้วจะไปต่อไหนกันบ้าง ...เราทำอะไรน่ะหรอคะ เราไปสืบประวัติส่วนตัวเค้าเลยค่ะไปแอบอ่านในลอคเกอร์ของครูประจำชั้นเลยค่ะ เราจำเบอร์แม่ พ่อ เค้าได้แม่นเลยค่ะ แต่ไม่เคยโทรไปหรอกค่ะ เราก็ไม่รู้จะจำไปทำไม แต่ในนาทีนั้นเราอยากรุ้ทุกอย่างเกี่ยวกับตัวเค้าหมดเลยค่ะ//
แล้วอีกอย่างนึงที่เราทำก็คือการเขียนจดหมายเล็กๆให้เค้าค่ะ เอาจิงๆตั้งแต่มีคนล้อ มีคนรู้จักว่าเราชอบผู้ชายคนนี้ เราสองคนไม่ค่อยได้คุยกันเลยค่ะ ถ้าจะคุยก็ไม่เคยคุยกันแบบดีดีหรอกค่ะ จะประมาณแหย่ๆ ด่ากันแก้เขิลอะคะ
อ้ออ บางคนอาจจะสงสัยว่า ที่ว่าเราคุยกันทางจดหมายยังไงใช่มั้ยคะ..คืองี้ค่ะ เราก็จะเขียนสิ่งที่อยากถาม อยากคุยกับเค้าลงไปแล้วก็จะฝากเพื่อนโต๊ะข้างๆให้ส่งไปเรื่อยๆอะคะ พอจะนึกภาพออกมั้ยคะ คือ..กว่าจะรู้เรื่องกันนี่ก็ลำบากอยู่เหมือนกันค่ะ แต่ดูเหมือนเพื่อนทุกคนก็เต็มใจช่วยอยู่นะคะ >0< ถามว่าแต่ก่อนโทรหากันมั้ย ? ไม่เคยค่ะ คือเมื่อตอนนั้นเรายังไม่มีโทรศัพใช้เป็นของตัวเองแบบสมัยนี้หรอกค่ะ เด็กสมัยนี้พกโทรศัพไปโรงเรียนตั้งแต่อนุบาลละ ///
แล้วเราก็คุยกันแบบนี้มาตลอด แต่เราไม่เคยได้ยินคำว่ารักจากเค้าเลยจิงๆ จนบางทีเราก็ท้อนะ//แหมมม ตัวเท่านี้รุ้จักท้อกับความรักก้เป็น 5555// แล้วนานๆทีเราจะมีของเล็กๆน้อยๆให้เค้านะ ก็ตามประสาเด็กอะค่ะ เท่าที่เราจำได้นะ ก็นาฬิกาทรายบ้าง แหวนบ้าง สร้อยบ้าง สร้อยนี่จะเป็นสร้อยคู่ค่ะเป็นรูปกุญแจอันนึงคำว่า LOVE อีกอันคำว่า YOU ของพวกนี้ก็ไม่ได้ซื้อดีมีราคาไรมากหรอกค่ะ ก็ตามแผงที่มีป้าแกมาขายหน้าโรงเรียนทุกๆวันนั่นละคะ ..เค้าก็ใส่สร้อยที่เราเอาให้อยู่นะ เราก็แอบดีใจอยู่นะว่าเค้าก็คงมีใจให้เราบ้างละน่าาาา จากนั้นมาเราก็เหมือนเริ่มสนิทกัน คุยกันมากขึ้น จากแต่ก่อนรู้จักกันมานาน ไม่ค่อยคุยกันเลย อ้ออออ มีครั้งนึง เค้าเดินผ่านเรา เราเลยร้องเพลงที่ท่อนว่า "ไม่อยากเป็นแค่เพื่อนอีกแล้ว" คือเราร้องท่อนนี้ไม่ได้ตั้งใจนะคะ เราชอบเพลงนี้มากค่ะตอนนั้นเพลงกำลังดังด้วย ..แล้วเค้าก็เดินผ่านไปพร้อมกับร้องท่อนต่อไปที่ว่า "ขอเป็นแฟนเธอเลยแล้วกัน" เท่านั้นละค่ะ เรารีบหันกลับไปตามเสียนั้น พอเห็นว่าเป็นเค้าเรานี่ยิ้มแบบเขิลมากกกกก (ในใจก้แอบมโนไปอีกว่า เค้าต้องมีใจให้เราจิงๆละวะ) ช่วงเวลา ป.6 ของเรานั้นเป็นเวลาที่เราคิดว่าจะได้เจอเค้าแค่นี้แล้วละ เพราะ ได้ยินมาว่า เค้ากับเราจะไป ม.1 คนละ โรงเรียนกัน
... และแล้วสุดท้ายเมื่อเราทั้งสองจบ ป.6 เราก็ไม่ได้เจอกันอีกเลย
พอขึ้น ม.ต้น มาเราก็ไม่ได้เจอกัน ไม่ได้คุยกันอีกเลยค่ะ แต่ก่อนไม่เหมือนตอนนี้เนอะ อะไรก็ทันสมัยไปหมด แลกไลน์ แอดเฟสกัน แต่ตอนนั้นมีแค่ Hi5 ค่ะ ซึ่งก็ไม่ค่อยประสีประสาเท่าไหร่นั่นละค่ะ ...แต่เชื่อมั้ยคะ ตลอดเวลาที่ผ่านมา เราไม่เคยลืมเค้าเลย เราคิดถึงเค้าตลอด คิดเสมอว่าป่านนี้เค้าจะเป็นยังไง ทำอะไรอยู่ จะคบกับใครหรือยัง บลาๆๆๆๆๆ พอเราขึ้น ม.2 ค่ะ เรามีแฟนคนแรก และคนนี้ก็เคยเรียนประถมมาด้วยกันอีกนั่นละค่ะ ก็ไม่รู้เหมือนกันไปชอบกันได้ยังไง 5555 เราก็คบกับคนนี้เกือบ2ปีค่ะ อีก1 อาทิตย์ ครบรอบ 2 ปีค่ะ เป็นช่วงกำลังปิดเทอม ม.4 พอดี แต่ต้องเลิกกันเพราะมีเด็กรุ่นน้องมาชอบเค้า แล้วเค้าก็เลือกน้องคนนั้น ตอนนั้นเราเสียใจมากกกกกก เพราะนี่คือรัก คือคนที่เราเรียกว่าแฟนอะค่ะ เราทำทุกทางที่จะยื้อเค้า แต่สุดท้ายเค้าก็จากเราไป...
แต่การที่เราถูกทิ้งครั้งนี้ทำให้เราร็สึกว่าโชคชะตาเข้าข้างเราบ้างแล้วค่ะ...เราไม่รู้นะว่าเพราะอะไรทำให้เราคิดถึงคนที่เราเคยชอบตอนประถมนั้นขึ้นมามากกก จนในที่สุดเราตัดสินใจโทรเข้าเบอแม่เค้านี่ละค่ะ (เฟี้ยวมากเนอะ^^) //เราไม่คิดเลยค่ะว่าเราจะได้ใช้เบอร์นี้ที่เราอุส่าดั้นด้นไปค้นจากลอคเกอครูประจำชั้นตอนนั้นมา5555แล้วเราก็ไม่คิดเลยว่าแม่ของคนที่เราชอบนั้นจะยังใช้เบอร์นี้อยู่ // แต่โชคชะตาเข้าข้างเรามากค่ะ
แม่คนที่เราชอบ : ฮัลโหล.. .ใครนิ
เรา : หนูเพื่อน...ค่ะแม่ พอดีจะโทรมาคุยเรื่องงานกลุ่มค่ะ โทรเข้าเบอเค้าไม่ติด เพื่อนเลยเอาเบอร์นี่ละคะให้ (
สุด) >>หัวใจสั่นไปหมดเลยค่ะ<<
แม่คนที่เราชอบ : อ่ออ มันออกไปข้างนอก เดี๋ยวกลับมาแม่จะบอกโทรกลับนะ
>>>เรานี่ถือโทรศัพท์รอเลยค่ะ
ผ่านไปนานพอสมควรค่ะ มีสายเข้า เบอร์แปลกด้วย เราก็ทำตัวไม่ถูกนะ ก็แอบคิดในใจค่ะว่าถ้าเป็นเค้าคนนั้นจริงๆจะทำยังไง จะคุยยังไงเนี่ยยยย... แล้วก็ตัดสินใจรับสายนั้นคะ่
เรา : ฮัลโหลค่ะ
เค้าคนนั้น : ใครอะ เห็นแม่บอกว่าโทรหาเรา
เรา : ทายดูสิ
เค้าคนนั้น : ใครอะ นึกไม่ออก
เรา : จำกันไม่ได้ก็คงไม่แปลกหรอก เราไม่ได้คุย ไม่ได้เจอกันนานมากแล้วนิ เคยเรียนประถมด้วยกันอะ
เค้าคนนั้น : ใครอะ นึกไม่ออกจริงๆนะบอกมาเหอะ
และสุดท้ายเราก็บอกว่าเราคือใครค่ะ
และจากนั้นเราก็คุยกันอยู่พักนึง เค้าต้องไปขายของช่วยแม่ค่ะ
จากนาทีนั้นมาเรารู้สึกมีความสุขมากกกกกกค่ะ ทำอะไรก็ดูสดใสไปหมด ..แล้วคืนนั้นเอง เบอร์เค้าละค่ะโทรเข้ามา เราตื่นเต้นมาก เห้ยยยย เค้าโทรหากูๆๆๆ ประมาณนี้ เราก็คุยกันสักพัก เลยแอดเฟรนกันในเฟสบุคค่ะ และนี่ละค่ะคือจุดเริ่มต้นของความรักของเราจิงๆจังๆกับคนนี้
เดี๋ยวมีต่อนะคะ ถ้าหน้าเดียวจะดูเยอะไป ^^
ที่อยู่ทุกวันนี้เพราะอะไร ?...เพราะรัก ? เพราะเคยชิน ? หรือ เพราะผูกพัน ?
เราแค่อยากมาแชร์ประสบการณ์ความรักของเราบ้าง
เริ่มเลยละกันเน้ออ...
ก่อนอื่นเราต้องบอกก่อนเลยว่าเรื่องของเรานี้ยาวพอประมาณนะคะ สำหรับบางคนความรักอาจจะเริ่มตอน ม.ต้น ม.ปลาย หรือ มหาลัย แต่ของเรา ความรักครั้งนี้เราเริ่มจาก ประถมศึกษาค่ะ ..
รักครั้งนี้ของเราเกิดขึ้นเมื่อเราได้ย้ายมาโรงเรียนแห่งหนึ่งในตัวเมือง ตอน ป.2 ค่ะ และการย้ายมาครั้งนี้ (ขอนอกเรื่อง เล่าถึงเพื่อนที่ดีของเราหน่อยนะ ^^)ทำให้เราได้กับเพื่อนคนนึงที่ดีมากกกกกกกกกกกกก มากกกกกกกกกกที่สุด เพื่อนคนนี้กับเราสนิทกันมาจนถึงทุกวันนี้เราก็อายุจะ20แล้วค่ะ เรียน ป.ตรี กันแล้ว นับเปนเวลาก็ประมาณ12ปีเนอะ เราสองคนจะสนิทมากถึงแม้ไม่ได้เรียนมหาลัยเดียวกัน แต่ก็อยู่ในจังหวัดเดียวกันอยู่ก็จะแวะมาหากันบ้าง แต่ความรัก ความสัมพันเราไม่เคยหายไปไหนเลย ไม่ว่าจะทุกข์ หรือสุข เราก็จะคอยให้กำลังใจกันและกันเสมอ เราสองคนไม่เคยมีความลับต่อกันค่ะ เราสองคนคุยกันได้ทุกเรื่องจริงๆ นี่แหละค่ะ คือเพื่อนที่ดีที่สุดหนึ่งเดียวของเรา
..ความรักครั้งนี้ของเราเกิดขึ้นตอนเราอยู่ประมาณ ป.3 นี่ละค่ะ ขณะที่กำลังนั่งเรียนกันอยู่ก็มีเด็กผู้ชายคนนึงเดินเข้ามาในห้องพร้อมกับครูที่บอกว่า นี่คือเพื่อห้องคนใหม่ของพวกเรานะคะ อ้าวเแนะนำตัวสิ บลาๆๆๆๆ นาทีนั้นเราก็จำไม่ได้หรอกว่าเป็นยังไง แต่คือเรารู้สึกชอบไปแล้ว พอปีต่อมาขึ้น ป.4 นี่ละค่ะรักของเรา ที่รู้สึกรักเด็กผู้ชายคนนั้นมากขึ้นเรื่อยๆ แต่ก็ตามประสาเด็กละเนอะ ตอนแรกเราก็กะจะชอบของเราคนเดียวค่ะ แต่เราก็ดันไปพูดกับเพื่อนในกลุ่มด้วยกัน แล้วเป็นยังไงหรอคะ ก็โดนเพื่อนล้ออะดิ ตอนนั้นอายมาก โกรธเพื่อนด้วย แต่เราสังเกตดูผู้ชายคนนั้นเค้าก็ดูเขิญๆเหมือนกันนะ (เข้าข้างตัวเองอีกละ^^) แต่เรารัก เราชอบเค้า แต่เราไม่เคยได้รับรู้เลยค่ะว่าเค้าจะเรารึป่าว จนขึ้น ป.5 มาเรื่อยๆ จน ป.6 ช่วงเวลานี้ละค่ะที่เราคิดว่าเราชอบเค้าเราต้องทำอะไรสักอย่าง เพราะเราก็ไม่รู้ว่า ขึ้น ม.1 ไปแล้วจะไปต่อไหนกันบ้าง ...เราทำอะไรน่ะหรอคะ เราไปสืบประวัติส่วนตัวเค้าเลยค่ะไปแอบอ่านในลอคเกอร์ของครูประจำชั้นเลยค่ะ เราจำเบอร์แม่ พ่อ เค้าได้แม่นเลยค่ะ แต่ไม่เคยโทรไปหรอกค่ะ เราก็ไม่รู้จะจำไปทำไม แต่ในนาทีนั้นเราอยากรุ้ทุกอย่างเกี่ยวกับตัวเค้าหมดเลยค่ะ//
แล้วอีกอย่างนึงที่เราทำก็คือการเขียนจดหมายเล็กๆให้เค้าค่ะ เอาจิงๆตั้งแต่มีคนล้อ มีคนรู้จักว่าเราชอบผู้ชายคนนี้ เราสองคนไม่ค่อยได้คุยกันเลยค่ะ ถ้าจะคุยก็ไม่เคยคุยกันแบบดีดีหรอกค่ะ จะประมาณแหย่ๆ ด่ากันแก้เขิลอะคะ
แล้วเราก็คุยกันแบบนี้มาตลอด แต่เราไม่เคยได้ยินคำว่ารักจากเค้าเลยจิงๆ จนบางทีเราก็ท้อนะ//แหมมม ตัวเท่านี้รุ้จักท้อกับความรักก้เป็น 5555// แล้วนานๆทีเราจะมีของเล็กๆน้อยๆให้เค้านะ ก็ตามประสาเด็กอะค่ะ เท่าที่เราจำได้นะ ก็นาฬิกาทรายบ้าง แหวนบ้าง สร้อยบ้าง สร้อยนี่จะเป็นสร้อยคู่ค่ะเป็นรูปกุญแจอันนึงคำว่า LOVE อีกอันคำว่า YOU ของพวกนี้ก็ไม่ได้ซื้อดีมีราคาไรมากหรอกค่ะ ก็ตามแผงที่มีป้าแกมาขายหน้าโรงเรียนทุกๆวันนั่นละคะ ..เค้าก็ใส่สร้อยที่เราเอาให้อยู่นะ เราก็แอบดีใจอยู่นะว่าเค้าก็คงมีใจให้เราบ้างละน่าาาา จากนั้นมาเราก็เหมือนเริ่มสนิทกัน คุยกันมากขึ้น จากแต่ก่อนรู้จักกันมานาน ไม่ค่อยคุยกันเลย อ้ออออ มีครั้งนึง เค้าเดินผ่านเรา เราเลยร้องเพลงที่ท่อนว่า "ไม่อยากเป็นแค่เพื่อนอีกแล้ว" คือเราร้องท่อนนี้ไม่ได้ตั้งใจนะคะ เราชอบเพลงนี้มากค่ะตอนนั้นเพลงกำลังดังด้วย ..แล้วเค้าก็เดินผ่านไปพร้อมกับร้องท่อนต่อไปที่ว่า "ขอเป็นแฟนเธอเลยแล้วกัน" เท่านั้นละค่ะ เรารีบหันกลับไปตามเสียนั้น พอเห็นว่าเป็นเค้าเรานี่ยิ้มแบบเขิลมากกกกก (ในใจก้แอบมโนไปอีกว่า เค้าต้องมีใจให้เราจิงๆละวะ) ช่วงเวลา ป.6 ของเรานั้นเป็นเวลาที่เราคิดว่าจะได้เจอเค้าแค่นี้แล้วละ เพราะ ได้ยินมาว่า เค้ากับเราจะไป ม.1 คนละ โรงเรียนกัน
... และแล้วสุดท้ายเมื่อเราทั้งสองจบ ป.6 เราก็ไม่ได้เจอกันอีกเลย
พอขึ้น ม.ต้น มาเราก็ไม่ได้เจอกัน ไม่ได้คุยกันอีกเลยค่ะ แต่ก่อนไม่เหมือนตอนนี้เนอะ อะไรก็ทันสมัยไปหมด แลกไลน์ แอดเฟสกัน แต่ตอนนั้นมีแค่ Hi5 ค่ะ ซึ่งก็ไม่ค่อยประสีประสาเท่าไหร่นั่นละค่ะ ...แต่เชื่อมั้ยคะ ตลอดเวลาที่ผ่านมา เราไม่เคยลืมเค้าเลย เราคิดถึงเค้าตลอด คิดเสมอว่าป่านนี้เค้าจะเป็นยังไง ทำอะไรอยู่ จะคบกับใครหรือยัง บลาๆๆๆๆๆ พอเราขึ้น ม.2 ค่ะ เรามีแฟนคนแรก และคนนี้ก็เคยเรียนประถมมาด้วยกันอีกนั่นละค่ะ ก็ไม่รู้เหมือนกันไปชอบกันได้ยังไง 5555 เราก็คบกับคนนี้เกือบ2ปีค่ะ อีก1 อาทิตย์ ครบรอบ 2 ปีค่ะ เป็นช่วงกำลังปิดเทอม ม.4 พอดี แต่ต้องเลิกกันเพราะมีเด็กรุ่นน้องมาชอบเค้า แล้วเค้าก็เลือกน้องคนนั้น ตอนนั้นเราเสียใจมากกกกกก เพราะนี่คือรัก คือคนที่เราเรียกว่าแฟนอะค่ะ เราทำทุกทางที่จะยื้อเค้า แต่สุดท้ายเค้าก็จากเราไป...
แต่การที่เราถูกทิ้งครั้งนี้ทำให้เราร็สึกว่าโชคชะตาเข้าข้างเราบ้างแล้วค่ะ...เราไม่รู้นะว่าเพราะอะไรทำให้เราคิดถึงคนที่เราเคยชอบตอนประถมนั้นขึ้นมามากกก จนในที่สุดเราตัดสินใจโทรเข้าเบอแม่เค้านี่ละค่ะ (เฟี้ยวมากเนอะ^^) //เราไม่คิดเลยค่ะว่าเราจะได้ใช้เบอร์นี้ที่เราอุส่าดั้นด้นไปค้นจากลอคเกอครูประจำชั้นตอนนั้นมา5555แล้วเราก็ไม่คิดเลยว่าแม่ของคนที่เราชอบนั้นจะยังใช้เบอร์นี้อยู่ // แต่โชคชะตาเข้าข้างเรามากค่ะ
แม่คนที่เราชอบ : ฮัลโหล.. .ใครนิ
เรา : หนูเพื่อน...ค่ะแม่ พอดีจะโทรมาคุยเรื่องงานกลุ่มค่ะ โทรเข้าเบอเค้าไม่ติด เพื่อนเลยเอาเบอร์นี่ละคะให้ (
แม่คนที่เราชอบ : อ่ออ มันออกไปข้างนอก เดี๋ยวกลับมาแม่จะบอกโทรกลับนะ
>>>เรานี่ถือโทรศัพท์รอเลยค่ะ
ผ่านไปนานพอสมควรค่ะ มีสายเข้า เบอร์แปลกด้วย เราก็ทำตัวไม่ถูกนะ ก็แอบคิดในใจค่ะว่าถ้าเป็นเค้าคนนั้นจริงๆจะทำยังไง จะคุยยังไงเนี่ยยยย... แล้วก็ตัดสินใจรับสายนั้นคะ่
เรา : ฮัลโหลค่ะ
เค้าคนนั้น : ใครอะ เห็นแม่บอกว่าโทรหาเรา
เรา : ทายดูสิ
เค้าคนนั้น : ใครอะ นึกไม่ออก
เรา : จำกันไม่ได้ก็คงไม่แปลกหรอก เราไม่ได้คุย ไม่ได้เจอกันนานมากแล้วนิ เคยเรียนประถมด้วยกันอะ
เค้าคนนั้น : ใครอะ นึกไม่ออกจริงๆนะบอกมาเหอะ
และสุดท้ายเราก็บอกว่าเราคือใครค่ะ
จากนาทีนั้นมาเรารู้สึกมีความสุขมากกกกกกค่ะ ทำอะไรก็ดูสดใสไปหมด ..แล้วคืนนั้นเอง เบอร์เค้าละค่ะโทรเข้ามา เราตื่นเต้นมาก เห้ยยยย เค้าโทรหากูๆๆๆ ประมาณนี้ เราก็คุยกันสักพัก เลยแอดเฟรนกันในเฟสบุคค่ะ และนี่ละค่ะคือจุดเริ่มต้นของความรักของเราจิงๆจังๆกับคนนี้
เดี๋ยวมีต่อนะคะ ถ้าหน้าเดียวจะดูเยอะไป ^^