ยานอวกาศที่อยู่ไกลมากๆ ก็ติดต่อกับโลกด้วยสัญญาณแม่เหล็กธรรมดานี่แหละครับ แบบเดียวกับคลื่นวิทยุ ไวไฟที่เราๆท่านๆใช้กัน แต่ที่แตกต่างก็คือประเภทของเสาอากาศครับ เสาอากาศที่เห็นได้ทั่วไป เช่นในมือถือ หรือเสาอากาศไวไฟ เป็นเสาอากาศแบบส่งสัญญาณรอบทิศทางครับ มันส่งสัญญาณออกไปรอบตัวเป็นทรงคล้ายโดนัท พลังงานที่ใช้ในการส่งก็เลยมาก แต่มันสะดวกเพราะเราไม่จำเป็นต้องหันเสาอากาศไปยังตัวรับ/ส่งตลอดเวลาที่เราจะใช้งาน

แต่ที่ยานอวกาศใช้เสาอากาศอีกแบบนึงเป็นหลัก เรียกง่ายๆว่าเป็นเสาอากาศแบบระบุทิศทางแล้วกันครับ แทนที่จะส่งสัญญาณออกรอบทิศทางแบบเหวี่ยงแห เรารวบรวมพลังงานส่งไปไว้ที่ทิศทางเดียวแล้วส่งมันออกมาครับ รูปแบบคลื่นที่ออกมาก็จะไม่ใช่โดนัทอีกต่อไป กลายเป็นทรงตะเกียบแทน (ทำไมวนไปวนมาแต่เรื่องของกินว่ะ) มันก็เลยส่งสัญญาณได้ไกลกว่าในขณะที่ใช้พลังงานเท่ากันนะครับ ด้วยขนาดเสาอากาศที่เป็นทรงจานพาราโบลา ขนาด 2.1เมตรทำให้สัญญาณที่ส่งออกมามีทรงแหลมมาก (จานยิ่งใหญ่ ยิ่งสามารถทำให้สัญญาณที่ส่งออกมาแหลมขึ้น ส่งได้ไกลขึ้น) บวกกับสถานีภาครับ ซึ่งก็มีจานขนาดใหญ่(มากๆๆ) เช่นกัน ก็สามารถรับสัญญาณที่อ่อนมากๆมาขยายได้เช่นกัน เรียกได้ว่า ส่วนที่ส่งสัญญาณก็มีกำลังส่งมาก ส่วนรับสัญญาณก็มีกำลังขยายมาก ก็ว่าได้ครับ