เราขอระบายหน่อยนะค่ะ ตอนนี้เราไม่ไหวแล้วจริงๆ เราเครียดมาก เราแต่งงานจะครบ 10 ปีแล้วค่ะ มีลูกด้วยกัน1คนอายุจะ9ขวบแล้วค่ะ ตั้งแต่ก่อนแต่งงานแล้วค่ะ แม่สามีเราเขาไม่ชอบเราเลย ทั้งๆที่ไม่เคยเจอกันเลย งานบวช งานรับปริญญาเราไม่เคยได้ไปเลยค่ะ แฟนบอกว่าไม่ต้องไปหรอกแม่เขาไม่อยากให้ไป โอเคเราไม่ไปเราพยายามทำความเข้าใจมาตลอด ว่าเขารักแม่ของเขา จนตัวเราเองไม่ไหวขอเลิกกันตั้งแต่ยังไม่แต่งงาน เขาก้อให้พ่อกับพี่สาวมาคุยกับเรา จนเราแต่งงานกัน เราก็มาอยู่บ้านเขา เรายอมรับเลยว่าเราคิดผิดอย่างมาก ตลอดเวลาที่ผ่านมา 10 ปี เราใจเย็นมาก พยายามไม่พูด ไม่โต้แย้ง เงียบมาตลอด ชวนแฟนไปซื้อบ้านต่างหากเขาก็ไม่ไป เขาบอกแต่ว่าเขาเป็นลูกชายคนเดียว คนสุดท้อง ต้องอยู่ดูแลพ่อแม่ เราก็พยายามอดทนต่อไป ตั้งแต่แต่งงานครอบครัวเราไม่เคยได้ไปไหนแบบ 3 คนพ่อแม่ลูกเลย จะไปไหนแต่ละครั้งต้องเอาพ่อ แม่ พี่สาว ครอบครัวพี่สาวไปด้วยทุกครั้ง แม้แต่เราจะกลับบ้านก็ยังไม่ได้กลับ จนตอนนี้เราเริ่มไม่ไหวแล้วค่ะ แม่เขาเป็นอัลไซเมอร์ อายุเพิ่งจะ 60 เอง ด่าเรา หาว่าเราไปแย่งสมบัติ หลอกให้เขาเซ็นต์เอกสาร จะเอาบ้านเอาที่ดินเขา จนเราเอือมระอาแล้วค่ะ แฟนเราบอกแต่ว่าให้เราทำใจ เราบอกเลยว่าเราไม่ไหวจริงๆ เครียดมาก กลับจากที่ทำงานมาบ้าน แทนที่จะสบายใจ กลับมีแต่เรื่อง มาถึงบ้านเราก็เข้าหัองอยู่กับลูก สอนการบ้านลูก เช้ามาก็ออกไปทำงาน ชีวิตเราวนเวียนอยู่แค่นี้ ปัญามันเริ่มจะบานปลายก็ตอนที่เราชวนแฟนไปซื้อบ้านอีกครั้งนึง คราวนี้กลายเป็นเรื่องใหญ่มาก แฟนเราเขาพูดแต่ว่าเราไม่เข้าใจเขา ชวนแต่ไปซื้อบ้านอยู่ที่อื่น อยูที่บ้านเขามันลำบากใจมากเหรอ แล้วแม่เขาก็มาพูดอีกว่า รักแต่ลูกแต่เมีย ไม่สนใจพ่อแม่ เรายอมรับเลยว่าคราวนี้เราไม่ไหวจริงๆค่ะ กลายเป็นเราทะเลาะกับแฟนทุกวันเลย ตอนนี้เราพยายามเงียบใหัมากที่สุด เราสงสารลูกมากค่ะ ใจนึงเราก็อยากไปอยู่ที่อื่นเลยค่ะ เราไม่ไหวเรานอนร้องไห้ตลอด แต่ไม่ใหลูกเห็น เราไม่รู้ว่าเราจะพูดกับลูกยังงัย เราอยากปรึกษาค่ะ ว่าเราควรจะทำยังงัยดีค่ะ สู้ต่อไปเพื่อลูกหรือเราควรถอยออกมาค่ะ เราไม่รู้จะปรึกษาใครค่ะ เราเข้าใจนะค่ะว่าแม่ใครๆก็รัก แต่เราอยากจะให้แฟนเราเข้าใจเหมือนกัน ว่าครอบครัวของเราสำคัญ เราอยากจะมีบ้าน มีครอบครัวเล็กๆ อยู่กันตามประสาพ่อแม่ลูก เราอยากได้มากไปหรือเปล่าค่ะ เราขอคำปรึกษาหน่อยนะค่ะ