พูดได้คำเดียวว่าอารมณ์เสียสุดๆกับตอนจบซีซั่นนี้
คือคุณจบแบบนี้ฆ่าคนดูชัดๆ ทำไม่ถึงไม่จบฉากที่โน่เล่นเปียโนกับปุณณ์อ่ะ
ไม่ต้องทำดูดดื่มตามฉบับบนิยายก็ได้ คือเรากำลังอินกับนิยาย แต่ไหงดันจบแบบนี้
เงินเลยฉัน

*****************************************************

"เคยไหมบางทีที่เธอต้องการพูดอะไรออกไป เคยไหมบางทีคำพูดมันไม่ยอมตรงกันกับใจ
ทั้งที่พยายามและไม่ว่าจะเตรียมตัวสักขนาดไหน เหมือนฉันเองที่กําลังเผชิญหน้าความเป็นจริง
และถึงแม้ข้างในพยายายามพูดออกไปให้หมดทุกสิ่ง  อย่างที่ตั้งใจ แต่มันก็เหมือนเคย ไม่ว่าจะเปิดเผยสักเท่าไร
เมื่อต้องพูดคำนั้นเสียงฉันมันก็หายไป อ่านปากของฉันนะ ว่า...... อยากจะพูดอีกครั้ง ว่า...... และจะเป็นอย่างนี้กับเธอไม่ว่านานสักเท่าไหร่
ไม่ต้องกลัวว่าฉันจะรักใคร ไม่ต้องห่วงว่าฉันเปลี่ยนหัวใจ ฉันจะเป็นอย่างนี้ จะ.... ตลอดไป
ฉันรู้ดีว่าบางทีมันก็ดูเหมือนน่ารำคาญ แต่ฉันจะพยายามที่จะพูดออกไปให้หมดทุกสิ่ง ให้หมดทั้งหัวใจ
แต่ว่ามันก็เหมือนเคย ไม่ว่าจะเปิดเผยสักเท่าไหร่ เมื่อต้องพูดคำนั้นเสียงฉันมันก็หายไป
อ่านปากของฉันนะ ว่า....... อยากจะพูดอีกครั้ง ว่า..... และจะเป็นอย่างนี้กับเธอไม่ว่านานสักเท่าไหร่
ไม่ต้องกลัวว่าฉันจะรักใคร ไม่ต้องห่วงว่าฉันเปลี่ยนหัวใจ ฉันจะเป็นอย่างนี้ จะ...... ตลอดไป"

แต่ระหว่างที่ผมกําลังจะเล่นท่อนต่อไปอยู่นั้นเอง ปุณณ์ก็เข้ามานั่งบนเก้าอี้หน้าเปียโน ข้าง ๆ ผมเสียก่อน
ผมมองใบหน้าหล่อที่แสนเจ้าเล่ห์นั้นงง ๆ แต่ก็ร้องต่อ

"แต่ว่ามันก็เหมือนเคย ไม่ว่าจะเปิดเผยสักเท่าไหร่ เมื่อต้องพูดคำนั้นเสียงฉันมันก็หายไป....."
ปุณณ์พรมมืออีกข้างลงบนเปียโน เพื่อช่วยผมเล่นพลางหันมายิ้มให้
"เล่นด้วยนะ"
มันบอกว่างั้น   นำให้ผมหัวเราะแล้วเล่นต่อไป
"อ่านปากของฉันนะ ว่า....... อยากจะพูดอีกครั้ง ว่า....... และจะเป็นอย่างนี้กับเธอไม่ว่านานสักเท่าไหร่
ไม่ต้องกลัวว่าฉันจะรักใคร ไม่ต้องห่วงว่าฉันเปลี่ยนหัวใจ ฉันะจะเป็นอย่างนี้ จะ..... ตลอดไป
จะยํ้าด้วยคำ ๆ นี้ ว่า............." แต่ผมก็ต้องเงียบไปเมื่อปุณณ์ชิงร้องคำสุดท้ายในเพลงแทรกเข้ามาข้างหูผม
ก่อนเราจะหัวเราะกันเมื่อเมโลดี้สุดท้ายจบลง หึหึหึ... เขินว่ะ..
ผมไม่รู้จะทำอะไรดี เลยได้แต่วาดวงแขนโอบไหล่มันให้เข้ามาใกล้ "เหมือนกันนะเว้ยยย..."
ก็ถ้าให้พูดคำนั้นมันรู้สึกแปลก ๆ นี่ครับ ไม่ได้หน้าด้านอย่างมันนิ่
หึหึ ปุณณ์ขำพลางเอนหัวมาโขกกับหัวผมเบา ๆ ให้ผมได้พูดต่อ
"แต่... ไม่สัญญาว่าตลอดไปว่ะ.. หึหึ... เอาของวันนี้ไปก่อนแล้วกัน" ผมว่าพลางหันไปกดปลายจมูกลงบนแก้มมัน
ได้กลิ่นโคโลญจน์หอมกรุ่น ปุณณ์ตามมาจูบผมกลับ อืม.. ขี้โกงว่ะ แต่ผมก็ปล่อยให้ทุกอย่างเป็นไป
เราจูบกันอยู่นาน กว่าฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งจะยอมถอนริมฝีปากออก ปุณณ์ตามมาขบเม้มริมฝีปากผมเบา ๆ
อีกหลายต่อหลายที กว่าจะยอมผละออกไป ผมยิ้มให้ใบหน้าคมคายนั้น แล้วตัดสินใจพูดคำ ๆ หนึ่งออกมา
"ปุณณ์...." "ว่าไงครับ"
"พรุ่งนี้กูจะ................." ผมสูดหายใจลึกเข้าเต็มปอด
มองตอบนัยน์ตาคมของปุณณ์ ที่ส่งต่อความสงสัยมาให้
"กูจะไปบอกเลิกยูริ"